ด้วยจิตเสน่หา

สาวน้อยนามว่าอัญชัญนั่งมือเย็นเยียบอยู่บนเบาะรถข้างคนขับ เธอเหลือบมองคนข้างๆ ที่ทำหน้าขรึมตลอดเวลา เริ่มรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องเสียอย่างนั้น

สัญญาว่าจ้างอันแสนวาบหวิวชวนเสียวไส้คือเธอต้องผลิตลูกให้เขา ด้วยเหตุที่ยายป่วยหนัก อีกทั้งทุนการศึกษาของน้องๆ ทำให้เธอจำต้องรับงานนี้

นายจ้างของเธอ รังสิมันต์ ทายาทมหาเศรษฐีผู้แสนร่ำรวย ยื่นข้อเสนอนี้ให้เธอเมื่อเดือนก่อน ตอนแรกเธอก็โกรธที่เขาดูถูกดูแคลนเธอแบบนี้ แต่ตอนนี้เธอยินยอมพร้อมใจเพราะต้องใช้เงิน เธอเพิ่งเรียนจบ ไม่มีงานทำ มีน้องที่ต้องส่งเสียให้เรียนอีก 5 คน ยายป่วยหนัก พ่อแม่เธอประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตไปเมื่อหลายปีก่อน เธอและน้องอยู่กับยาย ชีวิตดิ้นรนหาเช้ากินค่ำ ต้องกระเสือกกระสนให้ครอบครัวอยู่รอด

“หิวหรือยัง”

ประโยคคำถามของเขาทำให้เธอสะดุ้งหันไปมอง ใบหน้าเหลอหลาเพราะกำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่นั่นเอง

“ยังค่ะ”

“เป็นอะไรนั่งเงียบมาตลอดทาง”

“อัญคุยไม่เก่งค่ะ” เธอตอบเขาเสียงเบาหวิว

“ไม่พูดก็ไม่เป็นไร ครางอย่างเดียว”

“คะ?” ประโยคหลังเขาพูดเสียงเบามากจนเธอไม่ได้ยิน

“ไม่มีอะไร” เขาตอบเสียงขรึม เธอเลยปิดปากเงียบ

รังสิมันต์เป็นหนุ่มหล่อร่ำรวยที่สาวๆ ต่างหมายปอง เธอรู้จักกับเขาตั้งแต่เด็ก เพราะครอบครัวเธอเช่าบ้านเขาอยู่ มีครั้งหนึ่งเธอเคยช่วยเขาจากการจมน้ำ ไม่ได้กระโดดตูมลงไปช่วยหรอกนะ แต่ไปตามคนมาช่วย พ่อแม่ของเขาจึงมักให้ครอบครัวของเธอผัดผ่อนค่าเท่าบ้านเป็นประจำ หรือบางครั้งมีอะไรก็เรียกใช้ จ้างให้ไปช่วยงานที่บ้านก็ได้เงินมาจุนเจือครอบครัว

ตอนนี้รังสิมันต์เป็นเจ้าของบ้านเพียงคนเดียวเพราะบิดามารดาของเขาเสียชีวิตหมดแล้ว เธอเองก็ไม่คิดว่าเขาจะเสนอเงื่อนไขเช่นนี้กับเธอ เพราะจริงๆ เธอกับเขารู้จักกันมานานแล้วตั้งแต่เด็กกระมัง

“คุณโรมหิวหรือเปล่าคะ ถ้าจะแวะกินอะไรก่อนก็ไดนะคะ” เธอตอบเขาว่าไม่หิว ลืมคิดไปว่าเขาอาจจะหิวก็เป็นได้

เขาไม่ตอบว่ากระไรแต่เลี้ยวรถเข้าไปจอดยังร้านอาหารที่ติดถนนใหญ่ เป็นร้านอาหารไทยอีสาน ลูกค้าแน่นร้านบ่งบอกว่าร้านแห่งนี้คงอร่อยมากแน่ๆ

รังสิมันต์เป็นคนไม่พูดมาก เขาชอบทำมากกว่าพูด เขามีน้ำใจกับครอบครัวของเธอเสมอ คอยช่วยเหลือจุนเจือจนเธอนึกเกรงใจ

ชายหนุ่มตักอาหารให้เธอเงียบๆ เธอกล่าวขอบคุณเขาก่อนจะก้มหน้าก้มตากินเงียบๆ

อาหารร้านนี้อร่อยจริงๆ กินไปนึกถึงคนที่บ้านไป เธอมีนิสัยอยู่อย่างหนึ่ง เวลาอยู่นอกบ้าน จะกินอะไร มักนึกถึงคนที่บ้านอยู่เสมอ มันเป็นความเคยชิน เพราะเวลารับประทานอาหารที่บ้าน จะรับประทานพร้อมกัน มีกับข้าวไม่เยอะก็แบ่งกันกินเพราะครอบครัวลำบาก แต่มันเป็นความสุขเล็กๆ ที่เธอคิดว่าหาไม่ได้จากที่ไหน

แค่คิดถึงคนที่บ้านเธอก็อมยิ้ม ถ้าไม่ติดว่าเธอมาเที่ยวต่างจังหวัด อาหารมากมายแบบนี้ เหลือแล้วอยากขอรังสิมันต์ห่อกลับไปให้น้องๆ อีก 5 คน

ยายของเธอพักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล รังสิมันต์ออกค่าใช้จ่ายทั้งหมดให้ น้องอีกห้าคน อายุไล่เลี่ยกัน พวกเขาอยู่บ้านกันเอง เห็นน้องๆ ยังเด็กแบบนี้ แต่มีความรับผิดชอบสูง น้องๆ ของเธอรู้หน้าที่ของตัวเอง กลับมาจากโรงเรียนจะช่วยทำงานบ้านทุกอย่าง ซักผ้าเอง รีดผ้าเอง ไม่เคยรบกวนเธอ และยังทำกับข้าวง่ายๆ เป็นด้วย พวกไข่เจียว ไข่ต้ม ปลาทอด อาจเพราะช่วยเหลือตัวเองแต่เด็ก เธอจึงรักน้องๆ มาก เมื่อครอบครัวเข้าตาจน โดยเฉพาะต้องทำงานส่งเสียน้องถึง 5 คนและค่ารักษาของยายก็มากโข เธอเลยต้องเสียสละตัวเองเพื่อครอบครัว

จริงๆ รังสิมันต์ไม่ได้เลวร้ายอะไรสักนิด เขาค่อนข้างจะเป็นคนดีเสียด้วยซ้ำ เธอเองยังแอบชอบเขาเลย แต่เพราะเจียมเนื้อเจียมตัวว่าต่ำต้อยด้อยค่าแค่ไหน จึงได้แต่แอบมองเขาและรักเขาเพียงข้างเดียวเท่านั้น

รับประทานอาหารเสร็จแล้วจึงเดินทางกันต่อ เขาพาเธอมาเที่ยวหัวหิน มาพักผ่อน เรียกอีกอย่างหนึ่งก็คือมาปั้มลูก เขายื่นข้อเสนอให้เธอมาเป็นเมียเพราะอยากมีลูก

แค่คิดว่าต้องอุ้มท้องลูกของเขาก็รู้สึกแปลกๆ อาจเพราะแค่อุ้มท้อง เขาต้องการแค่ลูกไม่ต้องการเธอ และเธอก็ไม่มีสิทธิ์ในตัวลูก มันเลยโหวงๆ พิกล