ตอนที่ 5

เสียงตะโกนออกมาจากกระท่อมริมทะเลทำให้ดวงตาคมเข้มต้องชะงักนิ่งเหมือนจะรู้ว่าเจ้าของกระท่อมคงจะรีบไปธุระที่ไหนแน่ ก็พี่หมึกเจ้าของเรือและเป็นลูกของลุงหมายคนเก่าแก่ของบิดานั้นที่เห็นอยู่ทุกวันก็มีเพียงกางเกงเลเพียงตัวเดียวเพราะทุกครั้งที่เขาแวะมาหาโลเคชั่นหรือสร้างบรรยากาศในงานเขียนที่นี่ พี่หมึกก็มักจะมาอยู่เป็นเพื่อนที่กระท่อมหลังนี้เสมอ และหากถ้าบอกว่ากำลังแต่งตัวก็คงหมายถึงไม่ได้อยู่ที่กระท่อมแน่

“โธ่! พี่หมึกผมก็รึจะมาชวนก๊ง”

ชายหนุ่มชูถุงหลายใบในมือให้คนที่ก้าวออกมาจากกระท่อมดู ชายร่างสูงใหญ่ตรงหน้าที่เหมือนหมึกสมชื่อ เพราะดูจะกลืนกินไปกับความมืดสลัวของบรรยากาศรายรอบเสียหมด รอยยิ้มเด่นที่ให้สีขาวเพียงจุดเดียวบนใบหน้าทำให้ชายหนุ่มต้องหัวเราะพลางส่ายศีรษะไปมา

“หึหึหึ.. เออ..จะไปก็ไปเหอะ แล้วอย่าล่อซะจนฟ้าเหลืองก็แล้วกัน เก็บแรงไว้ออกเรือบ้าง ก็เห็นใจนะ แต่ไม่เห็นด้วยว่ะ ถุงก๊อบแก๊บอ่ะหัดพกไปบ้างนะ อย่างพี่หมึกนี่เสื้อกันฝนคงจะเอาไม่อยู่ สงสัยต้องใช้ร่มชูชีพแล้วมั้ง”

“คุณปอนด์ก็พูดไป.. งั้นผมไม่ไปดีกว่า เปรี้ยวปากอยากเหล้าอยู่เหมือนกัน” ชายร่างหมึกหันกลับเข้ากระท่อมทำทีจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้า

“โอย..ไม่ต้องมาเอาใจเลย รู้หรอกน่า..ป่านนี้แม่แก้วตาแก้วใจคงจะรอพี่หมึกแย่แล้ว คงจะรอพี่หมึกเอาไปปล่อยเต็มแก่ อั้นไว้นานเป็นอาทิตย์แล้วนี่ มิอยู่กันหนาแน่นแล้วรึ ระวังมันจะข้นเสียจนจุกก๊อกหาทางออกไม่เจอนะ”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า.. คุณปอนด์นี่รู้ใจไปโหม๊ดดดดด.. นอนกอดขวดไปก่อนนะครับ ส่วนผม..คืนนี้ขอไปนอนกอดน้องแก้วตาก่อน อีกสองวันก็ต้องออกไปเป็นเดือน กว่าจะได้เจอกันอีกทีเดี๋ยวน้องเขาจะลืมรสชาติของผมเสียก่อน ต้องไปทิ้งทวนกันหน่อย”

“ไปเหอะ..ผมอยู่ได้ เดี๋ยวจะนอนกอดขวดให้หลับเลย ฮ่า ฮ่า ฮ่า..”

ปรมะมองตามร่างสูงที่เดินจากไปทางด้านที่เห็นแสงไฟอยู่ริบๆ นายเวคินหรือพี่หมึก ที่เขารู้จักมาตั้งแต่เด็ก บัดนี้เติบโตขึ้นเป็นไต้ก๋งเรือหาปลาหนุ่มหล่อเถื่อนตามแบบฉบับลูกน้ำเค็ม

แม้จะไม่ได้มีใบหน้าที่หล่อจัดจ้านแต่ความเข้มบวกความเถื่อนกับรูปร่างสูงใหญ่อย่างคนออกกำลังกายเสมอก็มักจะทำให้สาวแก่แม่หม้ายมาตบแย่งชิงกันตลอด แต่แปลกที่พี่หมึกนั้นออกจะติดใจแม่แก้วตาลูกเล้าของเรดฮันนี่เสียจนถอนตัวไม่ขึ้น ไม่รู้ว่าหลงอะไรกันหนักหนา แต่ว่าแม่แก้วตายาใจนั่นคงจะมีของดีติดตัวจริง เพราะไม่มีสักครั้งที่พี่หมึกจะพ้นออกมาจากห้องเชือดก่อนฟ้าสาง ปรมะส่ายศีรษะแบบขำๆ ก่อนจะเดินเข้ากระท่อมจัดเตรียมสถานที่ย้อมใจตัวเอง

สองเท้าเปล่าเปลือยก้าวไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย ร่างบางโอนเอนตามฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่อยู่ในมือ มือหนึ่งเช็ดปาดน้ำตาที่ไหลอาบสองแก้มไม่มีหยุด มือหนึ่งกระดกขวดไวน์ที่ถือติดตัวมาขึ้นดื่ม

‘ขวดที่ ๒ สำหรับครั้งแรก’ ขวดแรกนั้นหมดตั้งแต่ช่วงเย็นที่ผ่านมา ส่วนขวดนี้เธอแค่ไม่อยากให้มันเสียของ หัวสมองมึนๆ แต่กลับสั่งการได้ถูกให้เธอคว้ามันมาด้วยก่อนที่จะเดินจากมาอย่างไร้จุดหมาย

ลมทะเลพัดมากระทบผิวกายแต่ก็ไม่ทำให้เธอรู้สึกเย็นสบายเพราะหัวใจที่ร้อนรนมันไม่อาจสั่งให้ร่างกายหยุดอยู่กับที่ ไม่รู้ว่านานเท่าไรที่เดินจากมา รู้เพียงแต่ว่าของเหลวรสหวานที่ให้ความนุ่มลิ้นไม่เลวนั้นหมดเสียแล้ว หญิงสาวกระดกขวดขึ้นพร้อมเขย่าเบาๆ ให้หยดสุดท้ายนั้นสัมผัสปลายลิ้นที่แทบจะชอนเข้าสู่ปากขวด

“เอิ๊ก! หมดเสียแล้ว..ม่าย..หวาย..”

ดวงตาหวานหยาดเยิ้มกวาดมองหาเป้าหมายที่จะเดินต่อ ก่อนที่ริมฝีปากบอบบางแดงระเรื่อนั้นจะแย้มยิ้มอย่างยินดีในสิ่งที่มองเห็น แสงไฟริบหรี่อยู่ไม่ไกลนั้นบ่งบอกได้ว่ามีบ้านคน และเมื่อมีคนก็อาจจะมี..ของเหลวละลายความเศร้าและความทุกข์ของเธอให้หมดไป ร่างบางโอนเอนพยายามอย่างยิ่งที่จะเดินไปให้ถึง เพราะยิ่งก้าวเดินก็ยิ่งเหมือนแสงไฟนั้นจะเคลื่อนไปทางซ้ายทีทางขวาทีไม่อยู่เฉย

“อะ อะ อะ.. จะหนีเหรอ หนี..ไม่พ้น..ไม่พ้นแน่” เสียงหวานอ้อแอ้หยอกเย้าขัดแย้งกับหยาดน้ำตาที่ยังคงไหลไม่ขาดสาย

อะไรบางอย่างผอมๆ ขาวๆ เคลื่อนที่เป๋ไปเป๋มาอยู่ไม่ไกลและจุดหมายก็คงจะเดินเข้ามาหาเขาอย่างแน่นอน ทำให้ชายหนุ่มต้องเอื้อมมือเข้าไปในย่ามอย่างระวังภัย แม้จะเป็นหาดส่วนตัวที่ไม่ค่อยจะมีใครพลุกพล่านแต่เขาก็ไม่อยากประมาท อารมณ์กรึ่มๆ ในตอนนี้ยิ่งทำให้อยากจะชกหัวตัวเองนักที่ดันซัดเหล้าย้อมใจเข้าไปเยอะ หากว่าไอ้ร่างขาวๆ นั่นมันเป็นโจรขึ้นมา ก็คงจะต้องวัดกันสักตั้งล่ะ

“คุณ..คู๊ณ!..ฮู้!..ด้ายยินเปล่า เฮ้! ด้ายยินหมาย...”

เสียงหวานอ้อแอ้ตะโกนโหวกเหวกก่อนที่เจ้าตัวจะมาถึง ทำให้ปรมะต้องถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ แต่ก็ยังไม่วายจะประชับย่ามไว้ข้างกาย