ตอนที่ 2

รเมศไม่เคยคิดในมุมกลับ ว่าเหตุใดวีรยาจึงได้ใจเร็วด่วนได้ เสียตัวให้เขาทั้งที่เพิ่งรู้จักกันได้ไม่ทันไร เรียกว่ายังไม่ครบอาทิตย์ด้วยซ้ำ ทั้งนี้ก็เพราะเขาหลงรักสาวสวยผู้ร่าเริงเอาใจเก่งคนนี้นี่เอง

ยิ่งการได้เห็นหลักฐานเป็นหยดเลือดแห้งกรังบนผ้าปูที่นอนสีขาว และที่ต้นขาขาวในเช้าวันรุ่งขึ้น เขายิ่งดีใจว่าได้เป็นชายคนแรกของสาวที่เขารัก แม่เมื่อรู้จักกันใหม่ๆ เขาแอบคิดว่าหล่อนอาจไม่ใช่สาวบริสุทธิ์

“เมศขา”

วีรยาแสร้งถอนใจเศร้าๆ เลิกร้องไห้เพราะหาวิธีให้น้ำตาไหลไม่ได้อีกต่อมา มาเป็นอ้อนเสียงเศร้าสร้อย

“ต่อไปไม่มีเมศอยู่เคียงข้างวีจะทำยังไงคะ”

“ไม่ต้องทำยังไงทั้งนั้น ผมจะมาหาวีเอง เพียงปีเดียวผมก็จะหลุดพ้นจากพันธะพร้อมกู้ฐานะครอบครัวให้กลับมาเหมือนเดิมได้”

“แต่ว่า...”

ใบหน้าที่เจ้าตัวพยายามตีบทให้เศร้าหมอง เนื่องจากกำลังผิดหวังในความรัก ปรากฏความยุ่งยากใจแวบก่อนจางหาย

ทั้งนี้ ก่อนที่จะโทรให้ชายหนุ่มรีบมาหาที่คอนโด หล่อนได้ตัดสินใจแล้วว่าจะมาบอกเลิกกับเขาเพื่อโผไปหาชายคนใหม่ที่มีฐานะรวยกว่า แม้จะหล่อเหลาและถูกใจน้อยกว่า

แต่พอมาถึงรเมศก็ไม่ยอมให้หล่อนทันพูดอะไรเพราะความคิดถึงที่มีต่อหล่อน ที่ยังไงก็ทำให้วีรยาอดภูมิใจในเสน่ห์ลีลารักของตัวเองไม่ได้

ชายหนุ่มมทำเหมือนคนตายอดตายอยากทั้งๆ ที่ไม่ได้เจอกันแค่สามวัน

เป็นสามวันที่ทำให้หล่อนได้พบกับเหยื่อรายใหม่ ด้วยเหตุนี้เองทันทีที่เพลงรักจบลงชายหนุ่มบอกถึงความจำเป็นที่เขาอาจจะต้องห่างไปชั่วคราวหล่อนจึงโล่งอกที่ไม่ต้องเป็นฝ่ายขอยุติความสัมพันธ์

แต่เพราะในหัวหล่อนมักจะบวกลบคูณหารถึงประโยชน์จากความสัมพันธ์ เห็นว่าน่าจะยังกอบโกยจากเขาได้ ทำให้หล่อนต้องตีบทหญิงสาวผู้โชคร้ายที่ถูกแย่งชิงรัก

หล่อนแสดงออกว่าเสียใจมากเท่าใดดูเหมือนจะยิ่งเรียกคะแนนสงสารได้มากเท่านั้น ทำให้มั่นใจว่าไม่ต้องหาที่อยู่ใหม่ ห้องชุดหรูค่าเช่าเกือบแสนต่อเดือนหล่อนก็จะยังอยู่ต่อไปได้โดยไม่ต้องจ่ายสักแดง

ยังรายจ่ายที่เคยได้รับทุกเดือนเป็นเวลาเกือบสามเดือนมาแล้วนับจากได้เสียกัน ก็ยังจะเป็นของหล่อนต่อไป

ยังไม่นับเสื้อผ้าอาภรณ์ เครื่องประดับรวมไปถึงเครื่องสำอางที่ล้วนแต่ต้องใช้เงินซื้อหามาประดับตกแต่งตัวเองเพื่อให้ดูดีนั่นอีก

วีรยาซ่อนยิ้มสมหวัง

หล่อนภูมิใจตัวเองจริงๆ ที่สนตะพายผู้ชายคนนี้ไว้ใช้ต่อไปได้อีกโดยไม่ต้องสูญเสียอะไรสักอย่าง

หล่อนจะยังมีรายได้ทั้งจากชายคนเก่าที่มีความจำเป็นต้องปลีกตัวไปแต่งงานใช้หนี้ และจากชายคนใหม่กำลังหลงหล่อนหัวปักหัวปำพอกัน

เกิดมาเป็นคนสวยมันดีอย่างนี้เอง

ทุกคนล้วนแต่เดินลงบ่วงสวาทของหล่อนอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัวกันทั้งนั้น

จากที่ตัดสินใจไม่ค่อยตก เพราะยังไงก็เสียดายชายหนุ่มที่หล่อนใช้ชั้นเชิงความช่ำชองเหนือกว่าหลอกล่อบ่มสอนจนเขากลายเป็นนักรักผู้เชี่ยวชาญ ทั้งที่ก่อนมาเจอหล่อนเหมือนเขาไม่ค่อยได้ปลดปล่อยอารมณ์ใคร่มากนัก ประสบการณ์ทางเพศกับผู้หญิงมีนับครั้งได้เพราะมัวแต่ทำงานกอบกู้ฐานะ และยังต้องคอยดูแลน้องชายหญิงที่ยังอยู่ในวัยรุ่นในฐานะผู้ปกครอง เปลี่ยนไป เมื่อเล็งเห็นช่องทางที่เป็นประโยชน์สำหรับตัวเอง

ละครนอกเวลาจึงเริ่มเปิดฉากใหม่ขึ้นอีกครั้ง

“คุณจะมาหาวีได้เหรอคะ”

ทำเสียงอ้อนปนสะอื้นแห้งๆ ถาม พร้อมกันนั้นมือเรียวเริ่มขยับลูบไล้ไปตามแผงอกกว้าง เพื่อสื่อถึงความรักความพิศวาสให้ชายหนุ่มรับรู้

จากประสบการณ์ที่หล่อนเรียนรู้ ผู้ชายทุกคนมักใจอ่อนกับผู้หญิงที่รักเขา

“ทำไมจะไม่ได้”

“เมียคุณอาจจะ...”

“ไม่มีใครห้ามผมไม่ให้มาหาวีได้หรอก”

“แม้แต่เมียแต่งของคุณงั้นหรือคะ”

สาวสวยผู้มากด้วยเล่ห์ เริ่มปูทางสำหรับตน หากไม่สมหวังในชายคนใหม่ที่เริ่มคบหา

“วีคือเมียผม”

“แต่ว่า...”

“เลิกพูดถึงผู้หญิงคนนั้นเสียทีเถอะ”

น้ำเสียงรำคาญๆ อย่างจริงจังของยอดชู้ทำให้วีรยาซ่อนยิ้มเบิกบาน

หล่อนจะยังไม่เสียรเมศให้ใครทั้งนั้น ใจของเขายังเป็นของหล่อนเต็มร้อย