บทที่4

              บทที่4 แม่สาวน้อย

" ส่งแค่ตรงนี้นะครับ "

หมอธนินเอ่ยบอก ก่อนที่เจ้าสมุทรจะพยักหน้ารับ .... 

" เอ่อ... หมอลืมบอก ผ้าก็อตที่ปิดตาอยู่สามารถเอาออกได้เลยนะครับ "

" อ่า... เข้า ใจแล้วครับ " 

ชายหนุ่มเอาแขนพาดประตูรถ และยืนจ้องหน้าหมอธนิน ที่ยังพูดเอาใจหญิงสาวไม่หยุด 

" หายไว ๆ นะ พอใจ "

ไม่พูดแค่ปากเปล่าด้วย ยังเอานิ้วมือไปจิ้มที่แก้มนวลอีก เจ้าสมุทรเห็นแบบนี้ก็อดหมั่นไส้ไม่น้อย

" ... !! ค่ะ   "

หญิงสาวที่นั่งอยู่เฉย ๆ ตรงเบาะคนขับก็ต้องตกใจเมื่อมีมืออุ่น ๆ มาจิ้มที่แก้ม 

" งั้นหมอขอตัวนะคุณสมุทร "

" เชิญ ได้เลยครับ "

เจ้าสมุทรบอก อีกทั้งผายมือ เชิญให้หมอธนินเดินออก ... คุณหมอก็ได้แต่ยิ้มขำและยอมเดินออกไปแต่โดยดี  ....พอหมอเดินออกไปไกลแล้ว เจ้าสมุทรก็หันมาพูดกับหญิงสาวว่า

" ถ้าเป็นไปได้นะ ฉันอยากให้หมอ ธนินขับชนเธอแทนฉันเลย !  หึ่ย "

" ..... พูดมากจังคะ "

" เดี๋ยวนะ ฉันพึ่งพูด ! "

" ..... "

" โถ่เว้ย ! "

นึกว่าจะเถียงต่อ ที่แท้ หญิงสาวก็แค่อยากทำให้เขาหัวร้อนเพียงเท่านั้น ถึงต่อปากต่อคำมาแบบนั้น ... ได้ รู้จักคนอย่างเจ้าสมุทรน้อยเกินไป 

ปึ่ก !!!

เจ้าสมุทรสตาร์ทรถเสร็จก็เคลื่อนตัวรถออกจากโรงพยาบาลทันที .... มุ่งตรงไปยังบ้านแต่ในระหว่างทางนั้นมันจะต้องผ่านตลาดรุ้งตะวันก่อน....ในขณะที่ติดไฟแดง หญิงสาวที่นั่งเงียบไม่พูดไม่จาอยู่นานก็เอ่ยปากขึ้น มาจนเจ้าสมุทรต้องหันไปมอง

" หนูขออะไรอย่างนึงได้มั้ยคะ "

" อะไร ? "

" .. จอดลงตรงหอพักข้างหน้าก่อนได้ไหม คะ "

" เธอจะขอจอดไปทำไม ... มีอะไร ? "

" หนูอยากไปเอาของสำคัญค่ะ "

"  เงินหรืออะไร ... "

" มันสำคัญกว่าเงินค่ะ .... จอดให้หนูลงไปเอาได้มั้ยคะ  มันสำคัญกับหนูมาก "

" เหอะ ! พูดเป็นหนังตลก เธอมองไม่เห็นจะไปเอาได้ไง ? "

เจ้าสมุทรถึงกับหัวเราะออกมา ... พอใจลืมคิดไปว่าตอนนี้ ตัวเองพูดได้อย่างเดียวแต่มองอะไรไม่เห็น...แล้วที่นี้จะเอาของได้ยังไง

" ..... "

เมื่อหญิงสาวเงียบไป ชายหนุ่มก็คิดอะไร สนุก ๆออก

" ขอร้องฉันสิ "

" ....คะ ? "

" พูดขอร้องแบบดี ๆ และฉันจะแวะไปเอาให้ "

พอพูดจบ ก็นั่งลอยหน้าลอยตาเอนหลังพิงเบาะ แลดูพอใจกับคำพูดของตัวเองมาก ...ผิดกับหญิงสาวที่นั่งขมวดคิ้วจนผูกกันเป็นปม

" ..... " 

" เร็วสิ จะไฟเขียวแล้วนะ "

จะเอายังไงดี... ตกลงเอาเธอมาดูแลหรือเอามาแกล้งกันแน่

" มันสำคัญกับเธอมากขนาดนั้น ถ้าไม่ได้ไปเอานี่แย่เลยนะ หึ ... "

ได้ทีแล้ว ก็แกล้งใหญ่ พูดยั่วยุให้หญิงสาวพูดคำออดอ้อน ร้องขอออกมา ...แต่ก็ไม่เป็นผล 

 "  หนูตาบอดแค่ชั่วคราว ไม่ได้ตลอดชีวิต... ไม่ต้องไปเอาก็ได้ค่ะ .... เพราะถ้าหายแล้ว ยังไงก็ต้องกลับไปอยู่ดี "

" ..... "

แทบจะเก็บเศษหน้าของตัวเองไม่ทัน .... ชายหนุ่มเม้มปากเข้าหากัน ก่อนจะกัดริมฝีปากตัวเองเอาไว้แน่น แต่แสดงอาการมากไม่ได้ นับว่าการแกล้งในครั้งนี้จะไม่สำเร็จ .... 

" ฟู่วว ! "

ไม่เป็นไร วันพระไม่ได้มีหนเดียว ...ได้แต่ถอนหายใจและไปต่อ 

บ้าน 

ทั้งคู่ไม่ได้พูดอะไรมาตลอดทาง .... พอถึงที่หมายแล้วเจ้าสมุทรก็ดับเครื่องยนต์ และเปิดประตูลงไป

ปึ่ก!!!

" ....? "

.... โดยไม่คิดที่จะบอกอะไรหญิงสาวที่นั่ง อยู่ ข้าง ๆ 

" คะ...คุณ.... คุณคะ "

" ...... "

ไม่มีเสียงตอบกลับมา.... พอใจไม่แน่ใจเลยลองเรียกดูอีกครั้ง

" คุณ ยังอยู่บนรถหรือเปล่าคะ... ตอบหนูหน่อย "

" ..... "

เหมือนเดิมไร้ซึ่งเสียงใด ๆ พอใจก็เริ่มนึกกลัว หรือว่าชายหนุ่มจะลืมเขาไว้ในรถ

ปึ่ง !!

ปึ่ง!!

" คุณลืมหนูไว้ในรถค่ะ "

" หนูยังไม่ได้ออกเลย "

ปึ่ง !!

ปึ่ง!

แต่นึก ๆ ไปแล้วก็ไม่น่าจะลืมเพราะนั่งมาคู่กันแท้ ๆ ลืมหรือแกล้งกันแน่ 

"  ฮึกก.. คุณ หนูยังไม่ได้ลงนะ อย่าแกล้งหนูแบบนี้ ! "

" เปิดประตูรถให้หนูด้วย ! "

ปึ่ง !!

ปากก็พูด จ่อย ๆ มือก็ทุบกระจกอย่างน่าเห็นใจ ผิดกับคนที่ยืนขำอยู่นอกรถ

" สมน้ำหน้า ! หึ่ย ! "

" ร้องไห้ไปเลย ..อวดเก่งดีนัก ! "

เจ้าสมุทรยืนกอดอก มองผลงานที่ตัวเองกระทำ รู้สึกสะใจอยู่ไม่น้อย ในสุดก็แกล้งเด็กอวดดีได้สำเร็จ 

ในรถ

" ฮึกก.... เปิดเดี๋ยวนี้นะคะ หนูหายใจไม่ออก"

ปึ่ง!! 

พอใจทุบจนตัวเองเจ็บมือไปหมดด็ไม่มีทีท่าว่าจะมีใครมาได้ยินหรือมาเปิด .. ข้างในรถนี้ทั้งร้อนทั้งอึดอัด เหลือเกิน

" ฮึก.... ไม่อยากอยู่ในนี้ ฮึกก ฮือออ เปิด "

" ช่วยเปิดที "

หญิงสาวร้องไห้ออกมาอย่างน่าสงสาร มือน้อย ๆ ค่อย ดึงผ้าปิดตาออก ตนหลุดร่วงลงไปที่พื้นรถ.... คนภายนอกรถที่สังเกตดูก็ถึงกับตกใจ.... 

" ฮึกก... "

มือน้อย ๆ ไล่ควานหาที่เปิดประตูรถ เจอก็รีบเปิดทันที

กึ่ก

" อือ!! เปิดไม่ออก "

ไม่ว่าจะดึงยังไง มันก็ไม่ออกอยู่ดี... ชายหนุ่มที่สังเกตมองอยู่นอกประตูรถก็ได้เห็นรอยช้ำ แตกบนใบหน้าของหญิงสาว ก็ยืนอึ้ง บาดแผลเหล่านั้นไม่ได้ทำลายความสวยของเธอได้เลย .... 

" ......" 

" อื้อ!! ฮึกกก เปิดสิคะ " 

ปึ่ก !!!! 

ฟรึ่บบ!

" ฮื้อออ!!! อร้ายย!  "

ชายหนุ่มมัวแต่ยืนดูเฉยไม่ได้แล้ว จึงรีบยื่นมือไปเปิดประตูรถในขณะที่ หญิงสาวกำลังออกแรงทุบอยู่ พอเปิดประตูออกมา ไม่ได้มองดูว่าหญิงสาวเอาตัวเองพิงกับประตูรถอยู่ ร่างบางก็เซถลา ไปด้านหน้าเหมือนจะล้ม แต่ดีที่ว่า เจ้าสมุทรช้อนตัวหญิงสาวขึ้นมาได้ทัน .... ไม่งั้นมีหวังหน้าคว่ำพื้นแน่ ๆ 

" ฮึกก... ฮือออ... "

ปึ่กก!!!

" โอ็ย !! ทุบฉันทำไมฉันช่วยนะเนี่ย ! "

" หนูอยู่ในรถ !! ...ฮึกก... คุณลืมหรือแกล้งกันแน่ ! "

ชายหนุ่มทำใบหน้าเลิ่กลั่กจะบอกยังไงดีล่ะก็ในเมื่อเขาจงใจแกล้งนิ่

" ฉะ ... ฉันลืมตัวน่ะ "

" ขอโทษ "

" ฮืออ.... ฮึกก.... ผ้าปิดตาหนู....."

มือเล็กคำหาผ้าปิดตาบนใบหน้า ที่ตอนนี้มันไม่มีปิดอยู่แล้วไม่รู้เธอไปทำร่วงอยู่ตรงไหนของรถเพราะเธอนั้นมองไม่เห็น....

" ไม่ต้องปิดแล้ว.... เปิดมันแบบนี้ล่ะ "

" ทำไม ...? "

เจ้าสุมทรจ้องไปที่ใบหน้าของพอใจ ทั้ง ๆ ที่ยังประครองตัวของร่างบางอยู่ ... จะบอกยังไงดีล่ะว่า ... พอมองใบหน้าของหญิงสาวชัด ๆ ในระยะใกล้ชิด แบบนี้ ก็ทำให้ใจของชายหนุ่มเต้นระรัว  ใบหน้านวลผุดผ่องไร้รอยสิว มีแค่รอยแผลจุดเล็ก ๆ ที่เกิดจากอุบัติเหตุเดี๋ยวก็หาย.. ไหนจะแก้มที่แดงระเรื่อโดยสีธรรมชาติ ไหนจะริมฝีปากที่มันวาวเหมือนกับทาวาสลีนไว้ตลอดเวลา มันก็สุดที่จะบรรยายแล้ว ฉะนั้นไม่จำเป็นต้องมีผ้า พันธนาการ ใด ๆ มาปกปิดใบหน้าสวยแบบนี้ ....

" ก็ หมอธนินบอกว่าอีกวันเดียวก็เอาออกได้แล้ว... ทำไมจะต้องปิดอีกล่ะ "

" ...... "

อยู่ ๆ หญิงสาวก็เงียบไปทำชายหนุ่มแปลกใจ.... หรือหญิงสาวจะโกรธเขากันนะ 

" เป็นอะไร เข้าบ้านสิ "

" ถ้ารังเกียจหนู ... ก็ปล่อยให้หนูไปตามทางของหนูเถอะค่ะ "

" ไม่ต้องมารับผิดชอบอะไรทั้งนั้น ... คนชนชั้นอย่างหนูมันไม่มีค่าอยู่แล้ว "

" เป็นอะไรขึ้นมาอีกล่ะ... ฉันบอกว่าขอโทษไง "

" ฮึกก...ฮืออ เห็นว่าเป็นคนโง่หรือยังไงคะ... คิดว่าหนูไม่รู้หรอว่าคุณจงใจแกล้ง "

" ..... "

ใครกันที่บอกว่าเธอโง่ เธอฉลาดจะตาย ที่รู้ว่าเขาจงใจแกล้งลืมเธออยู่ในรถ

" ยืนนานแล้วนะฉันเมื่อย "

" ....ฮึกก "

" จะเข้าบ้านหรือไม่เข้า พร่ามอะไรเยอะแยะ "

" ไม่ค่ะ.... ปล่อยหนูไปเถอะ "

พอใจ ปัดมือของเจ้าสุมทรออกทันที อีกทั้งขัดขืนไม่ให้ชายหนุ่มได้จับเนื้อตัว ของเธอ.... มือทั้งสองข้างก็โอบกอดตัวเองเอาไว้แน่น ก่อนจะย่อตัวลงไปนั่งอยู่ที่พื้น

" จะนับ 1-3 ถ้าไม่ยืนมีเรื่องแน่ "

" นับ1 ยืนขึ้นเดี๋ยวนี้ "

" ..... "

" นับ 2 จะยืนไม่ยืน "

" ...ไม่ "

"  ไม่นับแล้ว !! 

ฟรึ่บบ!!!

" อื้อ!! ...ปล่อยหนูลงเดี๋ยวนี้นะ  "

" ดื้อมากใช่มั้ย ได้! "

ไม่รีรอ นับเลขให้ถึง 3 เจ้าสมุทรก็ช้อนตัวของร่างเล็กขึ้นมาอุ้ม ในท่าเจ้าสาว.... 

" ปล่อยนะ " 

" ไม่ !! ตราบใดที่ยังอยู่ในความดูแลของฉันก็อย่าดื้อให้มันมากนัก ! "

" หนูก็ไม่ได้อยากให้คุณมาดูแล สักหน่อย "

" ก็รีบหายไว ๆ และไปให้พ้น ๆ สิ "

" ฮึกกก "

ผู้ชายอะไรปากร้ายเป็นบ้า...

( ป..ล ตอนหน้าหาเรื่องนอนเตียงเดียวกับน้องดีฟ่า )