บทที่ห้า: ทำงานรีสอร์ต

ดาริกามาถึงที่รีสอร์ตหรูบนเกาะภายในช่วงเที่ยงวัน หลังจากลาออกจากงานร้านอาหารแล้ว กมลวรรณก็พาเธอขึ้นเรือหอบข้าวของขึ้นเกาะไปด้วย หญิงสาวผมยาวสลวย ใส่ชุดกระโปรงสีขาว สวมหมวกปีกกว้างกับแว่นกันแดดสีดำ

ด้วยส่วนสูงราวหนึ่งร้อยเจ็ดสิบเซนติเมตร ทำให้บรรดานักท่องเที่ยวต่างหันมามองอย่างให้ความสนใจ คนไทยและคนต่างประเทศล้วนส่งยิ้มให้

ร่างนางแบบก้าวไปตามทางเดินยาวเข้าสู่เกาะบนรีสอร์ต รอบข้างเต็มไปด้วยต้นมะพร้าว ต้นปาล์ม ไม้พุ่มรวมไปถึงน้ำพุ ระหว่างทางมีโคมไฟเล็ก ๆ คอยส่องแสงตามทาง

ยอดชายที่กำลังนั่งทำงานอยู่หน้าล็อบบี้ เมื่อเห็นอดีตเจ้านายเข้ามาก็รีบลุกขึ้นต้อนรับ

“คุณดา จะมาทำไมไม่บอกก่อนล่ะครับ” ถามแล้วเข้ามาช่วยยกกระเป๋าไปเก็บ หญิงสาวบอก

“ขอโทษด้วยนะคะที่ไม่ได้แจ้ง พอดีคุณน้อยให้เก็บกระเป๋ามาเลยน่ะค่ะ”

“ถ้าอย่างนั้นไปนั่งรอคุณกรที่ออฟฟิศก่อนได้เลยครับ” ยอดชายยกกระเป๋าไปให้ ดาริกาเดินตามอีกคน คอยสังเกตห้องต่าง ๆ ในรีสอร์ตไปด้วย ล็อบบี้ของรีสอร์ตมีขนาดใหญ่ และสวยงามมาก ตกแต่งสไตล์คอนเทมโพรารี่ ดึงดูดลูกค้าให้เข้ามาพัก

เท้าเรียวก้าวตามคนไปยังออฟฟิศที่ตั้งอยู่ด้านหลังของอาคาร หย่อนก้นลงนั่งหน้าโต๊ะไม้ขนาดใหญ่ ไร้แววของนายหัวเจ้าของรีสอร์ต

“เดี๋ยวผมไปตามคุณกรให้ครับ” ยอดชายโค้ง รีบออกไปตามหาเจ้านายของตน ร่างเล็กสบโอกาสกวาดตามองรอบห้อง ในออฟฟิศของรีสอร์ต มีโต๊ะเจ้านายตั้งอยู่โต๊ะเดียว กระทั่งโต๊ะของเลขาฯ ยังไม่มีวางไว้ ภาวิกรณ์คงจะชอบทำงานและจัดการเรื่องราวต่าง ๆ ด้วยตนเองอย่างนั้นสินะ ดาริกาคิด

ขณะที่มองไปรอบ ๆ ด้วยความตื่นเต้นนั้น เท้าก็พาร่างสะโอดสะโองไปหยุดยืนหน้ารูปของผู้หญิงคนหนึ่ง เธอดูมีอายุแล้วแต่ยังคงสวยสง่า มือถือกล่องไม้โบราณ ดวงตามองตรงมาที่กล้อง

ภาพแฟลชแบล็กแว๊บเข้ามาในหัวของร่างเพรียว เธอเคยเห็นผู้หญิงในภาพแต่จำไม่ได้ว่าไปเห็นที่ไหน ดาริการู้สึกปวดหัว ขณะที่กำลังเอื้อมมือไปแตะภาพตรงหน้า เสียงแหบพร่าก็ดังขึ้น

“ทำอะไรของเธอน่ะ” ภาวิกรณ์มาถึงพร้อมกับผู้หญิงคนหนึ่ง เธอมีหน้าตาสวยน่ารัก น่าเอ็นดู แต่งตัวในชุดลำลองสบาย ๆ

“นี่มัน...” เสียงแหลมเล็กของหญิงสาวดังขึ้นก่อนมือจะควงแขนชายหนุ่มข้างตัว

“นี่มันยัยดาริกานี่คะ..มาทำอะไรที่นี่ ไม่ใช่ว่าแต่งงานอยู่กินกับคนที่กรุงเทพไปแล้วหรือ”

ภาวิกรณ์ได้ฟังความจริงข้อนั้นยิ่งเจ็บอยู่ในใจ สิ่งที่อรสาพูดยิ่งตอกย้ำฐานะให้รู้ว่าเขาเป็นแค่เพียงคนคั่นเวลาเท่านั้น

“ดาแค่จะดูรูปภาพนี้เฉย ๆ น่ะค่ะ” ดาริกาตกใจ ชักมือกลับ ไม่แตะต้องภาพนั้นอีก

“กล้าดีอย่างไรมาแตะต้องภาพที่พี่กรหวง” อรสาขุ่นเคืองจนชี้หน้า หญิงสาวรีบบอกขอโทษ ไม่นึกว่าภาพนี้จะล้ำค่ามากในสายตาชายหนุ่ม

“ถ้ามันตกลงมาแตก จะมีเงินชดใช้หรือเปล่าเถอะ” อรสากอดอก เบนสายตามองไปทางอื่น ภาวิกรณ์ตรงไปยืนอยู่หน้ารูปก่อนหันมาถาม

“เธอมีปัญหาอะไรกับรูปแม่ฉันหรือเปล่า”

“ปะ...เปล่าค่ะ” หญิงสาวร้อง หันไปมองใบหน้าของหญิงสาวในภาพแล้วเดินห่างออกจากรูปทันที

“แล้วมีธุระอะไรถึงมาที่รีสอร์ตแห่งนี้” เขาถามขึ้น ไหนว่าเธอทำงานที่ร้านขายอาหารทะเล แล้วทำไมถึงมาอยู่ที่เกาะนิวอันดามันได้

“คือคุณน้อยบอกว่ามีงานให้ดาทำน่ะค่ะ” หญิงสาวเอ่ยถึงกมลวรรณ

“ออกจากงานเก่าแล้วหรือ” เขาถาม นั่งลงบนโต๊ะกว้าง หยิบหนังสือขึ้นมาดู

“เพิ่งออกค่ะ คุณน้อยบอกว่าคุณกรมีงานที่รีสอร์ตให้ดาทำ” ดาริกานึกถึงคำพูดที่คนแก่กว่าบอก

“แล้วเธอก็เชื่ออย่างนั้นหรือ คนที่เป็นฝ่ายหักหลังพี่กรไปกลับเสนอหน้ามาขอความช่วยเหลือแบบนี้ ตลกชะมัดยาด” อรสาบอกแล้วทำท่าไม่พอใจ ภาวิกรณ์เงียบไปครู่หนึ่ง ดาริกาไม่เข้าใจในสิ่งที่ผู้หญิงคนนั้นพูดเลยแม้แต่น้อย ได้แต่ทวนคำถามโดยที่ตนไม่เข้าใจ

“หมายความว่าอย่างไรหรือคะ” เธอไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น

“ก็เธอ..”

“พอแล้ว ชบา” นายหัวหนุ่มปราม เขาไม่อยากเห็นสองคนนี้เปิดศึก

“ดาริกาเขาความจำเสื่อมน่ะ จำอะไรไม่ได้หรอก” ถ้อยคำแผ่วเบาดังออกมาจากปาก

“ความจำเสื่อม?” อรสาถึงกับงง อีกคนไปทำอะไรมาถึงอยู่ในสภาพนั้นได้

“ใช่ จำอะไรไม่ได้เลย”

“อย่าบอกนะว่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดก็ด้วย” อรสามองหน้าอีกคนอย่างไม่เชื่อ ภาวิกรณ์พยักหน้ารับ

“ใช่” อรสาเงียบไปในทันที ดาริกาจึงพูดขึ้นมาบ้าง

“คุณกรพอจะมีงานให้ดาทำไหมหรือคะ”

ภาวิกรณ์ทอดถอนใจ เขาไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้เลย ปกติอีกคนมีหน้าที่เป็นนายหญิงของรีสอร์ต ไม่จำเป็นต้องไปทำงานให้เสียแรงกายแรงใจเลยแม้แต่นิด

“งานน่ะมีแน่ เป็นแม่บ้านไง ไปล้างห้องน้ำทำความสะอาด กวาดรีสอร์ตนู่นน่ะ” อรสากลั่นแกล้งแล้วกลั้วหัวเราะ ไม่คิดว่าอีกคนจะรับคำง่าย ๆ

“ขอบคุณค่ะ เริ่มงานวันไหนหรือคะ” ดาริกาถามออกไปตรง ๆ นั่นทำให้อรสาชะงักไปทันที

“ยัยนี่เจี๋ยมเจี้ยมขึ้นแฮะ ปกติไม่เห็นเป็นแบบนี้เลย นึกว่าจะเถียงซะแล้วเสียอีก”

ภาวิกรณ์กระแอมไอ

“อย่าทะเลาะกัน...ดาริกา หน้าที่เธอคือ...” เว้นวรรคไปพักหนึ่งก่อนบอก

“เป็นแม่บ้านส่วนตัวของฉัน”

“แม่บ้านส่วนตัว?”

“ใช่ ถ้าฉันอยากจะกินอะไร ก็คอยไปหามาให้ คอยดูแลทำความสะอาดออฟฟิศและห้องนอนของฉันก็พอ”

“แต่หน้าที่นั้นไม่สูงไปหน่อยหรือคะ” อรสาท้วงขึ้นมา

“ฉันพอใจแบบนี้ หรือว่าชบามีปัญหาอะไร” คนตัวโตถาม เกิดความเงียบครู่หนึ่งก่อนที่คนตัวเล็กจะปั้นปึ่ง เดินออกไปอย่างไม่พอใจ

“ขอบคุณมากนะคะที่รับดาเข้าทำงาน” ดาริกาโค้งให้เจ้านายคนใหม่ ภาวิกรณ์ไม่ชินเลยที่จู่ ๆ หญิงสาวมาพูดจาคะขากับเขา ทั้งที่ก่อนหน้านี้ยังเรียกกันอย่างสนิทสนมมากกว่านี้

“เธอก็พักที่นี่น่ะล่ะ พักบนห้องนอนข้างห้องฉัน เดี๋ยวจะให้น้อยเอาของไปเก็บให้” ภาวิกรณ์บอกแล้วก้มหน้าลงสนใจเอกสารบนโต๊ะตามเดิม

“เดี๋ยวดาเอาไปเก็บเองค่ะ ไม่ต้องเรียกคุณน้อย” ว่าแล้วยกสัมภาระขึ้นไปชั้นสองของบ้านด้วยตัวเอง ภาวิกรณ์แอบมองใบหน้าสวย แล้วคิดอะไรในใจเงียบ ๆ ตามลำพัง