1ทนไม่ได้

บทที่1

รถหรูแล่นเข้าไปจอดหน้าคฤหาสน์ อาคมรีบลงจากรถแล้วปิดประตูให้ผู้เป็นเจ้านาย ชายร่างสูงลงจากรถหยัดกายขึ้นเต็มความสูง เขากวาดสายตามองไปรอบๆ แล้วก้าวเข้าไปที่ประตูอย่างสง่า

"แม่คะ คริสมาพอดีเลย ลมอะไรหอบแกมาได้นี่" อลิซเอ่ยอย่างดีใจ เมื่อได้เจอน้องชายที่ไม่ได้เจอกันเป็นเวลาเกือบปี มาร่วมรับประทานอาหารด้วย

"แม่บอกให้มากูก็ต้องมาน่ะสิ"

"หยาบคายตลอดเลย กับพี่มึงกูตลอดนิสัยไม่ดี"

"หึ"

"มาๆแม่กำลังให้คนใช้ตั้งโต๊ะเลย วันนี้แม่กับพ่อคงเจริญอาหารแน่ๆลูกสาวลูกชายแม่มาครบแบบนี้"

"แล้วไอ้คริสโตเฟอร์ล่ะครับ"

"ช่วยเมียทำอะไรสักอย่างนี่แหละอยู่หลังบ้าน"

"แล้วพ่อล่ะครับ"

"เล่นกับหมาอยู่ที่สวน เดี๋ยวก็มา"

"ผมเพิ่งรู้ว่าพ่อก็ชอบหมากับเขาด้วย"

"อะไรที่คล้ายๆกันก็ย่อมชอบกันเป็นธรรมดา" เซลีนหัวเราะเบาๆ

"นินทาอะไรเฮียอยู่ เฮียได้ยินนะ" วิคเตอร์เดินตรงเข้ามาแล้วฟัดที่พวงแก้มของภรรยาเบาๆ คริสมองการกระทำนั้นใบหน้าราบเรียบ ไม่แสดงความรู้สึกใดๆออกมา

"เปล่าสักหน่อย อาหารน่าจะเสร็จแล้วรีบไปทานกันดีกว่า"

"อื้ม ไปกันเถอะ"

"พ่อดูรักแม่มากเลยนะครับ"

"วันที่ลูกมีความรัก ลูกจะรู้ว่ามันมีความสุขมากแค่ไหน ที่ได้รักใครสักคน"

"ผมก็เคยมี แต่มันไม่ใช่ความสุข" คริสยิ้มร้ายแล้วเดินไปนั่งเก้าอี้ เป็นจังหวะเดียวกันที่คริสเตียนกับภรรยาเดินมาที่โต๊ะอาหาร

"อะๆรีบทานกันเถอะ อลิซไปเรียกคริสโตเฟอร์กับตองเก้ามาเร็วๆ"

"ค่ะพ่อ" อลิซเอ่ยแล้วรีบเดินออกไป ไม่นานนักทุกคนก็มารวมตัวบนโต๊ะอาหาร แล้วทานอาหารกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา

โรงพยาบาลพีเอ็น

อำพลถือข้าวของพะรุงพะรังเข้ามาในห้องคนไข้ เขาวางถุงอาหารลงบนโต๊ะ หย่อนกายลงนั่งเก้าอี้ข้างเตียง พลางจ้องมองเด็กหญิงร่างเล็ก แล้วถอนหายใจออกมา

"หนูลุกมาทานอาหารหน่อย"

"...ฮึก..." มีเพียงเสียงสะอื้นเบาๆ ที่อำพลได้ยินและรู้สึกสงสารเจ้าหล่อนจับใจ

"ทานสักหน่อยนะ หนูต้องสู้หนูต้องใช้ชีวิตต่อไปนะ คนอยู่ก็ต้องสู้ต่อไป"

"อย่ามายุ่งกับหนู" ทานตะวันปาดน้ำตาตัวเองเบาๆ เธอไม่ต้องการเจอคนอื่นแม้แต่น้อย คนที่เธออยากเจอตอนนี้คือผู้ให้กำเนิด ไม่ใช่ลูกน้องของคนหน้าเย็นชาคนนั้น

"ทานอาหารรักษาอาการให้หายนะ เดี๋ยวทุกอย่างมันจะดีขึ้นเอง" ว่าจบอำพลก็หยิบถุงที่มีกล่องข้าวมันไก่เปิดออก "ทานสักหน่อยนะ หนูทานเสร็จลุงก็กลับ ลุงจะไม่อยู่กวนใจหนู"

"..." ทานตะวันนิ่งแล้วนอนหันหลังให้ อำพลมองแผ่นหลังเล็ก แล้วถอนหายใจออกมาแรงๆ

เขาพยายามพูดคุยกับเธออยู่หลายครั้ง แต่ทว่าทานตะวันกลับไม่สนใจที่จะพูดคุยกับเขาเลยแม้แต่น้อย

"งั้นลุงกลับก่อนนะ เอาไว้วันหลังลุงจากมาเยี่ยมใหม่"

"...." เธอไม่ตอบ เสียงฝีเท้าของคนที่มาเยี่ยมดังขึ้นพร้อมกับเสียงเปิดปิดประตู เสียงฝีเท้าดังไกลไปเรื่อยๆจนกระทั่งมันเงียบลง

หยดน้ำใสๆไหลรินอาบแก้มนวล เด็กหญิงไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นต่อไปอย่างไรดี ทุกอย่างมันเคว้งไปหมด เมื่อขาดบุคคลอันที่รัก ร่างเล็กสั่นสะท้านห่อตัวซุกหน้ากับหมอนกอดรัดตุ๊กตาไอ้เน่าเอาไว้แน่น ราวกับต้องการให้มันเป็นที่พักพิงร่างกายและหัวใจในยามนี้

"ทานตะวัน" น้ำเสียงหวานเย็นเยือกเอ่ยขึ้นทำให้เด็กน้อยเปิดเปลือกตาขึ้นมอง บิดามารดาอันเป็นที่รักยืนอยู่ข้างเตียง ไม่ได้มีบาดแผลใดๆตามเนื้อตัวเลยแม้แต่น้อย

"แม่จ๋าพ่อจ๋า ทานตะวันดีใจเหลือเกินที่พ่อกับแม่ยังอยู่" ว่าจบก็โผเข้ากอด บาดแผลที่เกิดบนกายมันเจ็บอยู่ไม่น้อย แต่เธอก็ลืมความเจ็บไปชั่วขณะ

บุพการีทั้งสองในชุดสีขาวสะอาดยิ้มให้ แม้นัยน์ตาของท่านทั้งสองจะเจือปนความเศร้าก็ตาม ทานตะวันดีใจเหลือเกินที่ท่านทั้งสองยังอยู่ ไม่ได้จากเธอไปไหน ไม่ได้ตายจากไป เหมือนคนอื่นพูดให้เธอได้ยิน

"พ่อกับแม่ไม่เคยจากลูกไปไหน เราจะอยู่กับลูกเฝ้ามองดูลูกเติบโตเป็นดอกทานตะวันที่สวยงาม ลูกเป็นดอกไม้งามที่ล้ำค่ารู้ไหม" ทานตะวันกอดรัดร่างมารดาแน่นในขณะที่ท่านลูบหัวเธออย่างแผ่วเบา

"แม่กับพ่ออย่าไปไหนนะ อย่าทิ้งทานตะวันนะคะ ทานตะวันอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีพ่อกับแม่ พ่อต้องอยู่ดูทานตะวันเติบโต แม่ต้องอยู่ดูทานตะวันประสบความสำเร็จนะคะ อย่าทิ้งทานตะวันนะคะ"

"พ่อกับแม่ไม่ทิ้งลูกแน่นอนลูกรัก" ทานตะวันเงยหน้ามองบิดาแล้วสวมกอดด้วยความรักสุดหัวใจ "เราจะอยู่กับลูกเสมอ"

"สัญญาแล้วนะคะ"

"พ่อกับแม่สัญญาจ๊ะลูกรัก" บิดาจูบที่เรือนผมดำขลับเบาๆ แล้วกอดรัดร่างเธอกับมารดา ทานตะวันอบอุ่นและดีใจเหลือเกิน ที่ความสุขมันไม่ได้จากเธอไป....

เฮือก! คนร่างเล็กสะดุ้งสุดตัวพร้อมกับเปิดเปลือกตามองไปรอบๆห้อง ห้องนี้เป็นห้องสีขาวเหมือนเดิมแต่ไร้เงาบิดามารดา

น้ำตาเม็ดใสที่เหือดแห้งไปไม่ถึงสามสิบนาทีไหลเอ่อแก้มนวลใสอีกครั้ง

ทุกอย่างมันเป็นแค่ความฝัน ท่านทั้งสองไม่ได้มาหาเธอ... เธอแค่ฝันไปเท่านั้น....

"ฮือๆ ทานตะวันคิดถึงพ่อกับแม่เหลือเกิน" หยาดน้ำใสไหลพรั่งพรู หัวใจไม่อาจคลายความทุกข์ระทมตรอมตรมในหัวใจให้คลายได้ ร่างบางในชุดโรงพยาบาลสีขาวลุกขึ้นแล้วถอดสายน้ำเกลือออก

เลือดสีแดงไหลไปตามนิ้วแล้วหยอดเป็นทางยาว เด็กน้อยไม่รู้สึกเจ็บเลยแม้น้อย เธอตรงดิ่งไปที่ระเบียงแล้วปีนมันขึ้นไป

แม่จ๋าพ่อจ๋า ทานตะวันจะตามพ่อกับแม่ไปนะคะ