บทที่ 6 กลั่นแกล้ง

นับจากมานีเดินทางมาพักที่ไร่ส้มเกือบหนึ่งสัปดาห์ ไม่มีวันไหนเลยเดือนฉายจะไม่ถูกหญิงวัยกลางคนรังแกด้วยสารพัดวิธี บ่อยครั้งรู้สึกเจ็บปวดกับการกระทำชั่วร้ายของมานีแต่ไม่มีสิทธิ์ตอบโต้ ทำได้แค่ข่มความรู้สึกไว้ในใจอย่างเงียบ ๆ

“กาแฟค่ะ”

วันนี้ก็เป็นอีกวัน เดือนฉายต้องคอยดูแลมานีตามคำสั่งของภูเมฆ แม้ไม่อยากทำมากแค่ไหนก็ต้องฝืนทน

“วางสิ! ต้องให้บอกทุกอย่างเลยเหรอ”

“ค่ะ”

ระหว่างเดือนฉายกำลังจะย่างกรายนำเอาเครื่องดื่มไปวางบนโต๊ะตัวเตี้ยตรงหน้ามานีในห้องนั่งเล่น จู่ ๆ อีกคนยื่นขาออกมา ส่งผลให้หญิงสาวสะดุดเกือบล้มลง ทว่าโชคดีจับถาดกาแฟไว้แน่นจึงไม่ตกหล่นกระทบพื้น

“ซุ่มซ่าม” ว่าแล้ว เบะปากใส่เดือนฉายอย่างสะใจ

หญิงสาวทำได้แค่ส่งยิ้มอ่อน ๆ วางของในมือลงอย่างใจเย็น พยายามระงับโทสะไม่แสดงพฤติกรรมไม่เหมาะสมออกไป

“โอ๊ย!! กาแฟอะไรของเธอเนี่ย ขมชะมัด” ทันทีมานีลิ้มลองรสชาติกาแฟได้เพียงนิดหน่อยถึงขั้นพ่นออกมา แล้วหันไปตำหนิเดือนฉาย

“กาแฟดำไงคะ แบบที่ป้านีต้องการ”

“นี่แกเถียงฉันเหรอ” หญิงวัยกลางคนลุกขึ้นยืนเต็มความสูงไปประชันหน้ากับเดือนฉาย

“ฉายแค่อธิบายเฉย ๆ ยังไม่ได้เถียงเลย”

เพียะ! คนตัวเล็กพูดจบไม่ถึงนาที ฝ่ามือเหี่ยวฟาดเข้ากับพวงแก้มขาวใสอย่างจัง จนใบหน้าจิ้มลิ้มหันไปอีกด้าน

“จำไว้นะ แกมันก็แค่ผู้อยู่อาศัย อย่าสะเออะมาเทียบกับฉัน” ว่าแล้ว จี้ขมับหญิงสาวแรง ๆ ก่อนหยิบถ้วยกาแฟบนโต๊ะปาลงบนพื้นห้อง จนแตกกระจัดกระจาย

“จัดการด้วย” พูดจบเดินตัวปลิวไปจากห้อง ทิ้งหญิงสาวไว้เพียงคนเดียวด้วยความสะใจที่ได้แกล้ง

“เฮ้อ” พ้นร่างมานีเพียงไม่นาน คนตัวเล็กทรุดกายนั่งลงบนพื้นดั่งคนไร้เรี่ยวแรง พยายามข่มน้ำตาสุดขีดไม่ให้ไหลริน

“อย่าร้องนะเดือนฉาย เธอมันเข้มแข็งอยู่แล้ว” ทำได้แค่พูดปลอบตัวเองเบา ๆ ทั้งที่น้ำตาคลอ

“เป็นยังไงบ้างคะ คุณฉาย” ป้าบัวที่อยู่บริเวณนั้น ทันเห็นเหตุการณ์เมื่อสักครู่ เมื่อพ้นร่างมานีรีบรุดมาดูเดือนฉายด้วยความเป็นห่วง

“ไม่เป็นไรค่ะ” ส่งยิ้มอ่อนให้แก่ป้าบัว อย่างน้อยทำให้รู้ว่าในบ้านหลังนี้ยังมีป้าบัวคอยห่วงใยตนเอง

“คุณมานีแกค่อนข้างอารมณ์ร้าย คุณฉายต้องระวังด้วย”

“ค่ะ” อันที่จริงก็พอทราบมาบ้าง เพราะตั้งแต่แต่งงานกับภูเมฆ มักจะโดนมานีรังแกทุกครั้งที่อีกฝ่ายมาพักไร่ส้ม แต่หนนี้รุนแรงกว่าปกติ หากเป็นที่ผ่านมาจะแค่โดนด่าหรือตำหนิเท่านั้น ไม่เคยถึงขั้นลงไม้ลงมือ ทำลายข้าวของแบบเมื่อสักครู่

“เดี๋ยวป้าช่วยเก็บ”

“ไม่ต้องค่ะ ป้านีเป็นคนสั่งให้ฉายเก็บ ฉายไม่อยากให้ป้าบัวต้องมาพลอยโดนตำหนิไปด้วย”

“แต่...”

“ไม่เป็นไรค่ะ ป้าบัวไปทำงานอย่างอื่นเถอะ”

“ถ้ามีอะไรเรียกป้าได้ตลอดเลยนะคะ”

“ค่ะ” พยักหน้ารับ ก้มหน้าเก็บแก้วบนพื้นต่อ

หลังจากหญิงสาวเก็บเศษแก้วพร้อมกำจัดคราบกาแฟบนพื้นเสร็จเรียบร้อย ก็เตรียมตัวจะเดินกลับห้องนอน แต่ไม่ทันได้ก้าวเท้าขึ้นบันไดบ้าน ทันใดนั้นเสียงสาวใช้คนหนึ่งดังขึ้น

“มีอะไรหรือเปล่า มะลิ” เดือนฉายหันหลังมองตามเสียงเรียก

“คุณมานีสั่งให้มะลิมาบอกคุณฉาย เที่ยงนี้ให้คุณฉายเป็นคนทำอาหารให้ท่านทานค่ะ”

“เขาได้บอกไหมอยากกินอะไรเป็นพิเศษ” เธอมองมะลิหลานสาวป้าบัวอย่างลุ้น ๆ ในคำตอบ

“ไม่ค่ะ แค่บอกว่าอยากให้คุณฉายทำอาหารให้กิน”

“อืม ขอบใจนะมะลิ” ส่งยิ้มอ่อนให้แก่เด็กสาวตรงหน้า

“มีอะไรจะให้มะลิช่วยไหมคะ” เด็กสาวยังคงยืนนิ่งรอคำสั่งจากคนเป็นเจ้านาย

“ไม่มี มะลิไปช่วยงานป้าบัวเถอะ เรื่องอาหารฉันจัดการเอง”

“ค่ะ” เด็กสาวพยักหน้ารับและจากไปทันใด

“ทำอาหารเหรอ” เสียงหวานพึมพำด้วยความแปลกใจ รู้สึกตงิดใจกับคำสั่งมานี เนื่องจากอีกคนไม่เคยกินอาหารรสมือเธอสักครั้ง เลยไม่รู้ว่ามานีจะมาไม้ไหนอีกกันแน่ ถึงกระนั้นจำเป็นต้องทำอย่างไม่ขัดข้อง

เมื่อถึงเวลาเตรียมอาหาร ก็มุ่งหน้าไปในห้องครัวทันทีด้วยความกลัวว่าหากทำอาหารเสร็จช้า มานีจะตำหนิเอาได้

เมนูที่เลือกทำ คือแกงเขียวหวานลูกชิ้นปลากราย เธอเตรียมวัตถุดิบทุกอย่างเพียงลำพัง โดยไม่ให้ใครเข้ามาวุ่นวายหรือช่วยเหลือ

หญิงสาวใช้เวลาไม่นานนัก อาหารทั้งหมดเสร็จเรียบร้อยทันถึงมื้อเที่ยงพอดี จึงยกไปเสิร์ฟให้แก่มานีที่นั่งคอยอยู่ในห้องอาหาร

“มาแล้วค่ะ” เสียงหวานเอ่ยขึ้นขณะในมือถือถาดอาหาร

“ช้า”

“ขอโทษค่ะ”

“รีบวางลงสิ หิวจะแย่อยู่แล้ว”

“ค่ะ” เมื่อได้ยินคำสั่งดังกล่าว เดือนฉายรีบวางแกงเขียวหวานร้อน ๆ ลงบนโต๊ะตรงหน้ามานี ก่อนรู้สึกประหลาดใจกับสีหน้าอีกคน “มีอะไรหรือเปล่าคะ ป้านี”

“นี่แก!! จงใจจะฆ่าฉันใช่ไหม”

“คะ” ใบหน้าหวานมองมานีอย่างฉงนในคำพูดเมื่อสักครู่ เธอพยายามจะถามซ้ำอีกครั้งว่าสิ่งที่ได้ยินไม่ผิดใช่ไหม แต่กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็ตอนมีของร้อนราดใส่มือตัวเอง

“โอ๊ย!!” รีบชักมือหนีทันใด “ป้านีทำแบบนี้ทำไมคะ”

“แกไม่รู้เหรอ ฉันแพ้กะทิ” มานีโวยวายใส่เดือนฉาย

“ฉายไม่รู้ค่ะ” ส่ายหัวไปมาเชื่องช้า “ฉายขอโทษ”

“นังโง่!!” สิ้นคำพูด มานีตบหน้างดงามของเดือนฉายเต็มแรง แล้วเดินสะบัดก้นออกไปจากห้องอาหารทันใด

“แพ้กะทิเหรอ” คนตัวเล็กถึงขั้นแข้งขาไร้เรี่ยวแรง ล้มลงกองกับพื้นห้อง ขณะเดียวกันน้ำตาคลอด้วยความรู้สึกเจ็บปวดโดนแกงร้อน ๆ ลวกมือ

“คุณฉายเป็นยังไงบ้าง”

ทุกคนในห้องอาหารต่างพากันตกใจกับการกระทำมานี ป้าบัวเป็นคนแรกเข้ามาหาหญิงสาวหลังมานีจากไป

“ป้านีแพ้กะทิเหรอคะ” เงยหน้ามองหญิงวัยกลางคนข้างกาย

“ป้าก็ไม่ทราบเหมือนกัน แต่เหมือนจะเคยเห็นคุณมานีกินอาหารที่มีส่วนผสมกะทิอยู่”

“งั้นเหรอคะ” คำพูดของป้าบัวทำให้เข้าใจได้ทันที มานีไม่ได้แพ้กะทิเพียงแค่หาเรื่องกลั่นแกล้งกันเท่านั้น พอคิดแบบนี้แล้วรู้สึกอยากร้องไห้เหลือเกิน เธอทำอะไรผิดนักหนาเหรอ ทำไมถึงต้องโดนอะไรแบบนี้อยู่เรื่อย

“มือเป็นยังไงบ้าง”

“เจ็บ”เสียงหวานสั่นเครือ

“นังมะลิ แกรีบหยิบทิชชูสิ ฉันจะรีบเช็ดคราบแกงบนมือคุณฉายออก” ป้าบัวหันไปกล่าวกับหลานสาว ซึ่งยืนมองเดือนฉายด้วยความเป็นห่วงกับสิ่งที่ต้องประสบ

“เอานี่ยาย” เด็กสาวทำตามคำสั่งผู้เป็นยายอย่างรีบร้อน ป้าบัวซับคราบแกงบนหลังมือเรียวจนหมดเกลี้ยง

“เดี๋ยวป้าไปหายามาให้นะคะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉายอยากพักแล้ว” พยุงกายลุกขึ้นยืนอย่างยากลำบากก่อนตรงไปห้องนอน จากนั้นทิ้งตัวลงบนเตียงขนาดคิงไซซ์

“พ่อแม่...ฉายทำอะไรผิดนักหนาเหรอ ทำไมทุกคนถึงเกลียดฉายมากขนาดนี้”

ร่างเล็กโอบกอดตนเองด้วยความรู้สึกเดียวดาย หยาดน้ำใสไหลรินตกลงบนหมอนใบใหญ่ กระทั่งผล็อยหลับในที่สุด

ณ ช่วงเวลาเย็น เดือนฉายหลับใหลไปหลายชั่วโมงกว่าจะตื่นก็เป็นช่วงเวลาเลิกงานของภูเมฆพอดี

“พี่เมฆกลับมาแล้วเหรอ” ขณะกำลังเบิกตาขึ้นบังเอิญได้ยินเสียงรถแล่นจอดหน้าบ้าน ไม่ต้องเดาพอรู้เป็นรถใคร จึงรีบลุกขึ้นและกระโดดจากเตียงเพื่อตรงไปหาเขาเนื่องจากมีเรื่องสำคัญจะคุย

“พี่เมฆ” เธอวิ่งมาหยุดตรงหน้าคนกำลังจะเดินเข้ามาในบ้าน

“มีอะไร” สายตาคมมองคนตัวเล็กตั้งแต่ศีรษะจรดเท้า “เพิ่งตื่นเหรอ”

“ค่ะ” พยักหน้าหงึก ๆ แล้วจัดแต่งทรงผมให้ดูดีขึ้นกว่าเดิม

“เธอมีอะไรจะพูดกับฉัน”

“ฉายคิดว่าป้านีป่วย พี่เมฆต้องพาไปรักษานะคะ ฉายทนไม่ไหวแล้ว”

“พูดอะไรของเธอ” เขาทำสีหน้างุนงงกับประโยคนั้น

“ก็ป้านีเอาแต่กลั่นแกล้งฉาย ทำอะไรไม่ถูกนิดหน่อยก็มาตบตีฉาย คนปกติที่ไหนเขาจะทำถึงขนาดนั้นคะ”

“นี่เธอ! หาว่าป้าฉันเป็นบ้าเหรอ” ด้วยความโมโหเดือนฉายต่อว่ามานีคนที่เขานับถือเยี่ยงมารดา เลยเอื้อมมือหนาบีบหัวไหล่กลมกลึงอย่างแรง “อย่าพูดจาพล่อย ๆ นะเดือนฉาย ไม่งั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือน”

“ฉายพูดจริงนะคะ ป้านีเคยถูกทิ้งมาก่อน บางทีอาจส่งผลต่อจิตใจก็ได้ ฉายว่าพี่เมฆควรพาไปรักษาเถอะ”

“หยุดพูดอะไรไร้สาระได้แล้ว!!” ตะคอกใส่หน้าคนตัวเล็ก

“มันไม่ได้เสียหายเลยนะคะ แค่ลองพาป้านีไปพบจิตแพทย์ก่อนก็ได้”

“รำคาญวะเดือนฉาย รู้ไหมวันนี้ฉันเหนื่อยแค่ไหน ไร่ก็เพิ่งโดนไฟไหม้กลับบ้านต้องมาฟังเธอพูดจาน่าหงุดหงิดอีก เคยรับรู้อะไรบ้างไหมนอกจากเรื่องของตัวเอง” เขาพลั้งมือผลักคนตัวเล็กเต็มแรง จนอีกคนล้มลงกระแทกพื้นอย่างจัง