EP.4

“แกกลับมาได้แล้วเหรอ”

เสียงเข้มตะโกนถามทันทีที่อีธานและแมรี่ย่างกรายเดินเข้ามาในคฤหาสน์หลังใหญ่ 

“คุณขึ้นห้องไปก่อนนะ”

อีธานหันมาบอกกับแมรี่ด้วยแววตาเรียบนิ่ง แค่เขาเห็นสีหน้าของพ่อก็รู้ได้เลยว่าวันนี้คงมีเรื่องให้ปวดหัวอีกแล้ว

“ค่ะ”

แมรี่ตอบสั้น ๆ แล้วหันหลังเดินขึ้นห้องไป ปล่อยให้อีธานกับพ่อของเขาได้คุยกัน เธอในฐานะลูกสะใภ้คงไม่มีสิทธิ์อะไรไปโต้เถียงพ่อสามีได้ แม้บางครั้งจะรู้สึกขัดใจอย่างมากก็ตาม

“คุณพ่อมีเรื่องอะไรหรือครับ”

มือหนาดึงสูทตัวนอก พร้อมทั้งเดินไปนั่งลงบนโซฟาด้วยแววตาเรียบนิ่ง

“คุณคะ ลูกกลับมาเหนื่อย ๆ นะคะ”

หญิงสาววัยกลางคนข้างกายเอ่ยบอกสามีให้เขาลดความใจร้อน แต่เมื่อดวงตาดุดันหันมาจ้องเธอ เธอก็ทำได้เพียงแค่สงบปากแล้วยืนเงียบ ๆ

“วันนี้แกทิ้งงานที่บริษัท ไม่สนใจการประชุม เพราะเอาแต่ไปตามเมียของแก แกจะจองหองมากเกินไปแล้วนะ”

ชายวัยห้าสิบเก้าตะเบ็งเสียงสีหน้าเหลืออด แต่อีธานกลับฟังเขาด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง เพราะไม่ว่าพ่อจะพูดหรือทำอะไร เขาก็มีสิทธิ์แค่รับฟัง

“เพราะฉันคุณถึงโดนคุณพ่อดุ ขอโทษนะคะ”

แมรี่ยืนแอบฟังพวกเขาเงียบ ๆ บนชั้นสองของตัวบ้าน มือเรียวเล็กกำกระเป๋าแน่น ก่อนจะตัดสินใจหันหลังเดินเข้าไปในห้อง

“ผมจัดการได้ครับคุณพ่อ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกครับ”

“หึ จัดการได้เหรอ! ฉันจะคอยดูว่าวันไหนที่แกจัดการไม่ได้ขึ้นมา ฉันจะยกทรัพย์สินทั้งหมดให้ฮารี น้องชายแกเป็นคนดูแลแทนแกจำไว้”

“ครับคุณพ่อ”

มือหนากำแน่น ใบหน้าแสยะยิ้มให้ผู้เป็นพ่อก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินขึ้นไปบนห้องด้วยอารมณ์คับแค้นใจ 

“พ่อขู่ผมได้อีกไม่นานหรอกครับ หึ !”

อีธานครุ่นคิดในหัว เพราะความอดทนของเขามันกำลังจะเกินขีดจำกัด อีกอย่างเขาไม่มีทางยอมให้ลูกเมียน้อยอย่างฮารีเข้ามาข้องเกี่ยวกับบริษัทที่มันควรจะเป็นของเขาเด็ดขาด

ร่างหนาทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาพร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ 

“คุณ ดูลูกชายของคุณสิ ยูริน!! ผมละเหลืออดกับมันจริง ๆ”

เขาหันไปมองดูภรรยาที่ยืนคอตก สีหน้าเศร้าใจ

“ฉันผิดเองค่ะที่สั่งสอนอีธานไม่ดี”

น้ำเสียงของเธอบ่งบอกถึงความรู้สึกผิด และเสียใจกับสิ่งที่เกิด

''อย่าโทษตัวเองเลยที่รัก มันไม่ใช่ความผิดของคุณหรอก มานี่มา ๆ นั่งข้าง ๆ ผม”

แม้ในสายตาคนอื่น ท่านประธานใหญ่จะดูดุดันแต่กับภรรยา ทว่าเขาจะเป็นทั้งราชสีห์และผ้าห่มผืนหนาที่คอยดุและให้ความอบอุ่นเธอ มือหนาโอบไหล่ภรรยากอดเข้าแนบอก ใบหน้าเผยรอยยิ้ม

บรรยากาศภายในห้องนอนขนาดกว้างที่มีโซนแยกเฉพาะห้องครัวและห้องน้ำ รวมถึงห้องแต่งตัวอย่างหรูหรา แมรี่เดินเข้ามาพร้อมกับทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาหนังสีดำกลางห้อง

“ดูท่าคืนนี้อีธานคงจะอารมณ์ไม่ดีอีกสินะ”

แอดด!!! เสียงประตูเปิดออก!!

“คุณนั่งคิดอะไรอยู่เหรอ”

ชายหนุ่มเอ่ยถามทันทีที่เห็นแมรี่มีสีหน้ากังวล

“เปล่าค่ะ” เธอยิ้มสีหน้าหวาดหวั่นเล็กน้อย อีธานดูเหนื่อยล้า เขาวางกระเป๋าทำงานลงบนโต๊ะ พร้อมกับถอดเสื้อสูทตัวนอกวางทับ แล้วจึงเดินไปเปิดตู้เย็นเพื่อหยิบขวดไวน์ออกมาดื่ม

“ขอโทษนะคะที่วันนี้ทำให้คุณเดือดร้อน...”

แมรี่ใช้ความกล้าทั้งหมดที่มีเอ่ยปากขอโทษสามีของเธอ

“ขอโทษทำไม มันไม่ใช่ความผิดของคุณ อย่าพูดโทษตัวเองแบบนี้อีกนะ”

ใบหน้าคมคายยิ้มมองแมรี่ในขณะที่มือเรียวยกแก้วไวน์ราคาแพงขึ้นดื่มรวดเดียวจนหมด แล้วเดินไปนั่งลงบนโซฟาข้าง ๆ เธอ

“กลิ่นตัวคุณทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลายดีมากเลยรู้ไหม” จมูกเรียวแหลมซบลงเบา ๆ บนคอขาวนวล

ร่างเล็กสะดุ้งเล็กน้อย

“ฉันขอตัวไปอาบน้ำก่อนดีกว่านะคะ วันนี้เหนื่อยมากเลย”

แมรี่รีบผละตัวออกห่างอีธานเพื่อไม่ให้เขามีอะไรกับเธอ เพราะทุก ๆ ครั้งที่มีเพศสัมพันธ์ อีธานจะกลายเป็นซาตานที่น่ากลัว เขารุนแรงกับเธออย่างมาก

“ครับ” (ยิ้ม มอง) 

ผมรู้ว่าเธอดูเหมือนจะกลัวผมเอามาก ๆ แต่ยังไงเธอก็เป็นผู้หญิงคนเดียวที่ผมรัก และจะเป็นแบบนั้นตลอดไป มือเรียวรินไวน์ใส่แก้วและดื่มด่ำจนเมามาย บรรยากาศนอกกระจกบานใสภายในห้องมืดสลัว สายลมภายนอกเหน็บหนาวเข้ากระดูก แต่ภายในห้อง ๆ นี้กลับอบอุ่นและสบายตัว

แมรี่เห็นว่าคืนนี้อีธานดื่มหนัก เธอจึงตัดสินใจไปนอนก่อน ปล่อยให้ร่างหนาเมามายไร้สติจนหลับใหลบนโซฟาหนังสีดำ แก้วไวน์พร้อมกับขวดหล่นระเนระนาดบนพื้นห้อง ปลายเท้าขาวเนียนค่อย ๆ เดินย่องเบา ๆ ไปบนพื้น

ยังไงซะเขาก็เป็นสามีของเธอ จะปล่อยให้นอนหมดสติอยู่ตรงนี้ก็จะดูใจร้ายจนเกินไป

ดวงตาคู่สวยมองดูร่างหนาบนโซฟา แล้วจึงค่อย ๆ เข้าไปใกล้ ๆ เพื่อพยุงให้เขากลับไปนอนที่เตียง

“คุณคะ ตื่นเถอะค่ะ ดึกแล้วนะ คุณจะนอนตรงนี้เหรอคะ “

 เธอสะกิดเท่าไรอีธานก็ไม่มีท่าทีว่าจะตื่น จะมีก็แค่อาการงัวเงียเท่านั้น

“ได้ค่ะ งั้นก็นอนตรงนี้ไปละกัน!”