วันซวยแห่งชาติ

   บทที่1 วันซวยแห่งชาติ

14 กันยายน พ.ศ 2565

ไม่ว่าจะผ่านไปกี่พ.ศ รถบนท้องถนนประเทศไทยก็ยังคงติดเหมือนเดิม อย่างเช่นวันนี้ รถยนต์ที่ขับเคลื่อนอยู่บนถนนติดยาวกันเป็นห่างว่าว อาจจะเพราะ รัฐบาลประกาศให้ทุกคนกลับมาทำงานเหมือนเดินหลังจาก work from home อยู่ที่บ้านนานนับ 2 ปีได้ เพราะเกิดจากโรคระบาด โควิด 19 ที่ส่งผลกระทบให้แก่ประชาชนหมู่มากหลากหลายอาชีพ. .... 

" รถแมร่งติดจังว่ะ !! "

เจ้าสมุทร ชายหนุ่มวัย 39 ปี สบถออกมาด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว .... เนื่องจากชายหนุ่มเป็นคนตรงต่อเวลางานมาก และเป็นเจ้าของบริษัท อีกด้วย ถ้าไปหน้างานสายอาจจะถูกลูกน้อง ซุบซิบเอาได้แต่จะทำยังไงได้ล่ะเนี่ยมัน เหตุสุดวิสัย

ปี๊บ !!!

ปี๊บ!!!

และก็อีกเช่นเคย ตัวเขาว่าอารมณ์ร้อนแล้วก็ยังมีคนที่อารมณ์ร้อนกว่าอีก ....

(ฟรึ่บบบ~~)

ชายหนุ่มพ่นลมร้อนออกมาด้วยความเหนื่อยหน่าย ก่อนจะลดกระจกลงเล็กหน่อยและตะเบงเสียงตะโกนออกไปนอกรถว่า..

" ถ้าทนรอไม่ได้ก็เดินลงรถไปก่อนเลย !! "

" ห่วยแตกชะมัด! "

แต่ก็ดูเห็นโชคจะไม่ค่อยเข้าข้างเจ้าสมุทรนักจู่ ๆ ฝนก็เทลงมาจากฟ้าซะแบบนั้น

ซ่าส์~~

" โถ่เว้ย!  นี่มันบ้าอะไรกันวะเนี่ย ! "

รถติดยังไม่พอแถมเดือนนี้ยังเข้าหน้าฝนอีก ดูแล้วน่าจะตกไม่หยุดแน่ ๆ เมฆครึ้มไล่ตามรถมาติด ๆ แล้ววันนี้ ตัวเขาเองจะถึงบริษัทกี่โมงกัน.. 

ตึ้ดด~

รีบก็รีบ สายโทรศัทพ์ก็ยังจะเรียกเข้าอีก 

" วันนี้ มันวันอะไรกันวะเนี้ย! "

 [บทสนทนาในสาย]

พลพล-

{ " มึงอยู่ไหนแล้วเนี้ย! ข้ามทวีปมาหรอไอ้สัส ! " }

{ " คนในบริษัทเขารอมึงคนเดียวเนี่ย " }

" กูก็เร่งแล้ว แต่รถบนถนนมันไม่เร่งให้กู นี่ก็รีบจนไฟจะลุกตูดกูแล้ว ไอ้เวร! "

{ " เลื่อนไปก่อนไหมล่ะมึง ถ้ายังไม่พร้อม นี่เรื่องสำคัญนะ มึงจะให้พวกเขารอแบบนี้หรอ " }

" ก็เพราะเขารอไง จะเลื่อนทำไม อีกเดี๋ยว กูก็ถึงแล้ว ไม่เกิน10นาที มึงบอกพนักงานได้เลย " 

{ " 10 ให้แน่นะมึง " }

" กูเคย เลทเวลาหรอ? "

{" ก็นี่ไงไอ้ห่า! ..ถ้าไม่เลทมึงถึงล่ะ "}

" เออ ๆ แค่นี้ แหละ ฝนก็ตก " 

{ "ซวยชิปหาย! " }

ตลาดรุ่งตะวัน

" หลบหน่อยจ้า....ไม่หลบจะชนแล้วนะ "

เด็กสาวที่มีรอยยิ้มเป็นอาวุธ แถมยังมีเสียงที่ทรงพลัง ไม่ว่าใครที่ได้ยินเสียงเธอแล้วก็ต้องหลีกทางให้ทั้งนั้น.... 

" โห้ว ๆ... นางหนูวันนี้ลูกค้าเยอะนะเอง!...เข็นผักกี่เที่ยวแล้วล่ะ "

เจ๊ จันทร์แม่ค้าแผงหมูถึงกับแซว... จะไม่ให้แซวได้ยังไง ...ก็ในเมื่อเห็นผู้หญิงตัวเล็ก ๆ อย่าง พอใจ เข็นตระกร้าผักที่ใบเบอเร่อและมีขนาดที่ใหญ่กว่าตัวเอง วนส่งไปมาตั้ง 5-6 รอบ ตัวก็เล็กนิดเดียวไม่รู้ไปเอากำลังแรงมาจากไหน 

" หืม... เจ๊จ๋า ถ้าหนูรวยให้ได้สักครึ่งของเจ๊ หนูไม่มาเข็นผักส่งแบบนี้หรอกจ้ะ อู้ยยย..หนัก ๆ "

เด็กสาวยิ้มเยาะ ต่อคำแซวก่อนจะรีบเลื่อนรถเข็นต่อไป เกรงว่าลูกค้าจะรอนานถ้ามัวชักช้า ยืนโม้อยู่แบบนี้ ...

" รีบ ๆ ไปเข้าเอ็ง !! เมฆฝนตั้งเค้า มาแล้ว "

หญิงสาวมองหน้าออกไปทางด้านนอก ดูเมฆฝนตามที่เจ๊ แม่ค้าแผงหมูบอก เมฆตั้งมามืดดำจริง ๆ คาดว่าอีกไม่นานฝนคงตกลงมาแน่ 

" จริงด้วยจ้ะ ... มามืดเชียว "

" รีบไปเถอะ ๆ.. "

" จ้ะ ..."

รวบรวมกำลังที่มีอยู่ออกแรงเข็นรถผักสุดฤทธิ์ วันนี้ก็โชคไม่ดีด้วย ร่มก็ไม่ได้หยิบติดไม้ติดมือมา มีหวังเปียกแบบไม่ต้องเดา

กึ่ดด~

" มาแล้วจ้า ...มาแล้ว ~ "

" ช้าจริง ฝนจะตกอยู่แล้ว เนี้ย! "

ว่าแล้ว ต้องโดนบ่น

" ขอโทษทีจ้ะ ทีหลังหนูจะเข็นมาส่งให้เร็วกว่านี้นะจ้ะ " 

" อ่ะ... 100 พรุ่งนี้มาให้เช้า ๆ หน่อยนะ มีอยู่3 ตระกร้า "

"ได้จ้ะ "

พอตบปากรับคำเสร็จ หญิงสาวก็ยื่นมือไปรับเงินแบงค์แดงเพียง 1แบงค์ .. ถึงแม้ลูกค้าจะไม่ค่อยพอใจนัก แต่เธอก็ต้องยิ้มรับเอาไว้ก่อน เพราะถ้าไม่ได้เงินจากลูกค้าเธอก็ไม่อยู่รอดมาถึงทุกวันนี้

ครึ้ดด~ 

เธอเข็นรถขึ้นมาบนตลาดอีกครั้ง ทั้งลมและไอฝนเริ่มปะกระทบผิวกายของหญิงสาว แต่อีกใจนึงก็ยังมีความความโลภอยู่ ..คิดที่จะหาลูกค้าเข็นส่งอีกสักรอบนึงแล้วค่อยกลับบ้าน

" จ้างหนูไหมคะ.... จ้างหนูเข็นผักไหมจ้ะ "

"เข็นรอบละ 100 บาทจ้า ... สนใจไหมคะ "

เสียงของหญิงสาวร้องเรียกลูกค้าดังลั่นตลาด ต่างก็พาให้พวกคนที่รีบจับจ่ายซื้อของ หันมาดูกันเป็นแถว 

" อ่าว พอใจ ยังไม่กลับบ้านอีกหรอเดี๋ยวเปียกเอานะ "

" ดูท่าพายุน่าจะเข้า เมฆดำปี๋เลย " 

ลุงชัย คนส่งแก๊สประจำตลาดเอ่ยทักขึ้นในทันที ที่เดินสวนกัน หญิงสาวเลยฉีกรอยยิ้มหวานให้กับคุณลุงไปหนึ่งที

" ยังจ้ะ ว่าจะเข็นอีกสัก เที่ยว แล้วค่อยกลับไปบ้านจ้ะ" 

" โอ้ ขยันจริง ๆ งั้นไปเถอะลุงจะเข้าไปส่งแก๊สร้านเจ๊ ศรี " 

" จ้ะลุง "

ครึ้ดด~

เปรี้ยงง!!!!

" ชะ!! อุ้ย "

จู่ ๆ ฟ้าก็ผ่าลงมาแบบไม่ได้ทันตั้งตัวทำให้ หญิงสาวนั้นสะดุ้งตกใจเอามือทาบที่อก .. พอใจ ค่อย ๆ ผ่อนลมหายใจตัวเอง ให้ผ่อนคลาย เธอไม่ชอบเสียงฟ้าร้องเลยแม้แต่นิด เพราะมันทำให้เธอนึกถึงภาพเหตุการณ์ เลวร้ายในวันนั้น ที่พ่อเลี้ยงและแม่เลี้ยงทำร้ายร่างกายอย่างทารุณ  ...แต่เรื่องมันผ่านมานับหลายปีแล้วเธอก็ไม่อยากจะกับไปคิดให้ปวดใจ... ในเมื่อหลุดพ้นมาได้ มันก็ถือว่าเป็นโชคดีของเธอแล้ว

หลังจากแยกย้ายจากลุงชัยแล้วทหญิงสาวก็ได้ลูกค้าเลยทันทีอะไรจะโชคดีขนาดนี้.....

" หนูจ้ะ .... ป้าวานหน่อย "

" ว่าไงคะ มีอะไรให้หนูช่วยมั้ย ? "

หญิงสาวรีบเข็นรถเข้าไปหาใกล้ ๆ ก่อนจะถาม 

" นี่ ผักสองตระกร้าหนูพอไหว ไหมป้าให้ 300 "

มีหรอ ที่คนอย่างพอใจจะไม่เอา 

"  โห้ว... ทำไมจ้างหนูเยอะจังคะมันรอบละ 100เอง "

"ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ ป้าอยากให้หนูเฉย ๆ "

นาน ทีปีหน จะเจอคนใจดีแบบนี้พอใจจะบริการให้เต็มที่เลย 

" ได้จ้ะ ขอบคุณมากเลยนะคะ ว่าแต่รถคุณป้าอยู่ตรงไหนหรอ ? "

" อยู่ตรงอีกฝั่งนึง ของถนน หนูพอจะเข็นไปให้ป้าได้ไหม ? "

พอใจ มองตามนิ้วที่คุณป้าชี้ก็พยักหน้ารัว ๆ ตลาดกับถนนฝั่งตรงข้ามก็ไม่ไกลจากกันเท่าไหร่...

" ไม่ไกล เท่าไหร่จ้ะ แค่ข้ามถนนไปเอง ป้าไปรอฝั่งนู้นเลยก็ได้นะจ้ะ "

" เดี๋ยวหนูเข็นไปให้ "

" ขอบใจมากนะจ้ะ แม่หนู " 

( " ขึ้นของเลยนะเจ๊ " )

" อ่า เอาเลย " 

ลูกน้องร้านผักเตรียมจัดแจง ตระกร้าผักขึ้นรถ ก่อนที่ หญิงสาวจะตั้งท่า ยกรถให้ล้อมันลอยนิดหน่อย เพื่อจะได้เข็นง่าย ๆ 

( "ไหวป่าว พอใจ " )

" ไหวจ้ะพี่เอก ...แค่นี้เอง "

( " งั้นพี่จะไปช่วยคนงานหลังร้านนะ... ถ้าไหวะพี่ไม่ช่วยนะ " )

" ไปเถอะพี่ ใจเข็นได้ ..."

จริง ๆ แล้วมันก็หนักมากเลยล่ะ ติดที่ว่า หญิงสาวเป็นคนขี้เกรงใจ เลยไม่อยากรบกวนใครเพราะคิดว่าต่างคนก็ต่างมีงานของตัวเอง เลยไม่รบกวนดีกว่า

ถนน

ถึงรถจะไม่ได้วิ่งผ่านไปมาก็จริงแต่ก็จอดแน่นิ่งอยู่  ทำให้เธอเข็นรถผักไปอีกฝั่งไม่ได้ .... เกิดไป ทุลักทุเลรถเข็นล้มใส่รถขึ้นมา เธอจะหาเงินที่ไหนไปจ่ายเขา มีหวังเงินที่เก็บมาหมดแน่ ๆ 

" จะไปยังไงดีนะ .... "

พอสัญญาณไปเขียวขึ้น รถยนต์ ต่างค่อยๆ ทยอยเคลื่อนตัวออก แต่บนท้องถนนก็ยังไม่มีที่ว่างให้หญิงสาวได้เข็นรถไป

ครึ้ดด!!!!?

แม้ะ!?

แม๊ะ!⛈️

และแล้วฝนเม็ดใหญ่ก็ตรงลงมาอย่างไม่ปราณี ตัวของหญิงสาวชุ่มไปด้วยน้ำฝน ... สองมือเล็กก็กำที่จับรถเข็นไว้แน่น พอจับจังหวะรถไปเธอก็ค่อย ๆ เข็นรถไปช้า ๆ

" ฮึกก..."

หญิงสาวตัวสั่นเทาด้วยแรงเกร็งจากข้อมือที่ เข็นของหนักมากเกินไปทำให้ตัวของเธอโอนเอนไปมา ... เสียง แตรรถก็บีบไล่กันดังสนั่น 

ปื้น!!

ปื้น!!!

หญิงสาวมองซ้ายมองขวาก่อนจะรวบรวมพลังที่มีเหลืออยู่ ออกแรงเข็นรถไปอีกฝั่งให้เร็วที่สุด... เพราะเธอเองก็รู้สึกอับอายเหมือนกัน ทุกคนกระทำเหมือนเธอไม่มีเกรียติ

" ฮึกก... อีกนิดเดียวพอใจ เดี๋ยวก็ได้กลับบ้านแล้ว " 

ในรถ

" โห้ว...แล้วตกเม็ดใหญ่ขนาดนี้!! "

"ที่ปัดน้ำฝนก็เสีย ..มันวันอะไรวะ "

ถึงจะรู้ ว่ารถของตัวเองมีจุดบกพร่องยังไง ชายหนุ่มก็ยังไม่ชะลอ รถลง คิดอย่างเดียวว่าต้องไปถึงบริษัทก่อน 10 นาที ให้ได้ ..แต่แล้วเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น ... ชายหนุ่มตกใจขึ้นมากระทันหัน เห็นภาพลาง ๆ เป็นหญิงสาวคนนึง เข็นรถอะไรไม่รู้ข้ามฝั่งมา พอจะตั้งสติได้ก็เหยียบเบรคไม่ทันเสียแล้ว .... 

" ฮึบ!! อืออ!!

ปื้นนน!!!!!!

ปื้นน!!!"

ตุ้บบ!!!

" วะ!! อร๊ายยย!!! "

ฟรึ่บๆ

ฟรึ่บบ~

โคร้มมม!!!!

หญิงสาวกระเด็นลอยมาอยู่หน้ากระจก ร่างกายที่นอนอยู่แน่นิ่งก็มีเลือดซึมไหลออกมา เลอะเปรอะเปื้อนกระจกรถ..ตระกร้าที่ใส่ผักจำนวนมากก็กระจัดกระจายลงพื้น เรียกได้ว่าเก็บมาขายต่อไม่ได้แล้ว.... ด้วยความที่ตกใจทำอะไรไม่ถูกก็หยิบโทรศัทพ์ ขึ้นมากดโทรเบอร์โรงพยาบาลเป็นอันดับแรก 

" ฮะ...ฮัลโหลครับ "

( "ค่ะเหตุเกิดที่ไหนคะ" )

" บะ... บนถนน แถวย่านตลาดรุ่งตะ..ตะ วันครับ " 

( " ค่ะ ... ไม่ทราบว่าเป็นญาติคนผู้ป่วยหรือเปล่าคะ ? " )

" มะ ไม่ใช่... ผมเป็นคนชนเขา " 

(" ไม่เกิน 3นาที รถกู้ภัยจะไปถึงนะคะ รบกวนคุณรอตรงที่เกิดเหตุ ห้ามไปไหนนะคะ " )

" คะ.. ครับ "

วันนี้ คงจะเป็นวันซวยของเขาจริง ๆ นั่นแหละ วันทำงานวันแรกก็เกิดเรื่องแบบนี้เลย .... พอแจ้งเจ้าหน้าที่เสร็จ ชายหนุ่มก็ค่อย ๆ เปิดประตูลงมาดู หญิงสาวที้นอนแน่นิ่งอยู่บนกระจกรถของเขา สำรวจดูแล้ว กระจกรถแตกบริเวณช่วงศรีษะ ไปถึงหน้าแก้ม 

ซ่าส์~~

ซ่าส์~~

" เธอ !!"

" ...... "

" เธอ เดินข้ามถนนทำไมไม่ดูรถห้ะ! "

" ...... "

" มันวันซวยอะไรกันวะเนี้ย!!! "

" โว้ยย!!! "

# แต่มันความผิดของอีพี่ป้ะวะ ที่ไม่ดูอ่ะ ??