ตอนที่ 3 ข่าวน่ายินดีของเพื่อน (1)

ตอนที่ 3 ข่าวน่ายินดีของเพื่อน (1)

“มีความสุขมาก ๆ นะครับ” ดินแดนเอ่ยพร้อมกับรดน้ำสังข์ลงที่มือของเจ้าบ่าว

“ขอบใจนะ รีบ ๆ ตามมามีความสุขเหมือนกันนะโว้ย” ฟ้าครามตอบกลับด้วยรอยยิ้ม

ดินแดนอมยิ้มแล้วส่ายหัว ก่อนจะอวยพรและรดน้ำสังข์ลงที่มือของเจ้าสาว ซึ่งเขาเป็นคนสุดท้ายที่รดน้ำสังข์และอวยพรทั้งคู่

พิธีการของคู่บ่าวสาวเป็นอันเสร็จสิ้นลงไปอย่างราบรื่น สีหน้าของแขกเหรื่อที่มาร่วมงานมีแต่ความชื่นมื่น เสียงเชียร์ให้หอมให้จูบดังไม่ขาดสาย ไม่ว่าเจ้าสาวจะเขินจนหน้าแดงขนาดไหน ก็ไม่วายที่จะส่งเสียงเชียร์กันอยู่ตลอดงาน

ดินแดนและเพื่อน ๆ ที่มาทำหน้าที่เป็นเพื่อนเจ้าบ่าว เดินเข้าไปร่วมถ่ายรูปกับคู่บ่าวสาว แล้วเปลี่ยนให้ฝ่ายเพื่อนเจ้าสาวเข้ามาถ่ายบ้าง สายตาของดินแดนไม่ได้มองใครเลยสักคน ทั้งที่เพื่อนเจ้าสาวแต่ละคนทั้งสวยและดูดีด้วยกันทั้งนั้น มีบางคนส่งยิ้มทอดไมตรีมาให้ เขาก็แค่ยิ้มกลับไปตามมารยาทเท่านั้น

ชายหนุ่มเดินมาคว้าแก้วน้ำผลไม้ที่มีบริการอยู่มุมของห้อง กำลังจะยกดื่มดับกระหาย พวกเพื่อนก็พากันเดินเข้ามา ยังไม่ได้ไปร่วมโต๊ะกินเลี้ยงฉลองมงคลสมรสให้กับคู่บ่าวสาว พวกเขาก็มองหาเครื่องดื่มสีอำพันกันแล้ว ทว่ายังไม่มีสักแก้ว

“ต้องรอดื่มที่โต๊ะสินะ” หนึ่งในคนที่อยากจิบแอลกอฮอล์ให้ชุ่มคอพูดอย่างเสียดาย

“เอาน่าหลังจากนี้แค่ไม่กี่นาทีก็ได้เวลาไปร่วมรับประทานอาหารกันแล้ว ต้องอดใจเอาไว้หน่อยสิวะ” เพื่อนอีกคนหนึ่งพูดขึ้น

คนที่สนใจแต่เครื่องดื่มประเภทน้ำผลไม้ยิ้มให้ พลางนึกขำเพื่อนที่เอาแต่โหยหาน้ำเมาจนลืมไปว่านี่คืองานแต่งงานไม่ใช่เวลาหลังเลิกงานที่จะถามหาน้ำเมาพวกนั้นที่กินเป็นประจำแทบทุกวัน

ขณะเดียวกันดินแดนหันไปเห็นว่าเพื่อนอีกคนกำลังยิ้มกรุ้มกริ่ม สีหน้าคล้ายกับอยากพูดอะไรบางอย่าง เดาแล้วเรื่องที่จะพูดน่าจะเป็นเรื่องที่น่ายินดีแน่ ๆ แววตาถึงมีประกายความสุขเสียขนาดนั้น

“เชิญแขกผู้มีเกียรติร่วมรับประทานอาหารกันที่ห้องข้าง ๆ ได้เลยนะครับ” พิธีกรพูดใส่ไมค์เพื่อประกาศให้แขกเหรื่อได้ย้ายไปยังอีกห้องที่เป็นห้องสำหรับจัดเลี้ยง ทำให้ดินแดนละความสนใจจากต้นกล้าไปก่อน แล้วพากันเดินไปอีกห้องแทน

โต๊ะที่พวกเขาได้นั่งอยู่ทางด้านหลังฝั่งขวา เสียงดนตรีบรรเลงเพลงรักเพราะ ๆ หวานซึ้งที่เข้ากับบรรยากาศงานแต่งงานดังขึ้นมา พนักงานของโรงแรมทยอยนำอาหารและเครื่องดื่มมาเสิร์ฟ

“เอาด้วยเปล่า” คนถือขวดเหล้าถามเพื่อนที่มองแต่น้ำอัดลม

“ไม่เอา” ดินแดนปฏิเสธทันที เขาไม่ใช่คนชอบดื่มเหล้าหรือแอลกอฮอล์เท่าไรนัก อีกอย่างเดี๋ยวก็ต้องเดินทางกลับอีก จะลำบากเอาหากเมา ช่วงนี้ยิ่งมีการรณรงค์เมาไม่ขับด้วย เจอด่านขึ้นมาแล้วจะซวย เสียเงินค่าปรับไม่เท่าไร แต่เสียประวัตินี่สิไม่อยากจะพูดถึง

“อะไรวะดิน สักนิดน่า” เพื่อนยังตื๊อไม่เลิก และยังส่งแก้วเหล้ามาให้อีก นั่นทำให้ดินแดนต้องรับมาด้วยความจนใจ เพราะหากไม่รับคงตื๊ออยู่อย่างนั้น เขาจิบไปเพียงเล็กน้อยพอเป็นพิธี เพื่อไม่ต้องถูกคะยั้นคะยออีกก็พอแล้ว

“รินอวบ ๆ ขึ้นเนอะ ว่าไหม”

หนึ่งในเพื่อนที่นั่งโต๊ะเดียวกันเอ่ยขึ้นมา เพราะสังเกตเห็นหญิงสาวที่ชื่อนรินดูอวบอั๋นดูมีน้ำมีนวลขึ้นจนผิดตาไป เธอนั่งอยู่อีกโต๊ะที่อยู่ข้างหน้าเพียงโต๊ะเดียว แต่เสียงดนตรีที่ดังตลอด ทำให้ไม่ได้ยินว่ามีคนกำลังพูดถึงตัวเองอยู่

“อืม”

ดินแดนส่งเสียงตอบสั้น ๆ เขาไม่ได้อยากร่วมพูดถึงสรีระของคนอื่นโดยเฉพาะผู้หญิง แต่นรินอวบขึ้นมากจริง ๆ เมื่อก่อนเธอตัวเล็กชายหนุ่มได้เจอกันกับเธออยู่ประจำ เพราะว่านรินเป็นหมอประจำเรือนจำที่เขาเป็นผู้คุมอยู่ และเธอก็เป็นแฟนกับต้นกล้า ซึ่งเป็นเพื่อนรุ่นน้องของเขาด้วย

“แดนเซอร์คนซ้ายสวยว่ะ” เสียงของภาคภูมิดังขึ้นทำให้ทุกคนในโต๊ะหันไปมองแดนเซอร์ทั้งสามคนบนเวที ตอนนี้เป็นจังหวะดนตรีเริ่มเร็วขึ้นและสนุกขึ้น

“ไอ้แดน มึงมองของสวย ๆ งาม ๆ บ้างดิวะ จ้องมันแต่เป็ดอยู่นั่นแหละ” ชายสวมแว่นที่นั่งโต๊ะเดียวกันแซวดินแดนขึ้นมา เพราะเขาหันมามองกี่ครั้ง ก็เห็นเพื่อนเอาแต่มองเป็ดย่างหนังกรอบที่อยู่ในจาน ทั้งที่คนแซวและเพื่อนคนอื่นเอาแต่จ้องมองแดนเซอร์สุดเซ็กซี่บนเวทีแบบตาไม่กะพริบ

“มึงดูไปเถอะ กูขอกินอย่างเดียวแล้วกัน” ดินแดนตอบกลับไปอย่างไม่ใส่ใจ ไม่พูดเปล่าเขายังคีบเป็ดย่างขึ้นมากินอย่างสบายใจอีกด้วย

‘คนสวย ๆ มีให้เห็นอยู่ทั่ว หันไปทางไหนก็เจออยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องจ้องมองอะไรขนาดนั้น ถึงเห็นว่าสวยก็ไม่ได้สนใจต่ออีกอยู่ดี ไม่สู้มองแค่อาหารหน้าตาน่ากินที่อยู่บนโต๊ะนี่ดีกว่า ทั้งหน้าตาที่น่าลิ้มลอง ทั้งกลิ่นหอม ๆ ที่ทำให้ต้องตักชิม และรสชาติก็ดีเยี่ยม จนไม่อยากวางตะเกียบและช้อนลง’ ดินแดนมองอาหารพร้อมกับคิดในใจไปด้วย