ดวงใจแสนสวาท

 บทนำ

อติเทพจ้องมองเรือนร่างอิ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยสายตาสุดจะคาดเดา ภาพที่เห็นในตอนนี้คือไหล่บางกำลังสั่นไหวคล้ายพยายามสะกดกลั้นอารมณ์ ดวงตากลมมีหยดน้ำตาคลอขังพร้อมจะร่วงหล่นลงมาได้ตลอดเวลา

"ที่คุณอรรถทำดีกับน้ำหวานมาตลอด ทุกอย่างเป็นเพราะ...แม่ ใช่ไหมคะ?" ธิดาวรรณตัดสินใจถามอีกฝ่ายตามตรง แม้น้ำเสียงที่เปล่งออกไปจะตีบตันอยู่ในลำคอจนแทบไม่ได้ยิน

"กล้าคิดแบบนั้นได้ยังไงน้ำหวาน" อติเทพดุเด็กดื้อที่ชอบคิดเองเออเองทุกเรื่อง

"ในเมื่อคุณอรรถรักแม่น้ำหวาน" เธอรู้ดีว่าตนเองไม่มีสิทธิ์ แต่พอได้คิดก็ทำเอาหัวใจปวดหนึบไม่น้อย

"ใครบอกเธอ?"

"น้ำหวานรู้แล้วกันค่ะ" เรื่องแบบนี้ต้องบอกกันด้วยหรือ เธอจะรู้จากใครไม่สำคัญเท่ากับเขาเลือกจะปิดบังเอาไว้มากกว่า

"แล้วยังไง?" คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน เริ่มไม่พอใจกับสิ่งที่ได้ยิน

"ให้ทุกอย่างจบลงแค่นี้นะคะ"

"รู้ตัวหรือเปล่าว่าพูดอะไรออกมา" เจ้าของน้ำเสียงนั้นเริ่มดังและไม่พอใจขึ้นมาทุกที

"รู้...ค่ะ" คำลงท้ายนั้นพยายามอย่างยิ่งที่จะให้นุ่มนวลและรื่นหูคนฟังมากที่สุด

"อย่าทำตัวเป็นเด็กไม่มีเหตุผลกับฉัน" ผู้ใหญ่ที่แสดงตนว่าอาบน้ำร้อนมาก่อนต่อว่าอีกครั้ง

"น้ำหวานอายุยี่สิบแล้วค่ะ มีเหตุผลพอที่จะพูดคุยเสมอ" หลังได้ยินถ้อยคำกึ่งประชดประชันดังกล่าวเส้นสติของหนุ่มใหญ่ก็ขาดผึงลงทันที

"น้ำหวาน!"

"น้ำหวานขอโทษและขอตัวนะคะ" พอพูดจบธิดาวรรณทำท่าจะผละออกไปแต่ก็ช้ากว่าเจ้าของเรือนกายกำยำที่ตามเข้ามากระชากแขนเรียวเข้าประชิดกับอกกว้าง

"ฉันยังไม่อนุญาตให้เธอไป"

"คุณอรรถยังต้องการอะไรจากน้ำหวานอีก ที่ทำอยู่ยังไม่พอหรือคะ" เธอเองก็เริ่มหมดความอดทนเช่นเดียวกัน เห็นได้จากน้ำเสียงและสีหน้าที่บอกว่าไม่พอใจกับการกระทำของคนตรงหน้า

"ลืมแล้วใช่ไหมว่าตัวเองเป็นใคร ถ้าจะไปก็ใช้หนี้ฉันมาให้ครบ ทั้งค่ารักษาพยาบาลพ่อเธอตอนยังมีชีวิตอยู่ ค่าเทอม ค่าเสื้อผ้า ค่ากินอยู่และที่ซุกหัวนอน" อติเทพรู้ดีว่าการทำแบบนี้ก็ไม่ต่างอะไรจากพวกไร้สาระที่ทวงถามทุกอย่างคืนราวกับเด็กๆ แต่ถ้าไม่ทำแบบนี้นั่นเท่ากับว่าตนเองยอมปล่อยให้เด็กอ่อนต่อโลกได้กางปีกบินหนี นั่นเป็นสิ่งที่เขายอมไม่ได้

"คุณอรรถ" ธิดาวรรณเรียกชื่อคนตรงหน้าเสียงเบาหวิว นึกไม่ถึงว่าคนที่ทั้งรัก เคารพและเทิดทูนจะทำแบบนี้กับตนได้ลงคอ ในเมื่อไม่เคยรักและมองเป็นเพียงแค่ 'ตัวแทน' ของมารดาผู้ให้กำเนิดแล้วเหตุใดต้องทำร้ายกันทั้งเป็นแบบนี้ ทำนบน้ำตาที่พยายามกักเก็บไว้ไหลลงมาไม่ขาดสายราวกับเป็นสิ่งคอยย้ำเตือนให้รู้ว่าเธอจะออกไปจากที่นี่ได้ก็เพียงร่างกายที่ไร้วิญญาณเท่านั้น!