บทที่ 1【2】

ทิติยะชะงักค้าง มองตามมือบางที่ยกขึ้นปาดเหงื่อตรงกรอบหน้า ดวงตาคมเข้มจ้องมองกลมโตที่สบตามองเขาอย่างไม่ได้นึกเกรงกลัวอะไร

จมูกโด่งเล็กเชิดรั้นบ่งบอกตัวตนได้ดี กลีบปากบางเล็ก คางเรียวรับกับใบหน้ารูปไข่ ดูรวม ๆ ผู้หญิงตรงหน้าจัดว่าเป็นคนสวยจนเจ็บใจ!

“ฉันไม่ได้ซื้อ... และก็ขอโทษด้วยที่ทำให้เสียเวลา” มือบางยื่นมาจับเขาตามธรรมเนียมฝรั่ง

ทิติยะมองตามมือขาวซีด... ขาวอะไรขนาดนั้น ไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนี้เคยโดนแดดบ้างหรือเปล่า ก่อนที่เขาจะยกยิ้มเล็กน้อย รูปร่างท่าทางน่าจะเป็นคนหัวสมัยใหม่

“ผม เป็น คน ไทย ไม่ ใช่ ฝรั่ง” ทิติยะกระแทกเสียงใส่อย่างยียวน หญิงสาวไม่ตอบแต่จ้องมองเขาอยู่แบบนั้น

ดูแล้วเธอน่าจะอายุน้อยกว่าชายหนุ่มหลายปี ดูสิ! ว่าเธอจะทำอย่างไร จะไหว้ขอโทษเขาไหม!

‘แสงเทียน’ ช้อนสายตาขึ้นสบมองชายหนุ่มตรงหน้าอีกครั้งเป็นคำตอบ ถ้าเขาอยากจะให้เธอไหว้ขอโทษ แต่เธอไม่รู้จักเขา แค่ขอโทษและรับผิดชอบก็พอแล้ว

ทิติยะเมื่อเห็นปฏิกิริยาของหญิงสาวก็ได้แต่หัวเราะอยู่ในลำคอ คำตอบของผู้หญิงคนนี้มันทำให้เขายิ่งอยากจะรู้จักเธอ

นัยน์ตาดำขลับเรียบนิ่ง ใบหน้านวลละออสะสวยไร้อารมณ์ ไม่แสดงออกว่าโกรธ โมโห หรือรู้สึกดี เราทั้งคู่จ้องกันอยู่เกือบนาที เขารู้... ว่าเธอกำลังท้าทาย

“ทิคะ ทำไมคุยนานจังคะ” คนทั้งคู่ที่ยืนจ้องกันอยู่หันไปมองตามเสียงหวานแหลมที่เอ่ยเรียก

“อ๋อ! คงเป็นเพราะความโง่งี่เง่าของคนขับรถที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวเลยคุยนานใช่ไหมคะ!!” ผู้หญิงในรถที่มากับเขาเอ่ยขึ้นพร้อมกับมือบางทาบลงบนท่อนแขนแกร่งเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ

แสงเทียนยกยิ้มมุมปาก เธอเหลือบตาไปมองหญิงสาวคนนั้นไม่วางตาจนผู้หญิงที่เป็นคนพูดจาสุนัขไม่รับประทานต้องเป็นอันหลบสายตาไป

แสงเทียนไม่สนใจคนทั้งคู่อีกได้แต่หันหลังไปเปิดประตูรถ และสนใจลูกแมวที่กำลังรอความช่วยเหลือจากเธอจะดีกว่า มือบางลูบหัวลูกแมว แม้ใบหน้าเธอจะไม่ยิ้ม แต่ในใจแสงเทียนมีความสุขมาก...

“นี่เธอ! ยังจะมีหน้ามาลูบหัวอีแมวบ้านี่อีกเหรอ! เธอไม่เห็นเหรอว่ารถทิคันละกี่ล้าน! เธอจะรับผิดชอบยังไงไหว!!” น้ำฝนเอ่ยขึ้นเสียงดังเพราะหมั่นไส้ผู้หญิงตรงหน้า ดูดีขนาดนี้แล้วไหนจะตอนที่จ้องตากันอีก ผู้ชายของเธอจะต้องสนใจแน่ ๆ

“คุณเรียกประกันรึยัง ของฉันอีกสักพักน่าจะถึง” แทนที่แสงเทียนจะตอบหญิงสาวหุ่นสะบึ้มนั่นไป แต่เธอกลับเลือกที่จะหันไปคุยกับชายหนุ่มเจ้าของรถคู่กรณีเธอแทน

ทิติยะยกยิ้มมุมปากรู้สึกชอบใจหญิงสาวเจ้าของรถคันสีขาว เธอจงใจไม่ตอบและไม่สนใจคำพูดของน้ำฝน

“นี่หล่อน!! กวนประสาทฉันใช่ไหม!!”

“อะไรที่คุณคิดว่าฉันกวนประสาทคุณ... คุณไม่ใช่เจ้าของรถ ฉันก็ไม่จำเป็นต้องเสวนากับคุณ” แสงเทียนตอบออกไปพร้อมกับใบหน้าเนือย ๆ

น้ำฝนปรี่เข้าไปหาหญิงสาว ทิติยะกระชากแขนกลับมาพร้อมกับมองหน้าแววตาวาวโรจน์ ชายหนุ่มขบสันกรามให้หล่อนรู้ว่าเขาไม่พอใจเป็นอย่างมาก

“กลับไป” เสียงเข้มเอ่ยบอกอย่างเด็ดขาด และนั่นก็ทำให้น้ำฝนรีบกลับไปในทันที!

“ฉันไม่รู้ว่าจะเข้าบริษัทก่อนเที่ยงทันไหม...” หลังจากที่ดูละครลิงฉากใหญ่โดยที่พระเอกไล่นางเอกกลับบ้านแทบไม่ทัน เธอก็มายืนพิงข้างรถที่ท้ายยุบไปข้างหนึ่ง และกดโทรศัพท์บอกเลขาหน้าห้อง

“รถชนนิดหน่อย รอประกันอยู่...” เธอยังพูดไม่ทันจบประโยคเขาก็ตะโกนแทรกเข้ามา

“นี่คุณ! จะคุยอีกนานไหม!!”

“แค่นี้ก่อนนะ เจ้ากรรมนายเวรตามแล้ว และขอสั่งว่าไม่ต้องบอกใคร” แสงเทียนกำชับเลขาหน้าห้อง

“เชิญคุณทั้งสองคนเซ็นตรงนี้ครับ คุณผู้หญิงรับทราบความผิดนะครับ” แสงเทียนพยักหน้ารับพร้อมกับจรดปลายปากกาลงไปในเอกสารที่ประกันส่งมาให้เธอ