ตอนที่ 4 ตามหาเด็กหาย

หลังจากวันนี้ที่บดินทร์ได้พบกับน้ำมนต์ครั้งแรก หลังจากโตเป็นหนุ่มเต็มวัย เขากลับต้องตกตะลึงในความงามที่เขาไม่เคยคาดคิดต่างจากภาพจำในอดีต น้ำมนต์ในวันนี้สวยหวานเซ็กซี่ผิดหูผิดตา และดูมีความมั่นใจในตัวเองสูง จนบดินทร์ต้องเปลี่ยนใจจากที่เคยดูถูกมาเป็นการตามจีบแทน

ระหว่างทานข้าวเสร็จบดินทร์พยายามที่จะนัดพาน้ำมนต์ไปเที่ยววันหยุด แต่น้ำมนต์ก็พยายามปฏิเสธวันนี้ยังไม่พร้อมจริงๆ เพราะไอ้พี่ดินมันก็สเปคน้ำมนต์ทุกอย่าง ขอกลับไปตั้งหลักปรึกษาข้าวโพดก่อนแล้วกัน น้ำมนต์เลยขอตัวกลับบ้านก่อนเพราะมีนัดกับเพื่อนจะไปเที่ยวรีสอร์ต

บดินทร์ได้ยินดังนั้นก็ใจร้อนรุ่มเพราะได้ยินข่าวว่าน้ำมนต์จะไปค้างคืนด้วย เขาเลยตั้งใจที่จะไปขัดขวางและเเสดงตัวว่าเป็นคู่หมั้นของอีกคน แต่เขาไม่รู้นี่ซิว่าน้ำมนต์ไปพักรีสอร์ตที่ไหน จึงต้องรอพ่อกับแม่ก่อนว่าจะได้ข่าวว่าน้ำมนต์ไปพักที่ไหน ถ้าได้เรื่องเเล้วจะโทรบอกบดินทร์อีกที บดินทร์รู้สึกเหมือนน้ำมนต์พยายามหนีเขา หนีให้รอดแล้วกัน เดี๋ยวเขานี่แหละจะตามล่าเอง แต่วันนี้ขอไปตั้งหลักกับไอ้บลูเพื่อนรักก่อนแล้วกัน

“อะไรของมึงดิน ไหนบอกว่าจะมาพรุ่งนี้ไง ไอ้ห่า”

บดินทร์โดนกิตติภูมิหรือไอ้บลูเพื่อนรักบ่นให้อย่างหัวเสีย หลังจากที่ตอนแรกเขาโทรมาหาเพื่อนบอกพรุ่งนี้จะมาหา แต่เขาเปลี่ยนใจมาวันนี้แทนเพราะเขาไม่สามารถอยู่คนเดียวได้ อยากจะระบายความอัดอั้นให้เพื่อนรักฟัง

“ก็กูนอนไม่หลับอ่ะ กูเลยคิดถึงมึง” บดินทร์บอกเพื่อนก่อนที่จะเดินเข้ามาในบ้าน ปล่อยให้คนทำหน้าไม่สบอารมณ์เจ้าของบ้านปิดล็อคประตูบ้าน

“มึงมีอะไรว่ามาเลย อย่างมึงมีเรื่องอะไรให้คิดนักหนาวะ กูเห็นหัวฟาดหมอนมึงก็หลับเลยทุกที" ถึงจะโดนเพื่อนบ่นก็ให้มันบ่นไปตามระเบียบ แต่ทำไงได้ล่ะเขามีเรื่องให้คิดนี่นา

เมื่อหาที่แขวนเสื้อผ้าเสร็จแล้วบดินทร์ก็เดินกลับมานั่งที่โซฟาตัวที่ว่าง ก่อนที่จะเอาหมอนมานั่งกอดไว้ แล้วเริ่มเล่าเรื่องราวต่างๆ เกี่ยวกับตัวเขาและคู่หมั้นให้เพื่อนฟัง

“มันก็ดีแล้วนี่ มึงก็ไม่ได้อยากแต่งงานกับเค้าอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ เค้าเลื่อนงานแต่ง งานหมั้นออกไปก็เป็นผลดีของมึง มึงไม่ชอบเหรอ”

กิตติภูมิพูดขึ้นเพราะก่อนที่ครอบครัวของคู่หมั้นได้มากินข้าวที่บ้านของบดินทร์ มันโทรคุยกับเขาก่อนที่จะลงไปกินข้าว มันยังบอกเขาเลยว่ามันไม่แต่ง แต่พอคู่หมั้นมันบอกกับผู้ใหญ่ว่ายังไม่อยากหมั้น ยังไม่อยากแต่งงานขอเลื่อนออกไปก่อน แล้วมันจะเสือกเดือดร้อนทำไม ไม่เข้าใจมัน

“ตอนแรกกูก็ว่าดีหรอกนะ แต่ควรที่จะเป็นกูไหมวะที่ต้องเป็นคนพูด แม่งเสือกชิงพูดก่อนกู เสียหน้าฉิบหาย”

“เรื่องแค่เนี๊ยะนี่นะทำให้คนอย่างมึงนอนไม่หลับ” คนพูดหรี่ตาคมมองเพื่อนรัก มันต้องมีอะไรที่มากกว่านั้นไม่งั้นมันไม่เดือดร้อนหรอก

“อ่อ มีอีกเรื่อง เรื่องที่แม่ก็จะให้เค้ามาทำงานกับกู เค้าก็ปฏิเสธโว้ย เพราะว่าเพิ่งตกลงทำงานกับที่อื่นไว้ เลยต้องลองประกาศหาคนงานใหม่ แม่งหงุดหงิดชะมัด”

“เรื่องแค่เนี๊ยะ”

“วุ้ย ไอ้ห่าบลู มึงจะซักอะไรนักหนา” บดินทร์เห็นสายตาเหล่มองของเพื่อนที่ส่งมาทางเขา เชิงบังคับให้เขาพูดออกมาให้หมด ไม่น่าเป็นเพื่อนรักเพื่อนสนิทกับคนฉลาดอย่างไอ้พ่อเลี้ยงนี่เลย ปิดอะไรมันไม่เคยได้เลยสักอย่าง ดีนะที่ไอ้ตำรวจพงศ์มันไม่ค่อยว่างไม่อย่างนั้นเขาจะโดนซักยิ่งกว่านี้

“หึ หึ” เสียงคนโดนต่อว่าหัวเราะขำในลำคอ ทำเอาบดินทร์หมั่นไส้ในท่าทีของเพื่อน ก่อนที่จะสารภาพด้วยความหงุดหงิด

“เออ เออ ก็ได้ ก็หลังจากที่กูวางสายจากมึงวันนี้ กูก็ไปทานข้าวกับครอบครัวเขา แต่มึงรู้ไหมผิดคาดมากมึง น้องน้ำมนต์คู่หมั้นของกูอ่ะ โคตรสวย โคตรของความน่ารัก โคตรของโคตรตรงสเปคของกูทุกอย่าง ขี้อ้อนมากมึง จนกูอยากจะแต่งงานแม่งเร็วๆ แต่อะไรรู้ไหม แม่ง น้องทำวิมานกูพังหมดทุกอย่าง น้องแม่งใช้ลูกอ้อน อ้อนพ่อกับแม่กูขอเลื่อนงานหมั้น งานแต่งออกไปหมด พอกินข้าวเสร็จก็ขอตัวกลับทันทีบอกว่านัดเพื่อนไปเที่ยว ได้ยินข่าวว่าค้างคืนด้วย กูเลยอยากตามไปขัดขวางนี่ไง”

บดินทร์ยอมอธิบายยืดยาวเพื่อให้เพื่อนรักสงสาร ยอมไปเป็นเพื่อน พูดไปก็เสียดายมากที่ยังไม่ได้ทำให้อีกคนประทับใจเลย ดูทว่าอีกคนจะปฏิเสธเขาไปกลายๆ แล้ว

บดินทร์นอนไม่หลับรอการตอบกลับจากคุณพ่อคุณแม่ของคู่หมั้นว่าตกลงน้ำมนต์ไปเที่ยวที่ไหน ก่อนที่เขาจะพยายามข่มตาหลับเสียงข้อความก็ดังขึ้นมันเป็นโลเคชั่นของรีสอร์ตที่น้ำมนต์ไปพักคืนนี้ ตอนแรกว่าจะไปป่วนตอนเช้า แต่ตอนนี้ใจเขามันร้อนรุ่มรอจนถึงเช้าไม่ไหวหรอก เขาเลยต้องลากไอ้บลูเพื่อนรักออกจากไร่เพื่อที่จะไปนอนรีสอร์ตเดียวกับที่น้ำมนต์อยู่ โชคดีที่มีห้องพักว่างถ้าห้องพักเต็มเขากะว่าจะนอนมันในรถนี่แหละ

พอเช็กอินเสร็จบดินทร์ก็พาเพื่อนรักที่เหมือนอยากจะนอนมากมาพักก่อนดูท่ามันจะง่วงจริงๆ

“ไอ้ดิน มึงไปนอนโซฟาเลย เตียงมันเล็กกูเป็นแขก กูจะใช้สิทธิ์นอนเตียง” กิตติภูมิกะดูแล้วถึงเตียงจะกว้าง แต่ทว่าผู้ชายตัวใหญ่สองคนนอนด้วยกันมันจะอึดอัดมากกว่า บอกเพื่อนเสร็จร่างสูงก็ล้มตัวลงนอนด้วยความเหนื่อยล้าทันที

บดินทร์ได้แต่ส่ายหน้ามองเพื่อนรักที่มันชิงหลับไปบนเตียงก่อนเเล้ว ส่วนเขาก็เดินไปอาศัยโซฟาเบดตัวใหญ่สำหรับนอนคืนนี้ ตื่นมาพรุ่งนี้ค่อยมาจัดการตัวแสบ

“นี่ไงข้าวโพด จะไม่ให้น้ำมนต์โมโหได้ยังไง เพราะถ้าไอ้พี่ดินไม่ปากดีหาว่าเราขี้เหร่ หาผัวไม่ได้ หาว่าเราแรดนะ ไม่งั้นเราก็ยอมตกลงแล้ว”

ณ รีสอร์ตที่น้ำมนต์กับข้าวโพดพากันมาพักเพื่อที่จะปรึกษากันเรื่องของน้ำมนต์และคู่หมั้นที่เพิ่งจะเจอหน้ากัน รีสอร์ตนี้อยู่ไม่ไกลจากไร่ชาเลิศธนา น้ำมนต์เล่าเรื่องที่ตนบังเอิญไปได้ยินบดินทร์พูดโทรศัพท์กับใครสักคนถึงตัวเอง ทั้งที่ยังไม่เคยได้เห็นหน้า ในแง่ไม่ดีเลยขอเลื่อนงานหมั้นและงานแต่งงานไปก่อน ซึ่งผู้ใหญ่ก็ตามใจน้ำมนต์

น้ำมนต์เลยต้องการที่จะแก้เเค้นเอาคืนบดินทร์ จึงต้องนัดข้าวโพดออกมานอนที่รีสอร์ตด้วยกัน น้ำมนต์ถอนหายใจลึก ก่อนจะเริ่มพูดถึงเรื่องที่ติดอยู่ในใจ “ข้าวโพดว่าน้ำมนต์ควรทำยังไงดี น้ำมนต์รู้สึกเหมือนกำลังเล่นเกมกับพี่ดิน แต่ไม่รู้ว่าน้ำมนต์จะชนะเกมนี้ได้ยังไง”

ข้าวโพดที่ฟังเพื่อนรักอย่างตั้งใจ ก่อนจะวางตะเกียบที่ใช้คีบหมูกระทะลงในถ้วยแล้วเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ สายตาเต็มไปด้วยความคิด

“ข้าวโพดว่าน้ำมนต์ไม่ต้องเอาชนะหรอก ถ้าน้ำมนต์จะพยายามเอาชนะ พี่เค้าก็จะยิ่งคิดว่าน้ำมนต์ยังแคร์อยู่ ลองเปลี่ยนมาเป็นไม่สนใจพี่ดินเขาดูดีไหม บางทีพี่ดินอาจจะรู้สึกว่าตัวเองไม่สำคัญกับน้ำมนต์เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว”

น้ำมนต์พยักหน้าเห็นด้วย “น้ำมนต์ก็คิดแบบนั้น แต่ลึกๆ ก็ยังไม่แน่ใจว่าถ้าทำแบบนี้ แล้วน้ำมนต์จะตัดใจได้จริงๆ หรือเปล่า มันยากนะที่จะทำเป็นไม่สนใจทั้งที่ใจมันยัง...”

ข้าวโพดยิ้มและเอื้อมมือไปจับมือเพื่อนเบาๆ “ข้าวโพดเข้าใจ น้ำมนต์ไม่จำเป็นต้องตัดใจ แค่ทำให้พี่ดินรู้ว่าน้ำมนต์ไม่ได้หลงใหลเขาเหมือนเมื่อก่อนตอนเด็กอีกแล้ว น้ำมนต์ต้องทำให้เขาเห็นว่าน้ำมนต์มีคุณค่ามากพอที่จะไม่ต้องรอใครอีกต่อไป”

น้ำมนต์นิ่งฟัง ก่อนจะยิ้มบางๆ “งั้นข้าวโพดว่า น้ำมนต์ควรทำยังไงต่อไปดี”

“เริ่มจากการไม่ตอบรับง่ายๆ ทุกอย่างที่เขายื่นมา น้ำมนต์ต้องทำให้เขาเห็นว่าน้ำมนต์มีทางเลือกอื่นที่ไม่จำเป็นต้องขึ้นอยู่กับเขา”

“งั้นน้ำมนต์จะลองทำแบบนั้นดู” น้ำมนต์พยักหน้าอย่างมุ่งมั่น

“น้ำมนต์จะไม่ให้เขาคิดว่าแค่ตามตื๊อก็จะได้ทุกอย่างที่ต้องการอีกต่อไป”

“ถูกต้องที่สุดน้ำมนต์คนงามของข้าวโพด” ข้าวโพดสนับสนุนความคิดของเพื่อน

“ข้าวโพด ข้าวโพดว่าเราควรที่จะไปทำงานที่อื่นดีไหมหรือต้องไปทำกับไอ้พี่ดิน” น้ำมนต์ปรึกษาเพื่อน

“แล้วน้ำมนต์สะดวกใจแบบไหนดีกว่ากันล่ะ”

“มาคิดๆ ดูแล้วถ้าไอ้พี่ดินถามเราอีกที เราอาจจะทำกับเค้าดีกว่า จะได้ถือโอกาสแก้แค้นยั่วให้รักเสียให้เข็ดดีไหม”

“ฟังดูเข้าท่าดี ข้าวโพดสนับสนุนน้ำมนต์เต็มที่ ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกได้เลย” ข้าวโพดมองเพื่อนรักด้วยความภูมิใจ

น้ำมนต์หัวเราะเบาๆ “แน่นอน น้ำมนต์คงต้องพึ่งข้าวโพดเยอะเลยล่ะ ขอบใจมากนะข้าวโพด” ใบหน้าสวยยิ้มอย่างซุกซนเมื่อนึกถึงวันที่อีตาพี่ดินจะหน้าแตกผิดคำพูด มารักและอยากแต่งงานกับตัวเอง คอยดูนะถึงเวลานั้น จ้างให้น้ำมนต์ก็จะไม่ยอมแต่งด้วยง่ายๆ จะเล่นตัวให้ดู

ทั้งสองมองตากันอย่างเข้าใจ ความสัมพันธ์ที่ยาวนานของพวกเขาทำให้ไม่ต้องพูดอะไรกันมาก แต่ก็เข้าใจถึงความรู้สึกของกันและกันได้เป็นอย่างดี