ติดใจ

‘คนสมัยนี้นี่แปลกเนอะ มีความสัมพันธ์อะไรกันก็ไม่รู้...พิลึก’

‘Friend with benefit เอย...one night stand เอย...ยั้วเยี้ยไปหมด’

‘ทีแรกก็ไม่ได้อยากจะเป็นหรอก...แต่ทำไงได้ ดันไปติดใจเขาซะนี่’ ปลายนิ้วเรียวสวยที่เลื่อนผ่านข้อความเหล่านั้น ที่แสดงความคิดเห็นส่วนบุคคลกันไปต่างๆ นานา ภายใต้คลิปวิดีโอของ platform ยอดฮิต ในสังคมออนไลน์ ชะงักเล็กน้อย...

อยากจะกดถูกใจ...แต่ไม่เอาดีกว่า

เสียงในหัวทักท้วง ให้เธอกักเก็บอารมณ์ของตัวเองเอาไว้ พร้อมกับเลื่อนอ่านข้อความตอบกลับนั้นด้วยความอยากรู้อยากเห็น

จำนวนผู้ที่เหมือนจะเห็นด้วยทั้งหมด หมื่นกว่าคนที่แสดงเอาไว้ท้ายสุดของข้อความ ชี้ชัดให้เห็นว่าผู้คนสมัยนี้ มีเหตุผลในการอยู่ในความสัมพันธ์ประเภทนี้ ด้วยเหตุผลนี้ มากพอสมควรอยู่

ใช่...ทีแรกก็ไม่ได้อยากจะเป็นนักหรอก

เสียงในหัวย้ำก้องขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนขยับแว่นสายตา ขมวดคิ้วจดจ้องไปยังข้อความตอบกลับ ที่มีมากกว่าพันข้อความ

‘เออ คนอะไรแซ่บชิบหาย’

‘ตั้งใจจะ move on แหละ...แต่พอหิวขึ้นมา ก็ไม่มีใครทำให้อิ่มได้เท่าเขา’

‘จะไปตัดได้ไง ติดใจเขาขนาดนั้น’

แล้วก็อีกหลายๆ ข้อความที่ส่อไปในทางนั้น ที่คนสวมแว่นตาหนาเตอะเลื่อนอ่าน

ด้วยภาพลักษณ์ที่มี ด้วยความกุลสตรีที่สั่งสม มันทำให้หญิงสาว ในชุดเดรสยาวกรอมเข่า ลวดลายดอกไม้สีอ่อนสลับเข้ม โทนสุภาพ มิอาจ...กระทำการ ‘กดถูกใจ’ หรือตอบกลับข้อความพวกนั้นได้

ได้เพียงแต่เก็บงำความรู้สึกของตัวเองเอาไว้ในใจ และไล่ดูไปอย่างเงียบๆ

คลิปวิดีโอที่เธอเลื่อนไปเจอนั้น เป็นการเขียนข้อความพูดถึงความสัมพันธ์ที่มีชื่อเรียก แต่เรียกซะหลากหลาย จนทำให้มีทั้งคนที่เห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วย ยั้วเยี้ยเต็มไปหมด

แต่เอาจริงๆ ไม่มีใครรู้หรอกว่า ทุกความคิดเห็นที่ถูกถ่ายทอดออกมานั้น มีความจริงหรือไม่จริงซ่อนอยู่...

บางคนก็แสดงความคิดเห็นเรียกยอดไลก์

บางคนก็แสดงความคิดเห็นเพื่อให้ตัวเองรู้สึกดีขึ้น

คงจะมีเพียงคนที่ ‘กดถูกใจ’ กระมัง ที่รู้สึกเห็นด้วยกับข้อความพวกนั้นจริงๆ แต่ก็ไม่แน่หรอก...บางทีอาจจะแค่กดไปอย่างนั้นก็ได้

แต่ใครจะไปรู้ล่ะ ว่าอาจจะมีคนที่อยู่ในความสัมพันธ์แบบนั้นจริงๆ และเห็นด้วยทุกประการ แต่ไม่อาจ ‘กล้า’ แสดงออกใดๆ ออกไป

ทั้งๆ ที่ account ของตัวเอง ก็เป็นแค่รูปแมว และไม่เคยแสดงอะไรที่บ่งบอกตัวตนของตัวเองเอาไว้แม้สักอย่าง แม้แต่ชื่อก็ไม่ใช่

โคตรจะเป็นแอ็คหลุมที่ป็อดโคตรๆ

“ไม่กล้าแสดงความคิดเห็น ไม่กล้ากดถูกใจ แต่กล้าไปอยู่ในความสัมพันธ์แบบนั้นมาเป็นปีกว่า...โธ่เอ๊ย ช่างไม่ให้เกียรติแว่นตาหนาเตอะ และลุคยัยป้าที่เป็นอยู่ตอนนี้เลย” พูดออกมาได้ในที่สุด ก่อนคว่ำหน้าจอโทรศัพท์ลง หลังจากที่ช่วงเวลาแห่งการพักผ่อนได้หมดลง

พรรณวดี มีรักษ์ คุณครูสาวแห่งโรงเรียนเอกชนชื่อดัง ในย่านเศรษฐกิจหนึ่งของมหานครเมืองหลวง

ใช่...ด้วยเกียรติและวิชาชีพที่ค้ำคออยู่ มันทำให้เธอต้องระมัดระวังการใช้ชีวิตให้มาก ไม่ว่าจะอยู่บนโลกความเป็นจริงหรือโลกออนไลน์ก็ตาม

การต้องเป็นต้นแบบของนักเรียน มันเป็นความรับผิดชอบอันใหญ่ยิ่งของคนเป็นครู หากแต่หลังจากภาระหน้าที่ได้หมดลง เธอก็เป็นเพียงผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง ที่มีความต้องการ มีชีวิตจิตใจ ที่ตัวเองพึงอยากจะมีอยากจะเป็นเหมือนผู้หญิงที่ประกอบอาชีพอื่นๆ

แต่ก็นั่นแหละ...คนเป็นครู จะเป็นครูแค่ในรั้วโรงเรียนได้เสียเมื่อไหร่ ก้าวเท้าออกไป ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน ก็ต้องวางตัวให้ดีงามอยู่เสมอ

ยกเว้น...ในที่ ที่เรามั่นใจว่าจะไม่มีใครเห็นเราน่ะ!

“อ้าวครูดี ไม่ออกไปทานมื้อกลางวันเหรอคะ” เสียงทักทายของเพื่อนร่วมวิชาชีพเอ่ยทักขึ้นตามมารยาท เมื่อเหลือบไปเห็นว่าเวลาพักกลางวันได้ล่วงเลยมาจนกว่าครึ่ง

“อ๋อ ทานผลไม้ไปแล้วน่ะค่ะ วันนี้ไม่ค่อยหิว” ตอบกลับเป็นมารยาทเช่นกัน แถมยังส่งยิ้มอันแสนจะจืดชืดไร้ชีวิตชีวาส่งไปให้อีกต่างหาก

กชกร รัชตะ เป็นคุณครูสาวพราวเสน่ห์ของโรงเรียนแห่งนี้ และขึ้นชื่อในเรื่องของการผิดกฎระเบียบซ้ำๆ มากที่สุดคนหนึ่ง

และก็รอดพ้นไปได้อย่างหวุดหวิดทุกครั้ง ความผิดนั้นก็คือการใส่ชุดบิกินีถ่ายลงในสื่อสังคมออนไลน์ แถมยังใส่เสื้อผ้ารัดติ้ว สั้นเกินควร มาสอนนักเรียนสม่ำเสมอ

และที่รอดพ้นมาได้ตลอด ก็เพราะว่ามีเบื้องหลังเป็นผู้บริหารของโรงเรียนระดับใหญ่คุ้มครองอยู่

“จะว่าไป คุณครูดีนี่ก็รักสุขภาพเหมือนกันนะคะ วันนั้นก็เห็นซื้อผลไม้เยอะแยะเลย” รอยยิ้มหวานที่เหมือนเคลือบแฝงยาพิษเอาไว้ พ่นสิ่งที่ทำให้คนสวมแว่นตาหนาเตอะได้หุบยิ้มตามมารยาทนั้นลง

“คุณครูบัว มีอะไรก็พูดมาตรงๆ ได้นะคะ” ขยับตัวยืดขึ้นเล็กน้อย แววตาเขม็งจ้องไปยังฝั่งตรงข้าม ที่ยิ้มกว้างขึ้นจนเหมือนจะหัวเราะร่วนออกมา

“แหม...คุณครูดีนี่ ไม่เบาเหมือนที่ใครเขาว่ากันจริงๆ ด้วยนะคะ” อันที่จริงพรรณวดี เพิ่งจะย้ายมาทำงานที่นี่ได้แค่ 3 เดือน เพื่อนฝูงก็ไม่ได้มีมากเท่าไหร่ แต่ก็ไม่เคยคิดที่จะไปมีปัญหากับใคร

แต่ถ้าใครมาเปิดก่อน...ก็ไม่แน่!

“สี่สิบแปดค่ะ คุณครูบัวน่าจะไม่เบากว่า...” แววตาหลังกรอบแว่นหนาเตอะนั่น จ้องเขม็งและมีพลังสู้ล้นเหลือ เสียจนกชกรต้องชะงักและรีบเผยยิ้มกว้าง

“ใช่แล้วค่ะ เพราะว่าสาวรักสุขภาพอย่างบัว ไม่ไปโฟกัสที่น้ำหนักเหลวๆ พวกนั้นหรอกค่ะ ของแบบนี้เขาต้องดูกันที่กล้ามเนื้อ” ว่าแล้วก็เชิดใบหน้า ยืดตัวขึ้น แอบแขม่วพุงเล็กน้อย เพื่อให้อีกฝ่ายได้เห็นความสมบูรณ์แบบของเรือนร่างตัวเอง

กชกรเป็นผู้หญิง size M ที่มีสัดส่วนความโค้งเว้าชัด อกเป็นอก เอวเป็นเอว มีกล้ามหน้าท้องนิดๆ ต้นขาอวบเรียวสวยได้สัดส่วน รับกับสะโพกผึ่งผาย ที่งอนเป็นก้อนเด้ง...ราวกับพระเจ้าเป็นผู้แต่งปั้นมาให้

พรรณวดีพอจะได้เห็นรูปร่างของเจ้าหล่อนมาบ้าง ตามคลิปวิดีโอใน platform ที่เธอมักจะติดตามสม่ำเสมอ ผ่าน account รูปแมว เพราะคุณครูสาวพราวเสน่ห์ ก็เป็นหนึ่งในดาวแห่ง platform ที่มีผู้ติดตามหลักล้าน

ยอมรับว่าเจ้าหล่อนสวยเย้ายวน เพียบพร้อมไปในทุกส่วนสัด ไม่แปลกใจที่ใครก็ต่างจะชื่นชอบ ผิดกับเธอที่ดูผอมบาง แต่จริงๆ แล้วแอบซ่อนเรือนร่างเย้ายวนไม่ต่าง เอาไว้ภายใน

ไม่มีใครรู้...นอกจาก เขา

คนที่เห็นมันอยู่ทุกเมื่อเชื่อคืนอย่างไรล่ะ เพียงแค่นึกถึงแค่นี้ หญิงสาวผู้มีธรรมชาติของความเป็นหญิงสูงมากคนหนึ่ง ก็ต้องหนีบเรียวขาแน่นเข้า

จะว่าไป...ทุกเมื่อเชื่อคืนที่ว่านั้น มันก็ผ่านมาสักพักแล้วแหละ เพราะอีกฝ่ายติดธุระ ก็เลยไม่ค่อยได้มาพบเจอกัน

ความต้องการที่ธรรมชาติรังสรรค์มาให้ ก็เลยมาคุได้ง่ายเพียงแค่ ‘แวบ’ คิดถึงเท่านั้น

“ค่ะ”

“ว่าแต่ คุณครูดีไม่สนใจที่จะมาออกกำลังกายสร้างกล้ามเนื้อบ้างเหรอคะ การรับประทานแต่ผลไม้...ไม่ได้รับประทานโปรตีนเลยเนี่ย กล้ามเนื้อจะไม่กระชับเอาได้นะคะ” เมื่ออีกฝ่าย วกกลับมายังเรื่องเดิมอีกครั้ง

หัวคิ้วตึงๆ ของคุณครูผู้แต่งกายถูกต้องตามระเบียบ ก็แอบขมวดเข้า

ต้องมีอะไรแน่ๆ

แต่เธอก็นึกไม่ออก ว่าการไปซื้อผลไม้ของเธอมันน่าสนใจขนาดนั้นได้ยังไง

ใช่...พรรณวดีชอบรับประทานผลไม้และเธอก็ซื้ออยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน ตามห้างบ้าง รถเข็นขายผลไม้บ้าง

แล้วอะไรที่คือประเด็นล่ะ?