1

ฟ้าใสนั่งมองเด็กน้อยซึ่งเป็นลูกศิษย์ด้วยสายตาเอ็นดูระคนรักใคร่ เด็กชายพศินเรียนอยู่ชั้นอนุบาลสามเป็นช่วงวัยกำลังซน

“คุณครูพี่ฟ้าครับ ผมหิวข้าว”

เด็กน้อยบอกเสียงละห้อย เอามือลูบท้องไปมา

“ตายแล้ว ครูก็ลืม งั้นกินขนมปังรองท้องไปก่อนนะ”

เธอมีขนมปังกับนมเปรี้ยวติดกระเป๋าเอาไว้ยามหิวจึงเอามาให้เด็กน้อยรับประทาน

“คุณพ่อยังไม่มาอีกเหรอคะ”

เธอมองนาฬิกาข้อมือเรือนจิ๋วของตัวเองด้วยสีหน้าเป็นกังวล เพราะตอนนี้เย็นมากแล้ว ในโรงเรียนก็ไม่มีใคร นอกจากคุณลุงภารโรงที่พักอาศัยอยู่บ้านพักด้านหลังโรงเรียนซึ่งจะมาคอยปิดประตู

เธอมาเป็นครูสอนเด็กอนุบาลเพราะเป็นคนรักเด็ก อีกทั้งยังเป็นบุตรสาวคนเล็กของครอบครัวที่ต้องสืบทอดกิจการโรงเรียนแห่งนี้ต่อจากมารดา

จริงๆ เธอไม่จำเป็นต้องมาเป็นครูสอนเด็กๆ ก็ได้ แต่ไปนั่งเป็นผู้บริหารช่วยเหลือมารดาเพื่อเรียนรู้งาน แต่เธอนึกสนุกอยากสอนเด็กขึ้นมา มารดาก็ไม่ห้ามปราม แถมยังสนับสนุนให้ทำอย่างที่ใจชอบ

“นั่นครับ คุณพ่อมาแล้ว”

เสียงของหนูน้อยทำให้เธอเงยหน้ามองบุรุษร่างสูงเพรียวแข็งแรงที่กำลังเดินมาหา เขาเป็นผู้ชายตัวสูงที่เธอกะประมาณว่าน่าจะเกือบร้อยเก้าสิบเซนติเมตร ช่วงขาของเขาขณะเดินเรื่อยๆ ไม่รีบร้อนแลดูแข็งแรงแนบกับกางเกงผ้าเนื้อดีที่สวมใส่

บุรุษตรงหน้าเป็นคนใบเรียวได้รูป คางผ่า จมูกโด่งเป็นสัน เธอเหลือบมองตรงคางของเขามีไรหนวดเขียวครึมที่ผ่านการโกนอย่างเรียบร้อย โหนกแก้มของเขาสูง ดวงตาคมเข้ม คิ้วพาดเฉียง ขนตาดกหนา หน้าผากกว้าง เขาจัดว่าหล่อเหลาเชียวล่ะ

“คุณพ่อ”

พศินโผเข้าหาบิดา ก่อนจะถูกอุ้มขึ้นแนบอก เด็กชายตัวน้อยซบอกบิดา กอดคอออดอ้อนตามประสา

“รอนานไหมครับ”

“รอนานมากเลยครับ ทำไมคุณพ่อมารับช้าจัง”

“พ่อติดงานด่วนน่ะครับ หิวหรือยัง”

“คุณครูพี่ฟ้าเอาขนมกับนมให้กินแล้วครับ”

เด็กน้อยลูบท้องไปมาขณะพูด พายัพมองคุณครูสาวอายุน่าจะประมาณ 22-23 ปีตรงหน้า เขาคาดคะเนจากสายตา เธอน่าจะเพิ่งเรียนจบ ใบหน้าเรียวรูปไข่ ผิวขาวเนียนละเอียด ผมดำสนิทรวบเอาไว้เป็นหางม้า ตรงหน้ามีไรผมนิดหน่อย ปากเป็นรูปกระจับ จมูกโด่ง ตาสวยหวาน คิ้วเรียวโก่งงาม ขนตาอ่อนช้อยงอนงาม เธอเป็นคนสวยติดไปทางน่ารัก ขณะยิ้มให้ลูกชายของเขาก็มีลักยิ้มข้างแก้ม แถมยังมีเขี้ยวอีกด้วย

“ผมต้องขอโทษด้วยนะครับที่มารับลูกชายช้าไปหน่อย และต้องขอบคุณมากๆ นะครับที่ช่วยดูลูกให้ผม”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันเป็นครูของน้องพีท เป็นหน้าที่ของฉันอยู่แล้วค่ะ”

“คุณครูกลับยังไงครับ”

“ฉันขับรถมาค่ะ”

ฟ้าใสยิ้มละมุนให้เขา เธอแยกไปอยู่ที่คอนโดส่วนตัวในเมือง ไม่ได้อยู่ร่วมบ้านกับมารดา แต่ก็ไปมาหาสู่กันอยู่ตลอด เมื่อก่อนไปเรียนอยู่กรุงเทพฯ พอเรียนจบก็กลับมาช่วยมารดาดูแลโรงเรียนอนุบาล

“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”

“ค่ะ”

เธอยิ้มให้เขา ในขณะที่เด็กน้อยรีบโบกไม้โบกมือให้คุณครูคนสวย

“ลาก่อนนะครับคุณครูพี่ฟ้า”

พศินโบกมือไม่ยอมหยุด หันไปมองคุณครูประจำชั้นที่เดินตามหลังมาติดๆ ด้วยรอยยิ้มใสซื่อตามประสาเด็ก

“อุ๊ย! ตายแล้ว”

ฟ้าใสอุทานเมื่อเห็นล้อรถของเธอยางแบน

“มีอะไรให้ผมช่วยหรือเปล่าครับ”

“รถของฉันยางแบนน่ะค่ะ”

สีหน้าของเธอบ่งบอกว่าเซ็ง และนี่ก็เย็นมากแล้วด้วย

“ให้ผมไปส่งนะครับ ถือว่าตอบแทนคุณครูที่อยู่เป็นเพื่อนตาพีทจนเย็นย่ำแบบนี้”

“เอ่อ... ฉันเรียกแท็กซี่ดีกว่าค่ะ รบกวนคุณเปล่าๆ”

“ไม่รบกวนหรอกครับ ผมอยากไปส่งคุณจริงๆ”

“งั้นก็ขอบคุณนะคะ”

ในที่สุดฟ้าใสก็จำต้องทิ้งรถอีโก้คาร์ของเธอเอาไว้ที่โรงเรียน หลังจากล็อกรถเรียบร้อยแล้วก็ขึ้นไปนั่งรถของพายัพ เขาเอ่ยถาม เธอจึงบอกที่พักของตัวเองให้เขารู้

“คุณครูไปกินข้าวกับผมกับน้องพีทก่อนได้ไหมครับ คือน้องพีทแกหิวน่ะครับ”

“ได้สิคะ”

เธอหันไปมองเด็กน้อยที่คุยจ้ออยู่ด้านหลัง ดีใจจนออกนอกหน้าเมื่อคุณครูคนสวยและใจดีจะไปรับประทานอาหารเย็นด้วยกัน