บทที่ 1 คุณอาข้างบ้าน

หญิงสาวเปียกโชกไปทั้งร่าง ทั้งที่อยู่ในชุดกันฝน หยดน้ำกำลังไหลลงไปในรองเท้าผ้าใบของเธอ ทั้งร่างเริ่มหนาวจนชารู้สึกอ่อนล้ากับการเดินไปในความมืดที่เหมือนจะไม่สิ้นสุด เท้าของเธอก้าวช้าลง

เสียงหวานหลุดสะอื้นออกมาด้วยความเจ็บปวด บอกกับตัวเองว่าจะต้องไปให้ถึงบ้านก่อนที่อารมณ์ที่อยู่ภายในจะมีอำนาจเหนือตนได้ แต่ถึงกระนั้นเธอก็ไม่สามารถหนีรอดจากความทรงจำไปในสิ่งที่เธอเห็น

คู่หมั้นของเธอนอกใจเธอด้วยการไปมีอะไรกับเพื่อนสนิทและว่าที่เพื่อนเจ้าสาวของเธอเอง มันจะไม่ยิ่งแย่ไปกว่านั้นถ้าเป็นเพียงคำบอกเล่าจากบุคคลที่สาม แต่นี่เธอเห็นด้วยสองตาตัวเองว่าพวกเขากำลังทำอะไรกัน ชนิดที่แก้ตัวไปก็ฟังไม่ขึ้น

ยิ่งไปกว่าความเสียใจคือการรู้สึกเหมือนว่าตัวเองเป็นคนโง่ ถูกทรยศหักหลังจากคนที่ไว้ใจที่สุดคนหนึ่ง ซึ่งไม่รู้ว่านานแค่ไหนแล้วที่เธอกลายเป็นตัวตลกในสายตาของคนพวกนั้น

ตอนนี้ไพลินเข้าใจแล้วว่า ทำไมเมธาถึงได้อารมณ์ขึ้น ๆ ลง ๆ บางครั้งก็ยุ่งเสียจนไม่มีเวลามาพบเธอ เพราะเขามีคนอื่น ความรักที่เขาแสดงออกต่อเธอทั้งหมดล้วนคืออาการเสแสร้งอย่างเห็นได้ชัด เขาต้องการเธอเพียงเพื่อผลประโยชน์บางอย่างเท่านั้น คิดได้ดังนั้นหญิงสาวทั้งโกรธแค้นและเสียใจ และสุดท้ายแล้วเธอเป็นคนโง่ที่ถูกหลอกด้วยคำว่ารัก เธอเชื่ออย่างสนิทใจว่าเมธาจะเป็นคู่ชีวิตที่ดี

ไพลินรู้จักกับเมธาตั้งแต่สมัยเป็นนักเรียนมัธยมปลาย ทั้งสองสอบเข้ามหาวิทยาลัยเดียวกันสำเร็จแต่คนละคณะ ด้วยความไกลบ้านจำเป็นที่ต้องย้ายมาอยู่หอพัก แรก ๆ เธอยังไม่มีเพื่อนที่สนิทกันมากนัก หากมีเรื่องอะไร เมธาคือคนแรกที่เธอคิดถึงเสมอ จนกระทั่งปีสุดท้าย เมธาขอเลื่อนจากเพื่อนเป็นแฟน ตอนนั้นเธอดีใจและตื่นเต้นแต่คิดว่าตัวเองยังเด็กเกินไปกับเรื่องพวกนี้ แน่นอนว่าเมธาไม่ได้เร่งรัดเอาคำตอบ ทั้งสองจึงลองคบหาดูใจกัน

เรื่องที่คบกันไม่ได้ปิดเป็นความลับ ผู้ใหญ่สองบ้านรู้จักกัน เมื่อไพลินเรียนจบจึงแนะนำให้ทั้งสองคนหมั้นหมายไว้ก่อน ซึ่งตอนนั้นเธอก็ไม่คิดค้านอะไร

หลังจากนั้นเธอไปเรียนต่อคอร์สสั้น ๆ ด้านภาษาอีกหนึ่งปี เดิมทีคิดจะเรียนต่อในระดับปริญญาโทแต่มารดาล้มป่วยจึงกลับเมืองไทย ระหว่างที่ดูแลแม่ในช่วงชีวิตสุดท้ายของคนป่วยเป็นมะเร็ง ไพลินมีเมธาอยู่ใกล้ ๆ ให้กำลังใจ เธอคิดว่านี่คือความรัก เขารักเธอ หัวใจของเธอจึงยอมรับเขาเต็มร้อย หลังจากแม่จากไปอย่างสงบ เธอกับเมธาก็วางแผนจะแต่งงานกัน เมื่อคิดถึงตอนนี้

หญิงสาวหัวเราะออกมาอย่างขมขื่น เย้ยหยันให้กับโชคชะตาและความอ่อนต่อโลกของตัวเอง เธอเชื่อใจคนอื่นมากเกินไป และสิ่งนี้มันย้อนกลับมาทำร้ายเธอเอง แต่ตอนนี้เธอได้ตาสว่างแล้ว

เมธาไม่เคยต้องการเธอ เธอประเมินสิ่งที่เขาทำสูงค่าเกินไป ที่ชายหนุ่มทำทุกสิ่งนี้เพื่อหลอกใช้ เพราะเขามีเป้าหมายอื่น...

ความกดดันและเครียดสะสมทำให้อาเจียนออกมาอีกครั้ง ไม่มีอะไรออกมานอกจากลมจากกระเพาะที่ว่างเปล่าเพราะไม่มีอะไรตกถึงท้องเธอเลยตั้งแต่จากมา

คราวนี้ขณะที่เธอก้มลง กลับมองเห็นแต่รองเท้าผ้าใบที่เปียกโชกและเปรอะไปด้วยโคลนภายใต้ฝนที่ตกหนักราวกับต้องการกระหน่ำซ้ำเติม ไพลินนิ่วหน้าด้วยความรู้สึกที่สับสน พยายามตั้งสติกับสิ่งที่กำลังเผชิญอยู่ในปัจจุบัน ไม่ใช่ภาพเปลือยร่างของสองคนนั่น ที่เข้ามาฉายในหัวของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“คุณต้องการความช่วยเหลือหรือเปล่า” เสียงทุ้มตะโกนผ่านความมืดมากระทบโสตของหญิงสาวพร้อมกับแสงสว่างจากดวงไฟหน้ารถที่สาดเข้ามา

ไพลินเงยหน้าขึ้นมอง หยีตาเล็กน้อยแล้วกะพริบตามองรถกระบะสีดำที่เข้ามาจอดอยู่ใกล้ ๆ จากนั้นผู้ชายคนหนึ่งลงจากรถวิ่งอ้อมมาทางที่เธอยืนอยู่ นี่เป็นป้ายรอรถโดยสารระหว่างจังหวัดที่มีเพียงไฟนิออนขุ่นมัว ร่างของเขาสูงเพรียว ไหล่กว้าง ดูเหมือนเขาจะเป็นผู้ชายที่พร้อมสำหรับจะรับมือกับทุกสิ่ง ผู้ชายที่สามารถสู้กับปัญหาทุกชนิด เธอเพ่งมองใบหน้าของคนที่ก้าวเข้ามาใกล้ผ่านม่านน้ำตา รู้สึกคุ้นหน้าเขาเหลือเกิน คุ้นเสียจนต้องยกหลังมือปาดน้ำตาเพื่อที่จะได้มองได้ถนัด

“เพลิน?”

ไม่เพียงแค่ใบหน้าที่คุ้นเคยแต่น้ำเสียงก็ยังคุ้นหูอีกด้วย ไพลินเอียงคอมองอย่างงุนงง เพราะเธอมีเรื่องสับสนมากเกินไปจึงคิดชื่อผู้ชายคนนี้ไม่ออก

“นี่อาโปรดเอง” ชายหนุ่มก้าวเข้ามาใกล้แล้วประคองร่างที่สั่นเทาของเธอไว้ “จำอาได้ไหมที่อยู่บ้านติดกับเพลินไง”

“อาโปรด...”

ชื่อนี้ช่างฝังลึกในความทรงจำ ไพลินหลับตาลง เหมือนเห็นภาพตัวเองตอนยังเป็นเด็กเล็ก ๆ ปีนรั้วเตี้ย ๆ ไปข้างบ้านซึ่งเป็นไร่ขนาดใหญ่

เจ้าของเงานั้นเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้ ใกล้มากจนเธอรับรู้ถึงความสูงและแข็งแกร่งจนเกินบรรยายของอีกฝ่าย

“ใช่ นี่อาโปรดเอง” ชายหนุ่มย้ำแล้วเสยเส้นผมที่เปียกน้ำขึ้น “ทำไมเพลินมาอยู่ตรงนี้ ให้อาไปส่งที่บ้านไหม?”

มาโปรดยอมรับว่าประหลาดใจที่เห็นไพลินมาเดินริมถนนอย่างนี้ เธอต้องอยู่กรุงเทพฯ ไม่ใช่หรือ? หรือเธอกลับมาเยี่ยมคนที่บ้านไร่?

“บ้าน?” ไพลินส่ายหน้ารัว ๆ เธอยังไม่พร้อมจะเจอคนในครอบครัวตอนนี้ เธอจะพูดกับคนอื่นอย่างไรว่าเมธานอกใจเธอ ซ้ำยังนอนกับเพื่อนสนิทของเธออีก

หลังจากที่เธอหนีออกมาจากคอนโดของเมธา เธอก็คิดอะไรไม่ออก เธออยากหนีไปตั้งสติที่ไหนสักแห่ง รู้ตัวอีกทีก็นั่งอยู่บนรถทัวร์มุ่งหน้าสู่บ้านไร่ของตากับยายแล้ว

มาโปรดเห็นท่าทางของไพลินแล้วก็มั่นใจว่าต้องมีเรื่องบางอย่างแน่ ๆ เขาจึงตัดสินใจแทน “ถ้าอย่างนั้นไปที่ไร่ของอาก่อนดีไหม อย่าอยู่ที่นี่คนเดียวเลย มันอันตราย”

ไพลินได้แต่พยักหน้ารับอย่างเหม่อลอย ฝนที่จู่ ๆ ก็กระหน่ำจนต้นไม้รอบตัวเอนลู่ เสียงฟ้าร้องลั่นทำให้หญิงสาวเผลอหวีดร้องออกมา ชายหนุ่มจึงรีบคว้าร่างบอบบางเข้าไว้ในวงแขนอย่างรวดเร็ว