บทที่ 5 รับหน้าที่

บทที่ 5 รับหน้าที่

“เรียนนายท่าน อิงหลงมาแล้วเจ้าค่ะ หากนายท่านไม่มีสิ่งใดแล้ว เช่นนั้นข้าขอตัวก่อน” เจ้าหมัวมัวรีบรายงานฟางซินเย่ ชายหนุ่มจ้องมองร่างบางที่อยู่ด้านหลัง ก่อนจะยกมือสะบัดไล่เจ้าหมัวมัวออกจากห้องไป เจ้าหมัวมัวยิ้มออกมาอย่างตื่นเต้น นางคิดถึงรางวัลที่จะได้รับจากผลงานชิ้นดังกล่าว เมื่อได้เห็นฟางซินเย่มีท่าทีพึงพอใจฮวาอิงหลงอย่างมาก เจ้าหมัวมัวรีบโค้งตัวและเดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว

หลังจากเจ้าหมัวมัวจากไป ฮวาอิงหลงก็ก้าวเข้ามายืนอยู่บริเวณกลางห้องนอนของฟางซินเย่ นางมองไปรอบ ๆ ห้องอย่างสำรวจ ห้องนอนหลังใหญ่ประดับประดาไปด้วยข้าวของราคาแพง ทุกอย่างถูกจัดตกแต่งอย่างประณีตและเป็นระเบียบ

ฟางซินเย่กำลังนั่งอยู่บนเตียงนอนขนาดใหญ่ เสื้อคลุมที่ถูกปลดเชือกออกเผยให้เห็นแผงหน้าอกที่มีมัดกล้ามแน่นเป็นลอนหนา รอยแผลเป็นจำนวนมากที่คาดอยู่ตามแผงอก บ้างขนาดใหญ่บ้างขนาดเล็ก แต่กลับยิ่งทำให้ฮวาอิงหลงรู้สึกสั่นสะท้านขึ้นมา นางลอบกลืนน้ำลายเหนียวลงคออย่างยากลำบาก

ฮวาอิงหลงพบว่าฟางซินเย่มีรูปร่างหน้าตาดีมากทีเดียว ดวงตารียาวแฝงด้วยความเด็ดขาด รับกับจมูกที่เชิดรั้นอย่างหยิ่งทะนง ใบหน้าคมเข้มกรามเป็นสันยิ่งทำให้ดึงดูดสายตาของนางได้ไม่น้อยทีเดียว

อันที่จริงฮวาอิงหลงก็ใช่จะไม่เคยพบเห็นชายหนุ่มหน้าตาหล่อเช่นนี้มาก่อน บรรดาพระเอกพระรองในละครของนางล้วนแล้วแต่หน้าตาดีเยี่ยมทั้งสิ้น บางคนถึงกับถูกอวยว่าเป็นลูกรักพระเจ้าเสียไม่ปาน แต่ชายหนุ่มในยุคของนางส่วนใหญ่ล้วนแล้วแต่ร่างกายอ้อนแอ้น แม้จะมีกล้ามเป็นมัดแต่ก็ดูผอมบางเสียเป็นส่วนใหญ่ ผิดกับชายหนุ่มตรงหน้าที่ดูหล่อเหลาสมส่วน โดยเฉพาะสายตาคมกริบที่จับจ้องนางไม่วางตายิ่งทำให้ฮวาอิงหลงรู้สึกแปลกประหลาด หัวใจสั่นไหวและเต้นรัวอย่างไม่อาจควบคุม

“ข้าไม่คิดว่าคุณหนูฮวาจะยอมลดตัวมาปรนนิบัติข้าในวันนี้” ฟางซินเย่เอ่ยวาจาเย้ยหยันขึ้นมา พร้อมปรายตามองฮวาอิงหลงด้วยสายตาดูแคลน

ฮวาอิงหลงรู้สึกประหลาดใจกับท่าทีดังกล่าว นางพยายามขบคิดอย่างมากว่านางเคยทำสิ่งใดให้พระเอกโกรธเคืองหรือไม่ แต่ไม่ว่าจะนึกอย่างไรก็นึกไม่ออก ฮวาอิงหลงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะปรับอารมณ์ให้เข้าสู่สภาวะปกติอีกครั้ง

ฮวาอิงหลงยิ้มหวานออกมาพร้อมมองตาของฟางซินเย่ด้วยสายตาเชื้อเชิญ ก่อนจะค่อยๆ บรรจงเยื้องกรายเดินไปตรงหน้า พร้อมปลดเสื้อคลุมเนื้อบางลงบนพื้น ร่างบางเหลือเพียงเสื้อคลุมทับเนื้อบางเบาเผยให้เห็นผิวกายอันยั่วยวน

ฟางซินเย่มองท่าทางของฮวาอิงหลงด้วยความแปลกใจ ฮวาอิงหลงที่เขารู้จักมีนิสัยเย่อหยิ่งจองหอง และดูแคลนผู้อื่นอยู่เสมอ แต่ท่าทางยั่วยวนเชิญชวนบุรุษเช่นนี้ ฟางซินเย่ถึงกับกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ เขาปฏิเสธไม่ได้ว่าฮวาอิงหลงเป็นผู้หญิงที่มีเสน่ห์เย้ายวนใจยิ่งนัก

ฟางซินเย่รีบหรี่ตามองอย่างจับพิรุธ ก่อนจะเบือนหน้าหนีเมื่อฮวาอิงหลงมาหยุดอยู่ตรงหน้าเขา

ฮวาอิงหลงเดินตรงมาอยู่ตรงหน้าของฟางซินเย่ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งคุกเข่าตรงด้านหน้าของเขา นางปรายตาช้อนขึ้นมองฟางซินเย่ด้วยสายตาเรียกร้อง รอยยิ้มหวานเยิ้มปรากฏบนใบหน้าของนางยิ่งทำให้คนตรงหน้าถึงกับหูแดงขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด “อิงเอ๋อร์มาปรนนิบัติท่านแม่ทัพเจ้าค่ะ” เสียงอ่อนนุ่มกล่าวออกมาด้วยท่าทางเอียงอาย แต่สายตากลับยังคงจับจ้องมองเขาไม่หยุด

ฟางซินเย่กระแอมออกมาเบาๆ ก่อนจะยกมือขึ้นเชยคางของฮวาอิงหลงให้เงยหน้าขึ้น เขาโน้มหน้าเข้ามาใกล้จนลมหายใจร้อนเป่ารดไปทั่วหน้า “คุณหนูฮวา...ปรนนิบัติข้างั้นหรือ เจ้าต้องการเล่นลูกอันใดกันแน่” ฟางซินเย่มิอาจเชื่อสายตาว่าคุณหนูผู้เย่อหยิ่งจองหองจะยอมลดตัว และศักดิ์ศรีลงมาปรนนิบัติเขาแต่โดยดี

ปฏิกิริยาที่ฮวาอิงหลงมีให้ฟางซินเย่ในวันนี้ผิดเพี้ยนไปจากการคาดการณ์ของเขาเสียสิ้น ในคราแรกฟางซินเย่คิดเพียงนึกอยากแกล้งฮวาอิงหลงเสียให้มากหน่อย ให้ได้เห็นนางดิ้นทุรนทุรายที่ต้องมาเป็นของเล่นแก้ขัดให้เขาเพียงเท่านั้น

ฮวาอิงหลงยกมือขึ้นลูบไล้ใบหน้าของฟางซินเย่อย่างออดอ้อนพร้อมส่งสายตาหวานเยิ้ม “อิงเอ๋อร์ยินดีรับใช้ท่านแม่ทัพเจ้าค่ะ”

“หึ...งั้นหรือ เช่นนั้นข้าจะคอยดู” ฟางซินเย่รู้สึกขัดใจเล็กน้อยที่นางดูไม่ทุกข์ร้อนอันใดให้เห็น แต่เขาก็อดหวามไหวไปกับสัมผัสของนางไปด้วยไม่ได้ทีเดียว

ฮวาอิงหลงยกกายขึ้นพร้อมโน้มใบหน้าจรดริมฝีปากบางเข้ากับริมฝีปากหนา ลิ้นร้อนเลียไล้สลับกับดูดดึงไปตามริมฝีปากทั้งส่วนบนและล่างอย่างหยอกเย้า ฟางซินเย่ถึงกับเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึงกับการจู่โจมที่ไม่คาดคิดดังกล่าว

ฮวาอิงหลงไม่รอช้า นางเลื่อนลิ้นร้อนเข้าไปภายในโพรงปากกว้าง พร้อมหมุนวนเกี่ยวกระวัดลิ้นที่อยู่ภายในอย่างยั่วยวน จากนั้นจึงลากไล้ริมฝีปากเลื่อนมาขบกัดที่บริเวณติ่งหู “อ่า....” เสียงครางออกมาอย่างพึงพอใจทำให้ฮวาอิงหลงได้ใจยิ่งนัก นางเลื่อนไล้ต่อลงมาบริเวณซอกคอ ก่อนจะลงมายังแผงอกหนา ลิ้นร้อนเลียไล้รอยแผลเป็นที่นูนปูดออกมาสลับกับดูดเม้มเป็นจังหวะ ทำเอาฟางซินเย่ถึงกับกระตุกเกร็ง ฮวาอิงหลงช้อนตาขึ้นมองเขาด้วยสายตาปรือฉ่ำ “ท่านแม่ทัพ พอใจหรือไม่เจ้าคะ”

เสียงหวานที่กระเซ้าออกมาทำให้ฟางซินเย่ที่ได้รับความวาบหวามอดใจไม่อยู่ เขารั้งร่างนอนราบไปที่เตียง ก่อนจะปลดเสื้อผ้าที่ทั้งสองสวมใส่จนหมด เขาซุกไซร้ดอมดมกลิ่นกายที่หวานละมุมไปทั่วร่าง ปากหนาขบเม้มจนผิวขาวผ่องเกิดเป็นรอยแดงจ้ำเป็นดวง ๆ

“คุณหนูฮวา เจ้าล้ำเส้นข้ามากเกินไปแล้ว” ฟางซินเย่กระซิบข้างหูด้วยน้ำเสียงกระเส่า ก่อนจ้องมองใบหน้าของฮวาอิงหลงอย่างใช้ความคิดอย่างหนัก เมื่อเขาได้เห็นสายตาเว้าวอนเรียกร้องจากนางด้วยไฟราคะที่โถมกระหน่ำ ฟางซินเย่ก็แสยะยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ