24

“ใส่ไว้นะครับอย่าดื้อ ยิ่งดึกน้ำค้างยิ่งแรง...เห็นไหมตาหวานยังต้องใส่เลย” ช้างใส่หมวกไหมพรมให้คนดื้อ ที่อ้างว่าอยากสัมผัสบรรยากาศบนยอดภูแบบสด ๆ ไม่ยอมใส่อุปกรณ์ป้องกันความหนาว ไม่ว่าจะเป็นเสื้อ หมวกหรือว่าถุงเท้า ซึ่งทั้งสามอย่างถูกช้างสวมใส่ให้จนครบไม่เว้นแม้แต่ถุงเท้าที่เขาบรรจงสวมให้อย่างอ่อนโยน......เจออ่อยเบอร์นี้ ไม่ละลายตกหลุมรักพี่ชายที่แสนดีคนนี้ก็ให้รู้ไป......ชายหนุ่มก้มหน้าแอบยิ้มกับฝ่าเท้าของหญิงสาว.......

“พี่ช้าง...” ริมฝีปากจิ้มลิ้มเผยอเรียกชื่อชายหนุ่มออกมาเหมือนละเมอ ไม่คิดว่าคนอย่างเขาจะมีมุมหวานละมุนแบบนี้ด้วย

“ครับผม” ใบหน้าหล่อเข้มก้มลงมากระซิบตอบรับอยู่ข้างแก้มอิ่ม จมูกโด่งปัดป่ายคลอเคลียแก้มนิ่มเหมือนไม่ตั้งใจในขณะที่เจ้าของร่างกายกระทัดรัดปล่อยตัวทิ้งน้ำหนักลงพิงอกกว้างอย่างวางใจ

“อื้อ...ออกไปห่าง ๆ เลยนะ” หนูเล็กได้สติเมื่อคนตัวโตก้มลงหอมแก้มดังฟอด จึงได้ รู้ตัวว่าตกอยู่ในอ้อมกอดของอิพี่ช้างเถื่อนเข้าแล้ว ความแตกต่างของร่างกายทำให้หล่อนแทบจะจมหายเข้าไปในอ้อมอก

“พี่ก็นึกว่าชอบเห็นหนูเล็กซุกเข้ามาให้กอด...ไม่ต้องเขินหรอกน่าบนนี้มันหนาว...กอดกันไว้เถอะนะ...มามะพี่ช้างกอดให้ฟรี ๆ ไม่คิดตังค์สักบาทเลยจริง ๆ ”

“อี๊........ใครอยากให้กอด...อะ...เอาไปเลย กอดตาหวานของพี่แล้วก็อย่าเข้ามาในเต้นท์เด็ดขาด” หนูเล็กอุ้มยัยตาหวานมาวางที่ตักกว้างอย่างหมั่นไส้ ก่อนจะลุกหนีเข้าเต้นท์ไป…เขินนั่นแหละ ไม่น่าเคลิ้มเลยก็รู้อยู่ว่าอิตานี่ไว้ใจไม่ได้.........

“โอ๋ ๆ ๆ...ตาหวานอย่าเสียใจนะลูก...แม่เขาไม่ได้อยากทิ้งเราแค่อายน่ะ...ฮ่า...ฮ่า...ฮ่า” เสียงหัวเราะราวกับกำชัยชนะไว้ได้แล้วก็ไม่ปาน

“ไม่ได้อาย” หนูเล็กตะโกนถียงก่อนจะมุดเข้าเต็นท์รูดซิปแน่นหนา หยุดการสนทนาทั้งปวง ลงไปนอนใจสั่นอยู่คนเดียว เป็นนานกว่าทุกอย่างจะกลับคืนสู่ภาวะปกติ

ช้างนั่งกอดตาหวาน ใบหน้าระบายด้วยรอยยิ้ม...หึหึ...หนูเล็ก...ใกล้แล้ว ยังไงก็หนีพี่ไม่พ้นหรอก รอให้มาเป็นเมียพี่ช้างก่อนเถอะ พ่อจะเช็คบิลทบต้นทบดอกกันเลยทีเดียว.....มือใหญ่เอื้อมไปหยิบฟืนแหย่เข้าไปในกองไฟเมื่อนึกถึงสิ่งที่ค้างคา ปล่อยใจล่องลอยไปในอดีต......

หลายปีก่อน

“ไม่ต้องตามมาเลยนะหนูเล็ก” เด็กชายตัวสูงผิวเข้มเอ็ดเด็กหญิงตัวเล็ก ที่มองเขาด้วยดวงตากลมโตสีดำขลับหยาดน้ำใส ๆ เอ่อคลอจวนจะหยดเต็มที หลังจากที่ขอตามไปเที่ยวบนเขาแต่พี่ชายกับพี่ช้างไม่ยอมให้ไป

“น้องจีจี้ยังไปได้เลยค่ะ....ขอหนูเล็กไปด้วยคนนะคะพี่ช้างขา....” เด็กหญิงออดอ้อนเขย่าแขนพี่ชายตัวใหญ่ขอความเห็นใจ

“ยัยนุ่มนิ่มเอ้ย......พี่ไม่ให้ไป ยังไงก็ไม่ให้ไป” ช้างขัดขวางเต็มที่

“หนูเล็กอยากไป...ฮึก....นะคะพี่ช้างหนูเล็กไปด้วย...ฮึก....” เด็กหญิงเกาะแขนแหงนคอรออย่างน่าเวทนา ริมฝีปากสีแดงสดเบะร้องน้ำตาไหลพราก ...

ต่อให้น้องน้อยร้องขอยังไงเด็กชายคชินทร์ก็ไม่ยอมให้ตามไปด้วยเด็ดขาด เพราะเกรงจะทำให้ผิวขาว ๆ ใส ๆ มีรอยขีดข่วน อย่างที่คุณหญิงยายกำชับนักหนาว่าห้ามเล่นกับน้องแรง ๆ ห้ามมีริ้วรอย และอีกหลายห้ามทำให้บรรดาพี่ชายจึงงดพาน้องออกนอกสถานที่ ไม่เหมือนยัยจีจี้ที่ลุยได้เต็มที่เพราะแม่กวางไม่เคยห้าม ไฟเขียวตลอด ๆ ๆ

“ไม่ต้องมาอ้อนพี่ กลับไป ไป๊...” ช้างเอ่ยปากไล่เพราะเขาจะรีบตามดวินกับจีจี้ที่เดินล่วงหน้ากันไปก่อนแล้ว

“ไม่เอา...หนูเล็ก...ฮึก....ไปด้วย” เด็กน้อยทิ้งตัวลงกับพื้นร้องไห้โฮ ถึงแม้กระโปรงบานตัวสวยจะเปรอะเปื้อนก็ไม่สนใจ

“ไม่ !” พูดจบเด็กชายช้างก็หันหลังวิ่งจากไปขืนอยู่ต่ออีกนิดเดียวมีหวังได้ใจอ่อนแน่

“หนูเล็กเกลียดพี่ช้าง......โป้งพี่ช้างแล้วด้วย...”

เด็กชายชะงักเล็กน้อย แต่ก็ไม่หันกลับมาคิดง่าย ๆ เอาไว้ค่อยกลับมาง้อก็แล้วกัน แต่เขาคิดผิดตั้งแต่วันนั้น ยัยหนูเล็กก็ทำอย่างที่พูดจริง ๆ ทุกครั้งที่เจอหน้าจึงมักจะทำหน้างอใส่เขาเป็นประจำ....แม้จะง้อยังไง ก็ไม่กลับมาเป็นเหมือนเดิม

เพราะเหตุนี้สินะถึงได้กระเง้ากระงอดพี่ช้างตลอดเวลา.....ชายหนุ่มรำพึงกับตัวเองพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า.....คงต้องจับมาสั่งสอนให้เข็ด เป็นเด็กเป็นเล็กหัดผูกใจเจ็บแบบนี้ได้ยังไง........

เรือนร่างนุ่มนิ่มยังหลับพริ้ม เจ้าหล่อนขยับตัวซุกเข้าหาไออุ่นจากร่างใหญ่ก่อนจะนิ่งสงบลงไปเหมือนเดิม.......ชายหนุ่มละเหี่ยใจ....เฮ้อ....แทนที่จะเป็นสาวมานอนซุกอก กลับเป็นยัยตาหวานซะนี่.....ช้างนอนเอามือประสานอยู่ใต้ท้ายทอยยิ้มให้กับท้องฟ้าเหมือนคนบ้า อยู่ข้างกองไฟ