บทที่ 5 ไก่ทอด

"ราชาปีศาจ เป็นท่านจริง ๆ ด้วย"

ปีศาจจิ้งจอกแดงสองตัวผัวเมีย คุกเข่าเอามือสองทั้งสองข้างแตะที่หน้าผากก้มคาราวะ ให้กับราชาปีศาจเฉาเฟิงด้วยความดีใจ

"ท่านราชา ท่านกับมาแล้ว พวกเราดีใจยิ่งนัก ในที่สุดท่านก็ออกมากจากผนึกได้แล้ว หลายหมื่นปีมานี้ไม่มีท่านอยู่พวกเราต่างลำบากกันยิ่งนัก"

"ลุกขึ้นเถอะ ข้าแค่จะถามอะไรพวกเจ้าหน่อย"

"ถามมาได้เลยครับ กระผมยินดีตอบทุกอย่าง "

" ทำไมพวกเจ้าถึงมาอยู่ที่ เผ่ามนุษย์"

"เรื่องนี้ตั้งแต่ที่ท่านราชาถูกผนึก เผ่าปีศาจไร้ที่พึงพิง พวกเราต่างหาวิธีเอาชีวิตรอด จึงต้องมาแฝงกายอยู่ปะปนกับพวกมนุษย์ เพราะทรัพยากรของเผ่ามนุษย์มีมากมายพื้นดินอุดมสมบูรณ์มีพืชพันธ์ธัญญาหารให้พวกกระผมได้ทำมาหากินตลอดทั้งปีครับ"

"แล้วที่เผ่าปีศาจล่ะ"

"ปัจจุบันนี้ที่เผ่าปีศาจกลายเป็นที่แห้งแล้ง เพราะพวกเผ่าเทพได้ทำม่านอาคมกั้นเขตแดนขวางแม่น้ำศักดิ์สิทธิเอาไว้"

"แต่แม่น้ำศักดิ์สิทธินี้เป็นของเผ่าปีศาจมาตั้งแต่สมัยบรรพกาล พวกเผ่าปีศาจจะดำรงอยู่ได้พวกเราต้องอาศัยน้ำในแม่น้ำศักดิ์สิทธินั้น"

"ใช่ขอรับ หลายหมื่นปีก่อนที่จะเกิดสงครามใหญ่ครั้งนั้น ผมแบะพ่อแม่พวกเราอาศัยอยู่แถบเขตชายแดนก็มีพวกเผ่าเทพ เข้ามารุกลานทั้งที่พวกผมไม่ได้ทำอะไรผิด หลายครั้งหลายคร่า"

"เรื่องนั้นข้ารับรู้มาตลอด ข้าจึงหาวิธีที่จะจัดการเผ่าเทพ แต่กับกลายเป็นสงครามใหญ่ ข้าคิดว่าต้องมีคนอยู่เบื้องหลังที่อยากให้เกิดสงครามใหญ่เช่นนี้ เอาเถอะเรื่องนี้ข้าจะสืบเอง พวกเจ้าใช้ชีวิตตามปกติเถอะ" 

"แล้วท่านราชาจะกับไปที่เผ่าปีศาจไหมครับ ที่นั้นยังมีพวกปีศาจบางกลุ่มอาศัยอยู่ ไป่รุ่ยก็ยังคงอยู่ที่นั้นครับ"

"ใช่ข้าต้องกับไป เพราะที่นั้นคือบ้านของข้า แต่ตอนนี้เจ้าสองคนกลับไปก่อนเถอะข้ามีคำถามเพียงเท่านี้ "

"ขอรับ พวกเราขอตัวก่อนถ้ามีอะไรท่านเรียกใช้พวกเราได้เลยขอนับ”

"อืม"

จิ้งจอกสองตัวผัวเมียหันหลังคืนร่างเป็นจิ้งจอกหางแดงวิ่งหายไปในความมืด

"ออกมา " เฉาเฟิงกล่าวทั้งที่ยังไม่ได้หันหลังกับไป เขารู้มาสักพักแล้วว่ามีคนแอบฟังอยู่ด้านหลัง คนนั้นก็คือชีเหนียงเอง

"เจ้า ออกมาทำไม" เฉาเฟิงถาม

"คือ ฉันแค่จะมาสูดอากาศ"

เฉาเฟิงหันกับมามองแล้วเดินผ่านร่างบาวไป ระหว่างที่ผ่านร่างบางนั้นเขามองนางด้วยหางตาแล้วพูดขึ้นว่า 

"ยืนอยู่ด้านนอกคนเดียวมืด ๆ ระหว่างเจอปีศาจนะ"

ชีเหนียงสะดุด หันรีหันขวา

" นี้คุณ จะพูดทำไม แต่คุณก็ปีศาจนะ "

เฉาเฟิงยังคงเดินเข้ามาในตัวบ้านต่อ ชีเหนียงรีบวิ่งตามมาจนชนเข้ากับแผ่นหลังของเฉาเฟิงจนเซ

"โอ้ย หยุดเดินทำไมไม่บอก"

"แล้วเจ้าจะเดินตามข้ามาทำไม"

"ฉันก็จะเดินเข้าบ้าน"

เฉงเฟิงยกคิ้วหนึ่งข้างทำหน้าสงสัยแต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรแล้วหันหน้าเดินต่อจนมาถึงห้องครัว เขาหยุดเดินอีกครั้ง

"โอ้ย หยุดเดินทำไมอีก"

เป็นชีเหนียงที่ชนกับหลังของเฉาเฟิงอีกครั้ง

"เจ้าอยากจะถามอะไร ถึงได้ตามข้าตลอดอย่างนี้"

" เปล่า " (เสียงสูง) 

"เจ้าอยากรู้เรื่องที่ข้าคุยกับจิ้งจอกสองผัวเมียนั้น "

ชีเหนียงจองหน้าเฉาเฟิงกระพริบตาปริบๆ

"แอบฟังตั้งนานสองนานยังอยากรู้อะไรอีก"

" ก็บอกว่าเปล่า ฉันแค่หิวเลยจะเดินมาที่ห้องครัว ว่าจะมาหาไก่ทอดกินสักหน่อยเผื่อยังมีไก่ทอดอยู่"

~โครก คราก ~ 

เฉงเฟิงเอามือจับท้องและยังทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ชีเหนียงยกยิ้มขึ้น

"ไก่ทอด"

~ โครก คราก ~

เสียงท้องของเฉาเฟิงก็ร้องอีกครั้ง พร้อมกับเสียงหัวเราะของชีเหนียง ชายหนุ่มเอามือปิดปากนางเอาไว้ จนชีเหนียงหยุดหัวเราะแล้ว จึงปล่อยมือออก

"คุณหิวหรอ"

"ไม่"

ไก่ทอด" เสียงชีเหนียงที่พูดขึ้นมาอีกครั้ง

~โครก คราก ~

"เจ้า หยุดเดี๋ยวนี้นะ"

"ยังจะปากแข็งอีก หิวก็บอกมาสิ"

"อืม ข้าหิว"

"ก็แค่เนีย แต่…"

"แต่อะไรอีก"

"ฉันอยากรู้ว่า ที่คุณคุยกันเรื่องเผ่าเทพที่ชอบมารุกรานเผ่าปีศาจของคุณ และยึดครองแม่น้ำศักดิ์สิทธิ เผ่าเทพเป็นคนทำจริงหรอ พวกเผ่าเทพที่ค่อยช่วยเหลือมนุษย์และทุกสรรพสิ่งไม่ใช้รึ ทำไมถึงทำเรื่องให้ผู้อื่นเดือนร้อนแบบนี้ได้"

"มนุษย์อย่างเจ้ายังมีทั้งดีเลวปะปนกัน เผ่าเทพก็เหมือนกันแม้กายเป็นเทพ แต่จิตใจเลวร้ายกว่าปีศาจอย่างข้าก็มี"

ชีเหนียงรับฟังและคิดตาม

"แล้วคุณล่ะ"

"ถึงข้าจะเป็นปีศาจ แต่ข้าก็ไม่เคยทำเรื่องอันใดให้คนในเผ่าของข้าเดือนร้อน ข้าดูแลราชษฏรในเผ่าให้อยู่เย็นเป็นสุข ขอแค่พวกเขาไม่อดยาก อยู่กันพร้อมหน้าครอบครัว แต่พวกเผ่าเทพก็รุกรานไม่เว้นแต่ละวัน ทำให้คนในเผ่าของข้าเดือนร้อน"

นางนิ่งเงียบฟังและคิดตาใที่เฉาเฟิงพูด

"เจ้าคงไม่เชื่อข้า"

" คือไม่ใช่แบบนั้น ตั้งแต่ฉันโตมาที่เคยเห็นก็มีแต่คนที่กราบไหว้บูชาเทพต่าง ๆ และผู้คนต่างพูดว่าปีศาจเป็นสิ่งชั่วร้าย ฉันก็เลยยังไม่รู้จะเชื่อแบบไหนดี คุณเข้าใจฉันไหม"

"ไม่ แต่ที่รู้คือเจ้าเป็นข้ารับใช้ของข้า เจ้าต้องเชื่อฟังคำสั่งข้าถึงจะถูก "

"ฉันไม่อยากเป็น ฉันจะตัดสินใจเองว่าสิ่งไหนถูกหรือผิด และตอนนี้ฉันรู้จุดอ่อนของคุณแล้ว "

ชีเหนียงพูดจบแล้วกำลังจะเดินออกไปจากครัว 

"นี้เจ้า จุดอ่อนอะไร แล้วไหนไก่ทอดข้ายังไม่ได้กินเลยเจ้าจะไปไหน "

เฉาเฟิงคว้าแขนของชีเหนียงไว้ให้หยุดเดินเค้าบีบข้อมือของนางจนแน่

"คุณก็ใช้พลังปีศาจของคุณทำไก่ทอดเองสิ คุณเป็นราชาปีศาจที่มีพลังอันยิ่งใหญ่ไม่ใช้หรือไง"

"มันใช้ได้ที่ไหน"

"เมื่อตอนที่จับปีศาจจิ้งจอกน้อยตัวนั้นคุณยังทำได้อยู่เลย"

"ตอนนี้ข้าใช้พลังไม่ได้ และไม่มีใครเขาใช้พลังทำไก่ทอดกันด้วย"

"ทำไมคุณถึงใช้พลังไม่ได้ล่ะ ที่เห็นเมื่อหัวค่ำนั้นมันอะไร"

"ใช่นั้นคือพลังของข้า แต่มันมาๆ หายๆ ข้าก็ยังไม่รู้สาเหตุ"

"มีงี้ด้วย ปล่อยฉันเลยนะ"

เฉาเฟิงยังคงไม่ปล่อยและกำข้อมือของนางไว้แน่น

"ไม่ปล่อยใช่ไหม ได้ ไก่ทอด!!"

~โครก คราก ~

"ซี๊ดดด เจ้า" เฉาเฟิงออกมืออีกจับท้องของตนไว้อีกมือก็ยังจับข้อมือชีเหนียงไม่ปล่อย

"ไก่ชุปแป้งทอดกรอบๆหอมๆ อร่อย ๆ"

~โครก คราก ~

~ โครก คราก ~

เฉาเฟิงจำต้องปล่อยมือของชีเหนียงให้นางหลุดรอดไป

 "โอ้ย ทำไมข้าต้องมาเผชิญกับหิวด้วยนะมันช่างทรมารจริง ๆ "