บทที่ 21 แช่สมุนไพรไม่ใช่อาบน้ำ

ดวงตาของเซวหว่านหว่านทอประกาย ： “ท่านพ่อเมตตาหว่านหว่านที่สุด”

“เรื่องเล็กน้อยเหล่านี้ไม่ต้องกังวล หว่านหว่านออกเรือนด้วยความสบายใจก็พอแล้ว” หมอเทวดาเซวพูดกำชับ “เก็บเมล็ดบัวไส้หัวใจเอาไว้ให้ดี”

“ข้ารู้แล้วเจ้าค่ะ” เซวหว่านหว่านกระชับกระเป๋าแขนเสื้อ แผนการบางอย่างแล่นผ่านนัยน์ตาของนางแล้วแปรเปลี่ยนเป็นหม่นหมอง

หมิงโร่เพิ่งกลับถึงเรือนไผ่ พ่อบ้านโจวก็พาเจ้าช่างหลู่มา หมิงรู่อธิบายรูปทรงและขนาดของตู้ย่าให้เจ้าช่างหลู่ฟังครู่หนึ่ง เจ้าช่างหลู่ถามรายละเอียดเล็กน้อย ก็บอกว่าจะทำเสร็จในอีกสองวันข้างหน้า หมิงโร่เคยเห็นรถเข็นที่เขาทำให้ซือห้าวเฉิน คิดว่าการทำตู้ยา สำหรับเจ้าช่างหลู่แล้วน่าจะไม่มีปัญหา

หลังจากส่งเจ้าช่างหลู่และพ่อบ้านโจวออกไป หมิงโร่ไปยังห้องครัวเล็ก

เจ้าหนูน้อยจะมา ต้องให้จือเฉ่าทำอาหารที่เด็กทั้งสองคนชอบ หมิงโร่พบว่าจือเฉ่ามีพรสวรรค์ในการทำอาหาร แค่เพียงบอกนางเล็กน้อยนางก็สามารถทำอาหารออกมาได้

นักเรียนต่างชาติทุกคนล้วนถูกสภาพแวดล้อมบีบให้ทำอาหารเป็น ความสามารถในการทำอาหารของหมิงโร่อยู่ในระดับทั่วไปเท่านั้น แต่นางชอบดูวิดีโอสอนทำอาหารมาก ดังนั้น จึงมีความรู้ด้านนี้อย่างเปี่ยมล้น มอบ ‘พูดคุยเรื่องยุทธวิธีบนกระดาษ’ ให้กับจือเฉ่า หลังจากบอกวิธีการทำหมูเปรี้ยวหวานและเกี๊ยวไส้กุ้ง นางก็กลับไปยังห้องหนังสือ ทำผงยาและยาเม็ดที่ใช้เป็นประจำต่อ

หลังจากเจ้าหนูน้อยเลิกเรียนก็เดินเตาะแตะกลับมา ทั้งยังนำตำราประวัติศาสตร์มากมายกลับมาด้วย： “ท่านแม่ ข้านำตำรากลับมา”

จือซูรีบรับตำรามาจากบ่าวรับใช้ แล้ววางไว้บนโต๊ะหนังสือ

หมิงโร่ใช้ผ้าเช็ดเหงื่อบนหน้าผากเจ้าหนูน้อย： “ร้อนถึงเพียงนี้เชียวหรือ? เป็นเพราะสวมเสื้อผ้าหนาเกินไปหรือไม่”

“ซื่อจื่อวิ่งมาตลอดทางเจ้าค่ะ” แม่นมจินรีบตอบ

“คราวหน้าวิ่งช้าหน่อย ระวังประเดี๋ยวจะหกล้มเอาได้” หมิงโร่งหยิบพัดบนโต๊ะแล้วสะบัดพัดให้เจ้าหนูน้อย

พัดเล่มนี้ซื้อเมื่อคราวก่อนตอนแต่งเป็นท่านชายออกนอกจวน เอ่อ...ถึงว่าหมิงโร่รู้สึกลืมบางอย่างตลอดเวลา ตอนนี้นางเพิ่งนึกขึ้นได้ ตนยังมีผู้ป่วยคนหนึ่งที่ทิ้งเอาไว้ใน ‘โรงยาพระหนึ่ง’

หมิงโร่ใช้นิ้วนับ อีกสี่วัน ต้องไปตัดไหม กลัวว่าตนจะลืมอีก หมิงโร่ตั้ง ‘เตือนการรักษา’ ในระบบรักษา

“เสด็จ......ตอนเย็นเสด็จพ่อต้องถูกฝังเข็มอีกไหมขอรับ?” เจ้าหนูน้อยเงยหน้าขึ้นมองหมิงโร่

“อื้ม” หมิงโร่พยักหน้า

“อาการป่วยของเสด็จพ่อจะต้องหายดี ใช่หรือไม่ขอรับ?” ดวงตาสีนิลของเจ้าหนูน้อยมีไอน้ำ ใสบริสุทธิ์จนทำให้คนไม่กล้ามอง

“ใช่” หมิงโร่บีบแก้มของเจ้าหนูน้อย “ยาที่เสด็จพ่อของเจ้าตามหามาโดยตลอดเวลานี้เจอแล้ว เมื่อกินยาเข้าไป อาการป่วยของเขาจะหายดี”

“จริงหรือขอรับ?” ดวงตาของเจ้าหนูน้อยทอประกายทันที

“จริงสิจ๊ะ”

“เช่นนั้นพวกเราเกี่ยวก้อยสัญญากันเถอะ “เจ้าหนูน้อยยื่นนิ้วก้อยขึ้นมา

“ห๊ะ?”

“พวกเราตกลงกันแล้วนะขอรับ ท่านแม่ต้องรักษาอาการป่วยของเสด็จพ่อให้หายดี” เจ้าหนูน้อยเกี่ยวก้อยกับหมิงโร่โดยไม่เหลือโอกาสให้นางได้โต้เถียง

เจ้าหนูน้อยหนอ เจ้าควรจะเกี่ยวก้อยกับหมอเทวดาเซว แต่ว่า เพื่อให้เจ้าหนูน้อยสบายใจ หมิงโร่ยังคงเกี่ยวก้อยกับเจ้าหนูน้อยด้วยความจริงจัง

หลังจากกินมื้อเที่ยง แม่นมจินพาเจ้าหนูน้อยออกไป

หมิงโร่กลับห้องนอน ตั้งใจจะพักครู่หนึ่ง หลังจากนั้นไปคุมงานที่จินต้าถุ่ย

“ท่านแม่ของซื่อจื่อไม่อยู่ในจวนหรือเจ้าคะ? เหตุใดเขาจึงมักจะมาที่นี่อยู่เสมอ ไม่ใช่ลูกของตนเอง ไม่ว่าจะเลี้ยงเช่นไรก็ไม่เหมือนดีกับเรา วันข้างหน้าองค์หญิงอย่ายุ่งกับเขาเป็นการดีที่สุด”

จี้เสว่เห็นว่าในห้องนอนไม่มีคนอื่น ขณะที่นางสวมเสื้อผ้าให้หมิงโร่ ก็พูดขึ้น “ท่านอ๋องทำเกินไปแล้ว ไม่พูดถึงเรื่องมีบุตรชายคนโตอนุภรรยาทั้งที่สนมเอกยังไม่เข้าจวน ทั้งยังแต่งตั้งให้เป็นซื่อจื่อ วันข้างหน้าบุตรชายสายตรงถูกบุตรชายอนุภรรยาข่ม ไม่รู้ว่าจะถูกผู้อื่นหัวเราะอย่างไรบ้าง”

หมิงโร่รู้สึกว่าจี้เสว่กังวลมากเกินไปแล้ว แม้วันข้างหน้าตำหนักอ๋องจะมีการแก่งแย่งชิงดีชิงเด่นใดก็ไม่เกี่ยวข้องกับตน นางกับจินต้าถุ่ยมีความสัมพันธ์เป็นหมอและคนไข้เท่านั้น ไม่อาจก่อให้เกิดเรื่องใหญ่

หมิงโร่เงียบมาโดยตลอด ล้มตัวลงนอน

จี้เสว่ลดผ้าม่านลง ถอนหายใจเฮือกใหญ่ อุปนิสัยใจดีขององค์หญิงเมื่อใดจึงจะเปลี่ยนได้ ตอนนี้ในตำหนักอ๋องมีเพียงพระชายา ยังพอจะรับมือได้ หากวันข้างหน้าหยุนชินอ๋องมีชายารองและอนุภรรยา จะใช้ชีวิตเช่นไร

เดิมทีหมิงโร่อยากจะงีบครู่หนึ่งเท่านั้น ทว่าคิดไม่ถึงนางกลับผล็อยหลับไป

หลังจากตื่นขึ้นมา มองท้องฟ้า รีบร้องเรียกจือซูให้เข้ามาทำผมแต่งหน้าให้นาง จือซูรู้ว่าพระชายาจะไปพบท่านอ๋อง อยากจะทำผมให้นางสวยๆ แต่หมิงโร่กลับเร่งเร้าบอกให้นางเร็วหน่อย จึงทำได้เพียงทำผมเรียบง่ายเท่านั้น แล้วปักปิ่นผมหนึ่งอันเป็นอันจบเรื่อง

ตอนที่หมิงโร่ไปถึงเรือนเหมย หมอเทวดาเซวยังมาไม่ถึง หมิงโร่โล่งอกเล็กน้อย ในฐานะหมอประจำตัวตอนนี้นางกลายเป็นตัวแทนเท่านั้น แม้กระทั่ง ‘ผู้คุมงาน’ ยังทำได้ไม่ดี นางรู้สึกละอายแก่ใจต่อ ‘เบี้ยหวัด’ ที่จินต้าถุ่ยให้

ไม่นาน หมอเทวดาเซวเดินถือกล่องยาเข้ามา เขาคุ้นเคยกับเรือนเหมยเป็นอย่างดี บอกเพียงว่าจะไปเตรียมตัวก่อน หลังจากนั้นก็ไปเรือนหลัง

ผ่านไปประมาณหนึ่งเค่อ หมอเทวดากลับมายังโถงบุหงา： “ท่านอ๋องโปรดย้ายไปยังบ่อยา”

“ไปกันเถอะ” ซือห้าวเฉินเอียงศีรษะให้หมิงโร่

เอ่อ......หนังตาของหมิงโร่กระตุก นี่คือพลังทำลายล้างเอียงศีรษะในตำนานหรือ? คนที่มีใบหน้าหล่อเหลาเอียงศีรษะเช่นนี้ ทำผิดกฎมากเกินไปแล้ว！

ถือว่าหมิงโร่ไหวตัวเร็ว นางรีบลุกขึ้นแล้วเข็นรถเข็นให้กับจินต้าถุ่ย

“ท่านอ๋อง......” หมอเทวดาเซวอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว ในอดีตขอเพียงไม่หมดสติ หยุนชินอ๋องแช่สมุนไพรโดยไม่ต้องมีคนคอยปรนนิบัติรับใช้

“ข้าแต่งงานกับพระช่ายา ย่อมมีพระชายาคอยดูแล” ซือห้าวเฉินยกมุมปากขึ้น “หมอเทวดาเซวมีความคิดเห็นใดหรือไม่?”

“ข้าน้อยไม่กล้าขอรับ” หมอเทวดาเซวพูดไม่ออก ตัดสินใจในใจ ต้องรีบกำจัดพระชายาให้ได้

หมิงโร่เข็นซือห้าวเฉินเข้าไปยังตำหนัก ม่านโดยรอบลดลงมา ในอากาศเต็มไปด้วยไอน้ำและกลิ่นกำมะถันจางๆ หลังจากเดินผ่านม่านที่สอง สิ่งที่เห็นตรงหน้าคือสระหยกขาว มีขนาดเทียบเท่าสระน้ำเล็กๆ

หมอเทวดาเซวเดินไปทางหน้า หลังจากเดินผ่านม่านที่สาม อุณหภูมิสูงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ในอากาศเปี่ยมไปด้วยกลิ่นยาสมุนไพร

กลางห้องมีอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่เท่าสระน้ำร้อนเล็กๆ ไอน้ำลอยล่อง ข้างสระน้ำร้อนมีโต๊ะเตี้ย บนโต๊ะมีห่อสมุนไพรต่างๆ และเข็มเงินวางเรียงราย อีกด้านหนึ่งของห้องคือตั่งกุ้ยเฟย กั้นจากสระน้ำร้อนด้วยฉากกั้นกระจก น่าจะเป็นตั่งกุ้ยเฟยที่ซือห้าวเฉินใช้ยามพักผ่อน

ซือห้าวลุกออกจากรถเข็น เดินไปตรงหน้าหมิงโร่ อ้าแขน

หมิงโร่ครุ่นคิด อยากจะทำการใด? ก่อนแช่สมุนไพรต้องมีการบริหารร่างกายก่อนหรือ?

“ถอดเสื้อผ้า” ซือห้าวเฉินหมดคำจะพูดจริงๆ ยามสตรีคนนี้ฉลาดขึ้นมาก็น่าตกตะลึง ยามโง่เขลา ก็ไม่มีผู้ใดเทียบได้

“อืม” โชคดีที่นางเคยมีประสบการณ์แต่งกายเป็นชาย หมิงโร่รู้วิธีการสวมเสื้อผ้าของบุรุษ ถือว่าถอดเสื้อคลุมตัวนอกได้อย่างราบรื่น

ตอนที่ยื่นมือออกไปถอดผ้าผูกเอว ซือห้าวเฉินยกมุมปากขึ้น “ข้าแช่สมุนไพร ไม่ได้อาบน้ำ”