ตอนที่ 6 โชคร้าย

(ขอเชิญเมนเทอร์ ชินเลือกหมายเลขเด็กฝึกคนต่อไปค่ะ)

" ผมขอเลือกหมายเลข ยี่สิบสองครับ "

(หมายเลขสี่สิบสอง เรด้า ธิดาค่ะ)

ผมหันไปมองหน้ามันเมื่อมันเลือกหมายเลขของเธอ ไม่รู้ว่ามันจงใจที่จะเลือกหมายเลขของเด็กนั้นเพราะผมหรือเปล่า แต่สายตามันมองมาที่ผมด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ ทำให้ผมรู้ทันทีว่ามันคงจงใจเลือกนั่นแหละ แต่ก็ช่างเถอะมันจะทำอะไรก็เรื่องของมัน

" สวัสดีค่ะเรด้าค่ะจะมาร้องเพลง ชื่อเพลง ××××××× ค่ะ "

บทเพลงที่เหญิงสาวร้องเพียงแค่เริ่มคีแรกของเพลง ก็ทำให้แต่ละคนปรากฏรอยยิ้มขึ้นมาทันที ที่เธอเอ่ยร้องด้วยเสียงอันมีเสน่ห์ของเธอบวกกับใบหน้าสวยหวาน

เมื่อเรด้าบรรเลงบทเพลงจบ ก็เข้าสู่ช่วงคอมเม้นต์ของเหล่าบรรดาเมนเทอร์ทั้งสี่

(เชิญเมนเทอร์ คริสต้า คอมเม้นท์ได้เลยค่ะ) เสียงพิธีกรสาวกล่าวเชิญ

ผมมองไปที่เธอพร้อมกับรอยยิ้มของผมก่อนที่จะคอมเม้นท์ต่างๆ เธอยังคงยืนอมยิ้มอยู่บนเวทีด้วยท่าทีที่มั่นใจ

" ครับ คุณร้องเพลงมีเสน่ห์มากทั้งเสียงและการสื่ออารมณ์ ฟังแล้วรู้สึกผ่อนคลายมากเลยครับ "

" ขอบคุณค่ะ "

คำพูดที่ผมได้คอมเม้นท์เธอไป ล้วนแล้วแต่เป็นความจริงทั้งหมด ถึงผมและเธอจะเคยเจอกันแบบไม่ดีเท่าไหร่ แต่ผมก็แยกแยะได้นะครับ เวลาทำงานกับเวลาส่วนตัว

หลายชั่วโมงผ่านมา~

(Radar Talk)

หลังจากการอัดรายการช่วงการแสดงแล้วก็ถึงเวลาพัก ฉันและเพื่อนๆ ของฉันก็พากันมาพักที่ห้องของตัวเอง ฉันรู้สึกตกใจไม่น้อยที่เห็นผู้ชายที่เจอกันหน้าห้องน้ำ นั่งเป็นเมนเทอร์อยู่ตรงหน้าฉัน ตอนที่ฉันอยู่บนเวทีแล้วเห็นหน้าผู้ชายคนนั้น มันทำให้ความมั่นใจลดลงไม่น้อย แต่ก็ต้องเก็บอาการเหล่านั้นไว้

" แกเป็นอะไรเรด้า ตั้งแต่ลงเวทีเห็นแกเงียบมาตลอดทางเลย " มินนี่เอ่ยถามเรด้าอย่างเป็นห่วง

" เปล่าแก ฉันก็คิดไปเรื่อยเปื่อยแหละ "

" แน่ใจ?" มินนี่ยื่นใบหน้าหรี่ตาจับผิด

"ไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ " ย้ำกับเพื่อนสาวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น แม้ว่าภายในใจจะประหม่ามากก็ตาม

" เชื่อก็ได้ "

ในที่สุดมินนี่มันก็ยอมถอยออกห่างจากใบหน้าฉันทำให้ฉันโล่งอกนิดหน่อย แต่ตอนนี้ฉันเริ่มกังวลเรื่อง เมนเทอร์คริสต้าอีกละ แต่สิ่งที่ฉันเจอ เขานิสัยแย่จริงๆ แหละ

" ได้เวลา รวมตัวแล้วไปกันเถอะ" เมย์เอ่ย

ฉันและเพื่อนๆ ของฉันก็เดินเข้ามาในห้อง...ห้องหนึ่ง พอเดินเข้ามาฉันก็เจอเหล่าเมนเทอร์ยืนอยู่ โดยเฉพาะเมนเทอร์คริสต้า ไม่รู้ว่าสายตาเขามองมาที่ฉันอยู่หรือเปล่าตอนนี้ เพราะตอนที่ฉันเดินเข้ามาทีแรกฉันเผลอสบตากับเขานิดหน่อย ฉันก็เลยเบี่ยงสายตาไปทางอื่นทันที

" โชคร้ายจริงๆ "

" แกพูดอะไรนะเรด้า "

" เปล่า "

"แต่ฉันได้ยินแกพึมพำ? แต่ก็ช่างเถอะ "

" อืม " นี่ขนาดฉันพูดเบาแล้วนะเนี่ยยังได้ยินอีกเพื่อนฉัน ฉันถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย แล้วจึงเรียกความมั่นใจของตัวเองกลับมา ด้วยการหลับตาแล้วสูดหายใจเข้าลึกๆ

" ง่วงก็ไปนอน "

ระหว่างนั้นฉันก็ได้ยินเสียงที่คุ้นหูดังขึ้นมาทำให้ฉันรีบลืมตาขึ้น ก็ปรากฏว่าเมนเทอร์คริสต้ายืนตรงหน้าฉันพร้อมกับยกยิ้มมุมปาก และทุกคนก็มองมาที่ฉัน มันทำให้ฉันชะงักไปทันทีเผลอจ้องตาเขาไปอย่างลืมตัว

" คะ.....คะ? "

" ผมบอกว่าง่วงก็ไปนอน "

" ไม่ได้ง่วงค่ะ แค่เรียกความมั่นใจ "

" หึ เรื่องของคุณก็แล้วกัน " คริสต้าเค้นหัวเราะผ่านลำคอเบาๆ พร้อมกับพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบ แล้วก็เดินกลับไป เป็นอีกครั้งที่ทิ้งให้เรด้าเหวอไปกับคำพูดของเขา

(บ้าจริง! กวนประสาทจริงๆ ถ้าไม่เห็นว่าเป็นเมนเทอร์นะจะ ด่าให้ลืมทางกลับบ้านเลย) ฉันก็ทำได้แค่คิดในใจเท่านั้นแหละมันโมโหนะ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี

" เจอไปหนึ่งดอก นะยัยเรด้า " มินนี่กระซิบข้างหูเรด้าอย่างแซว ๆ

" ฉันแค่เรียกความมั่นใจให้ตัวเองเฉยๆ หนิ " เรด้าพูดด้วยน้ำเสียง แผ่วเบาพร้อมกับแสดงสีหน้าเง้างอนออกมา ขณะเดียวกันเมนเทอร์หลินก็พูดขึ้น

(เดี๋ยวเราจะมาจับฉลากกันนะคะว่าทีมไหนจะได้เมนเทอร์คนไหนไปดูแล ขอเชิญตัวแทนแต่ละทีมออกมาจับฉลากได้เลยค่ะ)

" เรด้า ออกไปจับฉลากเลย " แคทพูดขึ้นเชิงบังคับ

" ฉันเหรอ? " ฉันชี้นิ้วมาที่ตัวเองพร้อมกับเลิกคิ้วถามกลับ

" ไปได้แล้วเรด้า เร็ว! "

" ok ไปก็ได้ " ฉันปรับเปลี่ยนเป็นสีหน้าให้เป็นปกติทันทีเพราะยังไงฉันก็ต้องออกไปอยู่ดี ฉันจะไม่กลัวอะไรทั้งนั้น นี่คือหน้าที่และความฝันของฉัน เมื่อความมั่นใจฉันกลับมาฉันจึงเดินออกไปยืนข้างหน้าทันที

หลังจากที่แต่ละทีมจับสลากกันแล้ว (แต่ละคนจับแล้วนะคะ เปิดของตัวเองได้เลยค่ะ)

พอฉันเปิดออกมา ฉันแทบจะเป็นลม เพราะฉันดันมาได้คนที่ฉันไม่อยากได้น่ะสิ

(งั้นทีมเรด้า เป็นเมนเทอร์คริสต้ากับเมนเทอร์ชินนะคะ เป็นผู้ดูแลและคอยให้คำแนะนำค่ะ)

เมื่อเมนเทอร์ หลิน พูดเสร็จฉันหันไปมองที่เมนเทอร์คริสต้า เขากลับเลิกคิ้วขึ้นแล้วแสยะยิ้มร้ายออกมาราวกับกำลังสะใจฉันอยู่ แล้ว เหมือนเขาหันไปพูดอะไรกับเมนเทอร์ชินด้วยก็ไม่รู้

" แอบดีใจใช่ไหมล้า ที่ได้อยู่กับเด็กตัวเอง " ชินพูดเย้าแหย่เพื่อนรัก

" กูไม่ได้ดีใจ "

" แต่มึงก็แอบยิ้มกูเห็น " สิ้นสุดการสนทนาของสองเพื่อนรัก และตอนนี้ก็เป็นการรวมทีมเพื่อได้พูดคุยกันระหว่างเมนเทอร์และเด็กฝึก

ฉันและเพื่อนๆ ก็พากันเดินเข้าไปหาเมนเทอร์ส่วนฉันนะเหรอก็ทำตัวปกติเนี่ยแหละ

" ยินดีต้อนรับเข้าสู่การเป็นเด็กฝึกของที่นี่อย่างเป็นทางการนะครับ " ชินเอ่ยแสดงความยินดีกับเหล่าเด็กฝึกด้วยท่าทางใจดี

" ผมและเมนเทอร์ชิน จะคอยให้คำแนะนำ ไปตลอดของการเป็นเด็กฝึกนะครับขอให้ทุกคนตั้งใจ "

" ทุกคนแยกย้ายไปพักผ่อนกันได้ครับ พรุ่งนี้ เตรียมตัวทำกิจกรรมต่อไปนะครับ " หลังจากที่เมนเทอร์คริสต้าปล่อยให้ไปพักผ่อนกัน ฉันกับมินนี่ก็เดินออกมาทันที

" มินไปซื้อกาแฟไหม? "

" อือ ไปสิ "

ตอนนี้ฉันและมินนี่ลงลิฟต์มานั่งที่ร้านคาเฟ่ในตึกชั้นล่างสุดระหว่างที่รอกาแฟฉันก็หยิบโทรศัพท์ออกมาเล่นเพื่อค่าเวลาระหว่างรอกาแฟ

" เรด้า นั่งรอก่อนนะ ฉันไปเข้าห้องน้ำแป๊บหนึ่งปวดซี่ "

ฉันจึงพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจพร้อมกับนั่งรอมินนี่กลับมา

" ไง!! เหนื่อยหน่อยนะการจะเป็นไอดอล "

ระหว่างที่ฉันนั่งรอ ก็มีเสียงที่ไม่ค่อยอยากได้ยินเท่าไหร่ดังขึ้นมาฉันจึงเงยหน้าไปมอง ก็เห็นเป็นเมนเทอร์คริสต้าที่หย่อนตัวนั่งลงฝั่งตรงข้ามฉันด้วยใบหน้าเย็นชา

" ค่ะ ก็คงเหนื่อย " ฉันพูดด้วยน้ำเสียงปกติโดยไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรออกมา จากนั้นก็ก้มเล่นโทรศัพท์ต่ออย่างไม่ใส่ใจคนตรงหน้า

" หวังว่า คุณจะเดินระมัดระวังมากขึ้นนะ "

" อะไรคะ วันนั้นฉันก็ขอโทษคุณไปแล้วนะคะ ทำไมคุณเหมือนจะยังไม่จบ"

" ผมก็แค่เตือน "

" งั้นถ้ามีใครมาเห็นเมนเทอร์มานั่งคุยกับเด็กฝึกอย่างนี้ มันจะดูดีหรอคะ? "

" หึ งั้นถ้ากลัวดูไม่ดี ก็เปลี่ยนจากเด็กฝึกมาเป็นเมียผมสิ " คริสต้ากระตุกยิ้มร้ายกาจขณะเดียวกันก็พูดด้วยน้ำเสียงยียวน ที่แฝงไปด้วยความสะใจที่ได้กลั่นแกล้งเธอด้วยคำพูดอีกครั้ง จากนั้นก็ลุกขึ้นเดินออกไปทันที ทิ้งให้เรด้านั่งอึ้งกับคำพูดของคริสต้าที่พูดทิ้งท้ายไว้

" น่าเกลียด!! เมนเทอร์บ้า พูดแล้วเดินหนีอีกแล้วนะ น่าจะโทรรถโรงพยาบาลผู้ป่วยทางจิตมารับไป " ฉันกำหมัดแน่นแล้วพึมพำออกมาด้วยอารมณ์โมโหพูดมาได้ยังไงโรคจิตหรือเปล่าเนี่ย

" เป็นอะไรอีกล่ะ หน้าบึ้งเชียว "

" หมามันเดินมาให้กัด ไม่มีอะไรหรอก กลับห้องเถอะ " ฉันตอบมินนี่ไปแล้วก็ลุกเดินออกมาทันที โดยไม่ได้รอให้มินนี่ถามอะไรต่อ เพราะตอนนี้มันโมโหหนิ อยากจะต่อยหน้าชักหมัดกับไอ้คำว่าเมียเนี่ย

" รอด้วยสิเรด้า! จะรีบไปไหนเนี่ย"