ตอนที่ 7 พบเจอ

ตอนที่ 7 พบเจอ

"ติ๊ง!" เมื่อประตูลิฟต์เปิดออกยังชั้นที่สิบเก้า ขาเรียวสวยก้าวออกจากลิฟต์พร้อมกับสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ เพื่อเป็นการปลอบใจตัวเอง...มาถึงขนาดนี้คงถอยไม่ได้แล้ว

เธอก้าวขาตามทางเดินไปเรื่อยๆจนเจอห้องที่เธอจะต้องเข้าไป เธอใช้คีย์การ์ดที่ถืออยู่ในมือเปิดประตูแล้วก้าวขาเข้าไปด้านใน ในใจรู้สึกตื่นเต้นมาก มากจนมือไม้ของเธอเย็นเฉียบ หัวใจสั่นไหว ในแบบที่เธอไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน เธอกำลังประหม่าเริ่มกังวลในสิ่งที่จะเกิดขึ้นหลังจากนี้

ต้นไผ่เดินเข้าไปหยุดยืนกลางห้องแล้วสำรวจด้วยสายตา ห้องนี้หรูหรากว้างขวางใหญ่โต ภายในถูกตกแต่งด้วยวัสดุราคาแพง...ห้องนี้ค่าเช่าต่อคืนเท่าไหร่กันนะ คนที่สามารถเช่าห้องนี้นอนได้ คงรวยไม่น้อย...ต้นไผ่คิดในใจ แล้วเริ่มเดินสำรวจต่อ...

ซึ่งในห้องนี้มีห้องนอนแยกออกไปจากตัวห้องโถง ต้นไผ่เปิดประตูเข้าไปในห้องนอนเห็นมีชุดนอนผู้หญิงถูกวางอยู่บนเตียงนอนขนาดคิงไซส์

"ชุดอะไรวะเนี่ย...ทำไมบ๊างบาง" เธอหยิบเอาขึ้นมาดูถึงกับต้องกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ก็ถ้าจะบางขนาดนี้ไม่ต้องใส่ก็ได้มั้ง!

ว่าแล้วเธอก็หยิบผ้าเช็ดตัวและเสื้อคลุมอาบน้ำเข้าห้องน้ำไป ทำให้ตัวหอมๆตามที่เพื่อนบอก...

เมื่อเวลาผ่านไปสักครู่...

ต้นไผ่อาบน้ำเสร็จเธอจึงเปิดประตูห้องน้ำแล้วเดินออกมา ทันใดนั้นประตูห้องนอนก็ถูกเปิดเข้ามาพอดี

"อุ๊ย!" สายตาของทั้งสองคนผสานกันทันที ชายหนุ่มตรงหน้าของต้นไผ่นั้น รูปร่างสูง ขายาว หุ่นสมส่วนได้รูปสมชายชาตรี ส่วนใบหน้าของเขานั้นหล่อเหลาอย่างกับเทพเจ้าปั้น ต้นไผ่ตกตะลึงในความหล่อเหล่าของเขาอยู่สักครู่

"อะแฮ่ม! จะมองอีกนานมั้ย" ชายหนุ่มตรงหน้าใช้ภาษาไทยพูดกับเธอ ถึงจะฟังดูไม่ค่อยชัดเท่าไหร่ แต่ก็ฟังออกทุกคำ เขาคือมิเชล นักธุรกิจที่มีฐานะร่ำรวยติดอันดับต้นๆของประเทศ อายุเพียงแค่สามสิบต้นๆเท่านั้น

เนื่องจากมิเชลมีคุณแม่เป็นคนไทยแท้ ท่านสอนมิเชลพูดภาษาไทยตั้งแต่ยังเล็ก ส่วนเรื่องเขียน เขาเขียนได้แค่นิดหน่อยเท่านั้น ส่วนมากถ้าไปต่างประเทศ เขามักจะใช้ภาษาอังกฤษเป็นส่วนใหญ่

"ขอโทษค่ะ" ต้นไผ่เดินเลี่ยงออกไป เธอคิดว่าเขาน่าจะใช้ห้องน้ำต่อจากเธอ

"เดี๋ยว...เธอชื่อต้นไผ่ใช่มั้ย" ต้นไผ่คือชื่อเล่นของเธอ

"ใช่ค่ะ หนูชื่อต้นไผ่ค่ะ" น้ำเสียงที่เปล่งออกมาจากลำคอนั้นแสนจะเบา แถมเธอยังก้มหน้าก้มตาพูดอีกต่างหาก เห็นแล้วรู้สึกหงุดหงิดใจยิ่งนัก

"เข้ามาสิ ถอดเสื้อผ้าให้ฉันหน่อย" ที่จริงประโยคนี้เขาไม่ควรจะต้องพูดด้วยซ้ำ เธอควรจะรู้งานของตัวเองสิ

"คุณถอดเองไม่เป็นเหรอคะ" จบประโยคคำถามของต้นไผ่ สายตาของมิเชลมองมาที่เธอด้วยความไม่พอใจ จนต้นไผ่เริ่มรู้สึกตัวว่าสิ่งที่เธอถามเขาไปเมื่อสักครู่นั้นมันไม่สมควร

"ค่ะๆ หนูช่วยถอดให้ก็ได้" ต้นไผ่รีบเข้าไปช่วยเขาถอดเสื้อผ้าออกด้วยมือสั่นๆ ส่วนสีหน้าของคนตัวสูงเริ่มเบาลง เขาเหนื่อยล้าจากการเดินทางและทำงานอย่างหนักมาติดต่อกันหลายวัน ช่วงไหนที่เขาต้องเดินทางเขามักจะรู้สึกเหนื่อยล้าและเบื่อเป็นพิเศษ แต่งานก็คืองานยังไงก็ต้องทำ

เสื้อสูทสีดำตัวนอกถูกถอดออกอย่างเชื่องช้า ช้าจนมิเชลรู้สึกขัดใจ เสื้อแขนยาวสีขาวตัวใน ต้นไผ่กำลังปลดกระดุมให้ เธอไม่มองแถมยังก้มหน้าก้มตาทำ

"ไม่มองแล้วเมื่อไหร่จะปลดเสร็จ!" คำพูดตำหนิของเขาทำให้ต้นไผ่จำเป็นต้องเงยหน้าขึ้นทันที เขาเห็นว่าหญิงสาวตรงหน้าดูชักช้าน่ารำคาญเขาจึงถอดออกให้เอง จนมันหลุดออกไปจากเรือนร่างกำยำของเขาอย่างรวดเร็ว

เผยให้เห็นหน้าอกแข็งแรงที่อัดแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อแน่นบึก บ่งบอกว่าเขาเป็นคนดูแลรูปร่างของตัวเองเป็นอย่างดี ไหนจะใบหน้าคมเข้มหล่อเหลา ส่วนแววตาของเขานั้นอาจจะดูดุไปสักหน่อย แต่มองรวมๆแล้ว เขาหล่อและดูดีมากไปทุกส่วนจริงๆ

สิ่งที่ต้นไผ่ได้เห็นทำเอาหัวใจของเธอสั่นระรัวรุนแรงอย่างห้ามไม่ได้ เธอเพิ่งจะเคยเห็นเนื้อหนังของผู้ชายใบแบบใกล้ชิดเป็นครั้งแรก ตอนนี้เธอมือสั่นหัวใจก็สั่นทำอะไรไม่ถูก

จากนั้นมิเชลก็ไม่รอช้ารีบปลดตะขอกางเกงออกทันที ซึ่งมันกำลังจะหลุดออกจากเอวหนาของเขา ทันใดนั้นต้นไผ่ก็หันหลังให้เขาทันที เธอทั้งเขินทั้งอาย แต่คนตัวสูงกลับไม่อายเธอเลยสักนิด

"เป็นอะไร" เสียงเข้มเอ่ยถาม เขาคิดว่าต้นไผ่กำลังแสดง และสิ่งที่เขาไม่ชอบที่สุดก็คือผู้หญิงที่ทำอาชีพนี้แล้วชอบเล่นตัว มันน่ารำคาญ!

"คุณมิเชลเข้าไปอาบน้ำเถอะค่ะ เดี๋ยวหนูรออยู่ด้านนอก" ต้นไผ่ยกมือขึ้นทาบอกตัวเอง เนื่องจากตอนนี้หัวใจของเธอมันกำลังจะระเบิดออกมาจากอกอยู่แล้ว เธอเดินหนีเขามาที่เตียงด้วยชุดคลุมอาบน้ำที่เธอเพิ่งสวมออกมาจากห้องน้ำ

"ฉันไม่ชอบผู้หญิงเล่นตัว แล้วก็ไม่ต้องคิดจะโก่งค่าตัว ยังไงฉันก็ให้เธอมากกว่าที่เธอเคยได้มาแน่นอน ตั้งใจทำงานของเธอให้ดี" เขาพูดเสียงหนักทุกคำ ด้วยภาษาไทยในแบบไม่ค่อยชัด แต่ทุกคำพูดของเขาทำให้ต้นไผ่หน้าซีดเป็นไก่ต้ม...ตั้งใจทำงานของเธอให้ดี! ประโยคนี้ต้นไผ่ค่อนข้างหนักใจ เพราะเธอไม่รู้เลยว่าตัวเองจะต้องทำอะไรบ้าง ไม่รู้เลยจริงๆ

ส่วนมิเชลเขาเป็นคนขี้รำคาญไม่อยากพูดมาก จึงเดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำคนเดียว ซึ่งปกติแล้วผู้หญิงที่เข้ามาดูแลเขาจะต้องเป็นคนอาบน้ำให้เขา แล้วสนุกกันในห้องน้ำก่อนสักยกสองยก จากนั้นก็ออกมาสนุกกันต่อที่ด้านนอก แต่เธอคนนี้ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดมากจริงๆ

เมื่อคนตัวสูงเดินหายเข้าไปในห้องน้ำแล้ว ต้นไผ่ก็รีบหยิบมือถือขึ้นมาส่งข้อความไปหาเพื่อน ถามถึงสิ่งที่เธอต้องทำหลังจากนี้

"ลูกตาล...ฉันอาบน้ำเสร็จแล้ว แล้วฉันต้องทำอะไรต่ออีก" แต่ไม่ว่าเธอจะรอข้อความของเพื่อนนานขนาดไหน เพื่อนของเธอก็เงียบ ซึ่งเธอเข้าใจว่าเพื่อนของเธอคงดูแลป๋าของมันอยู่ จนคุณมิเชลอาบน้ำเสร็จแล้วเขาเปิดประตูเดินออกมาจากห้องน้ำ

"แก๊ก!" แค่เสียงเปิดประตูเบาๆ แต่กลับสามารถทำให้คนที่นั่งจับมือถืออยู่ตกใจสะดุ้งจนตัวโยน เขาเดินออกมาด้วยผ้าเช็ดตัวสีขาวผืนเดียวที่พันเอวอยู่ ส่วนท่อนบนเปลือยเปล่า

"..........." สายตาของเขาที่จับจ้องมองมาที่เธอ ทำให้ต้นไผ่ต้องรีบก้มหน้าลงทันที เขาถอนหายใจและยกมือขึ้นเท้าเอวอยู่สักครู่ ก่อนที่จะเดินไปหยิบอะไรบางอย่าง ลักษณะเป็นกล่องสี่เหลี่ยมขนาดไม่ได้ใหญ่มากนัก

"ทำงานแบบนี้เธอไม่รู้หรือไงว่าต้องถอดเสื้อผ้ารอฉัน ไม่ใช่ให้ฉันต้องมาถอดเสื้อผ้าให้เธอ!"