ตัวเอกเราไม่ยุ่ง ขอยุ่งกับพระเจ้าแทนละกันนะคะ!

สวัสดีฉัน อีฟ ทำงานเป็นหมอค่ะ ตอนนี้อายุ 26 ปี นั่นแหละ เรียนอยู่ในระดับดี ไม่ตกไม่ขึ้นนี่แหละมั่นคง คิกๆ ครอบครัวฉันเป็นครอบครัวที่อยู่กันสงบสุขร่มรื่นดี ไม่ค่อยทะเลาะกันถ้าทะเลาะก็จะเรื่องของขวัญวันเกิดฉันนี่ล่ะ ทะเลาะกันออกนอกหน้าให้ลูกได้ยิน พอเอามาให้ใครจะไปคิดว่านี่คือ เซอร์ไพรส์นะ มันน่าตื่นเต้นตรงไหนเนี่ย

‎

‎ งานอดิเรกของฉันส่วนมากชอบวาดรูปเล่นๆ และก็ยังมีอ่านหนังสือนิยายบ้าง ดูหนังบ้าง อ้อ! ถ้าพูดถึงเรื่องหนังน่ะนะ ฉันชอบดู แฮร์รี่ พอตเตอร์ มันเป็นแนวเวทย์มนตร์ ฉันชอบดูหลายครั้งเพราะว่า ดูกี่ครั้งกี่ครั้งก็ไม่เข้าใจ แต่ก็ดูแก้เบื่อ แต่ฉันก็ชอบนะ รู้มั้ยว่าฉันชอบตัวละครไหนมาที่สุด คิคิคิ ฉันชอบ เดรโก มัลฟอย แบบว่านะถึงจะหมั่นไส้ตอนดูแต่มัลฟอยก็น่ารักนะ แต่จะว่านะ มัลฟอยน่ะนิสัยแบบนั้นก็เพราะว่า พ่อสอนแบบผิดๆไงล่ะ อ่ะนะ เอาล่ะเปลี่ยนเรื่อง ฉันชอบแวมไพร์ทไวไรท์ด้วยนะ สนุกดีออกอิอิ

‎

และงานอดิเรกอีกสิ่งที่ขาดไม่ได้คือ เล่นเกมจีบหนุ่มโอโตเมะน่านเองค่า ถึงจะอายุเข้า 26 แล้วแต่ฉันก็ยังน่าตาอ่อนเยาว์อยู่นะ ว่าแต่เกี่ยวไรกัน สรุปฉันชอบเล่นเกมจีบหนุ่มด้วย แบบพระเอกหล่อไงอะไรแบบนี้ นางเอกก็สวยนะแต่ไม่เท่านางร้าย ชอบนางร้ายมากกว่าถึงเธอจะเอาแร่ชอบกรี๊ดก็เถอะ แต่ชอบตรงนี่เธอมีพลังเสียงกรี๊ดตลอดเวลาไม่เจ็บคออ่ะ ชอบๆ 555 เขาจะหามาเราบ้าไหมที่ชอบเพราะมีพลังเสียงดีเนี่ย….

แต่ถ้าจริงๆ ก็แทบไม่มีเวลาว่างเลยอ่ะ!~~

" อีฟลูก!! กินข้าววันนี้เป็นวันเกิดลูก แม่มีของขวัญให้ด้วยนะ! " ของขวัญ?..ห้ะ ของขวัญ อีฟลุกพรวดทันทีวิ่งมาทางบันไดแบบเอาเป็นเอานาย

ตึก ตึก ตึก

" เดี๋ยวก็ตกบันไดหรอกเดินดีๆ "

" ไม่เป็นหรอกค่ะ ว๊ายยย! " น่าน....ไง ฉันน่าจะฟังแม่ตั้งแต่แรกนะ

ตึก ตึก ตึก ตุบ พรึ่บ!

" อีฟ/อีฟ!!! " สามีภรรยาที่อยู่ด้านล่างร้องชื่อลูกอย่างตกใจทันทีเมื่อเห็นลูกตกบันไดลงมาแต่ละขั้น เห็นเลือดอาบเต็ม

" อีฟ ! พ่อโทรเรียกรถพยาบาลที! " พ่อก็โทรเรียกทันทีด้วยทั้งตื่นตระหนกตกใจ

" อีฟ! อย่าพึ่งหลับนะ ฟังแม่ นี่คือคำสั่ง! " ฮะๆๆ แม่เวลานี้ แม่สั่งหนูได้หรอ

" หนูรู้สึก ง่วง จังเลย ฮะๆๆ " ฉันค่อยยื่นมือไปแตะหน้าแม่เบา แล้วยิ้มอ่อนๆส่งให้ " หนูรักแม่นะ พ่อ พ่อ อยู่ไหนคะ "

" พ่ออยู่นี่ลูก ลูกต้องฟังแม่ ลูกอย่าพึ่งหลับนะลูก "

พ่อยืนมือมาจับอีกข้าง

" หนูรัก...พ่อกับ..แม่..นะคะ หนูอยากนอนแล้ว ฝัน...ดีค่ะ " และสติของอีฟก็ค่อยหลี่ดับลงในที่สุด

เมื่อสองสามีภรรยาเห็นลูกสาวอันเป็นที่รักของตนสิ้นไปต่อหน้าต่อตาก็ร้องไห้ ออกมา กว่ารถพยาบาลมาถึงก็สายไปซะแล้ว ลูกสาวของเราไม่สามารถมาหัวเราะ ร่าเริง ให้เราเห็นอีกแล้ว ไม่มี.... วิญญาณของร่างบางนี้กำลังร้องไห้ยืนมองพ่อแม่ของตนร้องไห้กอดศพของตน อยู่ก็อดมิได้ที่จะร้องเสียใจตาม เราไม่สามารถกลับไปแก้ไขได้อีก

พรึ่บ!

" เธอคือ วิญญาณนางสาวกมลแก้ว แก้วมณีแสง ใช่หรือไม่ " อยู่ดีๆมีชายใส่ชุดสูทสีดำโผล่ออกมา...ใครฟระ!

" ใช่ค่ะ คุณคือ... "

" ยมทูตครับ ผมมารับวิญญาณของคุณไปหาท่านพญายม "

พรึ่บ!

และตอนนี้เราก็โผล่มาที่ๆไหนก็ไม่ทราบนะคะ ค่อนข้างมืดเลยทีเดียว คุณยมทูตเมื่อกี้ผละออกจากฉันแล้วเดินเข้าไปทางประตูด้านหน้าบอกให้ฉันยืนรอ และฉันก็ได้ยินเสียงตะโกนหนึ่งขึ้นจนฉันสะดุ้งอย่างแรง..ขอย้ำ อย่างแรงจริง

‎" ว่าอย่างไรนะ!!!! ไอ้พระเจ้านั่น!!!! พาเธอไปหามันซะ เจ้านั่นไม่สมกับเป็นพระเจ้าเอาสะเลย!!! "

‎ไม่นานยมทูตคนนั้นก็เดินออกมาด้วยสีหน้าค่อนข้างซีดคงจะเรื่องมื้อกี้มั้งคนที่ตระโกนดังลั่นนั่นน่ะ คงเป็นท่านพญายม ชัวว์ป้าบ!

‎" เอาล่ะเราจะไปหาท่านพระเจ้า "

‎" อาา ค่ะ " นี่มันเรื่องอะไรฟระ!...ได้ไปหลายที่จริงเลย มันเรื่องอารายกานน

พรึ่บ!

พอมาถึงที่แบบมันเป็นอะไรที่สวยงามพระรามแปดพระรามเก้ามากอ่ะ ทิวทัศน์แบบสวยมากๆๆๆๆ ไม่เคยพบเคยเห็น...สวรรค์

‎" ใช่ที่นี่คือสวรรค์ และที่ตรงนี้คือที่อยู่ของพระเจ้าสูงสุด นั่นก็คือข้า " เสียงเอ่ยอยู่ข้างหูทำให้ฉัน ขนลุกและสะดุ้งตัวหลบออกมา ก็เห็นคนหล่อรูปร่างสูงฉันสูงแค่อกเขาเองเอาง่ายๆก็ฉันสูงแค่ 150 อ่ะ จะเอาอะไรกับส่วนสูงฉัน เออ จะว่าไป พระเจ้าเนี่ย หล่อเหมือนกันนะเนี่ย หล่อมากกกกกกกก ไม่เคยพบเคยพ้อ ให้หนูจีบได้ไหมคะ หนูรู้ว่าคุณน่าจะได้ยินเสียงของหนูนะ อิอิ จริงจังนะเนี่ย รับภรรยาสักคนไหมคะ

ซึ่งความคิดของหญิงสาวด้านหน้าคิดแบบตรงไม่อ้อมค้อมเลย มันทำให้เข้าหยุดชะงักไปสะครู่ก่อนจะกระแอมเสียงนิดหน่อย

‎" อะแฮ่ม! เข้าเรื่องกันเลยดีกว่า คือข้า- " ท่านจะบอกว่า ข้าทำเจ้าตายก่อนวัยอันควร จึงต้องการที่จะส่งเจ้าไปเกินใหม่ในชาติภพอื่น ใช่หรือไม่เจ้าคะ

‎" เจ้าทำไมถึงรู้ได้ล่ะ " เดาค่ะ เดาไม่ถูกแต่หวยสินะ เห้อ อีฟ เพลีย ว่าแต่ท่านชื่อไรคะ

‎" เจ้านี่นะ พึ่งจะถาม ข้าชื่อ เซน่อน เอาล่ะ แล้วข้าก็จะหะ- " ก็จะให้พรข้า 5 ข้อ รึเปล่าคะ

‎" ปล่าว ข้าจะให้ 3 ข้อ " อะไรก็ได้ใช่ไหมคะ

ข้อแรก ขอให้สวยๆน่ารักๆค่ะ สวยตลอดกาลเลยสวยโพดสวยโพ

" ย่อมได้ ต่อไป " ขอสติปัญญาเรียนรู้เร็ว มากๆๆ ฉลาดดด

‎" ก็ย่อมได้ ต่อไป " ขออีฟเป็นภรรยาท่าน

‎" ก็ย่อมได้....เห้ย! ไม่ได้ ใครเขาขอแบบนี้ได้กันเล่าเจ้านี่ " เอ้า! ท่านมีภรรยาแล้วรึคะ

‎" เปล่า แต่ข้ากะ- " งั้นก็รับอีฟเป็นภรรยาสิคะ

‎" ไม่ได้! เร็วข้อสุดท้ายเจ้าจะเอาอะไร " โธ่ววว ท่าน! เห้ออ แล้วฉันจะไปเกิดที่ไหน

‎" แนวแฟนตาซี อ่ะ บอกได้เท่านี้ ไปถึงเจ้าจะรู้เองล่ะ " แต่ข้าก็อยากเป็นภรรยาท่านนะ เด็กสาวพูดพลางนั่งลงให้นิ้ววาดพื้นไปมาอย่างหดหู่..

‎" ไม่ได้คือไม่ได้ " ทำไมถึงไม่ได้ คำก็ไม่ได้ สองคำก็ไม่ได้ เขามีกฎห้ามกันหรอคะ

‎" ก็เปล่า " ภายในใจพระเจ้า อะไรกันเธอคนนี้ ทำไมต้องพูดให้เราใจเต้นแปลกๆไปด้วยเล่าไม่เข้าใจเลยจริงๆ

‎" งั้นข้าก็ขอให้มีครอบครัวอบอุ่นละกันค่ะ ท่านหักอกฉัน เกิดมาไม่เคยมีใครปฏิเสธเลย ฮึก ทำไมท่านใจร้ายกับข้าแบบนี้ หมั้นอีฟไว้ก็ได้ อย่าพึ่งแต่งก็ได้นี่คะ ฮึก! " ใช่เกิดมาไม่เคยทีใครมาปฏิเสธเลย นี่คือการรุกครั้งแรกของเราก็เหลวซะแล้ว คนอะไรใจร้าย ทิ้งเด็กสาวตาดำๆได้ลงคอแบบนี้

‎" เห้ๆ เจ้า โธ่วว! หยุดร้องได้แล้วน่า " ในใจของพระเจ้า เด็กนี่มีอิทธิต่อใจเราเมื่อไหร่กัน

‎" ก็ท่านไม่รับรักอีฟ อีฟก็ร้องไห้เสียใจสิคะ ก็ได้งั้นอีฟไปเกิดก็ได้ ท่านไม่รับอีฟเป็นภรรยาก็ช่าง อีฟหาคนอื่นก็ได้ เอาสิส่งอีฟไปสิคะ " ฉันพูดเสียงค่อนข้างประชด ประชดยังไงเขาก็ไม่สนใจประชดทำไม เหอะ ไปหาใหม่ก็ได้ ท่านน่ะใจร้าย

ในขณะที่ต่างฝ่ายต่างเงียบ ภายในใจพระเจ้า ทำไมกันเราจะคิดตามเด็กคนนี้ทำไม ยังไงก็พึ่งจะได้พบกันเอง ถึงนิสัยของเธอจะน่ารัก..ก็ตาม เธอบอกจะไปหาใหม่ด้วยนี่..โอ้ยทำไมต้องคิดด้วยล่ะนี่

‎" ก็ได้ เจ้าไปเกิด เดี๋ยวข้าจะไปหาเจ้าแน่นอน " WHAT!? Oh my God! จริงหรือคะ งั้นอีฟจะรอนะ

ฟอดดด~~ อีฟหอมแก้มจองพระเจ้าแล้วนาาา เอาล่ะส่งอีฟไปได้แล้ว กว่าจะถึงแก้ม อีฟต้องลำบากโดด

" เจ้านี่นะ น่ารักเกินไปรู้ตัวหรือไม่ งั้นแล้วเจอกัน " พระเจ้าก้มลงจุมพิตที่หน้าผาก ของอีฟ แล้วโลกของอีฟก็ดับลงทันที พร้อมกับร่างของอีฟค่อยๆหายไปจากตรงหน้าขอพระเจ้า...

‎

‎" ข้ายอมหมั้นกับเจ้าแล้ว อีฟ ไม่สิชื่อใหม่ของเจ้า ฟลอเลีย อาเทียส ต่างหาก "

ทางด้านอาณาจักรบริททาเนีย

‎โรงเรียนเซนต์เดเลนอส

" กรี๊ดดดดดดด!! แก! นังเอลล่า! นังตอแหล! " หญิงสาวผมสีชมพูอ่อนสั้นเหนือคอไปเล็กน้อยเข้ากับสีของนัยน์ตากล่าวออกมาอย่าง เคียดแค้น มองหน้าหญิงผมสีน้ำตาลเข้มด้านหน้าที่มีน้ำตาไหลออกมาเพราะการแสดงของเจ้า ตัวโดยไม่มีใครรู้ว่าหญิงผมสีน้ำตาล หรือเอลล่านั่น เป็นคนบีบน้ำตาแสดงออกมา

‎

" เธอสู้ฉันไม่ได้หรอก... ฮึก! คะ คุณ ฟลอเลีย ฮึก! อะ เอลล่า ไปทำอะไรให้คุณ..ฟลอเลียกันคะ " แน่นอนว่าประโยคแรกเธอพูกกระซิบให้ฟลอเลียได้ยินกันสองคนพอเสียงสะอื้นเธอก็ เริ่มพูดเสียงดัง

‎

" ฟลอเลียเธอทำอะไรเอลล่า!!! " และแน่นอนผู้ที่มาช่วยเอลล่าก็เป็นเจ้าชาย เจ้าชายเอเลน บริททาเนีย องค์รัชทายาทอาณาจักรบริททาเนีย และซึ่งก็เป็นคู่หมั้นขอเธออีกด้วย และก็ยังมีประธานนักเรียน กับเพื่อนเก่า

‎" องค์ชายทรงช่วยมันหรือเพคะ! นังนั่นมันตอแหล! เหตุใดพระองค์ถึงดูมารยายัยนั่นไม่อะ- "

เพี๊ยะ!

เขาพุ่งมือมาตบฉันเพื่อปกป้องยัยนั่น ฉันยังเห็นยัยนั่นยกมุมปากขึ้น แก! แก! นังมารยาชั้นต่ำ! ฟลอเลียพุ่งไปดึงข้อมือเอลล่าหวังจะผลักเธอให้ตกบันไดไป แต่องค์ชายคว้าเอลล่าแล้วดันฟลอเลียลงมาแทนและแน่นอนว่าฟลอเลียตกลงมาศรีษะ กระแทกพื้นอย่างรุนแรง

ตึก ตึก ตุบ!

ทั่วร่างเต็มไปด้วยเลือด จากหัวที่แตกและท่ามกลางเหตุการณ์นี้ ผู้คนมากมายต่างสงสารเอลล่าแต่กลับสมน้ำหน้าฟลอเลีย ทุกคนไม่รู้เลยรึยังไงว่าเอลล่านังนั่นมันแสดง ก่อนสติจะดับลง ก็ได้ยินเสียงแว่วๆ

" ฟลอเลีย! ฟลอ... " เสียงนี้ท่านพ่อ เอ๊ะ! เห็นลางๆนั่นท่านพี่ ดีจังเลยนะ ท่านพี่สนใจน้องแล้วหรอคะ...และโลกก็ดับลง

ทางด้านดยุคคราส อาเทียส เมื่อมาถึงก็เห็นลูกสาวอันเป็นที่รักเลือดท่วมตัว และก็เหลือบไปเห็นเจ้าชายที่ยืนกอดกับหญิงสาวสามัญชนนั่นอีก ตอนนี้เขายังไม่สนอะไร เขาจะเอาเรื่องด้วยทีหลัง เขากำลังจะไปอุ้มลูกแต่อยู่ดีๆก็เกิดแสงสีทองขึ้น

‎ท่ามกลางความเงียบ เลือดที่เคยท่วมเต็มตัวลูกสาวตอนนี้กลับหายไปบาดแผลลูกสาวของตนก็หายไป มันน่าอัศจรรย์ และเธอมีโครงหน้าที่เปลี่ยนไปเธอดูสวยสง่า กว่าเมื่อก่อน และเส้นผมเธอก็ยาวขึ้นกว่าเดิมหลายเท่าทุกคนที่อยู่ที่นี่แทบตะลึงตาค้างกัน ไม่เว้นแม้แต่เอลล่า และพวกเจ้าชาย เธอตื่นขึ้นมา แต่สิ่งที่น่าใจหายของดยุคคือ...!

‎

‎" พวกคุณ.....เป็นใคร? "

ทาง ด้านบุตรคนโต เฟสเตอร์ อาเทียส เขามาถึงโรงเรียนแล้วตามพ่อมาก็มาเห็นภาพที่น่าตกใจของน้องสาว มันทำให้ผมใจหายแปลกๆ ถึงผมจะไม่ได้ชอบและก็ไม่ได้เกลียดอะไร ผมไม่ค่อยยุ่งกับเธอเพราะเธอก็ไม่ได้มายุ่งกับผมเหมือนกัน บางทีผมค่อนข้างไม่ชอบนิสัยที่ชอบกรี๊ดกร๊าดของเธอ กลับมาปัจจุบันตอนนี้น้องฟลอเลยนอนท่วมไปด้วยเลือด ผมเหลียวไปมองด้านบนบันไดนั่นก็พบไอเจ้าชายคู่หมั้นของน้องสาวผมและผู้หญิง คนนั้น มารยา ไม่ได้ไร้เดียงสาสักนิด ช่วงแรกๆผมเคยชอบเอลล่า แต่เมื่อผมสังเกตดีๆ ฟลอเลียอยู่เฉยๆของเธอดีๆเอลล่าก็เข้าไปหา และครั้งหนึ่งผมเห็นเธอยิ้มที่มุมปากส่อแววสะใจ ผมจึงรู้ว่าเธอน่ะ มารยา

ผม หันมามองน้องสาวผมเสียใจที่เหมือนผมจะเสียเธอไป ตอนนี้ท่านแม่ก็ไม่อยู่แล้วผมไม่อยากเสียใครไปอีก พ่อกำลังจะไปอุ้มน้องแต่จู่ๆบนร่างฟลอเลียก็เกิดแสงสีทองสว่างไสว เลือดที่เคยกองท่วมตัวฟลอเลียก็หายไปพร้อมบาดแผล สิ่งที่เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงคือใบหน้าโครงหน้าของฟลอเลียเปลี่ยนไป เธอสวยขึ้น สวยกว่าแม่เลยด้วยซ้ำ สวยก็ทุกคนเลยก็ว่าได้ และเส้นผมเธอก็ยาวขึ้นกว่าเดิมนี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

แล้วฟลอเลียก็ตื่นขึ้น ดวงตาของเธอส่อแววสงสัย เธอสงสัยอะไร และประโยคแรกที่เธอพูดออกมามันทำให้ผมและพ่อ ในหาย

" พวกคุณ......เป็นใคร? "