Ep.2

สาวๆ หลายคนในออฟฟิศต่างก็ใฝ่ฝันอยากเจอและอยากรู้จักกับมหาเศรษฐีหนุ่มที่ทั้งหล่อและทั้งโสด แต่สำหรับอัญชันเธอไม่ได้สนใจหรอกว่าใครคือเจ้าของโรงแรมใหญ่โตแห่งนี้ เพราะยอดชายในดวงใจที่เธอแอบรักเขามาถึงสามปีเต็มต่างหากคือคนที่เธอสนใจมากที่สุด ไอรอน ทำงานอยู่ในตำแหน่งเจ้าหน้าที่ดูแลแขกพิเศษ เป็นพนักงานรีเซฟชั่นเช่นเดียวกับเธอ เขาคือผู้ชายคนเดียวที่หญิงสาวคิดถึงทุกลมหายใจเข้าออก ไม่ว่าจะยามหลับหรือยามตื่นก็มักจะมีใบหน้าหล่อคร้ามบาดใจของเขามาลอยอยู่ตรงหน้าทุกคืนวัน

และวันนี้อัญชันก็ได้ไปบนบานศาลกล่าวกับเจ้าที่เจ้าทางไว้ว่าถ้าหากเธอจับฉลากได้รางวัลที่สาม เธอจะแก้บนด้วยการเข้าไปสารภาพรักกับไอรอนในงานรื่นเริงคืนพรุ่งนี้ พร้อมทั้งชวนเขาไปเที่ยวเทศกาลคาร์นิวัลที่เวนิสด้วยกัน

อัญชันทำงานอยู่ในแผนกเดียวกันกับไอรอนมานานถึงสามปีเต็ม แต่ก็ไม่ค่อยได้คุยกันหรอก สาวน้อยช่างฝันคงได้แต่แอบมองหน้าชายหนุ่มอยู่ห่างๆ ยามที่เขาเผลอเท่านั้น ไอรอนเป็นผู้ชายที่ทำงานเก่งมาก เขาสามารถเปลี่ยนความไม่พอใจและคำตำหนิของลูกค้าเป็นคำชมได้เสมอ และปัญหาที่เจอในส่วนของฟร้อนท์(Front) ไม่เคยไปถึงผู้จัดการใหญ่หรือผู้บริหารระดับสูงของโรงแรมเลยแม้แต่ครั้งเดียว

สาวน้อยจดรายละเอียดข้อมูลส่วนตัวเกือบทุกอย่างของชายหนุ่มในดวงใจไว้อย่างละเอียด อาทิเช่น อาหารที่เขาชอบทาน กลิ่นน้ำหอมที่เขาใช้ วันเดือนปีเกิดของเขา และรายละเอียดปลีกย่อยอีกมากมายที่อัญชันจดบันทึกไว้ในสมุดบันทึกเล่มเล็กๆ ของเธอ มีเพียงที่อยู่ของเขาเท่านั้นที่อัญชันไม่รู้ว่าชายหนุ่มพักอยู่ที่ไหน แต่มาวันนี้หญิงสาวไม่จำเป็นต้องไปเปิดดูสมุดบันทึกเก่าๆ เล่มนั้นอีกแล้ว เพราะทุกอย่างเกี่ยวกับไอรอน ได้ถูกเมมไว้ในสมองน้อยๆ ที่ไม่เคยลืมชื่อผู้ชายคนนี้ไว้เรียบร้อยแล้ว

อัญชัน แคชเชียร์สาว เธอเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ยังโสดอยู่ในแผนกถ้าไม่นับเจ๊พอลลี่สาวประเภทสองที่ยังไม่คิดลงเอยกับผู้ชายคนไหน วันนี้เป็นวันหยุดแต่หญิงสาวต้องมาทำโอที ร่างเพรียวบางอยู่ในชุดพนักงานโรงแรมเรียบร้อยสีหวาน ที่ตัวเสื้อสวมมิดชิดปิดต้นคอระหง ตัวกระโปรงก็ยาวเลยเข่าเล็กน้อยราวกับสาวทึนทึกอย่างที่พวงผกาเคยวิจารณ์หลายครั้ง ผมสีน้ำตาลเข้มเป็นลอนใหญ่ฟูฟ่องล้อมรอบใบหน้าเรียวรูปไข่นวลผ่องที่ไม่มีการแต่งแต้มสีสันลงบนใบหน้าแม้แต่เฉดสีเดียว เมื่อบวกเข้ากับแว่นสายตากรอบดำขนาดเบ้อเริ่ม ยิ่งเน้นให้แคชเชียร์สาวที่อายุเพียง 24 ปีดูเฉิ่มและเชยในสายตาของใครหลายคนที่ได้พบเห็น

เจ้าของร่างเพรียวสมส่วนยืนมองตึกสูงตระหง่านตรงหน้า ด้วยหัวใจที่กำลังเต้นระทึกเพราะความตื่นเต้นที่จะได้เห็นรายชื่อผู้โชคดีที่ได้รับคัดเลือกเป็นพนักงานดีเด่นประจำปีของโรงแรม พนักงานของ ล้านนา พาเลซ บีบีไอ โฮเต็ล มีตั้งหลายแผนก แต่ละแผนกก็มีตั้งหลายตำแหน่ง รวมแล้วก็คงมีจำนวนพนักงานเป็นร้อย แต่จะมีผู้โชคดีเพียงสิบคนเท่านั้นที่ได้รับคัดเลือก

‘สาธุ ขอให้ลูกช้างได้รับรางวัลที่สามทีเถอะ’

หญิงสาวจอมเพ้อฝันยกมือไหว้ศาลพระภูมิของโรงแรมก่อนจะเดินเข้าไปในตึกสูงระฟ้าด้วยความหวังอันสูงลิบ ก่อนจะเดินไปดูที่บอร์ดประกาศข่าวของแผนกต้อนรับ ซึ่งมีพนักงานที่มาทำโอทีหลายคนพากันมุงดูรายชื่อพนักงานดีเด่น ทุกคนต่างก็ชะเง้อชะแง้มองหาชื่อของตนเองว่ามีหรือไม่

“ยัยอัญ! ฉันดีใจด้วยนะที่แกได้รับเลือกเป็นพนักงานดีเด่นประจำปี” พวงผกาเพื่อนรักสุดเลิฟของอัญชันนั่นเองที่ตะโกนออกมาจากฝูงชนที่เบียดเสียดกันดูรายชื่อผู้โชคดีที่หน้าบอร์ด พวงผกาเป็นโอเปอเรเตอร์สาวที่ทำงานขยันขันแข็งไม่แพ้แคชเชียร์สาวอย่างอัญชันเช่นกัน

“กรี๊ด! จริงหรืออิ๋ว” อัญชันหวีดร้องออกมาด้วยความดีอกดีใจสุดขีด กระโดดโลดเต้นราวกับเด็กได้ของขวัญที่ถูกใจ ร่างเพรียวบางสวมกอดเพื่อนรักด้วยอาการลิงโลด ก่อนจะหยุดนิ่งถามพวงผกาว่ามีใครอีกบ้างที่ได้รับคัดเลือกเป็นพนักงานดีเด่นเหมือนกับเธอ

“แล้วมีใครอีกบ้างล่ะอิ๋วที่โชคดี”

“ก็ ฉันไง แล้วก็เพื่อนผู้ชายแผนกอื่น” พวงผกาบอกด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นดีใจไม่แพ้กัน ทั้งสองสาวยิ้มหน้าบานแทบจะถึงใบหู

“จริงหรือคุณเพื่อน ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้เรามาลุ้นกันนะว่าใครจะจับฉลากได้รางวัลอะไรบ้าง” ดวงตาสีน้ำตาลเข้มเป็นประกายระยิบระยับเมื่อนึกถึงเมืองในฝันและรางวัลที่ตนเองอยากได้

“ฉันอยากได้รางวัลที่สาม ฉันอยากไปเวนิสกับดาร์ลิงของฉัน เราสองคนจะได้ล่องเรือกอนโดลา¹ ไปตามแกรนด์คแนล² แล้วก็ไปจุมพิตกันใต้สะพานริอัลโต้³ เพื่อให้ความรักของเรามั่นคงยืนยาวตราบนานเท่านาน ว้าว...ช่างโรแมนติกจริงๆ”

เผียะ!

อัญชันตีเผียะเข้าที่แขนของเพื่อนรักไม่ค่อยจะเบานัก เมื่อเห็นพวงผกาทำตาเคลิ้มฝันนึกถึงสวรรค์วิมานในเมืองเวนิสที่ทั้งสองต่างก็ใฝ่ฝันมานานแล้วว่าอยากจะไปท่องเที่ยวที่นั่นกันกับผู้ชายที่ตนเองรักสักครั้ง เพราะที่นั่นมีตำนานเล่าขานต่อกันมาว่า ถ้าหากคู่รักกันได้นั่งเรือกอนโดลา(Gondola) ไปตามแกรนด์คแนล(Grand Canal) แล้วจุมพิตกันใต้สะพานริอัลโต้(Ponte di Rialto) ความรักจะยั่งยืนยาวนาน

“โอ๊ย! ยัยอัญมาตีฉันทำไมเนี่ย เจ็บนะ ชิ...คนไม่มีแฟนอิจฉาเขาล่ะสิ”

“อิจฉาอะไรกัน ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะได้รางวัลอะไร ที่ฉันตีแก เพราะอยากให้แกตื่นจากฝันต่างหาก” ปากก็พูดไปแบบนั้น แต่ในใจแคชเชียร์สาวกลับคิดไปไกลกว่าคนที่มีแฟนแล้วเสียอีก แต่เรื่องที่เธอคิด เป็นเรื่องที่ยังไม่กล้าบอกใครเท่านั้น แต่มีหรือที่เพื่อนที่รู้ใจอย่างพวงผกาจะไม่รู้ว่าเพื่อนรักของตนเองกำลังคิดอะไรอยู่ในใจ

พวงผกาพอจะรู้ว่าอัญชันแอบมีใจให้กับไอรอนพนักงานหนุ่มหล่อที่ทำงานอยู่ในแผนกเดียวกันมานานแค่ไหน สาวเจ้าก็ได้แต่แอบมองอยู่ห่างๆ ไม่เคยแสดงตัวสักที ขนาดเธอลุ้นแล้วลุ้นอีกแต่แม่เพื่อนสาวขี้อายก็ยังขี้ขลาดตาขาวไม่กล้าสารภาพความในใจออกมาเสียที แต่ใครจะกล้าล่ะ ไอรอนดูเป็นคนเย็นชาไร้หัวใจมาเป็นแรมปีแล้วตั้งแต่ที่เขาอกหักจากแม่สาวสะโพกกลมนมโตนั่น หลังจากนั้นก็ไม่เคยเห็นเขาควงผู้หญิงคนไหนออกหน้าออกตาอีกเลย ทั้งที่มีผู้หญิงทั้งในแผนกและนอกแผนกต่างก็ทอดสะพานให้ชายหนุ่มไม่เว้นแต่ละวัน นั่นเพราะรูปร่างหน้าตาของเขาหล่อเหลากว่าผู้ชายทุกคนในโรงแรมนั่นเอง

ไอรอน เป็นผู้ชายที่เสน่ห์แรง ดูดีมีสง่าราศีมากกว่าหัวหน้าผู้จัดการฝ่าย หรือผู้บริหารระดับสูงหลายคนเสียอีก ชุดของพนักงานชายในโรงแรมระดับไฮเอนด์สามารถทำให้ผู้ชายรูปร่างหน้าตาบ้านๆ ดูดีขึ้นมามาได้มากโข แล้วนับประสาอะไรกับผู้ชายหล่อระเบิดระเบ้ออย่างไอรอนที่พอสวมชุดพนักงานชายที่เป็นชุดสูทสีดำสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวผูกเนคไทสีเดียวกับเสื้อนอกจะดูดีราวกับเทพบุตรเดินดิน ไอรอนคงสามารถสมัครเป็นพระเอกละครน้ำเน่าหลังข่าวภาคค่ำได้สบายๆ เลย

“โน่น พระเอกในฝันของแกเดินมาแล้ว” พวงผกาบุ้ยปากให้เพื่อนสาวหันไปดูใครบางคนที่เป็นที่หมายปองของสาวๆ กำลังเดินมาทางที่พวกตนยืนอยู่ แต่พนักงานที่มีหน้าที่ต้อนรับแขกพิเศษอย่างไอรอนก็ไม่ชายตาแลสองสาวเลย เขาเดินผ่านไปขึ้นลิฟต์อีกฝั่งโดยมีสาวๆ มองตามกันจนเหลียวหลัง