ตำราร้อนรัก

บนโลกมีสิ่งมหัศจรรย์มากมายเกิดขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า ใครจะคิดว่าเรื่องเหล่านั้นจะเกิดกับเราได้ล่ะ โดยเฉพาะเรื่องที่เราหลุดเข้ามาอีกโลกซึ่งมันเหมือนเป็นการย้อนอดีต

แต่สำหรับข้าถือเป็นเรื่องโชคดีมาก จากวันที่เดินหลงอยู่ในป่าเมื่อสามปีที่แล้ว ข้าก็ได้รู้ว่าตนเองมิได้อยู่ในยุคแห่งความรุ่งเรืองอีกต่อไป ทว่ามันกลับกลายเป็นเรื่องที่ดีมากสำหรับข้า การใช้ชีวิตในยุคปัจจุบันต้องคอยถูกผู้คนจับตามอง เพราะเป็นคนดังที่แทบกระดิกตัวมิได้

หยางซูหลิน วัยยี่สิบ นางเอกระดับแถวหน้าของประเทศเมื่อสามปีก่อน ยามนี้นางกลายเป็นเถ้าแก่เนี้ยของหอน้ำชาที่เลื่องชื่อในเมืองจิงโจว ดินแดนศิวิไลซ์ของแคว้นหนาน อยู่ห่างจากเมืองหลวงสามร้อยลี้ หากเดินทางก็ต้องใช้เวลาเกือบสองวันในยุคนี้เพราะใช้รถม้า ทว่ามันมิใช่ปัญหาของเหล่าบุรุษที่อยากยลโฉมสตรีนางเลย

“นายหญิงวันนี้มีแขกจากเมืองหลวงมาอีกแล้วนะเจ้าคะ รูปงามมากเลย” เสียงสาวใช้คู่กายเอ่ยกับสตรีร่างอวบอิ่ม มองส่วนไหนก็ดูเต็มไม้เต็มมืองดงามทั้งตัว

“อืม ต้อนรับให้ดีก็แล้วกัน” เอ่ยจบร่างเย้ายวนก็วักน้ำใส่สาวใช้ของตน อีกฝ่ายจึงได้แต่ส่งเสียงตำหนิ ก่อนจะวิ่งออกไป ที่นี่คือบ่อน่ำแร่ซึ่งอยู่ทางด้านหลังเรือนพัก มันคือสถานที่ห้ามเข้า นอกจากสาวใช้ที่สนิท

ทว่ายังมิทันได้ทำสิ่งใดต่อเมื่อสาวใช้ออกไปพ้น ก็มีบุรุษร่างสูงใส่ชุดดำกระโดดเข้ามา และยังก้าวลงบ่อใช้มีดจี้คอนางจนซูหลินถึงกับตัวสั่นเทาหมายจะร้องให้คนช่วย

“เงียบเสียงของเจ้าเสีย” ถ้อยคำข่มขู่เปล่งออกมา

“ข้ากลัวแล้วอย่าทำอะไรข้าเลย”

“หากเจ้าร่วมมือดีดี ข้าก็จะมิทำอันใด” เสียงแหบพร่าเอ่ยบอก เพราะเขานั้นบาดเจ็บอยู่ ทว่าชายหนุ่มก็ยังอดมิได้ที่จะสำรวจร่างกายนาง เพราะรู้ดีว่าที่นี่คือที่ไหน คราแรกก็มิคิดว่าการหลบเข้ามาจะได้เจอของดีเช่นนี้

“ฮึ่มตัวเจ้าหอมยิ่งนัก” มิเอ่ยเปล่า ทว่ามือเขายังลูบตามร่างกายของนางและหยุดลงที่เต้าอวบ ก่อนจะขย้ำมันอย่างมันมือ ร่างเล็กถึงกับตัวสั่นระริก เพราะนานมากแล้วที่มิได้อยู่ใกล้บุรุษ อีกฝ่ายก็นั่งซ้อนหลังนางอยู่ด้วย

“อื้อ…อย่านะ” ร้องท้วงเสียงเบา เพราะในใจลึกๆ ก็ชอบสัมผัสจากเขามิน้อย

“ฟังเสียงเจ้ามิได้อยากให้ข้าหยุดเลยนะแม่นาง ตัวเจ้าหอมยิ่งนัก ฮึ่ม…ขอข้าทำอย่างอื่นนะ” เสียงกระเส่าดังขึ้น

ก่อนจะรั้งใบหน้างามหันมาหาตน ใบหน้าที่เคยมีผ้าปิดยามนี้มันถูกรั้งลงมาที่คาง เผยใบหน้าหล่อเหลาจนซูหลินตะลึง เขาดูมิต่างจากพระเอกซีรี่ย์ที่เธอเคยร่วมงานเลย

“จะ..เจ้าจะทำอัน…อื้อ” เสียงหวานขาดหายไป เพราะถูกปิดด้วยปากหนาที่ประกบลงอย่างแนบชิด คนชุดดำขบเม้มดูดดึงเรียวปากนุ่มหยุ่นอย่างมัวเมา เมื่อคนตัวเล็กเผยอปากเขาก็สอดลิ้นสอดแทรกเข้าไปทันที ซูหลินตอบสนองเขาเพราะร่างกายมันโหยหาสิ่งนี้มานาน

การตอบรับนี้ทำให้ชายชุดดำถูกใจยิ่งนัก มิคิดว่าตนนั้นจะได้ลิ้มชิมรสสตรีงามอันดับหนึ่งของเมืองได้ ทว่า ยังมิทันได้เริ่มสิ่งใดต่อ เสียงจากหน้าประตูทางเข้าบ่อก็ดังขึ้น ทำให้ทั้งคู่ต้องหยุดการกระทำทันที

“นายหญิงเจ้าคะ มีคนของทางการมาขอตรวจที่นี่เจ้าค่ะ บอกว่ามีคนร้ายหนีมาทางนี้” เสี่ยวถงร้องบอกผู้เป็นนาย เพราะนางยังอยู่ในบ่อตอนตนออกมา

“ข้าไม่สะดวก แช่น้ำอยู่ ที่นี่มิมีใครนอกจากข้า” ตะโกนตอบกลับไป ก่อนจะส่งเสียงครางออกมาเบาๆ เพราะคนตัวโตด้านหลังกำลังลูบวนที่ร่องกลีบของนาง

“อื้อ…อย่าสิ…อ๊ะ…อ๊า”

“ฮึ่ม…ข้าชอบเสียงเจ้ายิ่งนัก” บอกพร้อมกับสอดนิ้วล่วงล้ำเข้าไป จนซูหลินสะดุ้งเฮือก นางก็มิรู้ว่าเหตุใดจึงมิร้องขอความช่วยเหลือ ทั้งที่เขาก็มิได้ใช้มีดจี้เหมือนคราแรก มิหนำซ้ำร่างกายยังตอบสนองดีเสียด้วย คนด้านหลังจึงมิคิดจะหยุดแม้จะอยู่ในช่วงหน้าสิ่วหน้าขวาน

“หากมิมีใครในนั้นจริงๆ เถ้าแก่เนี้ยก็ออกมาก่อนเถอะ เราขอตรวจค้นเพียงครู่เดียว” เสียงด้านนอกก็ยังตะโกนกลับมา ทำเอาใบหน้าหวานรีบหันมาหาคนด้านหลังทันที ดวงตากลมสวยกะพริบถี่มองอีกฝ่ายนิ่ง

“หึหึ ทำไมมองหน้าข้า มิกลัวถูกฆ่าปิดปากหรือ” เสียงทุ้มเอ่ยถาม พร้อมกับชักนิ้วเข้าออกร่องรูนาง

“อื้อ…คนของทางการจะเข้ามาแล้วนะ…อ๊ะ…อ๊า…เจ้ารีบออกไปเถอะ” บอกเขาแต่ใบหน้านางนั้นอ้อนวอนนัก ราวกับกลัวว่าเขาจะหนีหายมิทำต่อ

“ส่งสายตาเย้ายวนและเผยอปากรอลิ้นข้าเช่นนี้หรือ การกระทำของคนที่คิดจะไล่กันฮึ” กล่าวเสียงแหบพร่า พร้อมกับชักนิ้วเข้าออกรัวในร่องรูของนาง ก่อนชะงักลงเมื่อเสียงประตูถูกผลักเข้ามาเต็มแรง

ร่างสูงรีบดึงผ้ามาคลุมกายของสตรีตัวน้อย ตัวเขาเองมุดลงใต้น้ำ ใช้แผ่นหลังของนางปิดบังตัวตนรวมถึงผ้าที่สยายเต็มน้ำ ยังดีมีกลีบกุหลาบช่วยปิดบังอีกชั้น

“ข้าบอกแล้วว่านายหญิงแช่น้ำอยู่” เสี่ยวถงแหวใส่หัวหน้าหน่วยตรวจการที่ดันทุรังเข้ามา ยังดีที่เขามิให้คนอื่นเข้ามาด้วย เพราะตัวซือฟานนั้นคุ้นเคยกับซูหลินมิน้อย

“ได้ยินว่าเจ้าแช่น้ำนานแล้ว ไยมิขึ้นเสียที ประเดี๋ยวก็ไม่สบาย” เอ่ยพร้อมกับยื่นมือมาหาสตรีตัวน้อย สายตาของเขาก็จับจ้องที่เต้าอวบ

“จะบ้าหรือซือฟาน เจ้าจ้องข้าเช่นนี้จะให้ข้าขึ้นจากน้ำได้เยี่ยงไร เจ้าอยากตรวจค้นก็รีบตรวจสิ” ใบหน้าหวานเอ่ยพร้อมกับหันไปทางอื่น เพราะรู้สึกกระดากอายสายตาของสหายหนุ่ม ที่มักไปมาหาสู่กันเสมอ

“หึหึ ก็ได้” คนตัวโตตอบรับคำ ก่อนจะเดินตรวจไปโดยรอบ ทว่าเขาก็มิเจอสิ่งใดน่าสงสัย