ดวงใจเจ้าพ่อ by รัญนรี

*** ทักทายคร้า ***

กรุงปารีส ประเทศฝรั่งเศส

เซเนโอ สมิธเดสัน มาเฟียที่ทรงอำนาจที่สุดในปารีส นั่งหน้าเครียดอยู่หัวโต๊ะในฐานะประธานการประชุมเกี่ยวกับการลงทุนด้านโทรคมนาคมในแถบภาคพื้นเอเชียแปซิฟิก โดยเป้าหมายอาจจะเป็นประเทศไทยหรือเวียดนาม การประชุมเป็นไปอย่างเคร่งเครียด เพราะต่างฝ่ายต่างเล็งเห็นผลประโยชน์ของตัวเอง เซเนโอในฐานะประธานการประชุม กวาดสายตามองทุกคนอย่างหงุดหงิด

“หาข้อสรุปดีกว่า ผมเสียเวลาเกือบทั้งวันแล้ว” เสียงทรงพลังของประธานบริหารเดสันกรุ๊ปดังขึ้น ทำให้การถกเถียงกันหยุดชะงักลง ผู้บริหารแต่ละแผนกต่างก้มหน้าสงบปากสงบคำทันที สายตาคมกร้าวที่เปี่ยมไปด้วยพลังอำนาจที่มีมาตั้งแต่เกิดกวาดมองกลุ่มคนที่นั่งอยู่ในห้อง

“การลงทุนในแถบเอเชียค่อนข้างเสี่ยงเรื่องการเมืองนะครับคุณเซเนโอ” ผู้บริหารคนหนึ่งทักท้วง

“เรื่องนั้นผมรู้ดี ถึงเสี่ยงแต่ตลาดที่นั่นกำลังโต ถ้าเราเริ่มก่อนคนอื่นก็ได้เปรียบไม่ใช่เหรอ ในฐานะที่ผมเป็นคนกุมอำนาจและเงินทุนทั้งหมดของเดสันกรุ๊ป ผมจะเป็นคนเลือกเองเพราะผมทนรอการตัดสินใจของพวกคุณไม่ไหว ผมเลือกลงทุนที่เวียดนาม พวกคุณจะว่ายังไง นายว่ายังไงเรน” เซเนโอปรายสายตาไปทางน้องชายที่นั่งอยู่ข้างกาย

“จริงๆ การลงทุนในแถบเอเชียน่าลงทุนทุกประเทศ สำหรับเวียดนามผมเห็นด้วยกับเซเนโอ เพราะการขยายตัวทางเศรษฐกิจของเวียดนามเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ” เรนกล่าวเสียงนุ่มพร้อมกับส่งยิ้มให้กับผู้บริหารทุกคน

“แต่ว่าเราไม่ได้เตรียมคนที่จะไปทำงานที่นั่นนะครับ” ผู้บริหารฝ่ายทรัพยากรบุคคลบอกถึงข้อเท็จจริง เซเนโอลุกพรวดขึ้นฟาดฝ่ามือลงบนโต๊ะเสียงดังลั่น

ปัง!!!...

ชายหนุ่มมองผู้บริหารฝ่ายทรัพยากรบุคคลด้วยแววตาเกรี้ยวกราดน่ากลัว ห้องทั้งห้องเงียบกริบ ทุกคนพากันนั่งก้มหน้าอย่างอกสั่นขวัญหาย เพราะรู้ดีว่าพายุสมิธเดสันกำลังก่อตัว

“เหตุผลเพียงแค่นี้หรือที่คุณคิดว่ามันเป็นปัญหา หรือว่ามีเหตุผลอย่างอื่น เดสันกรุ๊ปมีทั้งอำนาจเงิน กำลังคน และมันสมองระดับแนวหน้าทั้งนั้น เรื่องแค่นี้เราสามารถทำได้อยู่แล้ว” ชายหนุ่มยิ้มอย่างเยือกเย็น แต่เขารู้ดีว่าโครงการทุกโครงการที่ทำ ต่างก็มีผลประโยชน์ทับซ้อนกันทั้งนั้น

“หากพวกคุณยังเห็นแก่ประโยชน์ของเงินเพียงเล็กน้อยที่คนอื่นจะให้ ผมคงไม่สามารถร่วมงานกับคนๆ นั้นได้อีก ถ้าไม่ละทิ้งเงินใต้โต๊ะหรือค่าน้ำชา ผมจะทำให้คนๆ นั้นใช้เงินไม่ได้อีกเลยทั้งชีวิต” ว่าแล้วเซเนโอก็เดินออกจากห้องอย่างสง่า โดยมีเรนและเดวิดเดินตามหลังออกไป ทิ้งให้คนที่อยู่ในห้องต่างมองหน้ากันแล้วกลืนน้ำลายเหนียวลงคออย่างยากเย็น

“วันนี้ดูพี่หงุดหงิดกว่าทุกวันนะ” เรนก้าวเท้ายาวๆ ตามเซเนโอทันที่หน้าห้องทำงาน

“เถียงกันอยู่ได้เป็นวันๆ” ชายหนุ่มบอกด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย

“แต่พวกเขาก็ทำเพื่อเดสันกรุ๊ปตั้งแต่สมัยคุณพ่อนะครับ” เรนบอกพี่ชายเสียงเรียบ

“เรื่องนั้นฉันไม่เถียง แต่หลายอย่างต้องเร็วและแม่นยำถึงจะเป็นอันดับหนึ่งได้ในโลกธุรกิจ” ร่างสูงใหญ่ตามแบบฉบับของคนยุโรปนั่งหลับตาอย่างเหนื่อยล้าหลังโต๊ะทำงานตัวใหญ่

เรนมองใบหน้าคมสันที่ตอนนี้เคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัด ตั้งแต่บิดาเสียชีวิต พี่ชายของเขาก็เข้าบริหารเดสันกรุ๊ปแทนอย่างเต็มตัว ด้วยความสามารถและมันสมองของพี่ชาย ธุรกิจต่างๆ ของเดสันกรุ๊ปก็เติบโตและขยายอย่างรวดเร็ว หรือพูดอีกนัยหนึ่งก็คือ พี่ชายเขาเกิดมาเพื่อสิ่งนี้โดยเฉพาะ ส่วนตัวเขาเองก็ช่วยได้ไม่มากนักเพราะไม่ชอบทางนี้ จึงขอพี่ชายและมารดาเปิดสถานบันเทิงโดยใช้เงินเก็บของตัวเอง ซึ่งทั้งแม่และพี่ชายก็ไม่ได้บังคับ แต่มีข้อแม้ว่าเขาต้องเข้ามาช่วยงานที่บริษัทสัปดาห์ละสามวันเท่านั้น

“ตอนนี้กิจการของนายเป็นยังไงบ้าง” เซเนโอลืมตาขึ้นหลังจากที่นั่งเงียบมาหลายนาที

“ลูกค้าก็พอสมควรครับ วันนี้มีรายการพิเศษ พี่ไม่ไปพักผ่อนบ้างหรือ”

“ถ้าว่างคืนนี้จะแวะไป” เซเนโอบอก มือใหญ่หยิบแฟ้มเอกสารที่วางอยู่บนโต๊ะมาเซ็น เรนจึงขอตัวกลับไปทำงาน แต่ก็หันกลับไปหาพี่ชายอีกครั้ง เพราะมารดาฝากเตือนลูกชายคนโตที่ไม่ยอมกลับบ้านมาหลายวัน

“คืนนี้แม่รอทานข้าวกับพี่นะครับ” เรนบอกเสียงเรียบก่อนจะเปิดประตูเดินออกไป…

*** ขอบคุณคร้า ***