สงสัย

ภัทร…….

“คุณเก๋ เดี๋ยวผมขอดู resume ของพนักงานที่ขื่อรันเวย์หน่อยนะครับ”

“ได้ค่ะ เออ ไม่ทราบว่าคุณภัทร จะเอามาทำไมเหรอค่ะ เก๋ต้องขอโทษที่ละลาบละล้วงค่ะ เพราะถ้าเกี่ยวกับการทำงาน เก๋ รับประกันน้องๆทั้งสามคนเลยค่ะ ยิ่งน้องรันเวย์ นี่ ไม่ต้องพูดถึงเลยค่ะ ทำงานดีใช้ได้ คล่องแคล่ว อัธยาศัยดีมากๆเลยค่ะ คุณพ่อของคุณภัทรยังชมเลยค่ะ”

“เออ ไม่มีอะไรหรอกครับผมแค่อยากรู้ว่าใครควรตะอยู่ตำแหน่งอะไรและอยู่ตรงใหน ผมจะได้จัดให้เค้าอยู่ถูกที่ถูกทางแค่นั้นเองครับ”

“อ๋อ ค่ะ งั้นเดี๋ยวเก๋ ไปบอกให้ฝ่ายบุคคลเอาเอกสารของน้องรันเวย์ให้บอสนะค่ะ อุ๊ย!! ขอโทษค่ะ คุณภัทร”

“ครับ ขอบคุณครับ”

แล้วเลขาของผมก็ออกไป

‘มึงกลับมาทำไม รันเวย์’ ผมนั่งนึกถึงหน้าของคนที่เคยทิ้งผมไป ถึงจะหลายปีผมก็ไม่เคยลืมมันได้ แต่มันก็ทำให้ผมเจ็บเจียนตายมาแล้ว ผมรู้สึกดีใจที่ได้เจอมันอีกครั้ง แต่อีกใจผมก็ยังเจ็บกับสิ่งที่มันได้ทำไว้กับผม และคราวนี้แหละ ผมจะเอาคืนจากมันให้สาสมกับที่มันทำไว้กับผม

ก๊อก!!!! ก๊อก!!!!! ก๊อก!!!!!

แล้วเลขาของผมก็เปิดประตูเข้ามา

“ขออนุญาตค่ะ คุณภัทร คือเก๋ได้แต้งไปที่ฝ่ายบุคคลแล้วนะคะ เดี๋ยวสักพักทางฝ่ายบุคลก็จะนำเอกสารมาให้เองค่ะ”

“โอเคครับ คุณเก๋มีง่นอะไรที่ค้องทำก็ไปทำก่อนเถอะครับ”

“ค่ะ คุณภัทร และถ้าคุณภัทรต้องการอะไรเพิ่มโทรเรียกเก๋ ได้เลยนะคะ”

สักพักเสียงเคาะประตูห้องผมก็ดังขึ้น

“เชิญ!!!”

แล้วประตูก็ถูกเปิดออกพร้อมกับพนักงานหญิงคนนึง

“บอสคะ นี้ค่ะเอกสารของรันเวย์”

“ขอบใจมาก ไม่มีอะไรแล้วคุณไปทำงานต่อเถอะ”

ผมรับเอกสารมาแล้วเปิดดูตั้งแต่แรกจบสุดท้าย ผมดูอยู่แบบนี้อยู่นาน

‘ทำไมถึงใช้ใบประกาศนียบัตรใบนี้ รันเรียนบริหารและการบัญชีมาด้วยกันกับเรานี่ แล้วทำมั๊ยถึงไม่สมัครตรงกับที่เรียน ทำไมถึงมาเป็นพนักงานตอนรับ”

ผมเก็บเรื่องนี้มาคิดจนเลิกงานกลับมาบ้านผมจมอยู่กับเรื่องของรันตั้งแต่ผมเห็นเค้าที่เข้ามาทำเป็นพนักงานที่โรงแรมของผม ทั้งที่เมื่อก่อนฐานะทางบ้านของรันก็ดีเหมือนกัน ครอบครัวมีบริษัทเป็นของตัวเอง แล้วทำไมถึงให้ลูกตัวเองมาเป็นพนักงาน โอ้ย ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว ว่าแต่เราจะไปสนใจคนที่ทำร้ายและทิ้งเราไปทำไม ดีต่อไปนี้ถึงเวลาที่เราจะเอาคืนบ้าง ผมคิดได้แบบนั้นก็ล้มตัวลงนอน