11

ดวินรีบกลับบ้านเพราะจีจี้โทรไปบอกว่ามารอเขาอยู่ที่บ้านแล้วทำเอาคนคิดถึงเมียยิ้มหน้าบาน เร่งออกจากที่ทำงานเร็วกว่าปกตินาทีนี้ไม่มีอะไรเร่งด่วนเท่าการกลับไปเอาใจเมียอีกแล้ว

“จีจี้จ๋า...คิดถึงจังเลยครับ” ดวินเดินรี่เข้ามาจะสวมกอดเมียสาวที่ไม่ยอมกลับมาร่วมห้องกันสักทีแต่ก็โดนยกมือกันเอาไว้

“อ๊ะ ๆ ๆ ....พี่ดวินอย่านะคะ มาถึงก็จะลวนลามกันเลยหรือคะ ถามจีจี้บ้างหรือยังว่าอยากให้พี่กอดหรือเปล่า” หญิงสาวยังคงความเข้มของเสียงเอาไว้อย่างเสมอต้นเสมอปลาย นับแต่วันที่สามีใช้กำลังรุนแรงกับเธอ ตั้งแต่นั้นหญิงสาวยื่นคำขาดหากไม่หย่า ก็ถอยกลับไปเริ่มต้นจีบกันใหม่และแน่นอนว่าดวินเลือกอย่างหลังแม้จะต้องคอยมองเมียของตัวเองแต่แตะต้องไม่ได้อดอยากปากหมองเหมือนแมวเฝ้าปลากระป๋อง เขาก็ยินดีอดทนชดเชยความผิดที่พลั้งเผลอทำรุนแรงกับเธอด้วยอารมณ์ชั่ววูบ....

“หลายเดือนแล้วนะ ยังไม่หายโกรธพี่อีกหรือคะ...จีจี้ยอดรัก” ดวินอ้อนเมียตาปรอย

“โว๊ะ....เหม็นความรักว่ะ” ช้างพูดเสียงดังมาแต่ไกล หมั่นไส้ผัวเมียคู่นี้จริง ๆ ทำไมจะต้องมาพลอดรักอวดชาวบ้านเขาอยู่ได้

“พี่ช้าง...ไปโดนอะไรมาน่ะ...อย่าบอกนะว่าสะดุดขาตัวเองล้ม....” จีจี้ตาดีเห็นร่องรอยเศษดินเศษหญ้าติดบนเสื้อสีขาวจึงถามพร้อมกับหัวเราะขบขันอย่างพอจะเดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้น ตอนขาไปอย่างหล่ออยู่เลยแต่พอตอนกลับดูไม่จืด……

“เออ ! แล้วไง...ฉันล้มแล้วหนักหัวใครวะ” ชายหนุ่มหงุดหงิดใส่น้องสาว.....โคตรอายอุตส่าห์ดีใจที่คุณหญิงยายไม่อยู่จะได้สั่งสอนยัยตัวแสบได้ถนัดแต่กลับโดนสวนกลับไม่ทันตั้งตัว...เสียชื่อไอ้ช้างคนเถื่อนหมด.....

“อ๊ะ !...มีพาลด้วยแฮะ......พ่อช้างป่าตกมัน....” จีจี้ยอมซะที่ไหน ยิ่งมีสามีอยู่ใกล้ ๆ ด้วยแล้วหล่อนไม่เคยกลัวใคร

ช้างตรงเข้าหาจีจี้เงื้อง่ามะเหงกมาแต่ไกลแต่ก็โดนยึดข้อมือเอาไว้แน่น

“เมียกู...ไอ้ช้าง” ดวินกัดฟันเตือน เป็นผลให้หญิงสาวยิ้มแก้มแทบแตกเป็นปลื้มที่สามีปกป้องจึงแอบแลบลิ้นใส่พี่ชายอย่างสะใจ

“พี่ดวิน.....ซึ้งอ่ะ” จีจี้เกาะแขนสามีเอนศีรษะเข้าหา ในขณะที่ดวินก็ลูบผมปลอบใจเมียรักอย่างอ่อนโยนพลางยักคิ้วหลิ่วตาให้เพื่อนที่ยืนหน้าบูดหน้าเบี้ยวมองภาพผัวเมียสวีทหวานมันเจ็บยิ่งกว่าโดนเยาะเย้ยถากถางด้วยวาจาเสียอีก

“พี่ดวิน...น้องจีจี้.....ไปทานข้าวกันค่ะ....ส่วนคนอื่นถ้าหิวก็ตามมา....” หนูเล็กออกมาเรียกทุกคนตามที่แม่แก้มใสสั่งมา แต่ขอวางท่ากับคนหน้ายักษ์หน่อยเถอะ.....น่ารำคาญ.....

ในห้องอาหารวันนี้คนที่มีความสุขที่สุดน่าจะหนีไม่พ้นดวิน ที่มีจีจี้เฝ้าดูแลเอาใจไม่ห่างต่างจากก่อนหน้านี้มากมายแต่ไม่มีใครกล้าทักได้แต่เอาใจช่วยอยู่เงียบ ๆ โดยเฉพาะคนเป็นพ่อแม่ลุ้นอยากจะเลี้ยงหลานเต็มแก่

“ช้างทำไมถึงกินน้อยจังลูก......หนูเล็กแกะกุ้งให้พี่เขาหน่อยสิจ๊ะ” แก้มใสบอกลูกสาว หล่อนอุตส่าห์วางแผนให้นั่งใกล้กัน แต่ดันทำเหมือนอยู่กันคนละโลกเสียอย่างนั้น

“ไม่เป็นไรครับน้าแก้ม เดี๋ยวผมบริการน้องเองดีกว่าครับ” ช้างตอบอย่างสุภาพ ท่าทางเรียบร้อยผิดหูผิดตาแถมยังกุลีกุจอแกะกุ้งเอามาวางไว้ให้จนเต็มจาน......กระทั่งคนถูกบริการต้องขึงตาใส่...อีตานี่ตั้งใจแกล้งแน่ ๆ .....

“ตาเป็นอะไรหรือครับหนูเล็ก ...มาครับ พี่ช้างดูให้นะ” ชายหนุ่มใช้มือที่แกะกุ้งพยายามแหวกเปลือกตาของหญิงสาวราวกับค้นหาอัญมณีล้ำค่าที่มันอาจจะงอกออกมาจากตาคู่สวยส่งหาตาซ้ายไม่เจอก็ย้ายมาดูตาขวาเอาเป็นว่าใบหน้าของหนูเล็กถูกละเลงด้วยกลิ่นกุ้ง......

“หยุดซักทีได้ไหม........เอามือเน่า ๆ ของพี่ช้างออกไปเดี๋ยวนี้นะ......” มือบางปัดป้องผลักไสอย่างแรง

“ตายแล้วยัยหนูเล็ก ทำไมถึงพูดกับพี่เขาอย่างนั้น เดี๋ยวเถอะเด็กคนนี้นี่” แก้มใสเอ็ดลูก เพราะไม่รู้ตื้นลึกหนาบางมุมที่นั่งเห็นแค่ช่วงหลังของหลานชายที่กำลังดูแลลูกสาวอย่างห่วงใยส่วนนายหัวเลโอได้แต่มองยิ้ม ๆ

“ไม่เป็นไรครับน้าแก้ม พอดีผมเป็นห่วงน้องมากไปหน่อย ยังไม่ทันได้เช็ดมือ ก็ สมควรโดนน้องดุแล้วล่ะครับ” ชายหนุ่มพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสุดแสนเศร้าโศกสลด....จากนั้นก็หยิบกระดาษทิชชู มาเช็ดมือ ก่อนจะทำท่านึกขึ้นได้ แล้วเอากระดาษที่เช็ดมือแล้วจะไปเช็ดหน้าให้หนูเล็ก

“หยุด !” หนูเล็กตวาดลั่น พลางชี้ไปที่มือของผู้ชายจอมกวนที่ถือกระดาษทิชชูใช้แล้วเตรียมจะมาเช็ดหน้าให้เธออีก

“เอ่อ...พี่ช้างลืมไปอีกแล้ว ขอโทษนะครับ” ช้างทำเป็นยิ้มหน้าซื่อตาใส ก่อนจะทิ้งกระดาษทิชชูไปแล้วเตรียมจะหยิบแผ่นใหม่แต่โดนแย่งไปทั้งกล่อง

“ไม่ต้องหวังดีกับหน้าของหนูเล็ก ทำเองได้ค่ะ” หญิงสาวค้อนขวับ...หนอย..อีตานี่ทำเป็นตีมึน ตั้งใจป่วนกันชัด ๆ ...สงสัยยังไม่เข็ด

“อาได้ข่าวว่าช้างชอบยิงธนู เก่งแบบหาตัวจับยากไม่ใช่เหรอ.....” นายหัวเลโอถามชายหนุ่มอย่างสนใจ แต่จะด้วยเจตนาอะไร ไม่มีใครเดาใจได้

“ก็พอได้ครับ..... อยู่ในไร่ก็ซ้อมทุกวัน...สนามยิงปืนก็มี ถ้าหากคุณอาอยากเปลี่ยนบรรยากาศลองไปซ้อมยิงที่สนามบ้านป่าดูบ้างก็เชิญนะครับ” ชายหนุ่มรับลูกอย่างไม่ต้องนัดแนะรู้สึกเหมือนว่าประตูแห่งความสำเร็จกำลังเปิดรอรับอย่างไรก็ไม่รู้ เป็นที่เอ็นดูของว่าที่พ่อตาก็มีชัยไปกว่าครึ่ง