28

“เมียจ๋าไอ้ช้างปากหมา” ดวินหันไปฟ้องเมีย

จีจี้ถอนหายใจก่อนจะเรียกคนมาช่วยพยุงชายหนุ่มทั้งคู่เข้าไปนอน...พูดพล่ามจนน่ารำคาญ

เช้าวันรุ่งขึ้น

คชินทร์ตื่นขึ้นมาท่าทางซีเรียส ยืนยันว่ามีงานด่วนที่จะต้องรีบเร่งเดินทางกลับไร่ไม่อย่างนั้นจะสูญรายได้มหาศาลพาลจะล้มละลายถ้าไปไม่ถึงไร่ในวันนี้ แม้ใครจะทัดทานก็ไม่เป็นผล พ่อแม่ไม่มีปัญหาติดก็แต่คุณหญิงกษมาที่จะไม่ยอมท่าเดียว

“นี่นายช้าง...เธอไปจัดการปัญหาให้เรียบร้อยก่อนแล้วค่อยมารับหนูเล็กก็ได้ คิดยังไงยะถึงได้จะพาเมียไปลำบากตั้งแต่วันแรกของการแต่งงาน...ฉันล่ะไม่เข้าใจจริง ๆ ....” ผู้สูงวัยคัดค้านเพราะไม่อยากให้หลานสาวสุดรักต้องโดนพรากออกจากอกเร็วนัก

“ให้ไปพร้อมกันนั่นแหละครับคุณแม่ เป็นสามีภรรยากันแล้วก็ต้องช่วยกันแก้ปัญหาสิ ถึงจะถูก” คนเป็นพ่อตาออกหน้าช่วยเขยขวัญอย่างรู้ใจ ไม่ต้องสืบก็รู้จะมีเรื่องอะไรใหญ่ถึงขั้นล้มละลายนอกจากพาเมียหนียายก็เท่านั้นแหละ...ไอ้จอมกะล่อน....

“ฮึ ! งั้นก็ตามใจเถอะย่ะ.......แต่ยังไงก็อย่าลืมที่ฉันบอกไว้นะ จะต้องแยกห้องกันอยู่อีกหกคืนถึงจะครบ...เอ๊ะ...หรือว่าฉันจะตามไปช่วยดูด้วยน่าจะดี”

“คุณแม่ขา ปล่อยเด็ก ๆ เขาจัดการกันเองเถอะค่ะ” แก้มใสต้องช่วยพูดอีกแรงเพราะคนเป็นแม่ทำท่าจะทำอย่างที่พูดจริง ๆ

“ก็ได้ ๆ ๆ เป็นยังไงกันนะเด็กพวกนี้ ไม่เชื่อโบราณเอาไว้บ้างเลย...คอยดูนะถ้ามีอะไรผิดพลาดล่ะก็......นายช้างเธอจะต้องรับผิดชอบ......” คุณหญิงกษมาคาดโทษชายหนุ่มที่ทำเป็นยืนสำรวมเก็บมือเก็บไม้แต่ดูยังไงก็ดูออกว่าไม่ใช่ตัวตนที่แท้จริง แต่ก็ต้องยอมจำนนด้วยเหตุผลทั้งที่ไม่ค่อยจะพอใจเท่าไหร่ ตั้งใจจะแกล้งไอ้เจ้าหลานเขยตัวแสบให้หนำใจเสียหน่อยกลับผิดแผนเสียได้

“เอาไว้หนูเล็กจะกลับมาหาคุณยายบ่อย ๆ นะคะ.....รักที่สุดเลยค่ะ” หลานสาวทั้งกอดทั้งหอมเอาใจจนผู้สูงวัยกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ เป็นนานกว่าจะร่ำลากันเสร็จและกว่าที่ทั้งคู่จะได้ออกเดินทางกันได้ก็เสียเวลาไปมากโข ทำให้มาถึงที่ไร่มืดค่ำตะวันตกดิน

“พี่ช้างทำไมไม่มีใครอยู่ที่บ้านเลยคะ” หนูเล็กกวาดตามองบ้านหลังใหญ่สไตล์คันทรีอย่างแปลกใจ เพราะมาคราวที่แล้วมันดูสว่างไสว มีแม่ครัวและคนรับใช้อยู่กันหลายคน แต่ครั้งนี้บ้านเงียบสงัดราวกับบ้านร้างมีแค่ไฟดวงเล็ก ๆ ให้แสงวับแวมอยู่เพียงดวงเดียวแลดูน่าวังเวงชอบกล

“อืม...เดี๋ยวนี้พี่จ้างคนพวกนั้นเต็มวันไม่ได้แล้วล่ะครับ” ช้างตอบคำถามเสียงราบเรียบไม่ได้แสดงพิรุธให้เห็น

“อ๋อ...แบบว่าทำงานมาเช้าเย็นกลับใช่ไหมคะ” หญิงสาวพาซื่อ ด้วยยังไม่รู้ชะตากรรมของตัวเอง

“เมื่อก่อนน่ะใช่ แต่ตอนนี้พี่ให้พวกเขาไปทำหน้าที่อื่นหมดแล้ว” น้ำเสียงจริงจังไร้แววขี้เล่นอย่างเคย

หนูเล็กขมวดคิ้วคิดตามอย่างไม่เข้าใจ ว่าทำไมเขาต้องทำแบบนี้

“คืออย่างนี้......เรากำลังจะขยายงานน่ะหนูเล็ก พี่ต้องใช้เงินเยอะมากเลย เพราะฉะนั้นพี่ก็เลยคิดว่าไหน ๆ ก็แต่งงานแล้ว ให้เมียดูแลบ้านก็แล้วกันประหยัดไปได้อีกตั้งหลายบาท คนงานที่นี่ก็ให้ไปช่วยที่ร้านแทน ขืนจ้างคนเยอะแยะมีหวังได้กินแกลบแทนข้าวแน่ ๆ ...ว่าแต่หนูเล็กไหวใช่ไหมครับ....” ชายหนุ่มบอกซื่อ ๆ พยายามฝืนยิ้มราวกับเกรงใจอีกฝ่ายอย่างสุดซึ้ง ยิ่งเห็นยัยตัวแสบทำอึ้ง ๆ จะโกรธก็ไม่ใช่เห็นใจก็ไม่เชิง เห็นแล้วอยากจะขำ

“ให้หนูเล็กดูแลทั้งหมดนี่เลยหรือคะ” หญิงสาวย้อนถาม ไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง หล่อนเป็นเมียนะ ไม่ใช่แต่งงานเพื่อมาเป็นทาสรับใช้ใคร...แต่อันที่จริงก็แค่ดูแลตัวเองกับสามีไม่ใช่เหรอ ใคร ๆ เขาก็ทำกัน

“อ้าว.....ก็พี่ช้างได้ยินคุณหญิงยายบอกว่าหนูเล็กเก่งงานบ้านงานเรือน กับข้าวกับปลาทำเป็นทุกอย่างสมกับเป็นกุลสตรีศรีสยาม พี่ช้างก็เลยไม่ได้เตรียมคนรับใช้ไว้ให้ยังไงล่ะจ๊ะ.....ว้า ! เป็นแบบนี้แล้วจะทำยังไงกันดีล่ะเนี่ย.......”

ชายหนุ่มตอบเสียงอ่อนเสียงหวาน แต่คนฟังรู้สึกว่ามันช่างเป็นคำตอบที่แสนจะยียวนกวนประสาท เธอไม่เชื่อเด็ดขาดว่าอีตานี่ขัดสนถึงขนาดนี้นอกจากมีเจตนาอย่างอื่น หนูเล็กหรี่ตามองคนที่ทำหน้าซื่อแต่สายตาพราวระยับ...แน่แล้ว... แบบนี้แกล้งกันชัด ๆ จะเล่นไม่เลิกใช่ไหมอีพี่ช้าง…ฮึ่ม.......หญิงสาวไม่โวยวายแต่พยักหน้าหงึกหงักราวกับเข้าอกเข้าใจเป็นอันดี

“พี่ขอไปอาบน้ำก่อนนะจ๊ะ เดี๋ยวจะลงมากินข้าววันนี้พี่จะกินของอร่อยฝีมือเมียให้เต็มคราบเลยคอยดู.......” คชินทร์ทำราวกับสั่งแม่ครัวประจำบ้านไม่ได้สนใจว่าเจ้าสาวของเขาจะเหนื่อยจากการเดินทางหรือเปล่าเธอพร้อมจะลงมือทำกับข้าวไหม.........พี่ช้างที่ช่างออดอ้อนเอาอกเอาใจจนหนูเล็กเกือบจะเชื่อใจอยู่แล้วคนนั้นไม่รู้หายไปไหนสั่งเสร็จก็เดินผิวปากขึ้นไปบนห้องนอนชั้นบนที่ตกแต่งใหม่สำหรับเป็นห้องหออย่างสบายอารมณ์......

หนูเล็กยืนกำหมัดแน่นดวงตาวาววับ .....เป็นอย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด…….

“อ้อ....เรื่องแค่นี้ หวังว่าหนูเล็กคงไม่เอาไปฟ้องผู้หลักผู้ใหญ่เหมือนตอนเด็ก ๆ ใช่ไหมครับ พี่คิดว่าพวกเราน่าจะใช้ความสามารถที่มีประคับประคองชีวิตคู่ของเรา....หนูเล็กว่าจริงไหมจ๊ะ.....” ชายหนุ่มหันมาตะโกนบอกหลังจากเดินขึ้นบันไดไปได้ครึ่งทาง

หญิงสาวไม่สนใจ....หล่อนสะบัดก้นเดินเข้าครัวสำรวจดูของสดในตู้เย็นยังดีที่มีวัตถุดิบแช่แข็งจำนวนมาก จึงหยิบจับมาทำอาหารได้อย่างคล่องแคล่วเธอเลือกที่จะหุงข้าวก่อนเป็นอันดับแรก.....