บทที่ 4【2】

“คุณอย่าเงียบใส่ผม ตอบมาสิ! หมายความว่าอะไรที่คุณพูด คุณต้องอธิบายให้คนอื่นเข้าใจคุณด้วย ไม่ใช่ปล่อยให้ผมคิดเองเออเอง”

ทิติยะเอ่ยด้วยน้ำเสียงทั้งน้อยใจและคุกรุ่น

แสงเทียนมองหน้าทิติยะนิ่ง เขาจะรู้ไหมว่าเขาคือคนที่เธอพูดด้วยมากที่สุดในปีนี้แล้ว...

“เดี๋ยวคุณก็รู้เองแหละ” เธอตอบออกมาแค่นั้น

ทิติยะขบสันกรามแน่น ชายหนุ่มโกรธที่แสงเทียนเป็นแบบนี้ และยิ่งคิดว่าเธอเป็นแบบนี้แค่กับเขาก็ยิ่งโกรธ!

แสงเทียนรู้ว่าชายหนุ่มไม่พอใจ แต่จะทำยังไงได้ก็เธอเป็นของเธอแบบนี้

และเพราะแบบนี้แสงเทียนถึงไม่อยากจะพูดหรือทำความรู้จักกับใคร ถ้าไม่ใช่เรื่องผลประโยชน์ เพราะเวลาที่เธอพูดหรือแสดงอะไรออกไป... คนก็หาว่ากวนประสาท พอไม่พูดเลยก็มีปัญหาตามมาอีก

บรรยากาศบนโต๊ะเงียบสนิท หญิงสาวยกแก้วไวน์ขึ้นควงวน ยกขอบแก้วจรดปลายจมูก ก่อนจะค่อย ๆ ดื่มไวน์แดงอมไว้ข้างกระพุ้งแก้มและกลืนมันลง ความขมปร่าของน้ำองุ่นรสชาติแสบคอ ริมฝีปากบางยกยิ้มขึ้นแสดงถึงความพอใจ

ทิติยะมองตามแก้วไวน์ที่หญิงสาวถือ สายตาทั้งคู่ประสานกัน ไม่มีใครพูดอะไร ก่อนเธอจะวางแก้วลงเขาเอื้อมมาหยิบแก้วของเธออย่างถือวิสาสะ

หญิงสาวมองตามแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เธอเพียงแค่ยกมือให้เด็กเสิร์ฟเอาแก้วไวน์มาอีกใบ

ชายหนุ่มโตแล้วและอายุมากกว่าเธอ เขาต้องรู้ว่าการที่เขาเจ็บป่วยแต่ยังดื่มมันไม่ดีต่อร่างกาย แต่ชีวิตเป็นของเขา เขาเลือกเองและแสงเทียนเธอไม่ชอบก้าวก่ายชีวิตส่วนตัวของใคร

ต่างคนต่างดื่มไม่พูดอะไร จนหญิงสาวรู้สึกตึง ๆ จึงพูดธุระที่พาเขามาทานข้าวในวันนี้...

“เรามาทำข้อตกลงกันดีไหม?” ทิติยะไม่ตอบ เพียงแค่มองหน้าคนถาม

“ที่คุณบาดเจ็บ คุณอยากจะให้ฉันรับผิดชอบอะไรบ้าง คุณบอกมาได้เลย หรือจะให้ทนายร่างสัญญาให้เป็นไปตามสมควรก็ได้”

“แล้วคุณรับผิดชอบอะไรผมได้บ้างล่ะ” นับว่าไม่โง่ เพราะหากงอนต่ออีกนิด เธอว่าจะไม่คุยแล้ว

“รถขายซากให้ฉันและฉันซื้อคันใหม่ให้คุณ ดูแลค่าใช้จ่ายในการรักษาพยาบาลคุณทั้งหมด ทุกครั้งที่มีการไปหาหมอฉันจะเป็นคนพาคุณไป ถ้าไม่ว่างเลขาฉันจะพาไป” แสงเทียนพูดได้อย่างไม่ติดขัด ทิติยะเหยียดยิ้มขึ้น

“ทุกครั้งที่ผมไปหาหมอจะต้องเป็นคุณเท่านั้นที่พาไป ถ้าไม่ใช่คุณ ผมก็ไม่ไป เราต้องแลกเบอร์โทรศัพท์ และข้อมูลการติดต่อกันและกัน เผื่อคุณหนีผมจะทำยังไง ส่วนเรื่องรถไม่จำเป็นผมจะจัดการเองนอกเหนือจากประกันผมไม่ติดใจอะไรใด ๆ กับทางคุณ แค่ในช่วงเวลานี้ที่ผมรักษาตัวให้ผมได้มีโอกาส... รู้จักคุณ” ทิติยะพูดอย่างไม่เปิดโอกาสให้แสงเทียนปฏิเสธได้เลย

หญิงสาวสบตาเขาด้วยแววตาคุกรุ่น ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นคงจะหลงคารมเขาไปแล้ว แต่เธอผู้ซึ่งมีพี่ชาย 3 คน ที่เป็นยอดเสือ เธอถูกสั่งสอนมาอย่างดีให้ระวังผู้ชายแบบนี้ไว้

แสงเทียนเอามือลูบต้นคอตัวเอง ก่อนจะขยับตัวโน้มไปข้างหน้าใช้มือเท้าคางและจ้องมองเขาอย่างอ้อยอิ่ง

“อย่ามาเสียเวลากับฉันเลย” หญิงสาวเอ่ยออกไปตรง ๆ เขาดูตกใจเล็กน้อย ก่อนจะเปลี่ยนเป็นนิ่งเฉยในอึดใจต่อมา

“คุณมีคนรักอยู่แล้ว?” ชายหนุ่มเอ่ยถามเธอเสียงเบา

“ฉันโสด” แสงเทียนยกยิ้มขึ้นก่อนจะสนใจไวน์ในแก้วต่อ

“แล้วทำไมคุณไม่ให้โอกาสผม” แสงเทียนสบตาเขาแทนคำตอบ

หญิงสาวไม่เคยให้โอกาสผู้ชายคนไหนได้เข้ามาในชีวิต เพราะเธอรู้ว่าการที่เธอเป็นคนแบบนี้ นิสัยแบบนี้คบไปรังแต่จะทำให้เขาเบื่อ และทอดทิ้งเธอไปในที่สุด

“ขนาดแม่ยังทิ้งฉันนับภาษาอะไรกับคนอื่น” คำตอบของเธอทำให้ชายหนุ่มอึ้งไป แต่เขาก็ไม่ย่อท้อหรอก

“อย่าเสียเวลากับฉันเลยคุณทิ... ฉันไม่เหมาะสมกับคุณหรอกค่ะ” ทิติยะเลือกที่จะไม่พูดอะไรต่อ ก่อนที่เธอจะขอตัวออกไปคุยโทรศัพท์

“รอสักพักนะคะ เดี๋ยวจะให้ลุงขับรถไปส่งเพื่อนเทียนที่บ้าน”

หญิงสาวบอกลุงคนขับรถ เพราะเธอไลน์บอกส้มแม่บ้านที่บ้านว่าให้ไปบอกลุงคนขับรถให้มารับเธอที่ร้านพิมพ์ใจด้วย

“คนขับรถผมมาแล้ว... ผมไปเคลียร์บิลแต่เขาบอกว่าคุณไม่ให้ผมจ่าย” อ๋อ ... ที่แท้ก็ไปจ่ายเงินนี่เอง แสงเทียนคิดขึ้นในใจ

“งั้นให้คนของคุณขับรถคุณกลับบ้าน ส่วนคุณมานั่งรถฉัน ฉันจะไปส่ง” ยังไม่จบเรื่องที่คุยกันเลย เธอก็เปลี่ยนไปเรื่องอื่น

เมื่อเห็นหญิงสาวเดินนำออกไป ชายหนุ่มคว้ามือแสงเทียนไว้ หญิงสาวจึงมองไปยังมือหนาที่จับมือเธออย่างคาดโทษ

“คุณไม่ต้องไปส่งผมหรอกมันดึกแล้ว” ทิติยะบอกด้วยน้ำเสียงน้อยใจ ทว่าอีกฝ่ายไม่รู้หรอก

“ทำไม? หรือว่าคุณมีนัด ถ้ามีก็ไปได้เลยที่ฉันอยากไปส่งคุณเพราะมันจะได้จบเรื่องวันนี้ไป ฉันทำดีที่สุดแล้ว และฉันอยากสบายใจที่ได้ส่งคุณถึงบ้าน” แสงเทียนบอกออกไปเพราะรู้สึกผิดมากจริง ๆ แต่เขากลับเร่งรัดเธอไปหมดทุกสิ่งทั้งที่เราพึ่งรู้จักกันวันแรก

“โอเค คุณอย่าคิดมากเลย อะไรที่คุณทำแล้วสบายใจก็ทำเถอะ ผมตามใจคุณ”