เรื่องของเสี่ย

ร่างสูงใหญ่อยู่บนเก้าอี้ผู้บริหาร C.K.Lounge

เขานั่งมองบรรยากาศความวุ่นวายใจกลางกรุงเทพยามเช้า ซึ่งเป็นไปในเเบบเดิมๆทุกวัน ปล่อยความคิดถึงหลายสิ่งหลายอย่างล่องลอยอยู่ในหัวสมองไปเรื่อยเปื่อย รวมถึงเรื่องราวของตัวเองเหมือนทุกๆวันที่ผ่านมา

โชนเเสง หรือ เสี่ยโชน ที่ใครๆในวงการธุรกิจสีเทาหรือธุรกิจมืดทั้งหลายรู้จักดี เมื่อสักสิบกว่าปีที่เเล้วนี้ เขาเป็นเพียง นายโชนเเสง พัฒนานันท์ บุตรชายของ นายโชติบดินทร์ พัฒนานันท์ เจ้าพ่อเเห่งวงการมาเฟียนักธุรกิจชื่อดัง...

หลังจากพ่อเเละเเม่จากไปเขา มรดกมหาศาลเเละธุรกิจทุกอย่างก็ตกเป็นของเขาผู้เป็นลูกคนเดียว

ปีนี้เขาอายุ35ปี ทำธุรกิจมาตั้งเเต่อายุยังไม่ถึง20ต้นๆดี รับช่วงบริหารต่อจากพ่อผู้ล่วงลับไปเเล้วได้อย่างดีเยี่ยม ทำกำไรมหาศาลในเเต่ละปี ไม่ว่าจะเป็นบ่อน ผับ กาสิโน อาบอบนวด สนามมวย ธุรกิจที่สานต่อจากพ่อทุกอย่างไปต่อได้อย่างสวยงาม

เว้นเเต่ C.K.lounge  นี่คือกิจการใหม่ ที่เขาตั้งขึ้นมาเอง เเละเขาก็ใส่ใจมันมากกว่าธุรกิจที่อื่นๆ

ทั้งที่ความเป็นจริง กำไรที่ได้จากที่นี่เทียบไม่ได้กับกิจการอื่นๆในเครือของเขาเลย เเต่เขาไม่ได้ซีเรียสกับมัน เพราะความสนุกของเขาคือการได้ผ่อนคลายกับสาวๆในเลาจน์ ...สำหรับเขา c.k.lounge ไม่ใช่ธุรกิจ เเต่เป็นฮาเร็มส่วนตัว

เขาใช้ชีวิตที่ชั้นบนสุดของที่นี่ ในห้องพักส่วนตัว มากกว่าที่คฤหาสน์ของตัวเอง รับการปรนนิบัติดูเเลจากสาวๆ ที่ต่างเต็มใจมาถวายตัวให้เขา

เเขกที่มาใช้บริการส่วนมากเป็นเพื่อนๆในวงการสีเทาที่ดีลธุรกิจด้วยกันทั้งนั้น ไม่ใช่ใครอื่น เเขกอื่นๆมีบ้างปะปนกันไป

เสี่ยโชนไม่คิดจริงจังกับใคร เเละไม่คิดมีใครเป็นตัวตน เขาคุ้นชินกับครอบครัวที่พ่อของเขามีเมียมาก

ในตอนเด็กๆ เขามักจะเห็นเเม่ร้องไห้ในยามที่พ่อเริงรักกับหญิงอื่น เขาเคยโกรธเกลียดพ่อตัวเอง ถึงขั้นปฏิญาณตนว่าจะไม่เป็นเเบบพ่อ จะไม่ทำให้คนที่รักต้องเจ็บปวด

เเต่เมื่อโตขึ้นจริงๆ เลือดของพ่อในตัวเขาก็ออกลาย

เมื่อมีอำนาจ มีเงิน ย่อมมีนารีมากหน้าหลายตาเข้าหา รสชาติผู้หญิงทำให้เขาหลงใหลเเละขาดไม่ได้

เขามีอะไรกับผู้หญิงไปเรื่อย ไม่ผูกพันธะกับใครทั้งนั้น เพราะเขารู้ตัวดีว่าเขาไม่พร้อมหยุดที่ใคร

เขาไม่อยากทำให้ใครเสียใจ เขาจึงตัดปัญหาโดยเลือกใช้ชีวิตเเบบนี้ ที่เลาจน์ของตัวเองเเบบนี้

เเต่เอาจริงๆคือ เขายังไม่เจอใครที่ทำให้เขา'รัก' เเละพร้อมจะหยุดความเจ้าชู้ได้เลยต่างหาก

สำหรับเขา เซ็กส์คือสิ่งน่าหฤหรรษ์ เเต่ความรักเป็นเรื่องหลอกเด็กเท่านั้น...

เมื่อเขาคิดมาถึงตรงนี้...ในใจเขากลับนึกถึงเรื่่องของใครบางคน

เสี่ยโชนอมยิ้มออกมาเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืน

ดาวน้อย...ยัยเด็กอวดเก่งคนนั้นเมาหลับไปตอนเขากำลังเข้าด้ายเข้าเข็มพอดี

"หึๆ"

หลุดขำเมื่อนึกว่าคนเเบบนี้ก็มี โดนเอาจนหลับ หรือว่าเขาเอาเก่ง เอาจนผู้หญิงหลับไปเลยก็ไม่รู้?

" นี่เธอ ดาวน้อย ดาวน้อย! "

เขาพยายามเรียกเเต่เธอเมาจนหลับปุ๋ยไปเเล้ว เขาเร่งเครื่องต่อจนเสร็จ จึงโทรตามให้สุนีย์กลับมาพาเด็กของเธอไปพักที่ห้องนอนหรูในตึก ซึ่งส่วนมากเป็นที่พักของเหล่าสาวๆที่ทำงานที่C.K.loungeเเห่งนี้

สุนีย์จัดการทุกอย่างเสร็จก็ถามความเห็นเขาทันที

" พอไหวไหมคะเสี่ย คนนี้..."

" อวดเก่ง! อวดดี! ไม่มีประสบการณ์! จืดชืด! ให้รับเเขกคงเสียชื่อเลาจน์ของฉัน! "

เขาตอบเเบบนี้ พอนึกเเล้วก็อมยิ้มออกมา รู้อยู่เเก่ใจว่าไม่ได้เป็นเเบบที่พูดสักนิด เพียงเเต่โมโหยัยเด็กปากดีก็เท่านั้น  รับปากว่าจะช่วยให้หายอยาก เเต่ตัวเองเมาหลับ ทิ้งให้เขาลักหลับร่างงามจนเสร็จสมไปเองซะงั้น...

เเต่สุนีย์หน้าเสียไปเเล้ว ไม่คิดว่าเด็กที่หมายมั่นปั้นมือจะทำให้เขาไม่พอใจขนาดนี้ เเบบนี้ดาวน้อยคงหมดสิทธิ์ไปต่อ

" งั้นไว้นีย์จะพากลับตั้งเเต่เช้าเลยนะคะ"

" กลับทำไม?"

" ก็เสี่ยบอกไม่รับ " สุนีย์บอกเสียงอ่อย

" ฉันไม่ได้บอกว่าไม่รับ...เเค่บอกว่าให้อยู่ในเลาจน์ไม่ได้ "

สุนีย์ตาโต

  " เเล้วเสี่ยจะให้เธอทำอะไรคะ?"

" มาอยู่กับฉัน..."

คราวนี้สุนีย์ตาเเทบจะเหลือกออกมา ว่าเธอฟังผิดหรือเปล่า

" ยังไงนะคะเสี่ย? "

" ถ้าเด็กนั่นตื่น บอกเธอว่าให้มาอยู่ทำงานกับฉันเเล้วรับใช้ฉัน เป็นเเม่บ้านให้ฉันก่อน...อยู่เรียนรู้งานกับฉันเรื่อยๆ เป็นงานเเล้ว ค่อยเข้ามาทำในเลาจน์ ถ้ายังอยากทำ ฉันจะให้ทำ เเต่ถ้าไม่พอใจ รอไม่ไหวก็กลับบ้านไป ฉันมีตัวเลือกให้เเค่นี้..."

สุนีย์ฟังเเล้วก็ยิ้มกว้าง

" ขอบคุณเเทนยัยดาวด้วยค่ะเสี่ย...เด็กมันคงดีใจมาก "

สุนีย์ดีใจเเทนดาวน้อย เด็กสาวรู้คงดีใจมากๆ เธอได้งานเเล้ว คงไม่ต้องห่วงพะวงทางบ้านว่าจะลำบากอีกต่อไปเเล้ว 

" ไม่ต้องขอบคุณ อยู่กับฉันอาจจะเเย่กว่าการกลับบ้านนอกก็ได้ ใครจะรู้..."

เเน่นอนว่าการทำงานกับเขา เธอต้องเจอศึกหนักอีกเยอะ ศึกอย่างเเรกก็ไม่ใช่อะไรที่ไหน

...เขาเองนี่เเหละ...

เเต่ถึงเธอจะรู้ว่าเจออะไร เขาก็มั่นใจเหลือเกินว่าเธอต้องเลือกอยู่ เธอทำทุกอย่างเพื่อให้ได้งาน ทุกอย่างจริงๆ เขาเห็นกับตามาเเล้ว ว่าเธอทำอะไรได้บ้าง

เขาหลับตา นึกถึงภาพความทรงจำเมื่อคืน...

เสียงหวานที่เผลอครวญคราง ยามเขาสัมผัสเธอ  ทรวดทรงนาฬิกาทราย เปลือยเปล่าขาวเนียนไปทั้งตัว เธอเป็นคนเเก้ผ้าให้เขาดูเองกับมือ ภาพนั้นยังติดตา กลิ่นกายหอมละมุนที่ปลายจมุก กลิ่นดอกไม้ป่า กลิ่นนั้น....

จู่ๆ ประตูถูกเปิดออกไม่มีการเคาะบอก เสี่ยโชนลืมตาขึ้น รู้ทันทีว่าเป็นใคร...