ย้ายเรือนนอน

มะลิที่ได้จัดการ ดูแลนายหัวของเธอเป็นอย่างดี แต่ด้วยเวลาล่วงเลยไป 4 ทุ่มกว่าแล้ว มะลิเธอเริ่ม จะเมื่อย จากการนวดคนตัวโต ที่นวดเท่าไหร่ก็ไม่หายเมื่อยสักทีมะลิเริ่มจะงอแงบ้างแล้ว

"นายหัวจ๊ะ ยังไม่หายเมื่อยอีกหรอจ๊ะ"

"ทำไมมึงเบื่อจะนวดกูแล้วหรือไง"

"ใครบอกว่าเบื่อเหรอจ๊ะ แค่ตอนนี้มือมะลิไหม้ไปหมดแล้วจ้า มะลินวดในหัวมาจะ 3-4 ชั่วโมงแล้วนะจ๊ะ"

"เออกูรู้แล้ว มึงนี่ก็ขี้บ่นเหมือนกันนะเนี่ย"

"ไหนมึงลองเล่าให้กูฟังเรื่องโรงเรียนซิ มึงอยากจะเรียนคณะอะไรมึงดูไว้หรือยัง"

"มะลิว่า...มะลิจะเรียนคอมพิวเตอร์ธุรกิจเวลาเรียนจบมาจะได้มาช่วยงานนายหัวได้จ้ะ"

"แล้วมหาวิทยาลัยที่มึงว่าเนี่ย ไม่ห่างบ้านมากใช่ไหม เพราะกูไม่อนุญาตให้มึงไปนอนหอเด็ดขาดนะ  กูจะไปรับไปส่งมึงเองทุกวันมึงตกลงไหม"

"ตกลงสิจ๊ะ แต่นายหัวรับส่งทุกวัน นายหัวจะเหนื่อยมากเลยนะจ๊ะ เพราะตารางเรียนมันน่าจะเลิกไม่เหมือนกันในแต่ละวันจ้ะ"

"เออ!! กูรู้แล้วกูก็เคยเรียนมาอยู่หรอกนะ"

"มะลิก็แค่อธิบายให้ฟังเฉย ๆ เองจ้ะ"

"แล้วชุดนักศึกษากับอุปกรณ์การเรียนมึงจะไปซื้อวันไหน"

"เดี๋ยวมะลิขอดูใบสมัครเรียนมหาวิทยาลัยก่อนนะจ๊ะว่าที่ไหนรับมะลิแล้วบ้าง"

"เออ ก็ดีแล้วปิดเทอมนี้ก็พักผ่อนให้เต็มที่เปิดเทอมจะได้ไปมหาลัยแบบสดชื่น"

"ขอบคุณจ้านายหัวราชสีห์”

“เดี๋ยวนวดอีกสักแป๊บนึง มึงก็ไปได้แล้วจะได้ไปนอน แล้วต่อไปนี้ มึงไม่ต้องไปนอนที่เรือนคนงานแล้วนะ พรุ่งนี้มึงย้ายมานอนที่บ้านหลังใหญ่เลย"

"บ้านหลังใหญ่หรือ จ๊ะนายหัวราชสีห์"

"เออ..ก็มีอยู่หลังเดียวที่กูอยู่ตอนนี้นี่แหละ มันจะหลังไหนล่ะวะ"

"มึงย้ายมาอยู่ตรงห้องด้านล่างห้องกูเนี่ยเวลาไปโรงเรียนกูจะได้รับส่งสะดวก มึงจะได้ไม่ต้องปั่นจักรยานไปมาด้วย เช้าจะได้ทำกับข้าวให้กูกินได้ง่ายๆ"

"ได้จ้ะ นายหัวราชสีห์ เดี๋ยวพรุ่งนี้มะลิจะเก็บของมา"

ราชสีห์ที่ได้ออกคำสั่งกับร่างบางตรงหน้าว่า ให้เธอนั้นเก็บของออกมาจากเรือนของคนงาน เพราะนับวันเขาเห็นแล้วว่าเธอยิ่งโตเป็นสาว คนงานมากมายตอนนี้ก็เริ่มเพิ่มมากขึ้น

เขากลัวว่าจะดูแลร่างบางได้ไม่ดีพอ เขาจึงตัดสินใจให้ร่างบางย้ายมาอยู่ใกล้ ๆ เขาซะเลยจะได้อยู่ภายใต้สายตาเขาตลอด 24 ชั่วโมง มันดีทั้งต่อเขาและเธอ เวลาเธอไปมหาวิทยาลัยเขาก็จะได้ส่งเธอได้สะดวกด้วย

"มะลิ มึงเดินไปที่ปลายเตียงซิมีถุงอยู่สองถุงใหญ่ ๆ มึงหยิบมา"

มะลิที่ลุกพรึบทำตามคำสั่งอย่างไม่รีรอ เธอเดินตรงไปที่ปลายเตียงทันที และหยิบถุงสองถุงชูขึ้นมาแล้วหันไปถามนายหัวว่า

"สองถุงนี้เหรอจ๊ะนายหัว"

"เออ สองถุงนั่นแหละของมึง"

"ของฉันเหรอจ๊ะ"

"เออ..กูซื้อมาให้มึง ของมึงนั่นแหละ สีชมพูขนาดนั้นกูคงจะใส่หรอกมั้ง มึงลองเปิดดูสิ"

สองมือเล็กค่อย ๆ เปิดดูในถุงแววตาเป็นประกายดีใจ แต่สิ่งที่เธอตกใจคือสีเสื้อที่นายหัวซื้อมา ดีที่ยังมีสีขาวปนมาด้วย สีชมพูหวานแหววขนาดนี้เธอจะใส่เข้าไปได้ยังไง เธอไม่กลายเป็นเสื้อลอยได้หรือไงนะ

"นายหัวราชสีห์ สวยมากเลยจ้ะขอบคุณนะจ๊ะ"

"อีกถุงนึงก็ของมึงเปิดดูสิ"

"ว้าว..!กางเกงเหรอจ๊ะ แล้วนายหัวรู้ได้ไงว่ามะลิใส่ไซส์ไหน เนี่ยซื้อมาถูกหรือเปล่าจ๊ะ"

"เออกูก็เดา ๆ เอาน่ะ มึงไปลองเปลี่ยนมาให้กูดูซิ"

 "เปลี่ยนเลยหรอจ๊ะ"

"ก็เปลี่ยนเลยน่ะสิ กูจะได้รู้ว่ามึงใส่สวยไม่สวย หรือว่าใส่ได้ไม่ได้ เผื่อรอบหน้ากูไปตลาดจะได้ซื้อให้มึงใหม่"

ร่างบางค่อย ๆ เดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องน้ำเดินออกมาให้นายหัวดู

"นายหัวราชสีห์จ๊ะ ใส่ได้พอดีเลยจ๊ะ..คือมัน.."

กางเกงยีนส์ที่เขาสั่งให้ยาวถึงเข่า พอร่างบางใสด้วยสะโพกใหญ่โตของเธอนั้น มันรั้งกางเกงขึ้นไป ทำให้สั้นขึ้นไปนิดหน่อย แต่ก็ดีกว่ากางเกงตัวเดิมส่วนเสื้อที่เขาสั่งนั้นเธอใส่สีชมพูออกมามันดูน่ารักดี

"น่ารักไหมจ๊ะ แต่สีชมพูมะลิจะเหมือนอีกาคาบพริกไหมเนี่ย ดูสิจ๊ะนายหัวราชสีห์"

"ไม่เหมือนหรอก น่ารักจะตาย"

"มึงหัดใส่กระโปรงกับเขาบ้างก็ดีนะ"

"ก็มะลิไม่เคยใส่นะจ้ะ แถมปั่นจักรยานก็ไม่สะดวกด้วย มะลิไม่ค่อยอยากใส่สักเท่าไหร่ นอกจากชุดนักศึกษา ก็ไม่เคยคิดจะใส่กระโปรงเลยจ้ะ"

"มะลิมึงเป็นเด็กผู้หญิงนะ มึงใส่บ้างก็ได้กูไม่ว่ามึงหรอก"

"ไว้รอบหน้ามะลิจะใส่กระโปรงมาให้นายหัวดูนะจ๊ะ"

"เออมึงนวดเสร็จแล้วก็ไปเถอะเดี๋ยวกูจะนอนแล้ว"

"นายหัวขอบคุณสำหรับเสื้อผ้านะจ๊ะ"

สองมือเล็กๆ ประนมไหว้ไปที่อกของนายหัวราชสีห์ราวกับเทิดทูนบูชาเขา  มะลิเธอดีใจที่นายหัวเมตตาเอ็นดูเธอ ถึงเพียงนี้

มะลิหลังจากที่นวดนายหัวเสร็จจนหลับไป เธอได้เดินย่องลงมาเงียบ ๆ ราวกับกลัวสิงโตตัวใหญ่จะตื่น เธอนั้นเก็บข้าวของอย่างไว

ตอนนี้เธอปั่นจักรยานตรงกับมาที่ห้องของเธอ แทนที่เธอจะได้หลับ กลับกลายเป็นว่าเธอต้องมานั่งเก็บของใส่ตะกร้าผ้า เพราะนายหัวราชสีห์มีคำสั่งให้เธอนั้น ย้ายขึ้นไปนอนที่ตึกใหญ่ห้องด้านล่างติดกับเขา

"นายหัวนะ นายหัว ไม่รู้จะย้ายมะลิไปทำไม"

ขณะที่มะลินั่งเก็บของอยู่ในห้อง เก็บไปบ่นไปนั้น นางชมพูที่เดินผ่านมาเห็น จึงแวะเข้าไปถามมะลิด้วยความสงสัยว่าเธอกำลังจะเก็บของไปที่ใหนกัน

"อ้าว..มะลินั้นเธอกำลังเก็บของจะไปไหน"

"มะลิเก็บของพรุ่งนี้จะต้องย้ายไปเรือนใหญ่จ้ะ"

"ย้ายไปหมายความว่ายังไง"

"นายหัวให้มะลิไปอยู่ที่เรือนโน้นเลยจ้ะ เพราะว่านายหัวบอกว่าจะได้รับส่งมะลิเวลาไปมหาวิทยาลัยได้สะดวกจ้ะ"

ชมพูที่ได้ยินมะลิพูดถึงนายหัวราชสีห์ ในหัวใจเธอนั้นแอบอิจฉามะลิอย่างมากมาย เพราะเธอเองก็อยากจะขึ้นเป็นคุณนายของนายหัวราชสีห์ใจแทบขาด

แต่เขาไม่เคยเหลียวแลเธอเลย มีแต่นางมะลิเท่านั้นที่ได้ขึ้นไปรับใช้ ชมพูจึงได้แจ้งเก็บอาการไว้เท่านั้น

"แล้วทำไมมึงไม่โต้แย้งนายหัวหน่อยหรอ"

"เธอโตเป็นสาวแล้วไปอยู่อย่างนั้นไม่ดีหรอก"

มะลิที่ได้ยินคำพูดของชมพู ก็นึกคิดไปตามที่ชมพูพูด ถามว่ามันจะดีหรือไม่ดี มันไม่ได้อยู่ที่ใครจะตัดสิน เพราะทุกอย่างในชีวิตของเธอ นายหัวราชสีห์เป็นผู้ดูแลเธอไม่มีสิทธิ์คิดไม่ดีต่อเขาเด็ดขาด

"มะลิจะไปแย้งอะไรนายหัวได้ล่ะจ๊ะ นายหัวสั่งยังไงมะลิก็ต้องทำอย่างนั้น มีหวังถ้าแย้งมากๆ โดนฆ่าหมกป่าแน่ ๆ เลยฮ่า ๆ"

มะลิที่แกล้งพูดตลกกลบเกลื่อน ไม่อยากต่อความยาวสาวความยืดกับชมพู เพราะเธอรู้อยู่แล้ว ว่านางชมพูคิดยังไงกับเธอและคิดยังไงกับนายหัวมาตลอดถึง มะลิจะยังเด็กแต่เธอก็ยังอ่านคนได้

"งั้นก็ตามใจเธอมีอะไรก็บอกแล้วกัน"

"ขอบใจมากนะจ๊ะพี่ชมพู"

"เออ ๆ พี่ไปนอนก่อนละ"

หลังจากนางชมพูเดินสะบัดก้นจากมะลิไป มะลิก็ได้จ้องมองเพียงแผ่นหลังไว ๆ ของชมพูเท่านั้นเธอมองออกชัดเจนว่าชมพูนั้นไม่ธรรมดาแน่นอน

ก่อนหน้านี้เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ที่นายหัวถึงไม่ยอมให้ชมพูขึ้นไปรับใช้แม้กระทั่งแตะข้าวของของเขา