๑ ปักใจ (๑)

๑

ปักใจ

สาวน้อยที่เพิ่งเปลี่ยนคำนำหน้าจากเด็กหญิงเป็นนางสาวได้ไม่กี่เดือนกำลังยืนปาดน้ำตาร้องไห้ต่อหน้าพี่ชายของเพื่อนสนิทที่ตนแอบชอบมาแสนนาน แม้อายุของเราจะห่างกันมากก็ตาม เธอก็ยังเชื่อมั่นในความรักไม่เสื่อมคลาย

เพราะรักไม่แบ่งอายุ…

ดรุณี ไกรวรวงศ์ สาวน้อยวัยสิบห้าปีที่มีความแน่วแน่กับความรักที่มีต่อปีแสง อัครเศรษฐ์ ไม่สนใจว่าเราจะอายุห่างกันมาเป็นรอบและเขาก็ไม่เคยมีความรู้สึกตอบกลับเธอเลยสักครั้ง

แต่อีกไม่นานตนต้องเดินทางไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ จะไม่ยอมให้ความรักเป็นเพียงแค่ความรู้สึกในใจของตัวเองผู้เดียว จึงลุกแต่งตัวสวยแต่เช้าเพื่อมาบ้านเพื่อนสนิทอย่างแสงเหนือ อัครเศรษฐ์ เหตุผลไม่ได้อยากมาหาเพื่อนแต่อย่างใด เพราะใจมองหาเพียงพี่คนโตของบ้านเท่านั้น

เมื่อสบโอกาสเห็นเขาอยู่คนเดียว จึงได้มายืนต่อหน้าด้วยหัวใจที่เต้นรัวคล้ายจะหลุดออกมานอกอก เจอเขานับครั้งไม่ถ้วน ได้ใกล้ชิดก็บ่อยไม่เคยตื่นเต้นเท่านี้มาก่อน เตรียมใจมาตั้งแต่ออกจากบ้านแล้ว พร้อมรับความผิดหวัง

ทว่าเมื่อเจอสถานการณ์จริงก็ทำได้เพียงร้องไห้แล้วอ้อนวอนขอความรัก เธอทราบว่าเขากำลังจีบผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งยังไม่สำเร็จ แล้วดรุณีก็ภาวนาให้ชายหนุ่มจีบไม่ติด กระทั่งได้มายินกับหูตัวเองว่าปีแสงไม่โสดอีกต่อไป

เขามีคนจับจองหัวใจไปแล้ว…

เธอมาช้าเกินไปอย่างนั้นหรือ

“แล้วทำไมเป็นเน่ไม่ได้ล่ะ เน่ก็เป็นผู้หญิงเหมือนกัน เน่ก็สวยเหมือนกัน พี่ปีรักเน่ไม่ได้เหรอ...รักเน่เถอะนะคะ” แทบจะคุกเข่าอ้อนวอนขอความรักจากเพื่อนสนิทของพี่ชาย

ปีแสงเป็นเพื่อนของตะวันฉาย ไกรวรวงศ์พี่ชายต่างมารดาของเธอที่ไม่เคยได้เจอหน้ากันเลย เห็นอีกฝ่ายผ่านรูปเท่านั้น หล่อนพยายามติดต่อเขาผ่านจดหมายทั้งยังส่งของขวัญไปให้ในบางโอกาส

อย่างน้อยก็อยากผูกไมตรีกับพี่ชายของตัวเองเอาไว้ แม้อีกฝ่ายจะไม่มีข้อความตอบกลับมาก็ตาม เข้าใจเขาเป็นอย่างดีแล้วไม่โกรธคนเป็นพี่สักนิด

ต่างจากตอนนี้ที่สาววัยแรกแย้มกำลังอ้อนวอนขอความรักจากคนอายุมากกว่า ไม่สนใจช่วงวัยที่ห่างกันจนร่างสูงถอนหายใจเหนื่อยหน่าย

ไม่รู้ว่าหญิงตรงหน้าชอบพอเขาตอนไหนหรือนิสัยใดของตนมัดใจเจ้าหล่อนได้ แต่เขาไม่เคยคิดกับดรุณีมากไปกว่าน้องสาวเลย แล้วก็ไม่คิดมองเด็กหญิงที่เพิ่งเปลี่ยนคำนำหน้าเป็นนางสาวไม่กี่เดือนด้วย

ตนไม่ใช่พวกหัวงูที่จะรักชอบเด็ก แล้วยังเป็นเด็กที่เห็นมาตั้งแต่แบเบาะอีกต่างหาก คงไม่มีความคิดอุตริเช่นนั้นหรอก ตอนนี้จึงทำได้เพียงปฏิเสธอย่างหนักแน่น ถึงแม้ว่าดรุณีจะร้องไห้เป็นเผาเต่าก็ไม่อาจกะเทาะหินที่ห่อหุ้มหัวใจของเขาไว้ได้

มองหล่อนเป็นแค่น้องสาวและมันจะเป็นอย่างนั้นตลอดไปไม่มีวันเปลี่ยนแปลง

“พี่รักเธอเหมือนน้องสาว! หยุดร้องไห้แล้วก็ขอความรักสักที เพิ่งอายุสิบห้าต้องตั้งใจเรียนอย่าคิดเรื่องความรักให้มันวอกแวก แล้วอีกอย่างเราห่างกันตั้งสิบสามปี! อายุขนาดนี้พี่เป็นพ่อเธอได้ด้วยซ้ำ”

ตรึงไหล่เล็กเอาไว้แน่นพลางจ้องดวงหน้าหวานที่เปื้อนน้ำตา เธอสะอื้นไห้เมื่อได้ยินเขาปฏิเสธไร้เยื่อใย การขอความรักจากปีแสงมันไม่ง่ายเลย คิดไว้แล้วว่าจะต้องผิดหวังแต่พอเจอสถานการณ์จริงมันเจ็บยิ่งกว่าที่เตรียมใจเอาไว้เสียอีก

มือเล็กค่อยยกขึ้นกำชายเสื้อของเขาเอาไว้ เลือกจะพุ่งชนกับความรักที่ไม่มีวันได้รับจากปีแสง แม้รู้จุดจบก็ขอพยายามอีกหน่อย ไม่แน่ว่านี่อาจเป็นครั้งสุดท้ายที่เราได้พบกัน เพราะเธอจะไปเรียนต่อต่างประเทศหลายปี

เมื่อถึงเวลานั้น…เขาอาจจะแต่งงานมีลูกแล้วก็ได้

ยิ่งคิดหัวใจก็ยิ่งปวดร้าว เงยหน้ามองคนตัวสูงที่ทำหน้านิ่งพร้อมกับแววตาที่แสดงออกถึงความเบื่อหน่าย

“ไม่จริงหรอก คุณพ่ออายุเยอะกว่าพี่ปีอีก...เราเป็นแฟนกันได้”

“เธออยากให้พี่ถูกจับข้อหาพรากผู้เยาว์เหรอ” เหนื่อยกับความดื้อรั้นของคนตรงหน้า

ปีแสงพูดชัดเจนว่าไม่มีทางชอบหล่อน ให้สถานะอื่นไม่ได้นอกจากน้องสาว แต่เธอก็ยังอ้อนวอนพร้อมชักแม่น้ำทั้งห้ามาหว่านล้อมเหมือนเดิม จนสุดท้ายเขาผลักคนตัวเล็กออกห่าง แกะมือของเธอที่กำชายเสื้อตนเอาไว้

มือบางยอมปล่อยแต่ก็ยังไม่ได้ยอมแพ้ในทันที ความรักที่มีมันล้นจนไม่อาจยอมรับความเจ็บปวดได้ เธออาจจะเกิดช้าเกินไปเมื่อคนตรงหน้าย้ำชัดถึงความต่างของอายุเรา

ดวงตากลมมีน้ำใสคลอเบ้า สูดลมหายใจเข้าปอดลึกพร้อมขอให้เขาช่วยรอตนอีกสักหน่อย สร้างความหงุดหงิดแก่คนฟังเป็นอย่างมาก มือหนายกขึ้นเกาศีรษะตัวเองแทบทนไม่ไหวกับการดื้อแพ่งของเจ้าหล่อน

“ถ้า ถ้าอย่างนั้นรอเน่โตก่อนก็ได้ อย่าเพิ่งมีแฟนเลยนะคะ นะพี่ปี...รออีกไม่กี่ปีเน่ก็โตแล้ว รักกันได้” การตื้อของเธอทำให้เขารำคาญมากกว่าเดิม ถอนหายใจเสียงดังใส่หญิงสาว เล่นเอาน้ำหูน้ำตาไหลเป็นเขื่อนแตก

“พี่ไม่ได้รักเธอ ฟังให้ดีนะเนเน่ พี่มีแฟนแล้วและรักแฟนมากด้วย อีกอย่างคือพี่ไม่คิดจะคบกับเด็กเพราะมันพูดกันไม่รู้เรื่องเหมือนเธอไงล่ะ ไปรักคนอายุรุ่นเดียวกับเธออย่างนายเหนือเถอะ อย่ามารักพี่เลยขอล่ะ จะให้ไหว้ก็ได้”

แทบจะยกมือขึ้นมากราบเจ้าหล่อน ไม่รู้ว่าตัวเองไปทำอีท่าไหน เด็กน้อยถึงได้หลงรักหัวปักหัวปำขนาดนี้ไล่ก็ไม่ยอมไป

เจ้าหล่อนกำลังจะขึ้นมัธยมปลาย แต่เขาอยู่ในวัยทำงานแล้ว ผู้ใหญ่ปกติที่ไหนจะไปชอบเด็กนักเรียน

เขายังมีสติครบถ้วนไม่ได้บ้าเสียหน่อยที่จะยื่นขาข้างหนึ่งเข้าตะราง

และที่สำคัญคือไม่มีใจเสน่หาต่อดรุณีแม้แต่น้อย!

“ไม่เอา เน่รักพี่” เธอยังยืนกรานความรู้สึกของตัวเอง เล่นเอาร่างสูงถึงกับยกมือขึ้นมาทึ้งหัวตัวเอง หมดปัญญาจะพูดให้คนตรงหน้าตัดใจ

“โว๊ย ทำไมพูดยากน่ารำคาญอย่างนี้วะยายเด็กแก่แดด!” หล่อนยังคงร้องไห้ไม่หยุด ดวงตากลมจ้องเขานิ่งพร้อมกับค่อยยกมือขึ้นมากำชายเสื้อของร่างสูงเอาไว้ อ้อนวอนขอความเห็นใจกลับูกปฏิเสธไม่ไยดี

ตัดไฟเสียแต่ต้นลม พายุจะไม่โหมกระหน่ำจนไฟล้างผลาญไปทั่วทุกพื้นที่ในเวลาภายภาคหน้า

เพราะไม่ว่าจะตอนนี้หรือตอนไหน ก็ไม่มีวันหลงรักผู้หญิงตรงหน้าเป็นอันขาด

“พี่ไม่ชอบเธอ ไม่มีวันชอบหรือรักเธอ พี่ไม่ชอบคนเด็กกว่า!” ตะโกนใส่หน้าเสียงดังด้วยเสียงมั่นคงและแววตาที่แน่วแน่ ยิ่งทำให้ร่างบางเสียใจมากกว่าเดิม มือนุ่มถูกปลดออกแล้วเดินจากไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งหญิงสาวเอาไว้กับความเสียใจ