ตอนที่6.พอเถอะค่ะแม่

ปภาวีควักบุหรี่จากกระเป๋าถือใบโตหนังแท้แบรนด์ดังที่ซื้อสะสมไว้สมัยเคยรวยและไม่ยอมขายทิ้ง ไม่เหมือนข้าวของเครื่องใช้ดีๆของลูกสาวที่ยอมแลกเปลี่ยนเป็นเงินเพื่อเอาปากท้องของครอบครัวไว้ก่อน ปัถว์ลุกขึ้นนั่ง ผมที่เกล้าไว้หลุดออกจากกันดูยุ่งเหยิง

“ดูแกสิ” มารดาส่ายหน้าไปมา ทำท่าเหมือนอ่อนใจ

หากปัถว์ดูแลตัวเองสักนิด แค่ครึ่งของแม่ ป่านนี้ก็คงมีเศรษฐีไฮโซสักคนมาสนใจ ลูกค้าที่โชว์รูมนั่นก็มีแต่คนรวย ถ้าไม่รวยคงไม่มีปัญญาซื้อรถนำเข้าพวกนั้น ภูวิศเพื่อนรุ่นน้องของผัวเธอเป็นคนรับรองเองว่า ธุรกิจของเขามีแต่คนรวยๆ ที่มาติดต่อซื้อขายในโชว์รูม ที่เขารับรอง เพราะหวังว่าปภาวีจะได้หมดห่วง ไม่ต้องห่วงกลัวลูกสาวจะเป็นอันตราย ถ้าต้องเจอลูกค้าไม่ดี แต่ผู้เป็นมารดาไม่ได้คิดเช่นนั้น ปภาวีกลับหวังว่า ลูกสาวจะพลอยได้คนรวยสักคนมาอุ้มชู ทุกคนในบ้านจะได้พลอยสบายไปด้วย

แต่ปภาวียังไม่เห็นวี่แววลูกสาวจะติดต่อกับใครสักคน

“นี่..ถ้าแกรู้จักแต่งตัวเสียบ้าง...”

“พอเถอะค่ะแม่” ปัถว์โบกมือห้าม

รู้ว่า มารดาจะพูดเรื่องใด หญิงสาวไม่เคยคิดรวยทางลัดอย่างที่แม่ของเธอพยายามชี้แนะช่องทาง ออกจะสมเพชตัวเองด้วยซ้ำ หากต้องหาทางออก เช่นนั้น

“แกก็เป็นเสียแบบนี้ แทนที่จะเห็นความหวังดีของฉัน”

ปัถว์เบือนหน้าไปอีกทาง ความหวังดีของแม่ที่ต้องใช้เนื้อตัวของเธอเป็นใบเบิกทางน่ะหรือ?

“เสี่ยเกรียงก็ถามถึงแกอยู่ เขาให้แม่ชวนแกไปกินข้าวด้วยกัน”

ปภาวีเกริ่น เสี่ยเกรียงเป็นเจ้าของบ่อนที่มารดาเข้าออกอยู่ประจำ ใช้ชีวิตที่นั่นมากกว่าบ้านตัวเอง ตั้งแต่พ่อของปัถว์ตาย ดูเหมือนปภาวีจะเล่นหนักมือขึ้นทุกที

“แกก็เล่นตัวเสียจริง เสี่ยเกรียงก็ใช่ว่า จะขี้ริ้วขี้เหร่เสียที่ไหน อายุก็ยังไม่มาก”

แค่แก่กว่าลูกสาวมากกว่าสิบปี แต่สำหรับหล่อนแล้วถ้าเขารวยมากพอ ก็ดูจะลืมอุปสรรคพวกนี้ไปเสียได้

“ปัถว์อยากอยู่คนเดียวมากกว่า ไม่อยากแต่งงาน”

เธอรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ ปัถว์คนเดียวเท่านั้นที่รู้ถึงหัวใจของตัวเองดีว่า ไม่มีใครมาแทนที่เขาได้ ไม่ว่านานแค่ไหน และไม่ว่า...เขาจะเกลียดเธอสักเท่าใด

“แกก็เป็นเสียแบบนี้” ปภาวีทำเสียงอ่อนใจ “ไอ้เรารึก็หวังดี ไม่อยากให้ลำบากลำบน แล้วอีกอย่าง...”

มารดาถอนหายใจ

“แกก็รู้ บ้านเรากำลังลำบาก เผื่อจะลืมตาอ้าปากได้บ้าง”

“ด้วยเงินของคนอื่นนี่นะคะ แม่” เธอถามเสียงสั่นเครือ

“คนอื่นที่ไหนกันเล่า” ปภาวีพ่นควันบุหรี่อีกครั้ง ก่อนขยี้ก้นบุหรี่ลงกับที่เขี่ย มองลูกสาวด้วยความขัดใจที่ปัถว์ไม่ได้ดังใจเธอเสียเลย

“ถ้าเขาแต่งงานกับแก มันก็เป็นเงินของผัวกันเมียกัน”

“ปัถว์ไม่อยากให้ใครมาดูถูก”

และวันนี้เธอก็เพิ่งพบคนที่ดูถูกเธอทั้งคำพูด สายตา และการกระทำ

“จนป่านนี้เลือดพ่อแกยังแรงอยู่อีกหรือไง หยิ่งไม่เข้าท่า ฉันอยากรู้นักไอ้ศักดิ์ศรีมันจะทำให้แกอิ่มท้องไหม”

ปภาวีถอนหายใจแรงๆแล้วก็เปลี่ยนเรื่องโดยพลัน อย่างที่ปัถว์ไม่ทันตั้งตัว

“แกมีเงินสักพันไหม”

ปัถว์มองหน้ามารดาด้วยแววตาตั้งคำถาม

“อะไรนะคะ แม่ ปัถว์เพิ่งให้เงินแม่ไปเมื่อวันก่อน สามพัน” หญิงสาวเตือนความจำ กลัวว่าแม่จะหลงลืม แล้วเธอเองก็ไม่อยากเชื่อว่า แม่จะใช้เงินจำนวนนั้นจนหมดในเวลาอันรวดเร็ว

“เงินเท่านั้น จะไปพออะไร แกก็รู้ข้าวของแพงขึ้นทุกวัน”

“แม่คะ” ปัถว์เรียกมารดาอย่างอ่อนใจ

“เงินเท่านั้น แต่เกือบครึ่งเงินเดือนของปัถว์”

“ไม่มีก็ไม่มีสิ จะบ่นทำไม”

เสียงปภาวีบอกให้รู้ถึงความไม่พอใจ ก่อนที่เจ้าตัวจะลุกขึ้นเดินไปที่ชั้นวางทีวีกับชุดโฮมเธียเตอร์ สมบัติที่เกือบๆจะเป็นชิ้นสุดท้ายของบ้าน

“แม่จะทำอะไร นั่น” ปัถว์ร้องถาม เธอมองมารดาที่กำลังถอดสายพ่วงระหว่างเครื่องเล่นดีวีดีกับโทรทัศน์แล้วก็ลำโพงที่อยู่ด้านข้าง

“เอาไปจำนำก่อน ฉันไม่มีตังค์” แม่บอกง่ายๆ

ปัถว์รีบลุกขึ้นตามไปใกล้ๆก่อนร้องห้าม