ตอนที่ 7 ลุ่มล่ามเกินไป

วันต่อมา

ตอนนี้ฉันและเพื่อนๆ ก็พากันมากินข้าวที่พี่ดูแลเป็นคนจัดให้

" เรด้า เมื่อวานเป็นอะไร? " มินนี่เอ่ยถามเรด้าอีกครั้ง เมื่อเธอยังคงสงสัยเรื่องเมื่อวานอยู่

" ไม่มีอะไรหรอกมิน " ฉันตอบมินนี่อย่างขอไปที เพราะไม่อยากพูดถึง คนแบบนั้น

" แน่ใจ? "

" อืม "

หลังจากที่รับประทานอาหารเช้าเสร็จ เหล่าเด็กฝึกต่างพากันไปที่ลานกิจกรรม

@โรงยิม

(ขอเชิญเหล่าเด็กฝึกยืนเข้าแถวตามกลุ่มกันได้เลยค่ะ)

" เรด้ายืนหน้าเลย " เมย์เอ่ยบอกเรด้า

" ok " ไม่นานนักเหล่าเมนเทอร์ก็เดินเข้ามา และหนึ่งในนั้นคือเมนเทอร์คริสต้า เขาปรายตามองเรด้าเพียงนิด แต่ทว่าเรด้าก็ไม่ได้สนใจอะไร

(วันนี้เด็กฝึกทุกคนจะต้องทำกิจกรรมร่วมกับเมนเทอร์ของแต่ละทีมนะคะ ให้ทุกคนขึ้นรถที่เตรียมไว้ด้านนี้เลยค่ะ) เมนเทอร์สาวกล่าวพร้อมผายมือ

" รู้ไหมมายเขาจะให้ทำอะไร? " ฉันหันไปถามมายที่เดินมาข้างๆ ฉันด้วยความสงสัย เพราะไม่มีใครแจ้งอะไรเลย บอกแค่จะไปทำกิจกรรมนอกสถานที่

" ไม่รู้เหมือนกันค่ะ น่าตื่นเต้นดีนะคะ "

ฉันพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจพร้อมกับเดินขึ้นรถทันที ฉันนั่งข้างมินนี่ได้สักพัก ก็มีบุคคลปริศนาเข้ามานั่งที่ว่างข้างๆ ฉันหันไปมองแต่ก็ต้องชะงัก

" เมนเทอร์คริสต้า มานั่งทำไมตรงนี้คะ? " ฉันถามออกไปด้วยใบหน้ามึนงง

" คุณไม่เห็นหรือไงที่มันไม่ว่างแล้ว" คริสต้าตอบคำถามด้วยสีหน้าเรียบเฉย พร้อมกับหันใบหน้าไปรอบๆ เพื่อให้เธอได้มองว่า มันไม่มีที่นั่งแล้วนอกจากตรงนี้

" ที่เมนเทอร์ชินก็ว่างหนิคะ "

" แล้วไง จะนั่งตรงนี้ " คริสต้าพูดน้ำเสียงรำคาญ พร้อมกับนั่งหลับตาลงโดยไม่สนใจเรด้า ที่จ้องมองมาด้วยสีหน้าบึ้งตึงอย่างไม่พอใจ

" แก " มินนี่สะกิดเรด้าที่นั่งทำหน้ามุ่ย

" เมนเทอร์คริสต้านี่มองใกล้ๆ หล่อมากเลยอะ " มินนี่ยื่นหน้าเข้ามากระซิบที่ข้างหูของเรด้าเบา ๆ

" ตรงไหน นิสัยแย่สุดๆ " ฉันตอบกลับเพื่อนรักโดยการพูดไม่ออกเสียง

" เรด้า " มินนี่เรียกชื่อฉันด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาเป็นเชิงห้ามปราบ ฉันจึงหันไปมองเมนเทอร์คริสต้าเพียงนิดพร้อมกับจิ๊ปากใส่ด้วยความหมั่นใส่

#หลายนาทีต่อมา

ฉันหลับตาลงแต่ต้องสะดุ้งลืมตาขึ้นมาทันที เมื่อรับรู้ได้ถึงสัมผัสบางอย่างที่ตรงไหล่ ฉันจึงหันไปมอง อีกด้านของตัวเองที่มีเมนเทอร์คริสต้านั่งอยู่ ก็เห็นหัวของเมนเทอร์แนบลงมาตรงไหล่ฉัน

" เมนเทอร์คะ " ฉันใช้มือสะกิดตรงแขนของเมนเทอร์คริสต้าเบาๆ พร้อมกับกวาดตามองไปรอบๆ ว่ามีใครเห็นไหม แต่ก็ไม่มีใครสนใจอะไร บางคนหลับ บางคนเล่นโทรศัพท์ เนื่องจากที่ฉันนั่งอยู่มันเป็นหลังสุดจึงสามารถมองข้างหน้าเห็นได้ค่อนข้างชัดเจน ฉันสะกิดอีกสองสามครั้งจนเมนเทอร์คริสต้า ลืมตาขึ้นมาพร้อมกับยกหัวขึ้น แล้วจ้องมองฉันด้วยใบหน้าไม่พอใจ

" หวงจังนะ แค่ไหล่ " ฉันสะดุ้งตกใจอีกครั้ง เมื่อเมนเทอร์คริสต้าขยับใบหน้าเข้ามาใกล้ฉัน จนรับรู้ได้ถึงลมหายใจของกันและกัน ฉันจึงเบี่ยงหน้าไปทางมินนี่ที่กำลังหลับทันที

คริสต้ายกยิ้มมุมปากเพียงนิดก่อนวางศีรษะบนเบาะรองคอแล้วหลับตาลง

@ช่องทีวี

เมื่อถึงจุดหมายฉันและทุกคนก็เดินลงจากรถมาอยู่บริเวณหน้าตึก

" ที่นี่...ที่ไหน? มิน " ฉันถามมินนี่

" น่าจะเป็นช่องทีวีอีกที่หนึ่งของค่ายเราน่ะ "

" อ๋อๆ ok "

เมื่อมาถึงที่ห้องแห่งหนึ่งที่ใหญ่มากๆ จนสามารถเล่นตีวอลเล่ย์บอลได้เลยทีเดียว และ เมนเทอร์หลินก็ประกาศให้แต่ละคนได้พักผ่อน

(พักหนึ่งชั่วโมงนะคะเดี๋ยวกลับมารวมตัวกันที่นี่เหมือนเดิมนะคะ)

" เดี๋ยวฉันมานะ ไปเข้าห้องน้ำก่อน "

" ไปเป็นเพื่อนไหมเรด้า? " แคทถาม

" ok "

หลังจากที่เข้าห้องน้ำเสร็จแล้วระหว่างทางที่กำลังจะเดินกลับ ก็มีเสียงเรียกของใครบางคนดังขึ้น

" ขอโทษนะคะ น้องๆ ยังว่างกันอยู่ไหมคะ? " ผู้หญิงคนหนึ่งกึ่งวิ่งกึ่งเดินเข้ามาพร้อมกับแฟ้มเอกสาร

" ว่างอยู่ค่ะ " ฉันตอบ

" ช่วยเอาแฟ้มเอกสารเข้าไปให้ท่านรองหน่อยได้ไหมคะ พอดีพี่มีธุระด่วนมากๆ "

" เออ แต่เราสองคนไม่ใช่พนักงานที่นี่นะคะ " แคทพูดขึ้นพร้อมกับขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างไม่ค่อยพอใจ

"ขอโทษค่ะ พอดีพ่อพี่เข้าโรงพยาบาลพี่เลยรีบไปหน่อย เลยหาคนเอาไปให้ท่านรองไม่ทัน ถ้าอย่างนั้นพี่ขอตัวก่อนนะคะ " เธอพูดขึ้นด้วยสีหน้าเศร้าหมองอย่างเห็นได้ชัด

" งั้นเดี๋ยว หนูช่วยเอาไปให้ก็แล้วกันค่ะ ว่าแต่เอาไปให้ที่ไหนคะ " ฉันกล่าวอาสาอย่างรู้สึกเห็นใจพี่เขา

" ขอบคุณนะคะ ที่ห้อง××× ชั้น××× นี่แหละค่ะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะ "

พี่เขาขอบคุณฉันยกใหญ่ หลังจากที่พี่เขายื่นเอกสารให้ฉันก็รีบวิ่งไปทันที

" แกไปก่อนก็ได้นะแคท เดี๋ยวฉันเอาไปให้เอง "

" ok รีบมานะเรด้า "

ฉันบอกให้แคทเดินกลับไปก่อน แล้วฉันก็ลงลิฟต์มาตามที่พี่พนักงานคนนั้นบอก กระทั่งถึงห้องของรองประธานบริษัท

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

ฉันเคาะประตูตามมารยาทแล้วก็เปิดประตูเดินเข้าไป แต่ก็ไม่พบใครอยู่ในห้อง ฉันจึงกวาดตามองไปรอบๆ เพื่อหาเจ้าของห้อง

แกร็ก

ขณะเดียวกันก็มีเสียงเปิดประตูเข้ามาฉันจึงหันกลับไปมอง แต่ก็ต้องตกใจขึ้นมาทันที เมื่อเห็นคนที่เดินเข้าเป็นเมนเทอร์คริสต้า

" คุณเข้ามาได้ยังไง คุณเป็นพนักงานที่นี่หรือไง? " คริสต้าเลิกคิ้วถามน้ำเสียงดุ ท่าทางดูตกใจไม่น้อยที่เห็นเธออยู่ในห้อง

" อะ..เออ ฉันเอาเอกสารนี้มาให้รองประธานน่ะคะ " ฉันตอบไปด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักรู้สึกว่าตัวเองประหม่าอยู่ไม่น้อยที่ได้อยู่กับเขาสองคนอีกครั้ง

" เมื่อกี้ไม่ได้ยินที่ถาม? "

" ไม่ได้เป็นค่ะ แต่พี่พนักงานขอให้เอามาให้ "

" ชั่งใจดีจริงนะ " คริสต้าพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันพร้อมกับค่อยๆ เดินตรงเข้ามาหาเรด้าช้า ๆ จนเธอต้องก้าวถอยหลังหนีทีละก้าว

" ถะ...ถอยออกไปหน่อยได้ไหมคะ " เขาเดินเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ ทำให้ฉันต้องเดินถอยหลังหนี จนกระทั่งบั้นท้ายแนบติดกับขอบโต๊ะทำงาน

" ถ้าบอกว่าไม่ละ " คริสต้าแสยะยิ้มร้ายมุมปาก แล้วค่อยๆ โน้มตัวลงมาหาเรด้าพร้อมกับใช้มือทั้งสองข้างค้ำยันบนโต๊ะไว้ จนเรด้าต้องโน้มตัวลงตามอย่างเลี่ยงไม่ได้

" จะ ... จะทำอะไรคะ? " ฉันถามออกไปด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักอีกครั้งพร้อมกับหัวใจที่มันสั่นแรงขึ้นราวกับมันจะหลุดออกมาอย่างไงอย่างงั้น เพราะตอนนี้ฉันถูกเมนเทอร์คริสต้าขังไว้ด้วยท่อนแขนแกร่งทั้งสองข้าง

" คุณกับผมนี่มีเรื่องให้ต้องอยู่กันสองคนบ่อยนะ "

" ถอยออกไปได้ไหมคะ "

" รีบไปไหนล่ะ คุณอุตส่าห์มีน้ำใจเอาเอกสารมาให้ผมแทนพนักงานคนนั้นนะ "

" คุณเป็นรองประธานที่นี่เหรอคะ? " ฉันถามด้วยใบหน้า งุนงง ไม่คิดว่าเมนเทอร์คริสต้านอกจากเป็น คนดัง แล้วยังเป็นถึงรองประธานบริษัทของช่องทีวี

" ผมไม่จำเป็นต้องตอบคำถามคุณ " คริสต้าพูดเสียงเรียบขณะเดียวกันก็ขยับตัวออกไปพร้อมกับดึงเอกสารจากมือของเรด้าไปหน้าตาเฉย

" งั้นขอตัวก่อนนะคะ "

พรึ่บ

"อ๊ะ!" ขณะที่ฉันกำลังจะก้าวเดินออกไป เมนเทอร์คริสต้ากลับกระชากข้อมือของฉัน ให้เข้าไปประชิดกับแผงอกแกร่ง โดยที่ฉันยังไม่ทันได้ตั้งตัว แล้วตอนนี้ฉันก็อยู่ในอ้อมกอดของคนตรงหน้าเป็นที่เรียบร้อย

" ปล่อยนะคะ "

" อยากให้ปล่อย ก็ลองจูบผมก่อนสิแล้วผมจะปล่อย " แววตาคมกริบเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์

" คุณมันเป็นผู้ชายที่นิสัยเสียที่สุดที่เคยเจอมาเลย! " ฉันตะโกนใส่หน้าเขาไปด้วยอารมณ์โมโห เขารุ่มร่ามกับฉันมากเกินไป

" เหรอ? "

" ปล่อย!! " ยังมาทำหน้าระรื่นอีกผู้ชายอะไร ฉันพยายามไม่สบตากับคนตรงหน้า แล้วเบี่ยงสายตาไปทางอื่น และฉันก็พยายามดิ้นเพื่อให้หลุดจากอ้อมกอดของเขา แต่ยิ่งดิ้นเขาก็ยิ่งกอดรัดแน่นขึ้น

" บะ..บอกให้ ปะ.... อื้มม " ยังไม่ทันที่ฉันจะได้พูดจบ เมนเทอร์คริสต้ากลับโน้มใบหน้าหล่อฉกริมฝีปากของฉัน พร้อมกับใช้ริมฝีปากงับขึ้นงับลงที่ริมฝีปากฉัน แต่ฉันก็พยายามดิ้นและเบี่ยงหน้าหนีแต่ก็ไม่พ้น คนใจร้ายปล่อยมือออกจากอ้อมกอดพร้อมกับใช้มือมาดึงใบหน้า ฉันเข้าไปประกบจูบอีกครั้งอย่างอุกอาจ ฉันจึงใช้กำปั้นทั้งสองข้างทุบเข้าไปตรงไหล่แกร่งแต่ก็ไม่เป็นผล จากนั้นฉันเริ่มหายไม่ออกจึงอ้าปากเล็กน้อยเพื่อรับอากาศหายใจ แต่จังหวะนั้นเขากลับสอดเรียวลิ้นสากเข้ามาตวัดไปมาภายในโพรงปากด้วยความรุนแรง

จ๊วบ! จ๊วบ! จ๊วบ!

คริสต้าจูบเรด้าจนมันเกิดเสียงดังออกมา โดยไม่สนใจอีกคนที่พยายามต่อต้านกับการกระทำของตัวเองเลย จนเธอยืนแน่นิ่งไป ปล่อยให้คริสต้าได้ทำตามที่ตัวเองต้องการ นานนับนาทีคริสต้าจึงให้อิสระแก่เธอ

" คุณนี่มันหน้าด้านที่สุด พอใจแล้วใช่ไหมคะ? " ฉันเช็ดน้ำลายที่เปรอะเปื้อนบริเวณริมฝีปากลวกๆ มองสบตากับเขาแววตาสั่นระริก

" ถ้าบอกว่ายัง คุณจะยอมเหรอ? "

คริสต้าพูดอย่างไม่สะทกสะท้านกับการกระทำของตัวเอง หนำซ้ำยกยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจ

" คุณทำแบบนี้ทำไมคะ หรือคุณแค้นใจที่ฉันเดินชนคุณคราวนั้น "

" ไร้สาระ! " คริสต้าพูดขึ้นพร้อมกับเดินผ่านหน้าเธอไปนั่งที่โต๊ะของตัวเอง หยิบเอกสารขึ้นมาดูโดยไม่สนใจท่าทางของเรด้า ที่ยืนกำหมัดแน่นด้วยความโกรธเคียง

" ออกไป ผมจะทำงาน "

" ต่อไปนี้ฉันจะไม่เข้าใกล้คุณอีกแม้แต่ก้าวเดียว " ฉันจึงพูดด้วยน้ำเสียงโกรธเคียงพร้อมกับหันหลังเดินออกไปอย่างรวดเร็วเขามันขโมยจูบแรกของฉันไปแล้ว ไอ้ผู้ชายหน้าด้าน!

" ยัยบื้อ " คริสต้าพึมพำออกมาพร้อมกับมองตามแผ่นหลังของเรด้าที่เปิดประตูเดินออกไปจนบานประตูปิดสนิท