3 เช้าวันต่อมา

พวงชมพูขยับร่างกาย เปลือกตาสวยขยับยุกยิกก่อนจะเปิดขึ้น สิ่งที่รู้สึกในตอนนี้คือสมองมึนงง เธองงไปหมด ก่อนจะกวาดสายตามองไปรอบ ๆ น้องสาวของเธอไม่ได้อยู่ที่นี่

พวงชมพูหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดดู แล้วรีบลุกขึ้นจากเตียงเมื่อเห็นเบอร์โทรของมารดาโทรมาสี่ห้าสาย แม้จะมีอาการเมาค้าง หล่อนก็ต้องออกไปหาทุกคน ป่านนี้แม่พ่อและน้องคงจะรอหล่อนแล้ว

หลังจากอาบน้ำเสร็จเรียบร้อย พวงชมพูก็รีบเปิดประตูออกไป เป็นจังหวะเดียวกันกับที่มารดาของหล่อนเดินมา

“กำลังมาตามพอดี แม่สั่งอาหารรอแล้ว รีบไปทานกันเถอะ”

“ค่ะ”

“แล้วมะลิล่ะ” พันทิวาถามลูกสาว เพราะตั้งแต่เช้ามายังไม่เห็นหน้าเลย

“ชมพูตื่นมาก็ไม่เจอใครเลยค่ะ”

“ไปไหนแต่เช้า ช่างเถอะ เดี๋ยวแม่โทรตามเอง ชมพูไปปลุกชาวีด้วยนะ ให้มาทานข้าวด้วยกัน”

“ค่ะ” พวงชมพูยิ้มให้มารดา หล่อนก้าวเท้ายาว ๆ เดินตรงไปที่บังกะโลของชาวี หล่อนหยุดดูดอกไม้สองสามครั้งแล้วสูดดมกลิ่นหอมของมัน

พวงขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นรองเท้าสีชมพูที่หล่อนเคยซื้อให้น้องสาวตอนไปญี่ปุ่นถูกถอดเอาไว้หน้าห้องของคนรัก

พวงชมพูไม่อยากคิดอะไรในแง่ร้ายเลย แต่มันก็อดไม่ได้ หรือว่าน้องสาวของหล่อนจะมาหาชาวีแต่เช้า แต่ถ้ามาทำไมไม่บอก และถ้ามาแล้วทำไมถึงปิดประตูเงียบเชียบแบบนี้

มือเล็กสั่นระริก ก่อนจะเปิดประตูเข้าไป หัวใจของเธอเต้นโครมครามไม่เป็นจังหวะ หวาดกลัวในสิ่งสมองกำลังคิด สมองสองซีกมันกำลังตีกันวุ่นวาย แม้จะอดกลัวไม่ได้ แต่เธอก็ยังเชื่อว่ามะลิไม่น่าจะทำอะไรไม่ดี

“พะ…พี่ชาวี” พวงชมพูร่างกายชาวาบ น้ำตาร่วงผล็อยเมื่อเห็นภาพตรงหน้า ชาวีนอนกอดผู้หญิงคนหนึ่ง และผู้หญิงคนนั้นคือมะลิน้องสาวของเธอเอง ทั้งสองนอนกอดกันหลับตาพริ้มอย่างมีความสุข มันช่างต่างกับความรู้สึกของเธอในตอนนี้

“กรี๊ดดดด!” เธอกรีดร้องดังลั่น หัวใจเหมือนกำลังจะแตกสลาย มันเจ็บราวกับถูกทุบจนแหลกละเอียดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ภาพเสื้อผ้าน้องสาวและคนรักที่ถูกถอดเกลื่อนพื้นคงจะเป็นอะไรไปไม่ได้ นอกจากน้องสาวกับคนรักของเธอมีอะไรกัน

“ชะ…ชมพู” ชาวีตื่นขึ้นมาด้วยสมองมึนงง มองไปที่คนรักที่กรีดร้อง น้ำตาไหลพรั่งพรู ผู้หญิงที่เป็นคนรักของเขาอยู่ที่นู่น แล้วผู้หญิงในอ้อมแขนของเขาคือใคร ชาวีมองคนหน้าสวยที่เพิ่งตื่นเหมือนกัน ก่อนจะผละออกจากเธอ เมื่อผู้หญิงในอ้อมกอดเป็นน้องสาวของพวงชมพู นี่มันเรื่องนรกอะไรกัน

“พี่ทำแบบนี้กับชมพูได้ยังไง เธอก็เหมือนกันมะลิ เธอทำแบบนี้กับพี่ได้ยังไง ฮือ ๆ”

“พี่ชมพู ฮึก มะลิขอโทษ มะลิ…” มะลิกลืนก้อนบางอย่างที่มันวิ่งมาจุกที่ลำคออย่างยากลำบาก มะลิไม่ได้ต้องการให้เป็นอย่างนี้ หล่อนแค่อยากดูแลว่าที่พี่เขยในฐานะเงาของพี่สาวเท่านั้น ไม่ได้อยากทำให้ทั้งสองเลิกรากันแม้แต่น้อย

“ชมพู”

“เลว สารเลว” พวงชมพูแผดเสียงร้องดังลั่น น้ำหูน้ำตาหลั่งไหลออกมาไม่ขาดสาย เธอเสียใจที่คนที่เธอรักที่สุดทั้งสองคนหักหลังเธอทำลายทำร้ายความรู้สึกของเธออย่างเลือดเย็น ที่ผ่านมาเธอรักทั้งสองมาก ไม่เคยคิดว่าคนใจร้ายพวกนี้ จะใจร้ายกับเธอได้

“ชมพู พี่อธิบายได้นะ พี่…พี่ขอโทษ”

“อธิบายอะไรเหรอ อธิบายว่าเอากับน้องสาวชมพูท่าไหนบ้างเหรอคะ พี่มันกินไม่เลือก รู้ว่ามะลิเป็นน้องชมพู พี่ยังกล้าทำ”

“ชมพู”

“พี่มันโคตรสารเลว”

“ทุกอย่างมันเกิดจากความผิดพลาด พี่ไม่ได้รักมะลิ พี่รักชมพู พี่ไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง พี่….”

เพียะ!

“เลิกตอแหล เลิกอธิบาย เลิกพูดคำแย่ ๆ คำที่โคตรเห็นแก่ตัวออกมาสักที ฮือ ๆ” พวงชมพูมองชาวีด้วยสายตาเจ็บปวดผิดหวัง นี่หรือผู้ชายที่หล่อนรัก ผู้ชายที่เป็นความรัก เป็นความสุข เป็นทุกอย่างจนอยากจะฝากชีวิตไว้ด้วย สุดท้ายมันไม่ใช่เลย หล่อนมองเขาผิดพลาดไปหมด “มีเรื่องอะไรชมพู เสียงดังเชียว” พันทิวาเดินเข้ามาในห้องของชาวี เมื่อได้ยินเสียงเอะอะโวยวาย เมื่อหล่อนเดินเข้ามาใกล้ประตูห้องพักก็ไม่ได้ปิด หล่อนเลยถือวิสาสะเดินเข้ามา เมื่อได้ยินลูกสาวคนโตโวยวายไม่หยุด “มะลิ” มือเรียวเล็กทาบที่หน้าอกของตัวเอง มองลูกสาวคนเล็กที่อยู่ในสภาพไม่ดีนัก ก่อนจะละสายตาลงมองเสื้อผ้าที่พื้นยิ่งตอกย้ำให้รับรู้ ว่าสิ่งที่ลูกสาวคนเล็กกระทำ มันทำลายความรักความศรัทธาของพี่สาวคนโตเสียยับเยิน

มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมมะลิถึงได้ทำแบบนี้ มันเพราะอะไรกัน มะลิถึงได้กล้าทำร้ายพี่สาว ทั้งที่มะลิกับพวงชมพูรักกันมาก