1

พรรณวษากดอ่านข้อความที่มีการแจ้งเตือนเข้ามา ก่อนตอบกลับไปสั้น ๆ แล้วคว่ำโทรศัพท์ลงบนโต๊ะอย่างเดิม เมื่อผู้จัดการแผนกเดินเข้ามาพร้อมแก้วกาแฟในมือ

หญิงสาววัยเฉียดห้าสิบ เจ้าของชื่อเอื้อมพรหยิบช้อนกาแฟออกมาเคาะแก้วในมือเสียงดังติดกันสี่ห้าครั้งเห็นจะได้ พร้อมแจ้งให้พนักงานสิบกว่าชีวิตได้รับรู้ข่าวสารที่ตนเองกำลังจะนำมาบอกกล่าว

“เอเวอรี่บาดี้จ๋า ฟังพี่หน่อยลูก”

“อะไรหรือคะพี่เอื้อม”

“พี่มีเรื่องแจ้งให้ทราบสองเรื่องนะคะ คือทางผู้ใหญ่จะปรับผังผู้บริหารกับหัวหน้าฝ่ายนิดหน่อย แล้วก็..." เอื้อมพรหันไปสบตากับไก่ ก่อนเอ่ย "หัวหน้าฝ่ายการเงินกำลังจะทิ้งพวกเราไปด้วยน่ะจ้ะ เรื่องนี้รู้กันหรือยัง”

ทันทีที่ได้ฟังข่าว บางคนร้องขึ้นอย่างแปลกใจ บางคนหันไปซุบซิบคุยกัน มีเพียงพรรณวษาที่ยังนั่งนิ่ง ๆ ตามองปฏิทินบนหน้าจอตรงหน้า หูฟังต่อว่าอีกฝ่ายจะพูดเรื่องอะไรเพิ่มเติมหรือไม่

“ใช่จ้ะ หัวหน้าพวกเราน่ะเขายื่นใบลาออกแล้ว บอกน้อง ๆ หน่อยไก่ จะไปไหน ไปทำอะไร” ท้ายประโยคเอื้อมพรหันไปคุยกับไก่ หัวหน้าแผนกการเงินที่ยื่นใบลาออกไว้แล้ว

ไก่ หัวหน้าแผนกลุกขึ้นยืนช้า ๆ ยิ้มหวาน บอกอย่างอาย ๆ ว่า “พี่จะแต่งงานแล้วนะหนู ๆ จ๋า แล้วแฟนพี่เขาก็อยากให้ลาออกไปนั่งเป็นเถ้าแก่เนี้ยน่ะจ้ะ”

ได้ยินเหตุผลที่หัวหน้างานยื่นใบลาออก เด็กรุ่นน้องก็วี้ดว้าย เป่าปากแซวไก่กันยกใหญ่ บางคนแซวว่ามีน้องหรือเปล่าเนี่ย คงมีเพียงพรรณวษาที่ยิ้มบาง ๆ อย่างดีใจด้วยเท่านั้น ที่ไม่ได้พูดอะไรออกไปแม้แต่คำเดียว กระนั้นก็อดดีใจด้วยไม่ได้ ที่หัวหน้าของเธอได้หลุดจากสถานะโสดเสียที แถมยังได้ออกไปทำงานที่เป็นธุรกิจของครอบครัวอีก น่าดีใจด้วยจริง ๆ

“ใช่ซี้ ไก่เขามีทางไปเขาก็ไปสิ ใครจะมัวมานั่งทำงานดักดานอยู่แต่ในนี้ ใช่ไหมพรรณ” เอื้อมพรถามทางคนที่นั่งเงียบอยู่คนเดียวในห้องทำงานห้องใหญ่ห้องนั้น พรรณวษายิ้มตอบ กระนั้นเธอก็ไม่ได้ตอบอะไรออกไปแม้แต่คำเดียว

ได้ยินก็แต่คนอื่น ๆ ตะโกนข้ามโต๊ะมาแซวเธอ

“แบบนี้พี่พรรณก็ได้ขึ้นเป็นหัวหน้าแทนพี่ไก่แล้วน่ะสิคะ”

พรรณวษายิ้มกว้างขึ้นอีกนิด ใช่ ในหัวของเธอกำลังคิดเรื่องนั้นอยู่เช่นกัน

“ใช่ไหมคะพี่ไก่ ก่อนจะเป็นหัวหน้า พี่ไก่ก็นั่งรองมาก่อน อย่างนี้ตำแหน่งหัวหน้าแผนก พี่พรรณก็นอนรอเลยสิคะ ยินดีล่วงหน้านะคะพี่พรรณ”

พรรณวษายิ้มรับแบบเดิม ไม่ได้เอื้อนเอ่ยว่าอะไรออกไป ออกตัวแรงมากไม่ได้หรอกเรื่องแบบนี้ แต่ก็อดหวังไม่ได้อีกเช่นกันกับตำแหน่งในหน้าที่การงาน

ที่นี่หากหัวหน้าแผนกหมดวาระลง มักไม่ค่อยรับคนใหม่เข้ามาแทนที่ แต่จะให้คนเก่าขึ้นตำแหน่งต่อเลย

ตอนพรรณวษาเข้ามาทำงานที่นี่ใหม่ ๆ แผนกการเงินมีพนักงานแค่สี่คนเท่านั้น ตอนนั้นไก่เป็นรองหัวหน้าแผนก ไม่นานจากนั้น หัวหน้าคนเก่าหมดวาระลง ไก่ก็ได้ขึ้นแทนทันที ส่วนเธอทำงานเป็นพนักงานอยู่สามปี ก็ขึ้นมาแทนที่พี่คนที่ทำหน้าที่รองหัวหน้าจากไก่ต่อเช่นกัน

เหตุการณ์ลักษณะนี้วนเวียนไปมาอยู่เสมอ เธอที่ครองเก้าอี้รองหัวหน้ามาสามปีหลังจากนั้นแล้ว ก็พบว่าตัวเองทำงานได้ในระดับดีถึงดีมากคนหนึ่ง ทำงานหลายอย่างแทนไก่มาตลอด มีประชุมหลายต่อหลายครั้งที่เธอเข้าแทนไก่ จนผู้ใหญ่ออกปากชมว่ามีแววจะได้นั่งเก้าอี้หัวหน้าแทนไก่ ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด

“เพราะฉะนั้นเย็นนี้ก่อนจะได้ลายาว ๆ ห้าวัน พี่ขอบังคับให้ทุกคนไปกินอะไรด้วยกันที่ร้านป้าหนุ่นก่อน เพื่อเป็นการเลี้ยงอำลาให้ไก่ ห้ามมีข้ออ้าง ห้ามใครรีบกลับ ห้ามใครแฟนป่วยลูกป่วยเด็ดขาด เข้าใจไหม”

“ค่ะ / ครับ” เสียงตอบรับดังเซ็งแซ่

เอื้อมพรบอกจบหันมายิ้มให้เธอ กำชับอีกครั้งว่า

“เราก็ด้วยนะพรรณ”

ตอบรับสั้น ๆ แค่ว่า “ค่ะพี่เอื้อม”

คล้อยหลังผู้จัดการแล้ว พรรณวษาค่อยเดินไปยังโต๊ะของน้องที่สั่งงานไว้ตั้งแต่วันก่อน ไปถึง เห็นเจ้าตัวเอาแต่กดตอบแชตในโทรศัพท์อยู่นั่นแหละ จึงกระแอม ก่อนเรียกอีกฝ่ายด้วยเสียงกดต่ำเล็กน้อย

“น้องแซนคะ”

หญิงสาวเจ้าของชื่อ คว่ำโทรศัพท์ลงที่หน้าตัก ดันตัวเข้ากับโต๊ะ เพื่อบดบังสายตาของเธอไว้ ตอบรับเสียงใส “คะพี่พรรณ”

“เอกสารที่พี่ให้ไว้เมื่อวันก่อน จนเช้านี้แล้ว พี่ยังไม่เห็นที่โต๊ะเลยนะ”

“อุ๊ย อยู่นี่ค่ะพี่พรรณ” แซน น้องพนักงานคนมาใหม่ในแผนก รื้อแฟ้มตรงหน้าวุ่นวาย แล้วเงยหน้ายิ้มแหย ๆ ให้เธอ “ใกล้เสร็จแล้วล่ะค่ะพี่พรรณ ไม่เกินเที่ยงพรุ่งนี้ เสร็จแน่นอน ยังไงแล้วแซนจะรีบส่งให้ที่โต๊ะนะคะ”

พรรณวษาไม่ยิ้มตอบ แล้วมองด้วยสีหน้าจริงจังก่อนว่า

“ครั้งหน้าพี่ของานตรงเวลาด้วยนะคะ”

“ค่ะ ๆ” แซนรับคำหน้าเสียเล็กน้อย คล้อยหลังพรรณวษาแล้ว แซนหันไปหาเพื่อนรุ่นพี่ร่วมแผนกที่นั่งติดกันทางด้านหลัง มุ่ยหน้าให้ทางนั้น บ่นไปหยิบแฟ้มมาเปิดออก ทำงานไปพลาง

“เพราะพี่คนเดียวเลย ชอบชวนแซนคุย ชวนให้เลือกซื้อของในแอปอยู่เรื่อย”

“น้องแซนขี้เกียจก็อย่ามาโบ้ยพี่สิคะ ตัวเองนั่นแหละที่เอาแต่แชตทั้งวัน โดนทวงงานงี้มาโทษพี่เลยนะ”

แซนอดมุ่ยหน้าอีกไม่ได้ แล้วเหลือบตามองไปทางพรรณวษา ลดเสียงเบาลงอีกนิด บ่นตามหลังไปว่า

“พี่พรรณดุจังเลยนะคะ”

“ปกติไม่ดุนะ แต่ถ้าเจอน้องทำงานไม่เอาไหนก็จะเจอโหมดนี้แหละค่ะ”

คนที่ถูกน้อง ๆ กล่าวถึง เดินกลับที่โต๊ะของตัวเองแล้ว ก็มองกองงานอีกเป็นตั้ง ต้องทำให้เสร็จก่อนเย็นนี้ มีหลายชิ้นที่ต้องทำแทนน้อง ๆ เธอก็ยังทำให้ แต่ไม่ใช่คนช่างพูด ช่างทวงผลงานต่อหน้าใครเท่านั้นเอง หวังว่าอานิสงส์ที่เธอตั้งใจทำงานแบบถวายหัวให้ที่นี่ตั้งแต่เรียนจบ จะทำให้เธอได้ไต่ขึ้นตำแหน่งสูงกว่านี้บ้างเถอะ เพราะหากดูตามความสามารถ หน้าที่ความรับผิดชอบ อายุงานและจังหวะเวลาแล้ว ก็อดคิดอย่างมีความหวังไม่ได้ ว่าเธอจะได้เป็นหัวหน้าแผนกต่อจากไก่ที่กำลังจะลาออกไปในเร็ววันนี้