37 เกรี้ยวกราด

อติรุจได้เดินไปที่ตู้เสื้อผ้าแล้วหยิบเสื้อผ้าของสายหมอกโยนลงที่พื้นด้วยความโกรธและโมโหจากภาพที่ได้เห็นเมื่อสักครู่

" ห้องนี้ไม่เหมาะกับคนอย่างเธอจงกลับไปนอนห้องคนใช้ของเธอเหมือนเดิม ฉันจะเข้าไปอาบน้ำและถ้าฉันเดินออกมา หวังว่าจะไม่เจอเธอที่ห้องนี้นะ " ......เค้าพูดพร้อมกับเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ

ส่วนสายหมอกได้แต่ผ้าห่มมาปิดร่างของตัวเองเอาไว้ ตอนนี้เธอกำลังร้องไห้อย่างหนักด้วยความน่าสงสาร เมื่อเขาเดินเข้าไปในห้องน้ำแล้ว

ตอนนี้เธอจึงรีบใส่เสื้อผ้า แล้วก็เก็บเสื้อผ้าของตัวเองใส่กระเป๋าเครื่องใช้ทุกอย่างเธออย่างลวกๆเธอรีบโยนมันไว้ในกระเป๋าโดยไม่เรียงให้เรียบร้อยแล้วรูดซิป

แล้วเธอก็ได้เดินออกมาจากห้องของทันที เมื่อสายหมอกเดินออกมาพิมพ์ได้เห็นว่าตอนนี้สายหมอกได้ออกมาจากห้องท่านประธานแล้วพิมพ์จึงเดินไปขึ้นหาสายหมอกที่หน้าห้องแล้วช่วยสายหมอกยกกระเป๋าเดินทางลงมา

" คุณสายหมอกคะเดี๋ยวพิมพ์ช่วยนะคะ" .....พิมพ์ได้บอกกับสายหมอก สายหมอกจึงพยักหน้าเบาๆให้กับพิมพ์พร้อมกับส่งยิ้มให้พิมพ์พร้อมคราบน้ำตา

อย่างน้อยบ้านหลังนี้เธอก็ยังมีพิมพ์อีกคนที่อยู่ข้างเธอและคอยเป็นกำลังใจให้เธอ สายหมอกเช็ดน้ำตาให้กับตัวเองก่อนที่จะเดินตามพิมพ์ลงมาข้างล่าง

" คิดจะมาเป็นคุณผู้หญิงของบ้านหลังนี้วาดวิมานไว้กลางอากาศสูงเกินไปนะ ทีแรกไปส่งห้องคนใช้ มันก็ถูกต้องแล้วห้องคนใช้มันเหมาะที่สุดแล้วสำหรับเธอที่ห้องคุณผู้ชายของฉันมันไม่เหมาะไปหรอกสำหรับคนอย่างเธอ เพราะเธอมันคนชั้นต่ำส่วนผู้ชายอยู่สูงเกินกว่าที่คนอย่างเธอจะเข้าถึง สมน้ำหน้าขึ้นไปอยู่ข้างบนได้แค่ไม่กี่วันก็โดนเกลียดกระเด็นออกมาซะเเล้ว เช๊อะ สมน้ำหน้า !!!

ชม หัวหน้าแม่บ้านได้กล่าววาจาพูดจาถากถางสายหมอกพร้อมกับส่งสายตารังเกียจให้เธออย่างชัดเจน

ตอนนี้สายหมอกได้แต่ก้มหน้าก้มตาและเช็ดน้ำตาของตัวเอง เดินตามพิมพ์ไปที่ห้องคนใช้ห้องเดิมที่เธอเคยเข้าไปพัก

" มาเถอะค่ะคุณสายหมอกไม่ต้องไปฟังเสียงคนแก่ที่ไม่มีคู่แถวนี้หรอกนะคะ " .....พิมพ์ได้พูดกระแทกใส่หัวหน้าแม่บ้าน

" นังพิมพ์แกจะมากไปแล้วนะ แกมาว่าฉันแบบนี้ได้ยังไง !!!

"ดิฉัน ไม่ได้ว่าคุณหัวหน้าแม่บ้านสักหน่อย ฉันก็แค่พูดลอยๆ แต่ถ้ามันไปตรงกับชีวิตของคุณชมอันนี้พิมพ์ก็ช่วยไม่ได้นะคะ" ....พิมพ์ตอบกลับหัวหน้าแม่บ้านด้วยความหมั่นไส้ ที่มาต่อว่าคุณสายหมอกของเธอ

" ไปกันเถอะค่ะคุณสายหมอก " ......พิมพ์จับแขนของสายหมอกแล้วพาเธอไปส่งที่ห้องนอนทันทีและพิมพ์ก็ได้ไปส่งสายหมอกที่ห้องเดิมที่เธอได้เข้ามาอยู่ในวันแรก

" นอนนะคะคุณสายหมอก พิมพ์เชื่อค่ะคุณผู้ชายต้องเข้าใจผิดอย่างแน่นอน สู้ๆนะคะ".......สายหมอกได้มองไปที่ใบหน้าของพิมพ์แล้วก็พยักหน้าให้กับพิมพ์ แต่น้ำตาของสายหมอกก็ยังไม่หยุดไหล

"สู้ๆ นะคะคุณสายหมอก เดี๋ยวพรุ่งนี้มันก็จะดีขึ้นเองค่ะเอาไว้ให้คุณผู้ชายอารมณ์เย็นกว่านี้หน่อยคุณสายหมอกค่อยๆอธิบายให้คุณผู้ชายเข้าใจนะคะ พิมพ์เชื่อค่ะว่าคุณสายหมอกไม่ผิดและพิมพ์ก็เชื่อว่าคุณผู้ชายเข้าใจคุณสายหมอกผิดไปนะคะ ".......พิมพ์บอกกับสายหมอก และสาวน้อยก็ได้พูดให้กำลังใจสายหมอกผู้ที่เธอเคารพและรักเหมือนพี่สาว

" พี่ขอบใจพิมพ์มากเลยนะจ๊ะที่บ้านหลังนี้ก็มีแต่พิมพ์คนเดียวเท่านั้นแหละที่เข้าใจพี่ พี่ก็เหมือนมีพิมพ์เป็นน้องสาวนะ " พิมพ์กับสายบอกกอดกันที่ในห้องเล็กๆแคบๆแห่งนี้ด้วยความรักและเข้าใจซึ่งกันและกัน

พิมพ์ : คุณสายหมอกพักผ่อนก่อนนะคะ สู้สู้นะคะ....พิมพ์ได้บอกกับสายหมอกก่อนที่จะเดินออกจากห้องนี้ไป

เมื่อพิมพ์ได้เดินออกจากห้องนอนของสายหมอกออกไปแล้วสายหมอกนอนกอดหมอนข้างร้องไห้จนกระทั่งเธอได้หลับไปทั้งน้ำตาจนถึงตอนเช้า