ตอนที่ 1-6

“อย่ามาแถ ฉันรู้ว่าคุณไม่ได้หมายความแบบนี้ แต่ช่างเถอะ ฉันเหนื่อยแล้วอยากพักผ่อน ตกลงว่าฉันจะนอนที่โซฟาในห้องรับแขก ส่วนคุณ อยากจะนอนบนเตียงก็เชิญตามสบาย” นัทมนตัดบท เธอคิดว่าการนอนบนโซฟาปลอดภัยกว่านอนบนเตียงเป็นไหนๆ “นี่คุณ พรุ่งนี้เราต้องเดินทางกี่โมง”

คามินยืนกอดอก มองคนที่ตกลงใจจะนอนโซฟามากกว่านอนร่วมห้องกับเขา

“เจ็ดโมงเช้า เราจะไปที่สนามบินเพื่อขึ้นเครื่องบินส่วนตัวของผมไปที่บาห์เรน

นัทมนพยักหน้า “ตกลงค่ะ ฉันจะได้ตั้งนาฬิกาปลุกถูก”

“แล้วนี่คุณจะไม่อาบน้ำก่อนเหรอ”

นัทมนหรี่ตามองเขาอย่างไม่ไว้ใจ ถ้าจะอาบน้ำก็ต้องเข้าไปอาบในห้องนอนเขา ถึงเธอจะอยากอาบน้ำมากแค่ไหน แต่ก็ไม่อยากพาตัวเองเข้าไปเสี่ยง แม้ว่าเขาไม่ได้ชอบเธอจนถึงขั้นคิดจะปลุกปล้ำ แต่ชายหญิงสองคนอยู่ในที่รโหฐาน อะไรก็เกิดขึ้นได้ กันไว้ก่อนดีกว่า วัวหายแล้วมาล้อมคอก ถึงตอนนั้นเธอคงจะเสียใจน่าดู ที่ประมาทจนไม่ระวัง คงเป็นเพราะนัทมนใช้เวลาคิดนานเกินไป เสียงทุ้มของคามินจึงเอ่ยขึ้นอย่างรำคาญ

“นี่อย่าบอกนะว่า คุณคิดว่าผมจะปล้ำคุณน่ะ ผมไม่มีทางทำเรื่องสิ้นคิดแบบนั้นแน่ ที่ถามเพราะเป็นห่วง เห็นว่าผู้หญิงปกติเขาชอบอาบน้ำกัน แต่ถ้าคุณจะไม่อาบน้ำก็ได้นะ จะนอนแบบนั้นก็ตามใจ ผมจะนอนล่ะ”

“นี่อีตาบ้า คุณว่าฉันแล้วจะเดินหนีแบบนี้ไม่ได้นะ” นัทมนลุกมาจากโซฟาแล้ววิ่งมาขวางหน้าเขาไว้ เธอยืนจ้องตาเขาเขม็ง จนลืมคิดไปว่าเขาเป็นผู้ชายที่ตัวใหญ่กว่า

“คุณจะทำอะไรผมเหรอ ถ้าผมเดินหนี” คามินว่าแล้วเดินเบี่ยงไปทางซ้าย แต่ถูกนัทมนมาขวางไว้

“คุณต้องขอโทษฉันก่อน”

“ไม่” คามินปฎิเสธ

นัทมนยืนกอดอกขวางเขาไว้ คามินยิ้มมุมปาก ก่อนจะเดินไปทางขวา แต่ก็ถูกนัทมนขวางไว้อีกเช่นเคย

“คุณไม่รู้ว่า ผู้ชายเวลาเขาถูกผู้หญิงยั่วมากๆ เขาจะทำอะไรแบบที่คุณเองก็คิดไม่ถึง”

“ฉันไม่ได้ยั่วคุณ”

“ยั่วสิ คุณยั่วโมโหผม ขอเตือนนะแม่หนูน้อย อย่าเอามือมาแหย่เสือที่กำลังง่วง เพราะไม่งั้นมันอาจงาบคุณเข้าให้ก็ได้” คามินชะโงกหน้าลงมาใกล้ ในวินาทีนั้นเอง นัทมนหน้าแดง ถ้าไม่เห็นแก่ค่าจ้างและเดินทางมาไกล เธอจะทบทวนใหม่ว่าควรยกเลิกสัญญาการเป็นพี่เลี้ยงเด็กให้ลูกชายเขาดีไหม

“หยาบคาย”

“หยาบคายอะไร ผมยังไม่ได้ว่าอะไรคุณเลย ผมแค่เตือนคุณดีๆ เท่านั้นเองนะ” เขาบอกเสียงทุ้มห้าวแล้วพาร่างสูงใหญ่ของตัวเองมายืนค้ำ

นัทมนไม่รู้ตัวว่า ก้าวถอยหลังไปชิดผนังตั้งแต่เมื่อไร เธอพยายามทำใจดีสู้เสือ ตอบโต้เขากลับ

“คุณจะทำอะไรฉัน”

คามินยิ้มมุมปาก ยันแขนข้างหนึ่งไว้กับผนัง พูดเสียงไม่ดังไม่เบา

“ก็ทำแบบที่ผู้ชายจะทำกับผู้หญิง” เขาพูดจบก็โน้มหน้าลงไปจะจูบเธอ แต่นัทมนไม่รอให้เขาจูบ รีบเบี่ยงหน้าหนีทันที

“อย่ามาทำรุ่มร่ามกับฉันนะ ฉันจะเปลี่ยนใจไม่ไปบาห์เรนกับคุณก็ได้ ฉันทำงานรับเลี้ยงเด็กที่เป็นงานบริการแต่ฉันไม่คิดจะขายบริการ” นัทมนขู่เสียงแข็ง ดวงตาวาววับราวแม่เสือ

คามินไม่อยากแกล้งอีก ถ้าหากแม่ตัวเล็กปฏิเสธงานนี้จริง เขาเองต้องเดือดร้อนหาพี่เลี้ยงคนใหม่ให้เจ้าหมาป่าน้อยอีก จึงยอมปล่อยให้นัทมนออกจากอ้อมแขน

เมื่อครู่เขาไม่ได้คิดจะจูบเธอจริงๆ แต่เขาอยากแกล้งให้นัทมนกลัวเท่านั้น เพราะถ้าเขาจะจูบจริงๆ ยัยตัวเล็กไม่มีทางหนีเขาพ้นอยู่แล้ว

“ใจเย็นๆ ก็ได้ ผมก็แค่อยากทดสอบความอดทนคุณ”

นัทมนรีบถอยหนี หันมาเบ้ปากใส่ “ยังดีนะ ที่คุณยังเหลือความเป็นสุภาพบุรุษอยู่บ้าง แต่ถึงยังไงฉันก็ชักเริ่มไม่ไว้ใจคุณแล้ว จะทำอะไรพึงระลึกไว้ว่า อย่างน้อยฉันก็เป็นลูกพี่ลูกน้องของผู้หญิง ที่ครั้งหนึ่งคุณหลงรักเขาหัวปักหัวปำ ถ้าพี่เอพริลและพี่เขยฉันรู้ว่าคุณคิดจะงาบฉันล่ะก็ พวกเขาต้องตามมาคิดบัญชีคุณแน่”

คามินอมยิ้ม ท่าทางระมัดระวังตัวของนัทมนสร้างความบันเทิงใจให้เขาไม่น้อย

“ผมกลัวจะแย่ เอาอย่างนี้ผมจะแก้ตัว คืนนี้ผมให้คุณนอนในห้อง ส่วนผมจะนอนโซฟาเอง”

คามินพูดจบ ก็หมุนตัวเดินไปที่โซฟา เขาทรุดตัวลงนั่งหยิบหมอนอิงไปวางทำเป็นหมอนก่อนจะล้มตัวลงนอนอย่างไม่เกี่ยงงอน