ตอนที่ : 13 ความฝัน

5

ความฝัน

ขณะที่พาเพลินกำลังค้นหาอาชีพทางอินเทอร์เน็ตให้ตัวเองอยู่นั้น กลับต้องเจอกับข่าวคราวของคนรักเก่า ซึ่งกำลังถูกกล่าวถึงอย่างแพร่หลายบนโลกโซเซียล ในข่าวระบุว่าปารินทร์กับซาซ่าควงคู่กันออกรายการเป็นว่าเล่น ข่าวที่ควรจะเงียบหายไปกลับถูกกระพือขึ้นมาใหม่ ไม่วายดึงนางร้ายตกอับอย่างพาเพลิน เข้าไปพาดพิงให้สนุกปากกันมากขึ้น

‘อะไรกันนักกันหนานะ’

หญิงสาวปิดหน้าจอโน้ตบุ๊กลงอย่างหงุดหงิดใจ ความรักที่เคยมีต่อปารินทร์ยังคงหลงเหลืออยู่ในใจ ใช่จะสลัดออกไปได้ง่ายดายอย่างที่ปากพูด หญิงสาวเดินไปทิ้งตัวลงบนเตียงนอน ค่อย ๆ หลับตาลงเพื่อทำจิตใจให้สงบอยู่พักใหญ่ แม้ใจอยากเปลี่ยนบรรยากาศไปนอกไร่ก็ยังทำไม่ได้

‘รถต้องซ่อมเยอะเลยครับ อีกสามสี่วันโน่นแหละครับคุณ’

นั่นคือคำตอบหลังจากที่เธอโทรไปถามที่อู่ซ่อมรถ ผ่านมาแค่สองวันเธอก็อยู่ไม่เป็นสุขเสียแล้ว ในไร่ไม่มีอะไรให้เธอได้ลงมือทำเลย เดินไปเดินมาก็ไม่เกิดผลอะไรขึ้นมาสักอย่าง

‘อยู่ได้เหรอครับ อยู่เฉย ๆ ในไร่โทรม ๆ นี่ผมว่าอยู่ยากนะครับ’

พลันคำพูดของเหนือเมฆก็ดังขึ้นในความคิด ตอกย้ำในสิ่งที่เธอกำลังรู้สึกอยู่ในตอนนี้

‘อยู่ได้สิเพลิน เธออย่าให้คนอย่างหมอนั่นมาดูถูกเอาสิ’

คิดได้แบบนั้นพาเพลินก็ยันตัวลุกขึ้นจากเตียง เปิดประตูเดินออกจากห้องนอนไป มองเห็นจักรยานคันเก่าจอดอยู่หน้าบ้าน สายตาก็สอดส่องหาป้าน้อยกับลุงมาในทันที

ครึ่ด ครึ่ด เห็นลุงมากำลังขะมักเขม้นกับตัดหญ้าอยู่ข้างบ้าน ชายสูงวัยรีบหยุดเครื่องตัดหญ้าเมื่อเห็นหญิงสาวเดินเข้ามาหาใกล้ ๆ

“เสียงเครื่องตัดหญ้ารบกวนคุณหนูเพลินเหรอครับ ผมต้องขอโทษด้วย ผมเห็นหญ้ามันรกกลัวงูจะเลื้อยเข้าไปในบ้านน่ะครับ” ลุงมาหันมาพูดกับพาเพลินอย่างเกรงใจ

“ไม่ได้รบกวนหรอกค่ะ เพลินต้องขอบคุณลุงมาด้วยซ้ำ ที่ช่วยดูแลรอบ ๆ บ้านให้ เพลินแค่จะมาถามว่าจักรยานคันโน้นของลุงมาหรือเปล่าคะ เพลินอยากขอยืมไปปั่นเล่นสักหน่อย เดินไม่ไหวค่ะไร่มันกว้าง” หญิงสาวบอกด้วยท่าทางเคอะเขิน

“ครับของผมเอง เชิญคุณหนูเพลินปั่นได้ตามสบายเลยครับ ผมเอาไว้ปั่นไปมาในไร่นี่เหมือนกันครับ” ลุงมาบอกด้วยความเต็มใจ

“งั้นเพลินเอาไปปั่นนะคะ ขอบคุณมากค่ะลุงมา” พาเพลินเอ่ยแล้วส่งยิ้มหวาน ๆ ให้ชายสูงวัยด้วยความขอบคุณ

หญิงสาวในชุดเสื้อยืดสีขาวกางเกงยีนขาสั้น เดินไปคว้าจักรยานแล้วปั่นไปรอบ ๆ บริเวณไร่ วันนี้อากาศค่อนข้างเย็นสบาย แดดไม่แรงเท่าไร ทำให้พาเพลินรู้สึกสดชื่นยิ่งกว่าทุกวัน หญิงสาวปั่นจักรยานไปเรื่อย ๆ จนมาหยุดอยู่บริเวณชื่อป้ายของไร่พาเพลิน กวาดสายตามองไปรอบ ๆ แล้วหลับตาลองหวนนึกถึงภาพในอดีต เมื่อก่อนนั้นรถวิ่งเข้าออกภายในไร่เป็นว่าเล่น แต่มาตอนนี้กลับเงียบสงัดราวไร้ผู้อยู่อาศัย หญิงสาวค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมามองภาพความเป็นจริงของที่นี่

ไร่พาเพลินอยู่ติดกับถนนสายหลัก ซึ่งผู้คนส่วนใหญ่ใช้สัญจรผ่านไปมา สายตาของหญิงสาวมองเลยไปยังไร่ที่อยู่ติดกันด้านข้าง กลับเห็นรถวิ่งเข้าออกอยู่เนือง ๆ หมายความว่าทำเลที่ตั้งไม่ใช่ปัญหา อยู่ที่การจัดการภายในไร่มากกว่า พาเพลินพยายามนึกถึงสิ่งที่ตัวเองเคยชอบ และสามารถเรียนรู้เพิ่มเติมได้ไม่ยากมากนัก

‘เพลินเธออบขนมปังอร่อยมาก’

เพื่อนสมัยเรียนมหาวิทยาลัยออกปากชมเรื่องนี้อยู่บ่อยครั้ง เพราะว่างเมื่อไหร่พาเพลินมักจะเอาแป้งมาตีผสมกับไข่ ปรุงรสชาตินิดหน่อยแล้วนำเข้าเตาอบ เป็นขนมออกมาให้ทุกคนได้กินเล่น ครั้นได้โอกาสเข้าวงการบันเทิงเรื่องการทำขนมก็ถูกลืมเลือนไป เพราะต้องใช้ชีวิตแบบเร่งรีบในการทำงาน การพักผ่อนหลังงานเสร็จจึงเป็นเรื่องสำคัญสำหรับพาเพลิน หญิงสาวนึกถึงสถานที่ท่องเที่ยวแห่งหนึ่ง ที่ขึ้นชื่อด้านขนมปัง แม้จะตั้งอยู่ในที่ไกลแสนไกลทางภาคเหนือของประเทศไทย แต่ก็ยังมีนักท่องเที่ยวตามหาจนเจอจากการแชร์สถานที่ผ่านโลกโซเซียล อีกทั้งยังโด่งดังขึ้นในเวลาอันรวดเร็วด้วย

‘โปรโมตเข้าไปสิยัยเพลิน ติดถนนใหญ่แบบน่าจะทำได้’

เพราะพาเพลินจบด้านการตลาดมา จึงมองเรื่องการตลาดออก การดึงดูดความสนใจของลูกค้าต้องมาก่อน ไร่พาเพลินมีสถานที่กว้างขวาง เป็นทำเลทองที่จะทำให้เป็นแหล่งท่องเที่ยวได้ไม่ยาก ฟาร์มไก่ไข่นั้นพอที่จะเรียกลูกค้าได้ แต่ก็ยังไม่ดึงดูดมากพอ หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองป้ายไร่พาเพลิน ถ้าเอาขนมปังขนาดใหญ่ ๆ มาเรียงต่อกันเป็นคำว่า ไร่พาเพลิน มันจะดึงดูดสายตาผู้คนที่สัญจรผ่านไปมาแค่ไหน แต่ปัญหาคือรั้วไร่อยู่ติดถนนเกินไป การจะจอดรถลงมาถ่ายรูปกับป้ายก็คงลำบาก ต้องขยับป้ายเข้าไปข้างในอีกพอสมควร

พาเพลินจินตนาการภาพไร่ ที่มีรถมาจอดเรียงรายเพื่อถ่ายรูปกับสถานที่สวย ๆ ด้วยรอยยิ้ม ภาพในหัวโลดแล่นอย่างมีความสุข เธอจะเปลี่ยนที่นี่ให้เป็นฟาร์มขนมปังโฮมเมด และต้องมีร้านกาแฟอร่อย ๆ ควบคู่กันไปด้วย มีสนามหญ้าสีเขียวเป็นลานกว้าง ให้ลูกค้าได้ลงไปปูเสื่อนั่งเล่นได้

‘แล้วเงินล่ะ’