ตอนที่ 1-5

คามินรับคีย์การ์ดจากพนักงานต้อนรับสาวสวยที่มองเขาอย่างมีความหมาย เมื่อได้คีย์การ์ดมาไว้ในมือแล้ว หางตาเขายังเห็นนัทมนยืนกระฟัดกระเฟียด เพราะเครียดที่ต้องเข้าพักห้องเดียวกับเขา

คามินถอนหายใจ ความผิดยังไม่แน่ชัดว่าเป็นของฝ่ายใด เลขาของเขาจองห้องพักสองห้องผ่านเว็บไซต์ชื่อดังระดับโลก แต่ทางโรงแรมกลับบอกว่า ได้รับข้อมูลการจองเพียงห้องเดียว และตอนนี้ห้องทุกห้องก็เต็มหมดแล้ว คามินส่ายหน้า เท้าของเขากำลังก้าวไปข้างหน้า แต่รู้สึกว่าเหยียบกับอะไรบางอย่าง เมื่อยกเท้าขึ้น ก็พบว่าเป็นพาสปอร์ต เขาหยิบมันขึ้นมาแล้วเปิดอ่าน เจ้าของคือ นัทมน แม่สาวร่างเล็กที่มีรูปร่างหน้าตาละม้ายคล้ายพลอยวารินทร์ หญิงสาวที่เขาชอบแต่ต้องหักใจในที่สุด เพราะไม่อยากเป็นตัวบ่อนทำลายความมั่นคงครอบครัวคนอื่น แม้จะมั่นใจว่าตัวเขาไม่ได้มีอะไรด้อยไปกว่าผู้ชายคนนั้นเลยสักนิด

‘นี่ยัยตัวเล็กทำพาสปอร์ตหล่นอีกแล้ว’ เป็นรอบที่เท่าไร เขาก็คร้านจะจำ ยัยนี่นอกจากความสวยจะเป็นสองรองจากพลอยวารินทร์แล้ว ความติงต๊อง เฟอะฟะ ก็ยังนำหน้าพี่สาวแบบทิ้งไม่เห็นฝุ่น เขายังจำเหตุการณ์ที่ทำให้เธอและเขามีวงจรชีวิตร่วมกัน ก็เริ่มมาจากพาสปอร์ตนี่ล่ะ

เมื่อ 3 เดือนก่อน

“ผู้หญิงอะไรท่าทางเฟอะฟะ ทำพาสปอร์ตหล่นหายแล้วยังไม่รู้ตัว เดี๋ยวก็ถูกตำรวจพาไปเลี้ยงดูในห้องขัง”

คามินเก็บพาสปอร์ตได้ กำลังจะนำไปคืนให้หญิงสาวที่เป็นญาติกับพลอยวารินทร์ ในขณะที่อีกฟากใบหน้ารูปไข่รับกับคิ้วเรียวยาวได้รูปมุ่นเข้าหากัน

“งานเข้าแล้วฉัน พาสปอร์ตหาย” เมื่อกลับถึงห้องพักแล้ว นัทมนจึงเพิ่งรู้ตัวว่าทำของสำคัญหล่นหาย

“แย่แล้ว!” ร่างเล็กเดินวนไปวนมา ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วดีดนิ้วเมื่อนึกออก ว่าน่าจะไปหล่นหายที่ไหน

“ต้องเป็นที่ตึกร้างนั้นแน่ๆ ” มือเล็กคว้ากระเป๋าสะพายหนังสีน้ำตาล เตรียมจะกลับไปที่จุดเกิดเหตุ แต่เมื่อเปิดประตูออกมา เธอก็พบผู้ชายลูกครึ่งอาหรับ ลูกชายท่านชีคฮารีซ ที่ก่อเรื่องไว้กับพี่สาวและพี่เขยของเธอ

“คุณคามิน!”

“กำลังไปตามหาเจ้านี่ใช่ไหม” คนที่มายืนขวางหน้าประตูชูพาสปอร์ตขึ้นอยู่ในระดับสายตาของเธอ

นัทมนละสายตาจากใบหน้าอันหล่อเหลาคมคาย ไปมองของสำคัญในมือเขา

“พาสปอร์ตของฉันนี่ ไปอยู่ที่คุณได้ยังไง ฉันขอคืนนะคะ” เธอคว้าจะหยิบจากมือเขา แต่เขากลับโยกมือหลบ

“เดี๋ยวผมคืนให้คุณก็ได้ แต่ช่วยอะไรผมสักอย่างจะได้ไหม”

นัทมนชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะถาม “อะไรหรือคะ”

“คุณเป็นโสดหรือเปล่า”

นัทมนหรี่ตามอง ก่อนจะตอบ “โสดค่ะ”

“เวอร์จิ้นไหม”

“มันไม่ใช่เรื่องของคุณ” นัทมนขึงตาโตแล้วกำลังจะเหวี่ยงประตูห้องให้ปิดลง โดยไม่สนใจพาสปอร์ตที่เขาเอามาคืนให้ เพราะถ้าขืนคุยต่อ เธออาจจะได้เข้าคุกเพราะข้อหาฆ่าคนตายโดยเจตนา

“เดี๋ยวก่อนสิ ผมถามเพราะมีความจำเป็น ไม่ได้ทะลึ่ง หรือลามกแบบที่คุณคิด ผมมีงานที่ได้เงินเยอะมาเสนอให้คุณ”

คามินกลับมาสู่ปัจจุบัน หลังจากคิดถึงเหตุการณ์เมื่อสามเดือนก่อน ที่เขาไปพบเธอที่คอนโดเพื่อคืนพาสปอร์ตให้และที่นั่นเองที่เขาตกลงทำสัญญาจ้างงานกับนัทมน มือหนาเก็บพาสปอร์ตของเธอไว้ในเสื้อสูท แล้วหันมาพูดเสียงดุ

“เดินเร็วๆ หน่อยสิ ผมอยากอาบน้ำจะแย่แล้ว หรือที่คุณเดินช้าเพราะคุณกำลังใช้ความคิดว่า คืนนี้จะนอนตรงไหนดี” เขาถามพลางสายตาก็แอบเหล่ผู้หญิงหน้าตาธรรมดา แต่มองไปมองมาก็เริ่มมีความน่ารัก

“คุณนี่แมนมากเลย ที่ให้ฉันนอนโซฟา”

คามินหัวเราะ “นี่คุณ อย่าทำหน้ามุ่ยสิ ไม่สวยอยู่แล้วยิ่งสวยน้อยลงไปอีก ผมมีอีกทางเลือกให้คุณอีกทาง ลืมบอกคุณไป ถ้าไม่อยากนอนโซฟาก็เลือกมาว่า จะนอนข้างบนหรือนอนข้างล่าง แต่ซุ่มซ่ามแบบคุณ นอนข้างล่างดีกว่า ให้ขึ้นข้างบน เดี๋ยวผมลำบากทั้งคืน”

นัทมนที่กำลังเดินตามเขาไปติดๆ ต้องชะงักฝีเท้าและถอยอย่างเร็ว ในอกปั่นป่วนเพราะคำพูดกำกวม ชวนโมโห

“หมายความว่าไง ใครอยู่บน ใครอยู่ล่าง ตอบให้ดีๆ นะ”

คามินยังหัวเราะแล้วพูดต่อ “ถ้ากลัวผมจะเอาเปรียบ เดี๋ยวผมอยู่ข้างบนเอง จบไหม?”

“คุณคามิน กรุณาให้เกียรติดิฉันด้วย ถ้าคุณยังพูดจากำกวม ไม่ให้เกียรติกันแบบนี้ เห็นทีเราจะทำงานด้วยกันยากนะคะ” นัทมนพูดอย่างข่มความโมโห เธอไม่กล้าตัดรอนเสียทีเดียวเพราะยังเสียดายเงินค่าจ้างจำนวนมาก

คามินหัวเราะในลำคอ ยัยตัวเล็กจอมงก ไม่กล้าบอกปัดเขาเพราะความเค็มเข้าเส้น สมเป็นเธอจริงๆ

“คุณเข้าใจผิดไปใหญ่แล้ว ผมหมายถึง ซุ่มซ่ามอย่างคุณ นอนพื้นข้างเตียง ส่วนผมจะนอนบนเตียง”