2. ข้าหย่าแล้ว [ซูหลิน]

ซือฟานหันมาสนใจสาวงามอีกรอบ ทำให้ซูหลินต้องวักน้ำใส่เพื่อไล่เขาออกไปให้พ้น ทว่าคนที่มักหยอกล้อนางก็ยังคงไม่ยอมถอยห่าง มิหนำซ้ำยังเอ่ยเย้าอีก

“ข้าเปียกแล้วจะลงไปแช่น้ำกับเจ้านะ”

“หยุดนะ!! ข้าเป็นสตรี ซ้ำยังเปลือยอยู่ห้ามเจ้าลงมา ออกไปได้แล้ว” แหวใส่ทันทีเมื่อเห็นเขาทำท่าก้าวลงมา

“ข้ามิลงก็ได้ แต่เจ้าต้องขึ้นจากน้ำ ข้าจะรอที่หน้าประตู แต่ถ้าไม่ขึ้นก็แสดงว่าเจ้าอยากให้ข้าลงน้ำด้วย” คนตัวโตได้ทีจึงรีบเอ่ยต่อรอง ก่อนจะยิ้มร้ายใส่ เขาเดินออกไปแล้ว ซูหลินจึงโบกมือไล่สาวใช้ให้ออกไปด้วย

“หึหึ…เจ้านี่เสน่ห์แรงเช่นที่ได้ยินมาจริงๆ ขนาดหัวหน้าหน่วยยังห่วงหาเจ้าเพียงนี้” เสียงทุ้มจากด้านหลังดังขึ้น โดยที่มือเขาก็ยังอยู่ในร่องของนาง ทว่าคราวนี้คนตัวเล็กกลับต่อต้าน เพราะถ้าขืนชักช้าสหายคงเข้ามาอีก

นางลุกพรวดขึ้นมิสนว่าอีกฝ่ายจะเห็นร่างกายหรือไม่ ทำเอาหนุ่มรูปงามถึงกับตาโตเผยยิ้มชอบใจ และหมายจะรั้งนางลงมาอีก ทว่าซูหลินนั้นรีบถอยขึ้นไปด้านบน

ก่อนจะดึงเอาผ้าเช็ดตัวมาคลุมกาย แล้ววิ่งหนีออกไปที่ประตู นางหยุดยืนมองร่างสูงซึ่งเขาก็ส่งยิ้มให้ ก่อนจะกระโดดข้ามกำแพงออกไปราวกับไม่มีแรงดึงดูดอันใด

“เขาเป็นใครกัน ทำเรื่องใดมาจึงได้ถูกซือฟานตามจับ เราก็ช่างบ้าจริงเชียว ไยถึงยอมเขาได้” ตำหนิตนเองเบาๆ

ซูหลินเปิดประตูออกก็เจอกับคนของสำนักตรวจการยืนอยู่ ทำเอานางตกใจมิน้อย จึงรีบปิดประตูลง

“พวกเจ้าออกไปตามหาคนร้ายให้พบ” ซือฟานร้องสั่งคนของตน เมื่อทุกคนออกไปหมดจึงหันมาเปิดประตูออก

ใบหน้าหวานเงยขึ้นสบตากับอีกฝ่าย ใบหน้านางยังคงแดงก่ำเมื่อนึกถึงสายตาเขาก่อนหน้านี้

“เสี่ยวถงไปเตรียมชุดให้นายหญิงเจ้าสิ” ซือฟานเอ่ยกับสาวใช้ที่คุ้นเคย ก่อนจะช้อนอุ้มเอาร่างเล็กที่ยืนตัวสั่น ห่มเพียงผ้าที่เอาไว้เช็ดตัวแนบกาย

“อ๊ะ…ซือฟาน ข้าเดินเองได้”

“ซูหลินอย่าดื้อ” ตำหนิคนตัวเล็กไม่จริงจังนัก ก่อนจะเอ่ยขึ้นอีกในขณะที่พาร่างเล็กเข้าห้อง

“ข้าหย่าแล้ว จากนี้จะทำตามใจตนเอง นั่นคือดูแลเจ้า” เขาบอกในสิ่งที่คิดและตั้งใจมานาน ตั้งแต่พบสตรีผู้นี้เมื่อสามปีก่อน แต่ยามนั้นเขาถูกจับให้แต่งงานกับสตรีที่มิได้รัก จึงมิอาจเข้าใกล้ซูหลินเช่นที่ใจต้องการได้

เขาวางนางลงบนเตียงก่อนจะไล่สาวใช้ออกจากห้อง ทำเอาซูหลินถึงกับหน้าเสีย เพราะคิดว่าตนคงมิรอดมืออีกฝ่ายเป็นแน่ คนตัวโตจ้องนางตาเป็นมันตั้งแต่ตอนที่อยู่ในบ่อน้ำแล้ว คาดว่าวันนี้เขาคงไม่ยอมปล่อยนางเช่นทุกครั้ง

“ซือฟานเจ้าจะทำอันใด เราเป็นสหายกันนะ” ท้วงเสียงหลง พร้อมกับยกมือดันแผงอกแกร่งไว้ ทำให้ผ้าคลุมร่วงหล่นกองกับพื้นเตียงทันที นางจึงรีบดึงกลับมาคลุม

“ทำในสิ่งที่ข้ารอมานานอย่างไรล่ะ เจ้าเองก็ชอบข้า อย่าปฏิเสธเลยนะซูหลิน” เอ่ยจบเขาก็ทาบทับบนตัวนาง

ริมฝีปากหนาประกบลงอย่างโหยหาทันที ลิ้นสากสอดเข้าตวัดเกาะเกี่ยวหยอกล้อกับปลายลิ้นอุ่นของนาง มือเรียวก็ไม่อยู่สุขบีบขย้ำเต้างามชักพาความเสียวมาให้สตรีตัวน้อย ซึ่งนางยังคงมีกำหนัดค้างคาอยู่จากเมื่อครู่ จึงมิยากเลยที่มันจะปะทุขึ้นอีกอย่างง่ายดาย

อาภรณ์ที่เคยห่อหุ้มกายยามนี้หลุดลุ่ยจนเผยร่างขาวเนียนให้เห็นเต็มตา คนตัวโตจึงไม่รอช้า เขาเหยียดตัวตรงเพื่อที่จะปลดเปลื้องชุดของตนเช่นกัน

เพียงแค่ทุกอย่างลงไปกองข้างเตียง ดุ้นเนื้อใหญ่พอ ๆ กับแขนเด็กก็เด้งผึ่งออก ทำเอาผู้ที่นอนมองอยู่ถึงกับตัวสั่นเทา ไม่คิดว่าสหายที่แวะเวียนมาหานางบ่อย ๆ จะแอบซ่อนรูปเพียงนี้

“ซือฟาน มันจะเข้าได้หรือ” ร้องถามเสียงสั่น เพราะนางห่างหายจากเรื่องนี้มานานแล้วจึงเกิดกังวล

“ได้สิ แล้วเจ้าก็จะชอบมันด้วย” ร่างแกร่งกำยำขยับทาบทับขึ้นไปบนตัวนางอีกรอบ ดวงตาสวยจับจ้องที่วงหน้าคมคายของเขา ยามนี้ใจดวงน้อยเต้นรัวจนยากเกินบรรยาย

ก่อนนั้นเคยคิดอยากนอนอยู่ใต้ร่างเขาสักครั้ง ทว่าอีกฝ่ายได้แต่งงานมีภรรยาไปแล้ว แม้นางจะชอบเรื่องนี้ แต่จะไม่ทำผิดศีลธรรมเด็ดขาด เพราะบุรุษมีมากมายบนแผ่นดิน มิจำเป็นต้องไปแก่งแย่งเอาของผู้อื่นมา

“ข้ารักเจ้าซูหลิน” สิ้นคำสารภาพ ปากเขาก็แนบประกบลง สอดลิ้นเข้าไปตวัดดูดเลียกันอีกครา ซึ่งหนนี้มันช่างดูดดื่มและเร่าร้อนยิ่งนัก เพราะคนใต้ร่างเต็มใจอย่างที่สุด นางจึงตอบสนองเขาตามที่ใจต้องการ

“ฮึ่ม / อื้อ” ครางประสานกัน พร้อมกับกอดรัดแน่น โดยมีสะโพกหนาโยกดันดุ้นเนื้อของตนให้ถูกับร่องรัก หยอกเย้าสร้างกำหนัดให้คนใต้ร่าง

ใบหน้าทั้งคู่ขยับพลิกไปมาตามจังหวะการจูบซึ่งกำลังมัวเมา มือนั้นก็กอดรัดกันไว้แน่นโดยเฉพาะซูหลิน นางทำราวกับกลัวเขาจะหนีหาย กดหัวอีกฝ่ายและยังกอดเอวสอบแน่นบางคราก็กดมันลง เพื่อสื่อให้รู้ว่าอยากให้เขาอัดกระแทกดุ้นเนื้อใส่มาเต็มที

“อยากแล้วหรือ” ริมฝีปากหนาคลายออกจากลิ้นอุ่นที่ยังคงยื่นตามมา เปล่งเสียงกระเส่าเอ่ยถามคนใต้ร่าง ซึ่งยามนี้ดวงตาสวยหยาดเยิ้มตามอารมณ์ที่มี

“ซือฟาน…ข้าอยากให้เจ้ากระแทกข้าแล้ว” ร้องขออย่างไม่อาย อารมณ์ยามนี้พลุ่งพล่านยิ่งนัก