ตอนที่ 4 เมา

ตอนที่ 4 เมา

หลายวันผ่านไป

“สรุปแล้วเลี้ยงสายรหัสต้องไปจริง ๆ ใช่ไหมเนี่ย” น้ำค้างบ่นออกมา เธอไม่อยากไปเลี้ยงสายรหัสอะไรพวกนี้หรอก เอาเวลาไปทำงานหาเงินจะดีกว่าอีก แต่ดูเหมือนว่าเธอจะขัดรุ่นพี่ไม่ได้เสียด้วยจึงต้องมาทำหน้าบอกบุญไม่รับแบบนี้

“เอาเถอะน่า ไป ๆ ให้มันจบ” ลูกปัดเองก็เหมือนกัน เธอถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่ายแต่ก็อย่างที่บอก ทำอะไรไม่ได้นอกจากไป ๆ ให้มันจบไป

น้ำค้างสวมใส่ชุดกางเกงยีนขาสั้นเสื้อเปิดไหล่เอวลอยสีขาว เดินเข้ามาในผับแห่งหนึ่งที่รุ่นพี่นัดให้เธอมา ดีหน่อยที่รุ่นพี่ของเธอกับลูกปัดสนิทกันจึงมาจัดสถานที่เดียวกันพร้อมกันอย่างนี้ ทำให้เธอพอมีเพื่อนมาอยู่บ้าง

“น้อง ๆ ตามสบายเลยนะครับ คืนนี้พี่เลี้ยงเอง”

พี่คิวปู่รหัสของน้ำค้างพูดบอกอย่างใจใหญ่ หญิงสาวยิ้มให้ตามมารยาทก่อนที่เธอจะนั่งดื่มพูดคุยกับลูกปัด แล้วดูเหมือนว่าเพื่อนของเธอจะมีเรื่องเครียดพอสมควร ถึงได้ยกแก้วเครื่องดื่มผสมแอลกอฮอล์เบา ๆ หลายครั้งหลายครา

พวกเธอไม่ได้ดื่มเหล้าแรงเหมือนพวกคนอื่นหรอก เธอดื่มพวกน้ำผลไม้ที่ผสมแอลกอฮอล์เท่านั้น แต่ถ้าหากดื่มจำนวนมากก็ทำให้เมาได้เหมือนกัน

“ทำไมกัน ฮึก ทำไมต้องเป็นแบบนี้” ลูกปัดพูดพึมพำออกมาทำเอาน้ำค้างนึกสงสัยไม่น้อย แต่พอถามเพื่อนเธอก็ไม่พูดตอบอะไร

ภาพของสองสาวที่นั่งดื่มกันอยู่ในกลุ่มของรุ่นพี่อยู่ในสายตาคมเข้มของกลุ่มวิศวะหนุ่มทุกอย่าง เพลิงนึกสงสัยที่จู่ ๆ เพื่อนของเขาก็ชวนมาที่นี่ แถมก็เอาแต่ลอบมองไปยังรุ่นน้องสาวหลายครั้งหลายคราจนเขาอดไม่ได้ที่จะถามออกไป

“นี่มึงกับน้องลูกปัด?”

“อืม ยัยนั่นเป็นเด็กกู” หลุยส์ไม่มีความลับกับเพื่อนอยู่แล้ว ในตอนนี้เขามีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับรุ่นน้องสาวโดยมีการทำพันธะสัญญากัน จะเรียกง่าย ๆ ว่าเป็นเด็กเลี้ยงของเขาก็ได้

“เชี้ย เรื่องจริง?” โซ่ที่ได้ยินถึงกลับทำหน้าตกใจออกมา

“อืม ก็ถูกใจอยากได้กูก็ต้องได้”

“หึ เสือก็ยังเป็นเสือวันยังค่ำ” โซ่ส่ายหัวไปมาให้กับสิ่งที่ได้รู้ อันที่จริงเขาก็ไม่คิดแปลกใจหรอกที่ได้รู้อย่างนี้ เพียงแต่ไม่คิดว่าจะรวดเร็วอย่างนี้ไง ถ้าจำไม่ผิดเขาเห็นรุ่นน้องสาวเมื่ออาทิตย์ก่อนเอง มาวันนี้ผู้หญิงคนนี้กลายมาเป็นเด็กของเพื่อนเขาแล้ว

“พวกมึงก็คงไม่ต่างกับกูหรอกมั้ง?”

“คงไม่ใช่กู” เพลิงพูด เขาไม่ได้เจ้าชู้เสียหน่อย ถึงแม้จะมีผู้หญิงพยายามเข้าหา แต่เขาก็แทบไม่เล่นด้วย

“มึงอะกูไม่เถียง แต่ไอ้โซ่นี่ไม่แน่ ได้ข่าวว่ามึงไปฟันเด็กแพทย์มาเหรอ?”

“ฟันเชี้ยไรก็แค่ไปกินข้าวดูหนังตามประสาชายโสด”

“โสดหรือยังลืมคนเก่าไม่ได้ครับ”

“ไอ้หลุยส์หุบปากไปซะ!” ปกติแล้วโซ่เป็นคนสนุกสนานไม่ค่อยจริงจังอะไรมากมายนัก แต่พอถูกเพื่อนสะกิดแผลในใจน้ำเสียงของเขาก็เปลี่ยนไปทันที หลุยส์ได้ยินอย่างนั้นก็หัวเราะออกมา

“สรุปผู้หญิงคนนั้นเป็นใครวะ กูรู้แค่ว่ามึงอกหัก แต่ก็ไม่เคยรู้เลยว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร”

เรื่องที่เกิดขึ้นเป็นไงมาไงเขาก็ไม่รู้มากมายหรอก รู้แค่ว่าช่วงหนึ่งที่เพื่อนของเขาไปอยู่บ้านย่า มันไปหลงรักสาวคนหนึ่ง ได้ยินว่าคบหากัน แต่จู่ ๆ มันก็อกหักรักคุด ซมซานกลับมากรุงเทพฯ เหมือนเดิม แล้วหลังจากนั้นนิสัยของมันก็เปลี่ยนไปเลย

“กูไม่อยากนึกถึง” โซ่ตอบกลับเสียงนิ่ง ก่อนที่เขาจะยกแก้วเหล้าขึ้นมาดื่ม สายตาของชายหนุ่มยังคงมองไปด้านล่างเรื่อยเปื่อย

“ว่าแต่เพื่อนน้องคนนั้นชื่ออะไรนะ น้ำค้างใช่ไหม”

“ถามทำไม” เพลิงหันหน้าไปมองเพื่อนด้วยท่าทีจริงจัง ทำให้โซ่ยกมุมปากขึ้นมา เขาแค่ถามชื่อ อาการเพื่อนของเขาก็ออกขนาดนี้เลยเหรอ

หึ น่าสนใจจริง ๆ

“อะไร ดุอะไรกูครับ กูแค่ถามชื่อ นี่สรุปข่าวที่กูได้ยินมาเรื่องจริงใช่ปะ?”

“ข่าวอะไรวะ” หลุยส์ที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรหันไปมองหน้าเพื่อนอย่างสงสัย

“ก็ไอ้เพลิงมันติดสาว เด็กกูเคยเห็นมันอุ้มน้องคนนั้นขึ้นห้องด้วยนะเว้ย”

“ไอ้เชี้ยโซ่ น้องเขาเกิดอุบัติเหตุ กูแค่อุ้มไปส่งที่หน้าห้อง”

“ออกตัวแรงด้วย คนนี้มึงสนใจเหรอวะ ปกติกูไม่เคยเห็นมึงเอาตัวเองไปยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงคนไหนเลย”

ใช่ เมื่อก่อนเขาเป็นอย่างนั้นจริง ๆ แต่พอเป็นผู้หญิงคนนี้เขาเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ว่าทำไมต้องเอาตัวเองไปยุ่งเกี่ยวกับเธอ อาจจะเป็นโชคชะตาด้วยหรือเปล่าก็ไม่รู้ได้ ที่ทำให้เขาได้พบเจอเธออยู่หลายครั้งหลายครา

“หึ แต่ก็เหมาะสมกับมึงดี อีกคนนิ่ง ๆ อีกคนพูดมาก” เพลิงไม่ได้ตอบอะไรออกมา สายตาของเขาเอาแต่จ้องมองหญิงสาวที่เพื่อนกำลังเอ่ยถึงอยู่ ก่อนที่ใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มจะบึ้งตึงออกมาเมื่อเห็นผู้ชายเข้ามาใกล้กับเธอ

“ขอชนแก้วหน่อยได้ไหมครับ ผมเปรมครับ”

น้ำค้างมองอีกคนด้วยท่าทีตกใจไม่น้อยกับการที่อีกฝ่ายเข้ามาทักทายเธออย่างนี้

“เอ่อ ได้ค่ะ ชื่อน้ำค้างนะคะ”

“ยินดีที่ได้รู้จักนะครับน้ำค้าง เรียนที่ XXX เหรอ”

“ค่ะ รู้ได้ยังไงคะ”

“ผมก็เรียนที่นั่นเหมือนกัน จำพี่คิวได้ เลยคิดว่าคงมาเลี้ยงสายรหัสกันใช่ไหม”

“ค่ะ เอ่อ เรียนปีไหนคะ”

“ปีสองครับ คณะแพทย์น่ะ”

“เด็กแพทย์มีเวลาว่างมาสถานที่แบบนี้ด้วยเหรอคะ”

“ก็มีบ้าง เรียนอย่างเดียวมันก็เครียด พี่ก็เลยมาเปิดหูเปิดตาบ้าง” ท่าทีของชายหนุ่มคนตรงหน้าดูพอตัวเลยเหมือนกัน น้ำค้างไม่ใช่คนอ่อนต่อโลก เธอไม่ใช่เป็นคนตามคนไม่ทันอะไรขนาดนั้น เขามาทักทายเธอก็แค่ทักทายตอบ ไม่ได้คิดจะเล่นด้วยอะไรเสียหน่อย

“พี่ขอเบอร์ได้ไหมครับ”

“ตรง ๆ แบบนี้เลยเหรอคะ เอาแค่ไอจีไปก่อนไหมคะ” เธอไม่มีทางให้เบอร์เขาแน่นอน แต่ถ้าช่องทางติดต่ออย่างอื่นเธอก็ให้ได้ เขาอยากจะทักมาก็ทัก อยู่ที่ว่าเธอจะตอบไหมก็แค่นั้น

“งั้นก็ได้ครับ” ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์ยื่นให้กับคนตัวเล็ก ภาพนั้นทำให้คนที่ยืนมองอยู่ใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มอย่างไม่สบอารมณ์ทันที

“ไม่พอใจเหรอ ปกติไม่เห็นมึงเป็นแบบนี้ ถ้าชอบก็จัดดิ ทำงานกลางคืนคงมีปัญหาเรื่องเงิน บางทีถ้ามึงทำแบบกูก็น่าจะไม่ยาก” เพลิงตวัดสายตามามองเพื่อนอย่างไม่สบอารมณ์

“อะไร โกรธอะไรกู”

“กูไม่เลี้ยงเด็ก!” เขาพูดก่อนจะทำหน้าหงุดหงิดออกมา มือก็ยกแก้วเหล้าไม่พัก สายตาก็เอาแต่จับจ้องมองคนตัวเล็กที่ดูเหมือนว่าจะดื่มเยอะเกินไปแล้ว จากที่ปกติ ในตอนนี้น้ำค้างก็เริ่มออกลาย เธอไปโยกย้ายส่ายสะโพกกับลูกปัดอย่างสนุกสนาน จนเพื่อนของเขาเองที่เห็นอย่างนั้นก็เริ่มไม่พอใจเหมือนกัน

“กรี๊ด ส่ายเอวหน่อยลูกปัด ไป ไป เพลงมันมากเลยอะ”

เธอเชื่อแล้วว่าน้ำเมาสามารถเปลี่ยนคนได้จริง ๆ พอแอลกอฮอล์เข้าเส้น พวกเธอก็สนุกสนานจนควบคุมกันไม่ได้ ยิ่งเพลงมัน ๆ มันก็ยิ่งสนุกจนหยุดไม่ได้

“ลูกปัดกลับ!”