๖ วุ่นวายไม่หยุด (๑)

๖

วุ่นวายไม่หยุด

เพียงแค่ลืมตาตื่นก็ต้องอมยิ้มเมื่อคนที่นอนข้างกายคือหนุ่มซึ่งเธอแอบรักเขามาตลอด ระยะเวลาเกือบสิบปีแล้ว ไม่น่าเชื่อเหมือนกันว่าความรู้สึกจะยังคงอยู่ ทั้งที่มีชายมากหน้าหลายตาผ่านเข้ามา รักแรกก็ยังตราตรึงในใจเหมือนเดิม

เธอขยับกายเข้าใกล้สามีแล้วโอบรอบเอวสอบเอาไว้ จุมพิตที่ไหล่เขาค่อยเงยหน้ามองเสี้ยวหน้าคม มักจะตื่นเช้าแล้วมองหน้าปีแสงอยู่อย่างนี้เกือบห้านาที พอเขาเริ่มสะลึมสะลือก่อนรู้สึกตัวก็ชะโงกหน้าไปจุมพิตที่ปากหยักอย่างรวดเร็ว ดวงตาคมจึงหันมามองร่างบางแล้วยิ้มให้เล็กน้อย กลายเป็นความเคยชินไปเสียแล้วเมื่อเธอแสดงออกถึงความรัก

เขาได้รับจากเธอจนล้น...

เคยคิดว่าหล่อนคลอดก็คงหย่า ตอนนี้หัวใจเริ่มสั่นคลอนเสียแล้ว มือโอบรอบเอวของดรุณีแล้วพลิกกายมามองเธอเต็มตา

“จุ๊บ อรุณสวัสดิ์ค่ะ” ใบหน้าสวยยามเปลือยเปล่าไร้เครื่องสำอางก็ยังคงสวยจนเขาไม่อยากให้แป้งใดต้องหน้าเธอ กว่าจะได้งามขนาดนี้ไม่ใช่แค่ดื่มน้ำเปล่าอย่างเดียวแล้วจะสวยใส หล่อนบำรุงอย่างดีกว่าจะได้นอนก็ใช้เวลาเกือบชั่วโมงเข้าให้แล้ว

กลายเป็นว่าการมองดูเธอใช้ครีมบำรุงอยู่บนเตียงเป็นกิจวัตรประจำวันของคุณสามีไปเสียแล้ว อยู่ห้องเดียวกับดรุณีก็ไม่ได้อึดอัดแต่อย่างใด อาจเพราะอายุยังน้อยเธอจึงมีความสดใสขี้เล่นอยู่ในตัว มักจะมานั่งทับบนกายเขาจนชายหนุ่มเกิดอารมณ์ แล้วช่วยปลดปล่อยด้วยมือและปากในบางครั้งโดยไม่มีท่าทีเขินอาย

เป็นเขาเสียอีกที่หน้าแดงไปถึงหู ทำได้แค่ครางรับอย่างเดียว...

“อื้อ ทำไมตื่นเช้านักล่ะ” หลับตาลงอีกครั้งเมื่อเห็นว่าเพิ่งหกโมงเช้า อีกทั้งวันนี้ก็ไม่ต้องไปทำงานจึงอยากนอนต่ออีกสักหน่อย ขยับกายให้ศีรษะอยู่ต่ำกว่าหล่อน แล้วซุกใบหน้าลงที่ซอกคอขาว ดมความหอมนุ่มอย่างหลงใหล กลายเป็นแหล่งปลอดภัยสำหรับเขาไปเสียแล้ว

“วันเกิดพี่ปีไงคะ เน่เลยจะมาชวนไปวัดทำบุญแล้วก็มีของขวัญเล็กน้อยให้พี่ปีด้วย แต่ก็ไม่รู้ว่าพี่ปีจะชอบหรือเปล่า” อาการอ้อนของสามีทำให้หล่อนมีความสุข คิดว่าชีวิตครอบครัวเริ่มเข้ารูปเข้ารอยแล้ว ชายหนุ่มต้องใจอ่อนให้เธอบ้างแหละ

คนในอ้อมกอดได้ฟังอย่างนั้นก็ถอนหายใจหนัก ลืมเสียสนิทว่าถึงวันคล้ายวันเกิดของตัวเองแล้ว อายุเพิ่มขึ้นอีกปีพร้อมตีนกาที่เห็นรอยชัดขึ้น ไม่อยากให้วันนี้มาถึงเลย ขออายุน้อยอีกสักหน่อยไม่ได้หรือไงนะ

“พี่แก่ขึ้นอีกปีแล้วเหรอ” น้ำเสียงที่ได้ยินทำเอาหล่อนต้องรีบกอดปลอบ โอบรอบศีรษะมนแล้วลูบไปมา กลุ่มผมของเขานุ่มสวยแล้วยังดกดำจากการย้อมสี ไม่มีสีขาวให้เห็นสักเส้นจนดูเหมือนอีกฝ่ายยังดูหนุ่มเสมอ

แต่เขาก็ไม่ได้แก่สำหรับเธอเลย อายุเลขสามเขาเรียกว่าผู้ใหญ่เต็มตัวต่างหาก ยิ่งหลงรักมากขึ้นกว่าเดิม

“โอ๋ๆๆ แก่ยังไงเน่ก็รักนะ เจ้าตัวเล็กก็รักป่าป๊า” เหลือบมองหน้าท้องของเธอที่ยื่นออกมาเล็กน้อย ไม่น่าเชื่อว่าท้องห้าเดือนแล้ว แต่ขนาดหน้าท้องยังไม่ยื่นใหญ่เหมือนคนอื่นเลย ทำให้ไม่ค่อยมีใครมองออกว่าหล่อนกำลังตั้งครรภ์

ร่างสูงยอมปล่อยภรรยาเป็นอิสระ ค่อยลุกนั่งบนเตียงแล้วมองดรุณีที่อยู่ในชุดเดรสสีหวาน สงสัยเธอคงอาบน้ำเรียบร้อยแล้วเหลือเพียงแต่งหน้าทำผม ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าขั้นต่ำก็แต่งหน้าหนึ่งชั่วโมง แต่เขาไม่ห่วงว่าจะช้า เธอมักเผื่อเวลาเอาไว้เสมอ

“หึหึ พี่ขออาบน้ำเปลี่ยนชุดแล้วเราค่อยไปทำบุญ” ลุกจากเตียงแล้วเดินไปทางห้องน้ำ เธอรีบบอกเขาถึงสิ่งที่ตนเป็นฝ่ายเตรียมเอาไว้

“เน่เตรียมชุดไว้ให้แล้วนะคะ อย่าลืมใส่ด้วย เพราะเน่ตั้งใจตัดให้พี่โดยเฉพาะเลย” ตั้งแต่ไปเลือกผ้าคราวนั้นก็ตัดเสื้อใส่เป็นคู่สามคนพ่อแม่ลูกหลายตัว เพียงแต่ลูกน้อยยังอยู่ในท้อง เธอจึงแขวนเสื้อตัวเล็กเหล่านั้นเอาไว้บนราว

หากลูกชายลืมตาดูโลกเมื่อไหร่ คงได้ใส่ด้วยกันสามคนพ่อแม่ลูก คงน่ารักไม่หยอก...

ใช้เวลาแต่งหน้าไม่นานนักก็เรียบร้อย เมื่อหันไปอีกทีก็พบสามีอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตแขนสั้นลายทางสีขาวเขียว ผมถูกเซ็ทเป็นทรง เธอมองไม่วางตาแล้วยิ้มกว้างด้วยความภาคภูมิใจ เขาเองก็นึกชอบเสื้อตัวนี้เหมือนกัน เนื้อผ้านุ่มใส่สบายไม่ทำให้อบอ้าวด้วย

“หล่อมากเลยค่ะ เตรียมพร้อมไปทำบุญแล้ว” ควงแขนเขาแล้วเดินถือกระเป๋าลงไปข้างล่าง บอกแม่บ้านให้ขนหม้ออาหารใบใหญ่ขึ้นรถ เตรียมพร้อมทำบุญกับเขาเผื่อชาติหน้าจะได้เกิดมาเป็นคู่ครองกันอีกเหมือนชาตินี้

ใบหน้าของเธออิ่มเอิบ ความสุขฉายชัดทางแววตา เขาเองก็ยิ้มพลางเหลือบมองคนข้างกายตลอดเวลาเช่นเดียวกัน เหมือนเรื่องของเขาเป็นเรื่องสำคัญของเธอไปด้วย รู้สึกว่าถูกรักหลังจากโดนทิ้งขว้างไม่ไยดี

แต่ว่าเรื่องของลันตา...เขาก็ไม่อาจวางเฉยปล่อยเธอเผชิญชะตากรรมเพียงลำพังได้

อย่างน้อยครั้งหนึ่งเราก็เคยรักกัน ช่วยเหลือในฐานะเพื่อนมนุษย์คงไม่ผิดอะไร

งานวันเกิดของเขาก็แสนธรรมดา กินข้าวกับคนในครอบครัวแล้วเป่าเค้ก ทุกคนให้ของขวัญวันเกิดยกเว้นเพียงภรรยาผู้เดียว จนคิ้วหนาขมวดมุ่น จำได้ว่าเธอบอกเมื่อเช้าเตรียมของขวัญไว้ให้กันไม่ใช่เหรอ ทำไมตอนนี้ยังไม่เอาออกมาอีก

กลับจากบ้านใหญ่ก็เดินมาทางเรือนหอ แน่นอนว่าเธอกอดแขนหนาเอาไว้แน่น มีความสุขทุกครั้งยามได้อยู่ด้วยกัน กระทั่งเข้ามาในห้องก็เดินไปนั่งลงที่โซฟาปลายเตียง อยากทิ้งตัวลงนอนเสียเดี๋ยวนี้แต่ยังไม่ได้อาบน้ำ จึงต้องเบิกตาเอาไว้ก่อน