EP.02

เสียงนกร้องจิ๊บจิ๊บที่ได้ยินรวมทั้งแสงสว่างที่สาดส่องเข้ามาทำให้รู้ว่าวันใหม่ได้มาเยือนแล้ว แต่ไม่ได้ทำให้ ‘นับตังค์’ เพลิดเพลินไปเสียงไพเราะเหล่านั้น หล่อนรำคาญเสียด้วยซ้ำ

มือเล็กควานหาหมอนขึ้นมาปิดหูไม่อยากได้ยินเสียง เพราะที่เป็นอยู่นี้รู้สาเหตุ อาการปวดหัวตึบๆ ตามจังหวะชีพจรบ่งบอกว่าเมื่อค่ำคืนที่ผ่านมาหล่อนดื่มหนักแน่นอน ก็คงเหมือนกับทุกๆ ครั้งที่ดื่มหนัก แฮงค์ และก็จำจดเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนไม่ได้ จนทั้งแม่ทั้งเพื่อนด่าหล่อนเรื่องนี้ตลอดว่าหากไปถูกใครทำมิดีมิร้ายเข้าจะทำยังไง แต่หล่อนมั่นใจว่าดูแลตัวเองได้ เพราะหล่อนไม่เคยไปเมาอยู่ในที่อโคจรเหล่านั้น มากสุดก็เมาที่บ้านเพื่อน

ตอนนี้หล่อนทั้งปวดหัวทั้งเมื่อยขบไปทั้งเนื้อทั้งตัวจนไม่อยากจะลืมตาตื่นเลย ยังอยากนอนยาวๆ ให้เพียงพอต่อความเหนื่อยล้าไปทั้งร่าง แต่ไอ้เสียงนกเจ้ากรรมนี่ก็ไม่ปรานีหล่อนเลย

นับตังค์ควานฝ่ามือหาหมอน แตะไต่ไปทั่วพื้นที่ที่สามารถเอื้อมถึง ไม่อยากลืมตาเพราะรู้ตัวเองดีว่าถ้าแสงสว่างย้ายเข้ามาในสายตาเมื่อไร หล่อนก็จะหลับไม่ลงอีกเลย แล้วไอ้อาการปวดหัวตึบก็จะอยู่กับหล่อนไปตลอดทั้งช่วงวัน

แต่แล้วฝ่ามือที่บัดป่ายไปปะทะบางอย่างก็ทำให้หล่อนชะงัก เพราะคืออะไร?

หัวคิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากัน ขณะที่มือยังคงแตะไต่ไปตามสิ่งนั้น

ขนหัวลุกพึ่บ ขนกายลุกวาบไปทั้งร่าง เมื่อหล่อนแน่ใจว่าสิ่งนั้น... ไม่ใช่หมอน

เพราะความอุ่น นุ่ม หยุ่นมือ แข็ง และเป็นลอนของกล้ามเนื้อ นี่เป็นคือผิวของคนแน่ๆ เป็นคนและก็เป็นผู้ชาย มีกล้ามเนื้อแน่น และก็มี…

นับตังค์ผวาเบิกตากว้างมองตรงไปยังจุดที่ฝ่ามือของหล่อนกอบกุมเอาไว้ สิ่งนั้นมันกำลังพองตัวขยายขึ้นจนฝ่ามือของหล่อนกอบกุมไม่มิด มันกระดุกกระดิกได้เหมือนมีชีวิต และมันก็กำลังพยายามดันตัวตั้งตรงขึ้นมา

ไอ้ตัวดุ๊กดิ๊กที่มีผิวหนังสีคล้ำกว่ามือของหล่อน มันเหมือนจะเปิดตาและมองตรงมา แค่นั้นสมองก็ประมวลผลและได้คำตอบทันทีว่ามันคือ...

“กรี๊ดดดดด…”

เสียงกรีดร้องดังขึ้นพร้อมๆ กับร่างแบบบางทะลึ่งลุกตัวขึ้นนั่งทันทีจนรับรู้ได้ถึงความรู้สึกแปลกแยกในร่างกาย แต่ถึงอย่างนั้นนับตังค์ก็ต้องพาตัวเองให้ออกห่างจากผู้ชายที่นอนแก้ผ้าอยู่ข้างหล่อนให้เร็วที่สุด และเนื้อตัวที่สัมผัสผืนผ้าก็รู้ว่าหล่อนเปล่าเปลือยไม่ต่างกัน

สมองให้คำตอบกับสิ่งที่เกิดขึ้น นับตังค์ยิ่งต้องรีบขยับให้ไกล ไรฟันขบริมฝีปากล่างกั้นความเจ็บที่ร้าวขึ้นมาจากตรงนั้น มือคว้าผ้าห่มมาพันตัว กระเถิบตัวเร็วไปจนชิดติดหัวเตียงด้านหนึ่ง ก่อนจะโอนเอนเพราะอาการปวดหัวจี๊ดเข้ามาปะทะ พร้อมๆ กับอาการเจ็บร้าวที่ส่วนนั้นเมื่อถูกกระทบกระเทือน

“โอย… ปวด… โอย… เจ็บ... โอย... ซี้ด... โธ่โว้ย!”

ฝ่ามือกุมศีรษะตัวเองและต้นขาก็บดเบียดเข้าหากันแน่น ทั้งปวดหัวและเจ็บตรงนั้นในเวลาเดียวกัน จนแทบจะห่อตัวลงไปนอนขด แต่ก็ต้องพยายามตั้งสติให้มั่นและเปิดเปลือกตาขึ้นมองคนด้านข้างที่ลุกขึ้นนั่งเหมือนกัน

จากระดับสายตาหล่อนก็ยังเห็น ‘ไอ้ตัวนั้น’ ตั้งโด่ และก็เห็นว่าผู้ชายคนนั้นไม่ใส่อะไรเลยสักชิ้น

สิ่งที่เกิดขึ้นหล่อนไม่ได้เต็มใจแน่! หล่อนไม่ได้อยากมีผัว!!

“แก... ไอ้ชั่ว! แกเป็นใคร! แกทำกับฉันแบบนี้ได้ยังไง แก! ไอ้…”

ดวงตาที่ตวัดขึ้นมองไอ้ชั่วราวจะเบิกกว้างมากขึ้นอีก เพราะไอ้ชั่วนั้นนั่งกุมขมับ หัวยุ่ง ไม่ใส่เสื้อผ้าสักชิ้น แต่มันผิวขาว คิ้วเข้ม ขนตางอนหนา จมูกโด่ง ปากแดงระเรื่อ และหุ่นก็ล่ำบึก มองรู้ว่าเป็น…

“ไอ้... ไอ้เล! แกทำอะไรฉัน! ไอ้เล… แกทำอะไรกับฉันเนี้ย… แกทำอะไร…”

นับตังค์ถามทั้งๆ ที่ไม่รู้ว่ามีเสียงรอดออกจากริมฝีปากบ้างหรือเปล่า เพราะหล่อนกำลังมึนงงว่าควรรู้สึกเช่นไร เสียใจ เสียดาย โกรธ หรืองุนงง แต่นั่นก็ทำให้ ‘ชลธี-ทะเล’ หรือ ‘ไอ้เล’ ตามที่หล่อนเรียกค่อยๆ หันหน้ามองมา