Chapter 2 ที่ไหนก็ได้ ยกเว้นเมืองไทย

อลันเดินเข้ามาโอบมารดา กดปลายจมูกหอมหนักๆ

“วันนี้แม่ของผมอยู่บ้านได้เหมือนกัน พายุคงก่อตัวสูงจนน้ำท่วมเบลเกรด” อลันตอบกลับมารดาทันที เป็นเรื่องปกติหากเขากับมารดาไม่ได้เจอกันนานเป็นเดือนๆ

ถ้าเขาไม่บินไปติดต่อธุรกิจจนไม่มีเวลาได้กลับมาบ้าน ก็เป็นนางที่ออกจากบ้านเกือบทุกวัน เวลาของคนทั้งคู่มักสวนทางกันเสมอ

ชายหนุ่มเดินต่อไปที่เคาร์เตอร์บาร์ ยกแขนพิงเอาไว้ นางอลันดาเดินตามลูกชายไป เคาเตอร์บาร์คือมุมโปรดของลูกชาย

“ไม่ต้องมาแซวแม่นะ ลูกก็รู้ว่าแม่เหงา”

“แม่ก็เลยออกงานบริหารเสน่ห์ให้หนุ่มๆ น้ำลายหกเล่นใช่ไหมครับ ถ้าแม่จะแต่งงานใหม่กับใครสักคนผมก็ไม่ว่านะ ผมจะได้หายห่วง ถ้าแม่จะมีคนดูแล”

อลันดาขยับตัวเดินเข้าหาลูกชาย ยกสองมือกุมพวงแก้มสากของเขา

“แม่รอให้ลูกแต่งก่อน แม่จะได้หายห่วง เมื่อลูกมีคนดูแล” นางอลันดาย้อนคำลูกชาย

“แต่แม่ก็รู้ว่าผมยังรักสนุก”

“ลูกก็คงจะรู้ว่าแม่ก็ยังรักสนุก” มารดาย้อนคำอีกครั้ง ชายหนุ่มหมั่นไส้กดจมูกลงบนพวงแก้มของมารดา

“เอาเป็นว่าเราจะไม่พูดเรื่องนี้กันอีก ตกลงไหม”

“ฮ่าๆ” นางอลันดาหัวเราะร่า เอียงหน้าถามลูกชาย “ลูกทานข้าวหรือยัง”

“ไม่ทราบว่าคืนนี้คุณแอนเดียร์จะให้เกียรติดินเนอร์กับผมได้ไหมครับ” ชายหนุ่มโค้งล้อเลียนมารดา

นางอลันดายิ้มรับ “ด้วยความยินดีค่ะ แต่ต้องขอเวลาในการแต่งตัวสักครู่”

ชายหนุ่มถอนหายใจพรืด เดินกลับมาที่โถงรับรอง ถ้าให้ต้องรอมารดาแต่งตัว เขาต้องหิ้วท้องรอไม่น้อยกว่าสองชั่วโมง เวลาสามทุ่มในตอนนี้ ถ้าจะออกไปดินเนอร์ เวลาทานอาหารก็คงล่วงเลยกินเวลานอนไป

“ถ้าอย่างนั้นขอข้าวไข่เจียวกุ้งก็พอ”

อลันทิ้งตัวลงบนโซฟาแรงๆ ยกขาพาดบนโต๊ะด้านหน้า พร้อมกับวาดมือสองข้างกางออกเท้ากับพนักพิงอย่างสบายๆ

“ลูกไม่เบื่อบ้างหรือไง” นางอลันดาถามลูกชาย ไม่ว่าที่บ้านจะจ้างเชฟชื่อดังแค่ไหน แต่เมนูประจำของอลันก็ต้องเป็นข้าวสวยร้อนๆ กับไข่เจียวกุ้งสดเท่านั้น

“คำว่าโปรด...ต้องมีคำว่าเบื่อด้วยหรือครับ”

“แต่แม่ก็เห็นลูกทานอย่างนี้ทุกวันที่กลับบ้าน”

“ได้ไหมครับ” ชายหนุ่มถามย้ำ

“เดี๋ยวแม่ไปสั่งคนให้”

ชายหนุ่มขยับตัวลุกขึ้นยืน “ถ้าอย่างนั้นผมขอไปอาบน้ำก่อน” ชายหนุ่มเดินหันหลังออกไป แต่เหมือนคิดอะไรได้บางอย่าง

“อ้อ...แม่ครับ”

นางอลันดาเลิกคิ้วสูง มองหน้าลูกชายกลับตั้งคำถามด้วยสีหน้า

“ผมจะไปเมืองไทย แม่อยากได้อะไรหรือเปล่า” สีหน้าของคนเป็นแม่เครียดขึ้น สิ่งที่นางกลัวกำลังจะเดินเข้ามาหาทีละนิด สามสิบกว่าปีที่นางจากมา นางไม่เคยเหยียบย่างกลับเมืองไทยสักครั้ง ไม่เคยแม้แต่จะเล่าหรือพูดถึง

“เราคุยกันแล้วนะอลัน ลูกก็รับปากแม่แล้วว่าจะไม่กลับไปทำธุรกิจที่เมืองไทย”

“เมืองไทยมีอะไรหรือครับ ทำไมแม่ต้องกลัวและปิดบัง ในเมื่อประเทศไทยก็เป็นแผ่นดินเกิดของแม่เอง”

“ไม่นะอลัน ลูกจะต้องไม่ไปเมืองไทย”

นางอลันดาเริ่มเสียงสั่น แม้เวลาจะผ่านมานานหลายปี แต่นางก็ไม่มั่นใจในความปลอดภัยของลูก ในเมื่อบุคคลคนนั้นยังอยู่ แถมตอนนี้เขายังมีทั้งบารมีและอำนาจมากกว่าเมื่อก่อน

“ทำไมแม่ต้องปิดบัง แม่กระทั่งชื่อสกุลที่แท้จริงของแม่ ผมก็ยังไม่รู้”

“อย่าถามแม่อีกเลยนะ”

“แม่ก็ยังไม่ยอมบอก”

“แม่เหลือลูกอยู่คนเดียว แม่ขอร้องล่ะนะ แม่ไม่อยากต้องเสียลูกไปเหมือนพ่อของลูก”

“แม่ก็คงจะรู้จักผมดี เรื่องของธุรกิจ ถ้าตลาดน่าสนใจ ก็ไม่มีอะไรจะรั้งนักธุรกิจอย่างผมให้ก้าวออกไปเปิดตลาดใหม่ๆ ได้หรอกครับ”

“แม่ไม่เคยขออะไรลูกเลยนะอลัน นี่เป็นสิ่งแรกที่แม่จะขอลูก”

“ผมก็ไม่เคยขออะไรแม่เช่นกัน สิ่งเดียวที่ผมอยากรู้จากแม่ แต่แม่กลับปกปิด...แม้กระทั่งลูก”

ชายหนุ่มเดินเลี่ยงผ่านหน้าคนเป็นมารดาไป ปล่อยให้อีกคนมองตามอย่างหนักใจ เพราะรู้จักลูกชายของนางดี เขากำลังไฟแรงและมุ่งมั่น บวกกับความสดใหม่ในชั้นเชิงการบริหารที่ฉีกมุมมองเดิม แต่เมื่อเขายิ่งก้าวได้เร็วเท่าไร โอกาสพลาดก็ยิ่งมีมากขึ้นเท่านั้น

ความร้อนของวันละลายน้ำแข็งในแก้วให้กลายเป็นน้ำใสๆ เจ้าของแก้วไม่มีเวลาได้ใส่ใจมันสักเท่าไร มือเล็กๆที่จับดินสอหลวมๆ ค่อยๆตีสเก็ตร่างแบบไปเรื่อยๆ

ทุกความสนใจของหญิงสาวมุ่งไปที่ชิ้นงานตรงหน้า นับจากเรียนจบ...ภาระหน้าที่ที่หนักอึ้งก็พรากความสดใสของวัยจากเธอไปด้วย จากเด็กสาวที่เพิ่งพ้นรั้วมหาวิทยาลัย แต่ต้องแบกรับหน้าที่เกินวัย ทำให้เธอกลายเป็นคนเคร่งขรึม และเพราะต้องทำงานหนักจนไม่มีเวลาใส่ใจตัวเองจนกลายเป็นยัยเพิ้งดีๆ หลายคนมองรูปงามที่ซ่อนไว้ภายในไม่ออก สาวเลยวัยเบญจเพศมาหลายปีอย่างเธอที่ต้องรับภาระดูแลบิดา ดูแลโรงงานเล็กๆ ที่เป็นเสมือนท่อน้ำเลี้ยงเล็กๆ ท่อสุดท้ายของครอบครัว

เสียงเครื่องจักรในโรงงานขนาดเล็กดังเป็นระยะ ลลินเดินง่วนอยู่กับแปลนแบบที่เธอเพิ่งออกแบบให้ในงานประชุมผู้ประกอบการการค้าเพชรโลก งานนานาชาติครั้งยิ่งใหญ่ครั้งแรกของโรงงานเล็กๆ ที่เธอต้องดูแลแทนบิดา

ลูกน้องสิบกว่าคนที่อยู่ร่วมกันมาตั้งแต่พ่อของเธอเริ่มก่อตั้งโรงงาน ช่วงแรกทำแค่ทองรูปพรรณ จนกระทั่งลลินเลือกที่จะเรียนการออกแบบเพราะความชอบส่วนตัวอยู่แล้ว และต้องต่อยอดธุรกิจ แต่ก็ไม่คาดว่าเธอจะได้รับบทหนักตั้งแต่เรียนปีสุดท้าย

จู่ๆ พ่อของเธอที่เป็นเสาหลักก็ประสบอุบัติเหตุลื่นล้มจนกลายเป็นอัมพาต นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียง ทิ้งภาระให้หญิงสาวตัวเล็กๆ

ลลินต้องดูแลโรงงานแทนบิดาตั้งแต่เรียนยังไม่จบดี สำหรับเธอมันเป็นภาระที่ยิ่งใหญ่มาก แต่ก็ต้องกัดฟันเรียนให้จบ ออกแบบจิลลี่หาเงินไปด้วยอีกทางแต่แปดปีที่ผ่านมา เธอสามารถพิสูจน์ให้ทุกคนได้เห็น แม้จะล้มลุกคลุกคลาน และหลายคนตั้งฉายาจอมงก จอมเขี้ยวให้เธอ แต่เธอก็ก้าวผ่านช่วงวิกฤตหนักที่สุดมาได้

ถึงวันนี้...หญิงสาวกำลังจะพาโรงงานเล็กก้าวข้ามไปอีกขั้น งานใหญ่ที่เธอได้รับเกียติจากสมาคมผู้ค้าเพชรให้ออกแบบเครื่องเพชรชุดใหญ่ เกิดเข้าตาลูกค้าขึ้นมา ก็หมายถึงว่าทุกคนในโรงงานจะมีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น ถึงอย่างนั้นเธอก็ต้องทุ่มเททำงานหนักมากขึ้นเพื่อให้ผลงานออกมาดี ให้สมกับที่ได้รับโอกาสดีๆ