บทที่ 1 ถอดใส่

ณ หมู่บ้านแห่งหนึ่งในชนบทห่างไกลความเจริญ ใช้ชีวิตแบบโบราณและสมัยใหม่ผสมผสานกัน แต่ยังคงความเป็นแบบดั้งเดิมแม้ว่าปีนี้จะเป็นปี 2022 แต่ทุกคนในหมู่บ้านนี้ ชายหญิงยังคงแต่งตัวแบบสมัยเก่า ผู้หญิงใส่ผ้าถุงกับเสื้อผ้าฝ้ายที่ทอมือและตัดเย็บกันเอง ส่วนผู้ชายก็เป็นกางเกงผ้าฝ้ายและกางเกงแบบสมัยใหม่ที่ใส่สลับกัน ส่วนเสื้อยืดจะไม่ค่อยเห็นนิยมใส่กันเท่าไหร่ จะใส่แต่เสื้อผ้าฝ้ายทอมือตัดเย็บกันเองมากกว่า

“พี่มึงไปไหนไอ้เสือดำ” เมื่อเห็นลูกชายคนเล็กขึ้นเรือนมา กำนันพร้าวก็ถามถึงลูกชายคนโตทันที เพราะตั้งแต่เมื่อคืนวานยังไม่เห็นหัวไอ้ลูกชั่วคนนี้ ไม่รู้ไปก่อเรื่องสร้างปัญหาอะไรไว้ที่ไหนให้ตามเช็ดตามล้างก็ไม่รู้

“ไม่รู้ครับ” เสือดำ วัยสามสิบปีตอบพ่อพร้อมกับเดินมานั่งยังชุดรับแขกไม้สักของเรือนไทยหลังใหญ่ของตัวเอง เสือดำเป็นลูกชายคนเล็กของกำนันพร้าว มีพี่ชายอายุเยอะกว่าตัวเองหนึ่งปี คือ เสือขาว อายุสามสิบเอ็ดปี ทั้งสองเป็นพี่น้องที่สร้างแต่เรื่องปวดหัวให้พ่อ ทั้งสองโตมากับพ่อที่เป็นกำนัน จะว่าไปร่ำรวยที่สุดในหมู่บ้านแห่งนี้และทรงอิทธิพล ส่วนแม่ได้จากไปตั้งแต่ทั้งสองยังเด็ก แม่คิดสั้นผูกคอตายทิ้งพ่อเพราะพ่อได้ทำเรื่องที่ทำร้ายจิตใจท่านด้วยการพาผู้หญิงเข้ามาอยู่ในบ้านนั่นก็คือ ‘เมียน้อย’ แม้ทุกวันนี้พ่อจะกลับตัวกลับใจทิ้งผู้หญิงคนนั้นหลังจากแม่จากไป จะด้วยเพราะความรู้สึกผิดต่อแม่ที่ผูกคอตายในห้องหรือเพราะอะไรไม่รู้ แต่ตอนนี้พ่อของเขาคือพ่อเลี้ยงเดี่ยวเลี้ยงพวกเขามาจนโต

“มึงแน่ใจว่ามึงไม่รู้ไอ้เสือดำ”

“ครับ” เสือดำตอบพ่อหนักแน่นแล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูง

“มึงเพิ่งกลับรึเสือดำ”

เสือดำไม่ตอบ เขาทำเพียงพยักหน้าให้พ่อเป็นคำตอบแล้วเดินจากไปทำเอาพ่อได้แต่ยกไม้เท้าในมือที่จับถืออยู่กระแทกกับพื้นไม้ของเรือน

“ไอ้ม่วง ไอ้ผอม พวกมึงไปสืบมาว่าไอ้เสือขาวมันหายหัวไปไหนของมัน บ้านช่องไม่กลับ”

“ครับกำนัน” ทั้งสองตอบรับคำสั่งพร้อมกันแล้วพากันคลานแล้วลุกวิ่งลงบันไดเรือนไปทำตามคำสั่งอย่างรวดเร็วไม่รอให้สั่งเป็นครั้งที่สอง

“ไอ้ลูกเวร! แล้วแบบนี้กูจะไปบอกแม่พวกมึงในปรโลกได้ยังไง” ท่านพึมพำกับตัวเองแล้วมองไปทางรูปของภรรยาที่จากไปเมื่อลูกทั้งสองยังเด็กแล้วก็ถอนหายใจ

เฮ้อ!

“พี่ขอโทษที่เลี้ยงลูกทั้งสองคนของเราได้ไม่ดี”

“มาขอโทษตอนนี้มันสายไปแล้วพ่อ ถ้าไม่เพราะพ่อ ผมกับไอ้เสือดำก็คงจะไม่เป็นแบบทุกวันนี้” เสียงเข้มห้าวดังขึ้นทำให้กำนันพร้าวหันไปมองต้นเสียงที่คุ้นเคย

“แกไปไหนมาไอ้เสือขาว”

“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับพ่อ ฉันจะไปไหนมาไหนมันก็เรื่องของฉัน ไม่ใช่เรื่องของพ่อ และถ้าพ่อคิดว่าฉันกับไอ้เสือดำมันเป็นตัวภาระปัญหานักก็ตัดพ่อตัดลูกพวกฉันให้จบ จะได้ไม่ต้องมาบ่นพึมพำและขอโทษแม่ของพวกผมทุกวันแบบนี้” เสือขาวได้ยินพ่อบ่นคุยกับรูปแม่ที่ข้างผนังของบ้านแล้วก็หงุดหงิด แล้วเพราะใครที่ทำให้เขาและน้องชายต้องกำพร้าแม่ตั้งแต่เด็กกันเล่าถ้าไม่ใช่พ่อคนนี้

“ไอ้ลูกเวร!”