ตอนที่ 2 ไม่อยากเจ็บอีก (2)

ตอนที่ 2 ไม่อยากเจ็บอีก (2)

“ไม่ดีกว่าครับ ผมยังไม่อยากมีแฟน” ชายหนุ่มตอบกลับเสียงจริงจัง หากคราวนี้ฟ้าครามยังไม่หยุดคิดที่จะให้เขามีแฟนก็คงไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว

และก็ดันเป็นอย่างที่เขากังวลไว้เสียด้วย เมื่ออีกฝ่ายยังวกกลับมาเรื่องเดิม

“ลองคุยดูก่อน ไปทักทายพูดคุยกันสักคำสองคำก็ยังดี เผื่อไปด้วยกันได้ไง” ฟ้าครามยังคะยั้นคะยออีกครั้ง

คนมีความรักที่สุขสมหวัง มักจะมองเห็นแต่ภาพสวยงาม เขาถึงได้หวังดีอยากให้เพื่อนคนนี้มีความสุขแหมือนกัน

ดินแดนมองอีกฝ่ายนิ่ง ๆ กำลังคิดว่าควรจะตัดสินใจเล่าเรื่องบางอย่างให้รุ่นพี่คนนี้ฟังดีไหม เผื่อจะเข้าใจว่าความรักที่เขาเคยเจอมานั้น ทำให้เขาเจ็บช้ำมากแค่ไหน มันมากจนไม่กล้าพาใครสักคนเข้ามาอยู่ในหัวใจอีกแล้ว

คนถูกมองเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถาม ดูจากสีหน้าของดินแดน น่าจะต้องมีบางอย่างที่อัดอั้นและอยากที่จะระบายออกมา

“มีอะไรอยากเล่าไหม” ฟ้าครามอดไม่ได้ที่จะถามออกไป

“แฟนคนเก่าเขาไม่โอเคกับอาชีพนี้ของผม เพราะต้องย้ายไปอยู่ที่อื่นเรื่อย ๆ ยิ่งจังหวัดไหนที่ไม่ค่อยมีความเจริญ เขายิ่งไม่โอเคที่จะไปอยู่ด้วย” น้ำเสียงของดินแดนมีความเศร้าเจืออยู่ แม้เรื่องจะผ่านมานานพอสมควร หากยังเป็นแผลฝังลึก ที่พอไปแตะเพียงแค่แผ่วเบาก็สะท้อนความเจ็บขึ้นมาทันที

“ไม่ยอมย้ายตามไปอยู่ที่นู่นเหรอ” ฟ้าครามขมวดคิ้วถามเพื่อความแน่ใจนั่นเพราะไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน

“ครับ” ดินแดนพยักหน้ารับก่อนจะพูดต่อเมื่อเห็นสายตาที่เต็มไปด้วยคำถามส่งมา

“เธอบอกว่าไม่ชอบความลำบาก ถามผมว่าถ้าย้ายไปที่นั่นแล้วจะไปชอปปิงที่ไหน เวลาเดตจะเดตที่ไหน เพราะที่นั่นแทบไม่มีที่ให้เลือกเลย ปกติก็ไม่ได้เดตในที่หรู ๆ ดี ๆ อยู่แล้ว ถ้าย้ายไปแบบนี้คงยาก แบบนี้เธอไม่ไหวด้วยหรอก”

เมื่อพูดถึงตรงนี้หัวใจของดินแดนก็เจ็บปวดขึ้นมาทันที ยังจำวันที่บอกเธอว่าต้องย้ายไปประจำการที่อื่น แล้วโดนคำพูดสวนกลับมาแบบนี้ ทำให้รู้ตัวว่า ตลอดเวลาที่คบกันเขาให้เธอได้ไม่มากพอ

ฟ้าครามถึงกับพูดไม่ออกเมื่อได้รับรู้เรื่องราวความรักของรุ่นน้อง

“ผมก็เข้าใจเขานะที่เขาอยากอยู่ในสังคมดี ๆ มีสิ่งอำนวยความสะดวกเยอะ ๆ มีห้างเยอะ มีร้านอาหารดี ๆ แพง ๆ เต็มไปหมด แล้ววันหนึ่งจะย้ายไปอยู่ในที่ที่แทบไม่มีสิ่งเหล่านั้น แถมการเดินทางก็ไม่ได้สะดวกสบายเหมือนอย่างกรุงเทพ ถ้าหากเธอจะมองว่าลำบากก็คงไม่แปลก เรื่องนี้ไม่มีใครผิดหรอก ผมเข้าใจนะ”

ปากที่พร่ำบอกว่าเข้าใจนั้นขัดกับความคิดเหลือเกิน เพราะเขามีความคิดหนึ่งที่ว่า การได้อยู่กับคนที่เรารักและรักเราคือความสุข ไม่ใช่สิ่งที่อยู่รอบตัวเหล่านั้น

แต่แฟนเก่ากลับมีความสุขกับสิ่งต่าง ๆ ที่อยู่รอบตัวเสียมากกว่า

“แต่ถ้าไม่ลองเปิดใจ ก็ไม่รู้ว่าใครจะรับในสิ่งที่เป็นเราได้บ้างนะ ผู้หญิงทุกคนก็ไม่ได้คิดเหมือนกันทุกคนหรอก ไม่งั้นคนอื่น ๆ ที่ทำงานแบบเราก็ไม่ต้องมีความรักเลยสิ”

ฟ้าครามเข้าใจความรู้สึกของดินแดน ว่าการเลิกราครั้งนั้นทำให้เป็นบาดแผลลึกในใจ แต่เขาอยากให้ดินแดนข้ามความรู้สึกนั้นมาให้ได้ มีคนอื่น ๆ ที่ทำงานแบบเดียวกัน แต่งงานมีครอบครัวที่อบอุ่นก็เยอะแยะ

“ผมไม่อยากเจ็บอีก” ดินแดนพูดเสียงเรียบ พร้อมกับส่งรอยยิ้มให้เพื่อนรุ่นพี่อีกครั้ง แต่รอยยิ้มของเขานั้นไม่มีความสดใสเอาเสียเลย

ครามตบบ่าดินแดนเบา ๆ เขาคิดว่าเกลี้ยกล่อมตอนนี้เห็นทีจะไม่มีประโยชน์ หากวันหนึ่งดินแดนเจอใครสักคนที่ทำให้ตัวเองกล้าที่จะเสี่ยงในความรักอีกครั้ง เขาเชื่อว่าดินแดนคงเปิดใจเอง

“ตามใจ แต่พี่ขอพูดอีกครั้งว่าคนเราไม่เหมือนกัน อย่าเอาความคิดของคนเก่ามาเป็นบรรทัดฐานเพื่อปิดกั้นคนอื่นที่จะเข้ามา” ฟ้าครามพูดด้วยน้ำเสียงผ่อนคลาย ไม่มีการคาดคั้นในเรื่องนี้อีก

ดินแดนไม่เถียงว่าแต่ละคนไม่เหมือนกันหรอก แต่ความเจ็บปวดทำให้เขาใช้สมองมากกว่าหัวใจ ถึงได้เลือกที่จะอยู่คนเดียวมากกว่าการลองมีใครใหม่ และไม่รู้ว่าครั้งต่อไปตัวเองจะโชคดีได้มีความรักที่สมหวัง หรือจะยังต้องเจ็บอีกครั้ง แล้วเมื่อไหร่ที่จะถึงวันแห่งความสุข จะมีวันนั้นหรือเปล่าก็ไม่รู้

“ได้เวลาเริ่มพิธีแล้วค่ะ” ทีมงานคนหนึ่งเดินเข้ามาเรียกเจ้าบ่าว พร้อมกับช่วยตรวจดูความเรียบร้อยให้

เมื่อเห็นว่าทุกอย่างเรียบร้อยดีก็พากันเดินออกมาที่ห้องพิธี โดยมีเจ้าสาวเข้ามาก่อนแล้ว ทีมงานกำลังช่วยกันจับสไบให้สวย เพื่อที่ถ่ายรูปออกมาจะได้ดูดี

ฟ้าครามเดินเข้าไปแล้วก็ยิ้มหวานให้กับเจ้าสาวของตน รอยยิ้มที่ออกมาจากใจสะท้อนไปถึงดวงตาว่า เขากำลังมีความสุขมากแค่ไหน

ดินแดนเห็นแล้วก็ยิ้มตามไปด้วย และยินดีกับคู่รักทุกคู่ที่ได้สมหวังในความรักจนจับมือกันเข้าสู่ประตูวิวาห์ และคิดว่าตนเองคงไม่มีโอกาสนั้นแบบคู่รักคู่อื่น