ตอนที่5

มียาใจวูบสั่น เมื่อเขาย้อนกลับมาอย่างนั้น ไม่มีใครสอน เพราะเธออยู่ตัวคนเดียวมาโดยตลอด แต่ของง่าย ๆแบบนี้คิดเองทำเองได้! “ถามดี ๆตอบดี ๆไม่เป็นหรือไงคะ”

เธอกัดฟันตอบ แม้จะเก็บอาการ แต่น้ำเสียงที่เปลี่ยนไปของเธอ ทำให้ผู้ชายที่มีความคิดเฉียบไว นึกถึงคำพูดตัวเองได้ ก็ใจแป้ว แต่ก็อยากเอาชนะ จึงทำไม่รู้ไม่ชี้ กับอาการและน้ำเสียงที่เปลี่ยนไปของเจ้าสาวป้ายแดง

“เธอก็เหมือนกันจัดกระเป๋าเลย” เขาเอ่ยขึ้นหลังจากเก็บของใช้จำเป็นใส่ลงไปจนครบตามที่ต้องการเสร็จแล้ว

“จัดไปไหนคะ”

“ต้องถามอีกเหรอ”

“ก็บอกสิคะไปไหน ใกล้หรือไกล ไปกี่วันจะได้จัดเตรียมเสื้อผ้าถูก แล้วนี้ไม่คิดจะพักหายเหนื่อยบ้างหรือคะ”

วันงานเธอก็เห็นว่าเขาเต็มที่กับงานแต่งแค่ไหน ไม่ว่าแขกผู้นั้นจะเป็นใครคนระดับไหน เจ้าบ่าวในชุดสูทสีขาวสะอาด ก็เดินไปทักทายและตอนรับทุกรายอย่างเจ้าภาพที่ดีตลอดทั้งงาน เธอที่ว่าสู้ยังขอนั่งพักเพราะแข้งขาล้าเกินกว่าจะเดินต่อได้ แต่เจ้าบ่าวผู้ทนถึก ก็เดินออกไปรับแขกเพียงลำพัง ปล่อยให้เธอนั่งพัก จนเหมาะแก่เวลา ก็มาชวนกันออกไปต้อนรับแขกต่อ โดยที่ตัวเขาเองไม่ได้นั่งพักแม้แต่น้อย

ตรงนี้แหละที่ทำให้เห็นถึงความตั้งใจและความรับผิดชอบ ซึ่งเธออยากสลัดภาพนั้นทิ้ง แต่ก็ทำไม่ได้!

“ผมก็ไม่อยากไปหรอก แต่เป็นความต้องการของแม่”

“อ้อ มียาไม่เห็นจะรู้เรื่องเลยคะ”

ครานี้สีหน้าและน้ำเสียงของเธออ่อนนุ่มนวลลงและเรียกแทนตัวเองด้วยชื่อ ซึ่งคนฟังก็รู้สึกนุ่มหูขึ้นเยอะ เพียงแค่เขาเอ่ยถึงแม่ แปลว่าผู้หญิงคนนี้นุ่มนวลกับมารดาเขามาก และคิดว่าที่ผ่านมา เธอคงไม่เคยคัดค้านคำสั่งจากแม่เขาเป็นแน่ ท่านถึงได้รักได้หลง มากกว่าลูกในไส้แบบนี้

…แม่แพ้ความหวานและลูกอ้อน หากรู้จักเอาใจ สิ่งไหนต้องการ ผู้เป็นแม่ก็ให้ได้หมดไม่เหลือ กระทั้งลูกชายคนเดียวของท่าน ท่านก็ให้ผู้หญิงคนนี้ได้

คิดแล้วก็พ่นลมหายใจหนัก ๆเพื่อระบายความร้อนในใจ

“ก็เธอขึ้นห้องมาก่อน จะรู้เรื่องได้ไง” แต่ก็ดีแล้วที่หล่อนไม่อยู่ด้วย ไม่เช่นนั้นเขาคงได้มุดลงดิน กับคำพูดมารดา ที่ว่าเขาไร้น้ำยา!

“แล้วบอกดีๆ กันตั้งแต่แรกก็จบแล้วนี่”

“ก็เถียงทุกคำ”

“อ้าว นี่มียาผิดหรือคะ”

“เก่งนักก็คิดเอา”

ทั้งที่เธออ่อนให้ แต่เขาก็พูดกระแทกจนได้

“คุณ…”

หลังจากที่ว่าเถียงแล้วไม่ได้อะไรมียาจึงลุกขึ้นไปจัดกระเป๋า

เจเดนยื่นกอดอกมองผู้หญิงตัวเล็กที่ไม่คิดว่าจะกล้าต่อปากต่อคำกับเขาได้ตลอดเวลา และไม่อยากเชื่อตัวเองเหมือนกัน ว่าทนต่อปากต่อคำไปกับหล่อนได้ยังไง ทั้งที่ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เขามีแต่พวกผู้หญิงคอยเอาอกเอาใจ แต่ทำไมพอมีเมียถึงไม่เหมือนกับผู้หญิงพวกนั้น!

ทั้งที่ผู้ชายอย่างเขาผ่านสนามรบมาเยอะ จะมาเสียท่ากับผู้หญิงตัวเล็ก ๆปากจัดคนนี้ได้

“จะเอาอะไรไปเยอะแยะ เสื้อสามสี่ชุดของ ของใช้จำเป็นไม่กี่อย่างก็พอแล้วมั้ง”

เห็นหล่อนหยิบออกมาเตรียมวางไว้เยอะแยะจึงอดไม่ได้ที่จะทัดทานไว้

“อ้าว แล้วคุณก็ไม่บอกว่าไปกี่วันนี่คะ”

“ผมต้องกลับมาทำงานนะ”

“ปกติคุณก็ทำอยู่แล้วนี่ แล้วเวลาไปเที่ยวไปเปร์สาวๆ จะบ่นแบบนี้บ้างไหมเนี่ย” ประโยคเหมือนบ่นกับตัวเอง

คำพูดย้อนกลับทำเอาผู้ชายอย่างเจเดนหน้านิ่วคิ้วขมวด กับคำที่เขาไม่เคยโดนจากใคร ต่อพอมีหล่อนเขามา ทั้งแม่ทั้งเมียก็เล่นใหญ่กับเขาอย่างไม่ไว้หน้า!

นี่ผู้ชายเพียบพร้อมไปทุกอย่างต้องมาโดนเมียประชดหรือวะ …คิดแล้วก็หงุดหงิดหากแต่ทำอะไรไม่ได้ ก็บ่นลมบ่นฟ้าไป

“แล้วคุณแม่ กับคนอื่นๆ จะไปด้วยกันไหมคะ”

“เธอคิดว่าคนอื่นเขาจะว่างไปเที่ยวกับเราหรือไง”

“อ้าวนึกว่าจะไปพักผ่อนแบบครอบครัว”

“ก็เห็นอยู่ว่ามันวันอะไร”

“วันของเราสองคนหรือคะ อุ๊บ!”  พูดแล้วก็หน้าแดงเรื่อ ที่กล้าพูดยอกย้อนกับชายหนุ่มตรงหน้าไป

ตาคมเข้มช้อนมอง “พร้อมแล้วก็หิ้วกระเป๋าออกไปได้เลย”

“ไปเลยหรือคะ”

“ใช่”

แล้วเจเดนก็หิ้วกระเป๋าของตัวเองออกจากห้อง โดยมียาหิ้วกระเป๋าของเธอเดินตามหลังออกไปติดๆ