ตอนที่ : 16 ความฝัน 4

หลังวางสายแล้วพาเพลินก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ไม่คิดว่าการขอความช่วยเหลือจากน้องสาวของเหนือเมฆ จะได้รับการตอบรับเป็นอย่างดี

“ว่าไงครับคุณหนูเพลินพอจะได้คนช่วยไหม” ลุงมาที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ ถามขึ้นด้วยความอยากรู้

“คุณขวัญเธอบอกว่ามีคนงานว่างอยู่ค่ะลุงมา ได้เรื่องยังไงเดี๋ยวเธอโทรมาบอกอีกทีค่ะ ระหว่างนี้เราก็ทำงานของเรารอไปก่อนดีกว่า โน่นค่ะป้าน้อยเดินมาโน่นแล้ว” หญิงสาวหันไปมองป้าน้อยซึ่งกำลังเดินตรงมาทางเธอกับลุงมาพอดี

“ครับไปกันครับ” ลุงมาขับรถพาทั้งคู่ไปบริเวณหน้าไร่ เริ่มการทำงานในวันที่สองอย่างจริงจัง

ส่วนผลิขวัญนั้นหลังวางสายแล้วก็หันมายิ้มกว้าง ๆ ให้พี่ชายกับมารดา ซึ่งทั้งคู่ก็จ้องมองกลับมาที่เธอด้วยสายตาแห่งความสงสัยเต็มไปหมด

“คุณพาเพลินลูกสาวลุงอรรถค่ะแม่” ผลิขวัญตอบมารดาโดยที่ไม่ต้องให้ท่านต้องเอ่ยถาม

“อ้อ ดาราคนนั้นนั่นเอง” นางมุกดานึกออกในทันที

“ไปสนิทกับเขาตอนไหนกันล่ะยัยขวัญ เขาถึงได้กล้ามายืมคนงานเราได้” เหนือเมฆพูดไปก็ปรายตามองน้องสาวไปด้วย

“ก็ตอนที่อยู่ในตลาดวันก่อนไงพี่เมฆ ขวัญไปขอเซลฟี่กับคุณเพลินเขาด้วยล่ะ” ผลิขวัญโม้ใส่พี่ชายอย่างภาคภูมิใจ ส่วนคนเป็นพี่ชายก็ได้แต่ส่ายหน้าไปมาอย่างเอือมระอา

“จริงเหรอขวัญ ไหนขอแม่ดูหน่อยสิลูก” นางมุกดาเกิดอยากเห็นหน้าของพาเพลินตอนนอกจอขึ้นมาบ้าง

“นี่ค่ะแม่คุณเพลินเธอสวยมาก ตัวจริงสวยกว่าในจอเป็นร้อยเท่า” ผลิขวัญรีบเปิดรูปที่ตัวเองถ่ายคู่กับนางร้ายคนสวยให้มารดาดู

“นี่ตอบคำถามพี่ก่อนยัยขวัญ ทำไมเขาถึงได้กล้ามายืมคนของเรา” เหนือเมฆเริ่มหงุดหงิดเมื่อน้องสาวไม่สนใจตอบคำถามก่อนหน้าของตนเอง

“สวยนะเนี่ย” คนเป็นแม่เองก็กำลังใจจดใจจ่อ อยู่กับหน้าจอโทรศัพท์มือถือของลูกสาว

“แม่ ! ทำไมเป็นตามยัยขวัญไปอีกคนแล้วล่ะ นี่ผมซีเรียสอยู่นะครับ” คนถูกเมินเลยต้องโวยวายเสียงดังเรียกร้องความสนใจ

“ก็เขาสวยจริง ๆ นี่เมฆ เอาล่ะยัยขวัญบอกพี่เขาไปสิ ว่าทำไมเขาถึงมายืมคนของเราได้” นางมุกดาหันมาตอบลูกชายด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนก่อนหันไปถามลูกสาวต่อ

“คืออย่างนี้ค่ะพี่เมฆ วันก่อนขวัญเห็นคุณเพลินเธอยืนอยู่หน้าไร่ของเธอ ทำท่าเหมือนคิดทำอะไรบางอย่าง ขวัญก็เลยจอดรถลงไปคุยกับเธอ ถึงได้รู้ว่าคุณเพลินเธออยากปรับปรุงไร่ ขวัญเลยบอกไปว่าถ้าต้องการให้ช่วยเหลืออะไรก็บอกได้ ขวัญให้นามบัตรเธอไปด้วย” ผลิขวัญเล่าความจริงให้พี่ชายกับมารดาได้รับรู้

“ถึงขวัญจะให้นามบัตรไปก็เถอะ เขาก็ต้องหัดเกรงใจกันบ้างสิ นี่อะไรโทรมารบกวนทันทีเลย”

“ถ้าคุณเพลินเธอไม่เดือดร้อนจริง ๆ เธอจะโทรมาไหมล่ะ คนอะไรใจจืดใจดำที่สุดเลย เนอะแม่เนอะ” ผลิขวัญต่อว่าพี่ชาย ก่อนจะหันไปหาแนวร่วมจากคนเป็นแม่

“จริงของยัยขวัญนะเมฆ ในเมื่อเขาขอความช่วยเหลือเข้ามาเราคนบ้านไร่ข้างเคียงกันก็สมควรช่วยเหลือ อย่าไปถือสาอะไรเขามากนักเลย” นางมารดาเข้าข้างลูกสาว

“พี่เมฆเขาจะฮุบไร่คุณเพลินน่ะเลยไม่อยากช่วย”

“หืม จริงเหรอเมฆ” แม้จะรู้ว่าลูกชายวางโครงการขยายไร่เอาไว้ แต่เหนือเมฆไม่ใช่คนที่จะแย่งของของใคร โดยที่เจ้าตัวเขาไม่ยินยอมได้

“อย่าไปเชื่อยัยขวัญมากนักเลยครับแม่ เลอะเทอะไปกันใหญ่ ว่าแต่เรื่องยืมคนนี่จะให้จริงเหรอยัยขวัญ” เหนือเมฆรีบเบี่ยงประเด็นไม่อยากตอบคำถามมารดาตามจริง

“อ้าวพี่เมฆ ขวัญรับปากคุณเพลินเธอไปแล้วจะผิดคำพูดได้ยังไง ฝากพี่เมฆไปคุยกับคนงานให้ด้วย พาไปส่งที่ไร่พาเพลินด้วยนะ”

“แล้วทำไมขวัญไม่ไปเองล่ะ”

“ขวัญจะพาแม่ไปซื้อของใช้พอดี”

“แล้วกันไปไหนมาไหนไม่เห็นจะชวนพี่เลยนะ แม่ก็ด้วยนะครับไปแต่กับยัยขวัญนั่นแหละ” ชายหนุ่มทำหน้างอแงใส่มารดา

“ทำเหมือนเมฆชอบไปเดินห้างกับแม่งั้นแหละ แม่กับน้องชวนออกบ่อยก็ไม่เห็นอยากไป ซื้อที่ห้างนะไม่ใช่ตลาดสด” นางมุกดาหยอกลูกชายเล่น

“ไปห้างเหรอครับแม่ งั้นตามสบายเลยครับ” คนไม่ชอบเดินห้างสรรพสินค้าขอเลี่ยงงานนี้

“พี่เมฆอย่าลืมพาคนงานไปช่วยคุณเพลินเธอตัดหญ้านะ ไม่ต้องไปคิดเงินเธอด้วยล่ะถือว่าช่วย ๆ กัน อีกอย่างคนงานเราก็ได้ค่าจ้างที่ไร่เราอยู่แล้ว” ผลิขวัญกำชับพี่ชายอีกรอบ

“ใจดีจริงน้องสาวใคร” เหนือเมฆอดประชดคนพูดไม่ได้

“นะพี่เมฆนะ ช่วยคุณเพลินเธอหน่อยนะ ถือว่าขวัญขอนะนะ” ผลิขวัญเขย่าต้นแขนพี่ชายไปด้วยระหว่างขอร้อง

“ก็ได้ ๆ รำคาญ เลิกเขย่าสักที”

“เย้ พี่ชายขวัญใจดีที่สุดเลย เนอะแม่เนอะ” ผลิขวัญหันไปขยิบตาให้มารดา เหมือนให้ท่านช่วยชมพี่ชายอีกแรง

“แม่ก็ว่างั้นแหละขวัญ พี่เมฆของเราน่ะใจดีจะตายไป” นางมุกดาก็รับมุขลูกสาวยอพี่ชายไปด้วย

เหนือเมฆหรี่ตาใส่ทั้งคู่อย่างรู้ทัน เขากลั้นยิ้มส่ายหน้าไปมาอย่างช้า ๆ เพราะรักมากจึงไม่อยากขัดใจทั้งคู่

“ใช่แล้วค่ะแม่ พี่เมฆใจดีที่ซู้ดเลย”

“เวอร์ไปยัยขวัญ ไม่ต้องชมพี่ขนาดนี้หรอก พี่ตกลงจะช่วยแล้วไง” เหนือเมฆส่ายหน้าให้น้องสาวเบา ๆ

“พี่เมฆเขารับปากแบบนี้แล้ว ขวัญเองก็สบายใจได้แล้วนะลูก แม่ว่าเราขึ้นไปแต่งตัวสวย ๆ กันดีกว่า วันนี้แม่จะซื้อน้ำหอมกลิ่นใหม่ด้วยนะ”

“เหรอคะ งั้นไปกันค่ะแม่”

สองสาวรีบจูงมือกันขึ้นบันไดบ้านไป คนที่นั่งมองตามหลังทั้งคู่ไปอมยิ้มนิด ๆ ตรงมุมปาก อะไรที่ทั้งคู่ทำแล้วมีความสุขเหนือเมฆยอมได้หมดทุกอย่างจริง ๆ นับตั้งแต่บิดาได้จากไปด้วยโรคร้ายเมื่อหลายปีก่อน เขารับปากท่านไว้ว่าจะดูแลมารดากับน้องสาวให้ดีที่สุด ชายหนุ่มทำได้ดีอย่างที่พูดมาโดยตลอด